Dag 135 Honduras - dag 155 Panama Stad

Dag 135. 10/10/17. San Lorenzo (Honduras) - Leon (Nicaragua) 188km

Na flinke regenbuien gisteravond scheen het zonnetje weer toen ik op de motor stapte. Al vrij snel stond ik in de file voor wegwerkzaamheden. Terwijl de auto’s in de rij wachten tot de man het groene bordje opstak, reed ik naar voren en vroeg of ik er vast door mocht. Als ik voorzichtig reed, zigzaggend langs de tegemoetkomende auto’s was dat geen probleem. Bij iedere opstopping stonden wel mensen die eten en drinken verkochten. Nadat iets van 5x heel de weg was opengebroken voor een paar kilometer, was het eindelijk voorbij. Ik kon nu gewoon doorrijden. Tenminste, als er niet zoveel gaten in de weg zaten. Het was echt niet normaal, Leerdammer kaas zou er jaloers op zijn geweest. Harder dan 40 rijden was echt niet te doen, en dan nog kon ik nét de gaten ontwijken. Op een paar keer na dan. Gelukkig bleef ik overeind en hield ik de motor heel. Één keer had ik echt het gevoel dat het mis ging. Ik zag net op het laatste moment een enorm gat in de schaduw. Door de schaduw van de bomen zie je de gaten amper aankomen. Ik ging vol op de rem, maar we lag natuurlijk ook een hoop zand op de weg. Ik gleed op de diepe kuil af en stopte net een meter voor de kuil met remmen om nog te kunnen sturen. Op wonderbaarlijke wijze bleef ik overeind. Van George en Robert zou ik later vandaag horen dat Robert op die manier zijn wiel naar de klote had geholpen, dus was blij dat het net goed ging. Een kilometer voor de grens haalde ik even een cola en een paar koekjes bij een tankstation. Ik had nog niet gegeten, maar veel meer hadden ze niet. Ik had wel ff de energie nodig, wist ik intussen bij de grensovergangen. Tot nu toe leek het rustig voor de grens, nog geen vervelende mannetjes. Toen ik bij het tankstation wegreed, kwamen ze ineens te voorschijn. Een paar op de fiets riepen me tot stoppen. Ik reed door en ze fietsen achter me aan. Kort daarna kwam ik bij de grens. Binnen 10 seconden stond er 15 man om me heen, bijna tegen me aan. Ik maakte ze duidelijk dat ze afstand moesten houden. Het leek wel alsof ik allemaal dollar briefjes aan me jas had geplakt, zo stonden ze erbij. Ik zei dat ik hun hulp niet nodig had. Eentje bood aan voor een dollar te helpen. Eerst wees ik het af, en zei ik heb geen geld. Toen dacht ik, hij zal wel meer geld proberen te vragen. Maar voor een dollar mag hij me wel helpen. We gingen kopieën maken, en zorgden voor het uitklaren van de motor. Ondertussen vroegen 5 man met flinke pakken geld of ik nog geld wilde wisselen. Ook liep iemand continu achter me aan die geld wilde voor het in de gaten houden van de motor. Ik zei je loopt de hele tijd bij me, dus jij ziet de motor vanaf hier net zo goed als ik. Vooruit 1 dollar was genoeg zei hij, ik zei dat hij moest opsodemieteren. Al met al was dit vrij snel gegaan, binnen een half uur kon ik door naar de kant van Nicaragua. Daar was het heerlijk rustig. Niemand die naar me toe kwam, alleen mensen die wat dingen vroegen en precies zeiden waar ik heen moest en wat ik moest doen. Uiteraard moest ik weer 3 dollar betalen voor het sprayen van de motor. Heb niet gezien dat ze het hebben gedaan, maar kreeg in ieder geval het bewijsje. Daarna moest ik het visum krijgen voor Nicaragua. Ik was vrij snel aan de beurt, maar ergens leek iets niet goed te gaan. Verschillende keren moest ik eventjes wachten. Toen kwam iemand anders, die goed Engels sprak. Moesten ze op hem wachten? Hij wilde alles weten, waar ik heen ging en het adres van het hotel. Toen moest ik nog steeds wachten. Al was me niet duidelijk op wat. Ze zeiden dan ik al mijn bagage van de motor moest halen en door een scanner moest doen, al was dat volgens mij meer om me bezig te houden. Ook daarna was het wachten en wachten. Na bijna 3 uur was het ineens helemaal goed. Het leek erop dat of een bepaald systeem eruit lag, of iemand goedkeuring moest geven die er niet was. Toen was het nog wat papierwerk om de motor het land in te krijgen, maar gelukkig zaten hier geen kosten aan verbonden. Toen was het niet duidelijk of ik een verzekering moest hebben voor Nicaragua. Op internet las ik van wel, maar iemand bij de douane zei van niet. Toen vroeg ik het aan iemand anders, die zei ook van niet. En toen kwam er weer iemand bij die zei van wel! Lekker duidelijk! Toen ging ik samen met een douanier het vragen aan een agent die buiten stond en die zei dat het inderdaad moest. Wat ik in ieder geval wel meteen merk hier is dat mensen super vriendelijk en behulpzaam zijn, en niet helpen om geld te willen. De verzekering kon ik 300 meter verderop krijgen. Langs de bank zaten buiten wat mensen aan een tafeltje. Die schreven ter plekke de verzekering uit voor 12 dollar. Eindelijk kon ik door, het was intussen al 4 uur geweest en het was nog zo’n 100km naar Leon. Toen ik Nicaragua inreed leek een last van mijn schouders te vallen. De wegen waren goed en de mensen keken me lachend aan in plaats van schuchter. Bij een tankstation kwamen mensen een praatje maken, in plaats van bedelen om geld. Qua natuur en gebouwen leek het niet zo heel anders dan Honduras en El Salvador, maar voor mij voelde het door de mensen een wereld van verschil. Net voor het donker kwam ik Leon binnen. Het was weer even puzzelen door alle eenrichting straten om bij het hotel te komen. Rond 6 uur kwam ik aan. Ik genoot van een koude douche en ging even naar een ATM om te pinnen. Pinnen met een creditcard koste me trouwens de laatste keren bijna 10 euro per keer om 250 euro te pinnen! Ik was al meer dan 50 euro kwijt aan pinnen, terwijl ik dat nu pas kon zien wat het me gekost had. Ik had daarom een paar dagen terug een mail gestuurd naar ABN AMRO. Ze hebben 35 euro terug gestort, dus dat was netjes vond ik. Nu moet ik er heel erg gaan opletten dat ik met mijn gewone bankpas pin. Tot nu toe kon dat op veel plaatsen niet, maar omdat ik nu in toeristischere plekken kom gaat dat wel lukken. Dan is het rond de 5 euro per transactie. Toen ik had gepind begon het gruwelijk te regenen. Ik ging het eerste de beste restaurant in wat ik tegen kwam, en laat dat nu net een Italiaan zijn. Al vrij snel kwamen er 4 jongens en een meisje bij me aan tafel om een hapje mee te eten en voor de gezelligheid. Rond een uurtje of 9 ging ik terug naar de kamer, want was helemaal gesloopt na de lange dag.


Dag 136. 11/10/17. León

Ik sliep lekker uit en ging op zoek naar een ontbijtje in de stad. Na goed zoeken kreeg ik uiteindelijk een leuk tentje gevonden die een eitje voor me bakten. Meestal combineer ik mijn ontbijt met lunch rond een uur of 11, maar de meeste plekken hebben dan geen ontbijt meer. Daarna heb ik het stadje bekeken, maar het was zo heet dat ik niet heel lang ben weg gebleven. S’middags heb ik lekker rustig aan gedaan en wat dingen voorbereid voor de rest van de reis. Zo had ik een mailtje van de kapitein van de boot waarmee ik naar Colombia vaar, voor een aantal gegevens. S’avonds heb ik een hapje gegeten in de stad en voor de rest een rustig avondje gehad.


Dag 137. 12/10/17. León - Granada 133km

S’ochtends ging ik nog even de stad in om nog wat foto’s te maken, en te ontbijten. Het werd rijst met bruinen bonen en een gebakken eitje. Nooit gedacht dat ik s’ochtends bruine bonen zou weg krijgen. Daarna zei ik gedag bij het hotel. Ik gaf het vriendelijke vrouwtje de ansichtkaart van mijn reis en ze was helemaal enthousiast. Ze vroeg of ik mijn handtekening erop wilde zetten, en ze ging hem inlijsten haha! In vertrok uit het leuke León en vertrok richting Granada. Onderweg zag ik een motor rijden met een man en vrouw erop. Ze hadden een hele helm, zullen dan geen locals zijn. Ze hadden alleen geen bagage dus ik wist het niet. Ik haalde ze in en reed verder. Een minuut laten kwamen ze naast me rijden en we begroeten elkaar. We stopte langs de weg voor een praatje. De jongen, Miguel was een Spanjaard en was vanuit Amerika op weg naar het zuiden op zijn motor. Hij doet vrijwilligerswerk in een hostel, net als zij. Samen waren ze een dagje op pad. Ze vroegen of ik S’avonds een drankje kwam drinken bij het hostel in Granada. Gezellig! Ik reed verder richting Granada. Ik kwam iets voor 3 aan. Het was eigenlijk te heet om nu al de stad im te gaan, dus besloot een uurtje bij het zwembad te liggen. Daar sprak ik nog een Nederlands stel die op vakantie/reis waren in Nicaragua. Na de verfrissende duik ging ik de stad verkennen en foto’s maken. Granada is een oude Spaanse koloniale kleurrijke stad. Ik liep een paar kilometer naar het grote meer waar de stad aan ligt. Ik maakte wat foto’s, en vroeg een man of hij van mij een foto kon maken. Zo hou ik moeders te vrede als ik zelf ook af en toe op de foto sta. Toen zag ik dat de twee mannen een helm vast hadden. Het waren ook motorrijders die in Nicaragua rond aan het toeren waren. Een vriendelijke man Nicaragua en een Amerikaan. De man uit de Amerika was nogal vol van zichzelf en liet zien wat voor motors hij thuis had staan, zijn camera’s die hij bij had en vertelde over zijn avonturen in Nicaragua. Net voor ik wilde gaan vroeg de andere man waar ik heen ging. Toen ik vertelde over mijn reis vonden ze het toch wel interessant. Ze vroegen hoe ik de Darien Gap over wilde, en ik vertelde over de Duitse zeilboot de stahlratte. Toen kwam ineens een andere man aanlopen, die ons had horen praten. Ik had hem nog niet eens gezien. Ga je met de stahlratte naar Colombia? De 30e? Haha dan zitten we op dezelfde boot! We bleven nog een tijdje met elkaar buurten, en toen het donker werd gingen we weer onze eigen weg. De man die mij op de boot zat zou misschien ook wel naar het hostel van Miguel gaan. Ik ging een hapje eten en nog even naar de kamer voordat ik naar hostel Azul ging. Ik kwam het hostel binnen en herkende Miguel aan zijn ketting. We hadden allebei een helm op vandaag, en ik zie zoveel gezichten maar aan zijn ketting zag ik dat hij het was. Hij zei kom je voor de beerpong? Hij werkte dus bij het hostel en zag ook iedere dag nieuwe mensen, dus herkende me niet zonder helm maar met een petje op. We hebben elkaar gesproken vandaag, langs de weg! Noooo, sorry man! Hij had me niet herkend haha. Hij zei zullen we gewoon gaan kletsen en dat beerpong aan hun overlaten. Er zaten nog wat andere reizigers aan tafel. Het was heel leuk om hun zo enthousiast te zien over mijn reis. Ze hadden zoveel vragen! Ben niet gewend om op de praatstoel te zitten, luister liever naar andere. Maar het was wel heel leuk, ook om de ervaringen van Miguel te horen. Hij was 3x onderuit gegaan op de slechte weg in Honduras. Hij snapte niet hoe ik zo’n afstand in deze tijd kon hebben afgelegd. Hij wilde zelf rustiger aan gaan doen terwijl hij 1/3 van mijn afstand in de dezelfde tijd had afgelegd haha. Nou had hij verder niet echt een plan en wist ook niet hoe lang hij weg bleef. Hij wilde misschien zijn motor in Panama verkopen en een fiets kopen in Colombia om naar Argentinië te fietsen, en zo te trainen voor een triatlon. Na een flinke regen en onweersbui was het iets na 11 weer droog en ging ik weer terug naar mijn hotel. Wie weet zie ik ze morgen nog, het was in ieder geval heel gezellig!


Dag 138. 13/10/17. Granada

Ik sliep uit tot een uurtje of 10, maar toen was het te warm dus moest ik er wel uit. Was ook een mooie tijd. Ik ging verderop in het stadje ontbijten, wat goedkoop en goed beoordeeld was op tripadvisor. Die app/site is wel echt perfect voor reizigers! Ik vroeg na de menukaart en toen kreeg ik door dat het meisje doof was die er werkte. Toen keek ik om me heen en bleken er alleen naar doven te werken! Aan de muur hingen gebaren, en op de tafel kon je bijvoorbeeld aanwijzen of je wilde betalen of suiker in je koffie wilde. Daarna liep ik nog een rondje door de stad. Nat van het zweet kwam ik weer aan bij het hotel, dus besloot nog even een duik te nemen voor ik naar de vulkaan ging. Toen ik rond 4 uur bij de vulkaan aan kwam, kreeg ik te horen dat je maar een kwartier bij de krater mocht staan vanwege de gassen. Ik vroeg overdag ooo lava kon zien, maar dat was niet het geval. Ik besloot weer een stukje te rijden en later terug te komen. Aan de rand van het stadje Mayasa stopte ik om foto’s te maken van de vulkaan. Tussen het stadje en de vulkaan lag een groot meer. Wat mensen kwam nog een praatje maken, over waar ik naartoe ging op de motor. Toen de zon langzaam onderging reed ik terug naar de voet van de vulkaan. Samen met een hoop auto’s wachtte we tot we naar boven mochten rijden. Inmiddels was het pikkedonker. Het was best speciaal om op de motor een vulkaan op te rijden, over een donker weggetje. Boven aangekomen zag ik de oranje gloed al. Ik stapte de motor af, liep 10 meter en keek zo de krater in. Beneden kon je een klein stukje zien waar je de lava zag borrelen. De rest was een oranje gloed, en de dampen kwamen de krater uit. Heel indrukwekkend! Na een kwartiertje gingen de rij van ongeveer 15 auto’s en ik weer naar beneden. Weer terug in Granada ging ik opzoek naar een plekje om te eten. 2 straten van het hotel was een klein restaurantje verstopt, wat goed beoordeeld was op tripadvisor. Ik snapte waarom. Het was de beste hamburger die ik deze reis op had, met frietjes en een biertje. En dat voor nog geen 4 euro.


Dag 139. 14/10/17 Granada - San Juan del Sur 98km

Voor ik s’ochtends vertrok ging ik nog eventjes ontbijten bij het dovencafe. Daarna vertrok ik richting het zuiden van Nicaragua. Na een niet al te lange rit kwam ik iets na de middag aan in San Juan del Sur. Om het hotel wat ik geboekt had te vinden typ ik al lang niet meer de straatnaam in, in de TomTom zoals in Amerika. Die herkent hij hier allemaal niet. Ik gaf op de TomTom aan op de kaart waar het hotel zich volgens booking.com moest bevinden. Daar aangekomen waren een paar hotels, maar niks lk op dat van mij. Toen ik het iemand vroeg stuurde ze me verder van het stadje af, zat ik zo ver van de stad en het strand? Ook na daar een tijd gezocht te hebben, bleek mijn hotel daar niet te zijn. Ik reed terug naar het stadje, en vroeg het nog maar een keer. De 4e die ik het vroeg dacht het te weten. Een paar keer links rechts, en een hele stijle weg naar boven. Uiteindelijk was daar inderdaad het hotel! Ik las op de recensies van Booking.com dat de WiFi bij niemand goed werkte in de kamer, dus had dat als verzoek in gediend. Parkeergelegenheid voor de motor en een kamer met goede WiFi. Nu bleek alleen de kamer naast de receptie WiFi te hebben, dus kreeg ik die. Dit was alleen een 4 persoons appartement, met een keuken erin! En dat voor iets meer dan 10 euro per nacht, helemaal goed! Toen ik de motor aan het afladen was sprak ik een Duitse gast die net was aangekomen. Hij reisde van Canada in zijn 4x4 richting het zuiden, samen met zijn hond! Na even te hebben relaxt ging ik boodschapjes doen en mijn was wegbrengen. Ook liep ik een rondje door de stad en ging vast informeren over het surfen, wat ik hier wilde gaan doen. De sporen van de storm van een dag of 10 geleden waren nog duidelijk zichtbaar. Overal lag troep op het strand, en een hoop boten waren tot aan de kade op het strand vastgelopen. Ik at ook nog even een quesedilla bij een kraampje, maar toen ik hem op had was hij ineens 2x zo duur! Hahah daar trap ik toch echt niet meer in. Hij hielt lang vol, maar als het moest was ik gewoon tot de volgende dag blijven staan tot ik mijn wisselgeld terug had. S’avonds at ik bij een straattentje kip van de bbq, met rijst en bonen en bananenchips.


Dag 140. 15/10/17. San Juan del Sur

Vandaag stond een relaxt dagje op de planning. Ik had tijd om aan mijn filmpjes te werken en lekker uit te slapen. Ik had een gasstel dus bakte voor de verandering mijn eigen lunch, een eitje. Ik had ook, voor het eerst deze reis maar eens wat oefeningen gedaan. Ik had nu toch alle tijd dus had wat buikspieroefeningen, pushups en squats gedaan. Ik merkte goed dat ik niet meer 3x in de week sport, moet toch eens aan mijn conditie gaan werken. Motorrijden is heel vermoeiend, maar conditie bouw je er niet van op. Ik heb trouwens al een tijdje contact per mail met een Nederlands stel die deels dezelfde route als mij rijden. Ze zitten ondertussen in Ecuador, dus zullen de hele reis voor mij uitrijden. Ze hebben me wat tips gegeven en misschien kunnen we onze motoren samen aan het einde terug verschepen, dat zou echt super zijn! Via hun kreeg ik ook een mailtje van een Duits stel. Het mailtje dateert van toen ik in Tulum zat, maar heb ik nooit gelezen. Bij toeval zag ik hem voorbij komen. Wat bleek, toen ze die mail stuurden zaten hun ook in Tulum. Ik mailde ze dat ik in San Juan zat, en kreeg vandaag een mail terug. Ze kwamen eind van de dag ook aan in San Juan, en ze bleken zelfs op de boot van 30 oktober te zitten! We spraken af om een hapje te gaan eten rond een uur of 7. Ze hadden nog een ander stel meegenomen, waar ze een stuk mee samen hadden gereden. Een Australisch stel, ik schat ergens in de 50. Ook hun zaten de 30e op de boot. Leuk om zo een hele hoop verhalen en ervaringen uit te wisselen. Na een gezellige avond ging ik weer naar het hotel. Overal op straat liepen strontbezopen mensen. Het was zondag vandaag, en iedere zondag is er een heel groot bekend feest in San Juan. Het feest heet Sunday Funday en begint om 1 uur smiddags. Ik had er nog even aan zitten denken, maar feesten doe ik toch liever met mijn vrienden en daarbij zou het een hele dure dag zijn geworden anders.


Dag 141. 16/10/17. San Juan del Sur

Ik stond rond 8 uur op en ging naar de surfschool. We spraken af dat ik les kreeg, voor 25 dollar en ik zou om 10 uur daar weer zijn. Toen ik daar aankwam was het ineens 30 dollar, want ik was de enige en dat was de prijs voor privéles. Ik hoef geen privéles, ik wil het juist low budget. Dus ik zei dat ik anders verder ging kijken. Uiteraard mocht ik toch voor 25 dollar mee. We gingen naar een strand 20 minuten verderop. Eerst haalde hij nog even zijn lunch en onderweg pikte die nog wat mensen op. Het leek dat hij een beetje pissig was over de 5 dollar, want echt veel zei hij niet in de auto. Daar aangekomen kreeg ik les van iemand anders. Later zou blijken iemand die hij 10 dollar wilde geven om het zo uit te besteden. Ik heb ooit een uurtje les gehad op Bali, en dat ging eigelijk best lekker. Toch wilde ik weer even begeleiding. We gingen vrijwel gelijk het water in. De golven waren gruwelijk hoog, ofja voor mijn gevoel in ieder geval wel. Een jongen die ik sprak zei ook, ga je met deze golven les nemen? Ja blijkbaar haha. De instructeur liet me op bijna iedere golf proberen op het board te staan. Ik weet niet wat het was, maar het ging voor geen meter. En iedere keer maar weer een eind terug zwemmen, om weer door een golf van 3 meter alle kanten op gegooid te worden. Die oefeningen van gister waren ook niet echt een goed idee, want mijn armen en schouders waren nog zo stijf als iets. Na een half uur was ik kapot en zei dat ik ff bij moest komen. De man die me had gebracht kwam naar me toe. Hij zei kom me gaan nu terug. Die andere gast bakt er niks van, ik zal je laten zien hoe het werkt. Blijkbaar was het ook zijn eigen surfschool. Vanaf het moment dat ik met hem het water in ging was het allemaal veel relaxter. We wachten af tot de juiste golf, en hij zei precies wat ik moest doen. Al snel kon ik op het board blijven staan. Na een hele tijd in het water te hebben gelegen, heb ik toch een keer of 15 op het board gestaan, waarvan de meeste keren tot bijna op het strand. Dat geeft een heerlijk gevoel, dus ik was helemaal blij. Ik kon nog zelf doorgaan, maar ik was aardig gesloopt en vond het mooi geweest. We gingen weer terug en ging naar het hotel om bij te komen. S’avonds hadden we weer afgesproken met de motorrijders. Dit keer was er ook een Canadees stel bij, en 2 Amerikanen. Waaronder Joseph, de Amerikaan die ik in Granada was tegen gekomen. Zo zaten we met 9 motorrijders aan tafel. 8 BMW rijders, en één gek op een Moto Guzzi. Eigelijk zouden we misschien nog naar schildpadden gaan kijken die op het strand eieren legden. Alleen door de regen, en omdat sommige ziekjes waren ging dat niet door. Blijkbaar was het ook niet het ideale seizoen daarvoor. Het was heel gezellig met z’n alle en rond een uur of half 10 ging ik weer terug naar de kamer. Ik merkte al dat het 3e biertje er niet geweldig in ging, en bestelde daarna cola. Eigelijk niks voor mij. Toen ik in het hotel aankwam werd ik ineens heel erg beroerd. Ik had het ijskoud, en begon te rillen. Het eten kwam er aan alle kanten uit. Ik had al een hotel geboekt voor komende 2 nachten, maar wist niet of dat goed ging komen morgen. Ik ging op bed liggen en proberen zo snel mogelijk te slapen.


Dag 142. 17/10/17. San Juan del Sur (Nicaragua) - Monteverde (Costa Rica) 233km

Ik werd om 8 uur wakker, want ik had om 9 uur afgesproken met Charlie en Joseph om naar Costa Rica te rijden. Vanuit bed leek ik me niet ziek te voelen, maar toen ik opstond merkte ik wel dat het niet best ging. Overal spierpijn en ik had totaal geen energie. Toch besloot ik maar te gaan, want ik had al een accommodatie geboekt in Costa Rica en vond het zonde om langer in San Juan te blijven. Net buiten de stad stonden ze te wachten, samen met het Canadese koppel. Ik stelde voor om nog in het stadje te tanken, maar ze wilde net voor de grens tanken. Benzine is namelijk weer een stuk duurder in Costa Rica. We reden zo’n 30 kilometer tot de grens maar geen tankstation. Het papierwerk in Nicaragua om de motor uit te klaren was een stukje ongestructureerde ellende. Formuliertje hier, formuliertje daar. Dan weer een dollar ergens voor betalen, maar ze hadden geen wisselgeld dus moesten we dat zelf maar regelen. Daarna weer kopieën maken, toen weer een ander formulier. Toen dacht ik klaar te zijn, moest er een stempel en een handtekening van een agent buiten op het formulier. Toen bleek er nog een handtekening op te moeten, en toen was ik dan eindelijk klaar. In Nicaragua dan. Ik wachtte tot de rest ook klaar was en we reden naar Costa Rica. Daar eerst in de rij voor de stempel in het paspoort, toen weer formulieren invullen om de motor in te klaren. Gelukkig was dit allemaal iets voor 12, want van 12 tot 1 stoppen ze hier gewoon bij de douane en gaan ze lunchen. Dan kan dus niemand geholpen worden. We moesten alleen nog langs het verzekeringskantoor en toen waren we klaar. Net voor we klaar waren kwam ook de Duitse gast aan met zijn hond, die bij mij in het hotel zat. Leuk om hem nog eventjes te spreken. Hij vertelde dat hij de hond in Mexico van de straat had gehaald, en dat hij na de reis mee naar Duitsland zou gaan. Rond 1 uur reden we dan eindelijk Costa Rica in. We stopte bij een tankstation en voor een hapje eten en drinken. Ofja, eten zeker niet voor mij. Maar drinken had ik echt even nodig. Ze vroegen al steeds of het goed met me ging, wamt volgens mij was het wel aan te zien dat het eigelijk gewoon klote ging. Toen ik trouwens eerder vandaag bij de grens een foto wilde maken de motoren, bleek mijn camera niet meer te werken van mijn telefoon. Het beeld was zwart, en resetten hielp allemaal niets. Echt heel erg balen want sinds mijn lens in momument Valley kapot is gegaan, maakte ik alle foto’s en video’s met mijn telefoon. Na de pauze gingen we weer op pad. Eerder dan gepland ging de rest ineens links af. Vanaf de motor zwaaide ik, ik zou ze binnenkort weer zien. Later bleek dat ze de verkeerde weg hadden genomen, dat idee had ik al. Onderweg stopte ik nog even voor wat drinken. Op de grond bij het winkeltje lag een dode sprinkhaan, zo groot als mijn hand! Kijk, dat was wat ik van Costa Rica wilde zien. De grote veelzijdigheid aan dieren. Langzaam begon het donker te worden, maar gelukkig was het nog 20km. Ik was er bijna. Hoewel? 20 kilometer voor het einde eindige het asfalt in zand en grote stenen. Normaal nog geen ramp, maar ik reed door de bergen. Met heel veel moeite hielt ik de motor recht. Zeker omdat ik me ook zo klote voelde was het moeilijk 100% geconcentreerd te blijven en in balans te blijven, maar ik moest wel. Toen reed ik een hele stijle helling op, met los zand en stenen. Ik bleef hetzelfde tempo rijden, tot ik weggleed. Ik zette mijn voeten aan de grond en remde om niet te vallen. Wat er toen gebeurde was misschien wel het spannende wat ik op de motor heb meegemaakt. Ik begon langzaam achteruit de steile helling af te rollen. Ik gaf zachtjes gas, maar slippend ging ik achteruit. Ook remmen hielp niet. Wonderbaarlijk genoeg wist ik mezelf schuin op de helling stil te zetten. Ik hapte even naar adem en gaf flink gas om boven te komen. Boven gekomen stopte ik om even naar de zonsondergang te kijken, die ongelooflijk mooi was. De wolken hingen boven het regenwoud, en de lucht had alle kleuren van de regenboog. Als de zon hier onder is, is het ook echt heel snel donker. Nog 8 kilometer. Had ik het ergste gehad, dat zal toch wel. Tot ik weer bij een stijle helling kwam. Maar dit keer had iemand bovenaan de helling zijn auto gewassen, de tuin gesproeid. Ik weet het niet, maar de complete weg was 1 groot modderspoor. Ik dacht eventjes nog aan omdraaien, maar besloot het toch te proberen. Ik was inmiddels zo ver. Glibberend en glijdend ging ik langzaam naar boven. Eigelijk ging dat zo slecht nog niet. Rond half 7 kwam ik bij het hotel aan, ofja cabins zoals ze het noemen. Ik was compleet gesloopt. Ik ging nog even pinnen en een vruchtensapje halen, en daarna op bed liggen. Ik rilde helemaal, of het nu van de kou of vermoeidheid was weet ik niet. Zo koud was het in ieder geval niet. Ik was in ieder geval heel blij dat ik er was!


Dag 143. 18/10/17. Monteverde

Ik sliep lekker uit vandaag tot een uurtje of 11. Ik denk dat ik dat ook even nodig had. Helemaal beter voelde ik me niet toen ik wakker werd, maar in ieder geval beter dan gister! Ik stond rustig op en ging rond een uurtje of 1 op de motor naar het Monteverde Cloud Forest, 5 kilometer verder. Wederom dacht de TomTom mij het weer wat moeilijker te maken. Ik werd de verkeerde weg in gestuurd. Een zandweg, wat opzich het probleem niet is. Maar op een gegeven moment ging de weg wel zo gruwelijk stijl naar beneden. Het losse zand, grind en kiezels maakte het niet makkelijker om de 300 kilo metaal overeind te houden. In de eerste versnelling, en mijn hand en voet op de voor en achterrem liet ik me zo langzaam als ik kon naar beneden glijden. Tot ik merkte dat ik echt weggleed. Ik mijn hoofd had ik me er al bij neer gelegd dat ik onderuit zou gaan en met motor en al een aantal meter naar beneden door zou glijden. Mijn laatste mogelijkheid was alle remmen los, en mij volle vaart de helling af te laten rollen. Dat kon de val voorkomen, of misschien veel zwaarder maken. Uiteindelijk kwam ik weer met de schrik vrij. Jammer dat dit soort momenten niet gefilmd worden. Ongelooflijk dat dit goed ging. Vrij snel kwam ik weer op een andere weg, en reed ik dit keer met behulp van Google maps naar het nationale park. Het is een van de drukste, zo niet het drukst bezochte park van Costa Rica. Toch was ook hier een slechte zandweg die je naar de ingang van het park leidde. Ofja tot 800 meter van de ingang. Door de tropische storm een paar weken geleden was de zandweg voor een deel de afgrond ingezakt. In het nationale park kon je een aantal trails volgen. Ook hier waren door de storm een hoop trails gesloten. Eigenlijk bleef er één route over, die wel langs alle highlights ging en 3 uur zou duren. Prima dus! Door de dichtbegroeide jungle kon je haast niet verder dan 30 meter om je heen kijken. Verschillende vogeltjes vlogen door de rondte, en ik zag een of ander zoogdier lopen waarvan ik zo niet weet wat het was. Helaas geen slangen, vogelspinnen, apen of luiaards die hier ook zouden moeten zitten. Wel was er een lange en hele hoge hangbrug door het regenwoud waar je overheen kon lopen. Een mooie wandeling, maar ik ga zeker nog een park bezoeken in Costa Rica, in de hoop meer dieren te zien. Ik was erg moe na de wandeling, maar had wel het gevoel weer langzaam beter te worden. Mijn buik voelde ook niet meer van streek. Gister had ik alleen 2 koekjes op en vandaag 1 banaan, omdat mijn maag nog niks kon hebben. S’avonds besloot ik toch een hapje te eten en dan ging goed gelukkig!


Dag 144. 19/10/17. Monteverde - Manuel Antonio 182km

Rond 10 uur vertrok ik vanuit Monteverde. Ik nam de andere route als de heenweg, toen de TomTom bij de verkeerde weg had gewezen. Zou dit wel gewoon asfalt zijn? Nee hoor, na 2 kilometer hielt het asfalt het voor gezien en werd het een zandweg. Een lange, slechte zandweg. Harder dan 25 kon ik zeker niet rijden, maar gelukkig zaten er geen stukken in waar ik echt in gevaar kwam. Na bijna een uur kwam ik bij een klein dorpje. De normale weg zou zijn links, dan kon ik namelijk de laatste 15 kilometer over een gewone weg naar de hoofdweg rijden. Helaas was daar een brug compleet ingestort door de storm. Het alternatief was rechts. Maar dat betekende nog 20 kilometer off road naar de hoofdweg, dat zou me nog een uur kunnen kosten! Ik reed 100 meter tot de ingestorte brug, en maakte een foto van de ravage. Ze hadden tijdelijk een houten hangbruggetje gemaakt voor de voetgangers. Van de oude stenen brug was niets meer over, je viel zo 3 meter omlaag in het riviertje. Een paar oude mannen kwamen met een kruiwagen de hangbrug over. Ik vroeg ze hoe lang de omweg was. Ze keken bedenkelijk. Je kan wel met de motor over de hangbrug! Ik moest lachen, maar ze meende het! 400kilo is het bij elkaar hè? De motor, bagage en ik. Ja dat moet lukken zeiden ze. Nouja ik hou wel van een uitdaging. Mocht ik door de brug zakken zou de reis voorbij zijn, maar ik zou het wel overleven. Ik had geen zin om nog een uur over zo’n klote weg te rijden, mijn banden en de guzzi hadden genoeg geleden. Ik zette me schrap en reed voorzichtig naar de overkant. Tot halverwege ging het vrij goed. Toen begon de brug van links naar rechts te kantelen. Ik stopte ff maar heel de brug bleef op en neer gaan. Toen reed ik maar snel weer door en kwam gelukkig zonder kleerscheuren aan de overkant aan. Vanaf toen eindelijk weer fatsoenlijke weg. Na een uurtje kwam ik aan bij een brug die bekend staat als krokodillenbrug. De brug ligt net buiten het stadje Tarcoles, en onder de brug langs de rivier barst het van de krokodillen. Het was voor het eerst dat ik deze beesten in het wild zag, en het was heel indrukwekkend. Ik denk dat het er wel een stuk of 15 waren. De meeste op de kant, en een aantal in het water. Ze waren heel erg groot, een paar zo tegen de 4 meter denk ik! Een paar Amerikanen hadden een tros bananen bij en gooide die naar benden. Blijkbaar vreten die beesten alles, want de bananen waren zo weg! Daarna reed ik verder tot Manuel Antonio, een Nationaal park aan de westkust van Costa Rica. Een half uur voor ik aankwam begon het flink te regenen onderweg. Toen ik bij het hotel aankwam, bleef het flink regenen. Blijkbaar moest je voor het park ook weer entree betalen, dat in combinatie met de hoop regen en dat het al half 5 was besloot ik niet meer het park te bezoeken. Misschien morgenochtend even kijken. Ik besloot een pizza te bestellen want er zaten geen restaurantjes of winkeltjes in de buurt, en had geen zin meer om op de motor te stappen in het donker en door de regen.


Dag 145. 20/10/17. Manuel Antonio - Uvita 64km

Het was gelukkig weer droog toen ik op stond. Ik besloot de jungle tour die ik wilde doen, uit te stellen tot National Park Corcovado. Wat ik hoorde was dat nog mooier, en echt een geweldige accomodaties vond ik het hier niet dus wilde niet nog een nacht bij boeken. Ik ging wel nog een kijkje nemen bij het strand van Manuel Antonio. Het gebied was erg toeristisch maar op het strand was het lekker rustig. Het was duidelijk dat dit niet het high season is. Ik stapte weer op voor een kort ritje naar Uvita. Onderweg zag ik dan eindelijk voor het eerst een luiaard, alleen lag hij helaas dood langs de weg. Aangekomen in Uvita reed ik een zandpad de heuvels in. In Costa Rica is echt ieder zijweggetje gelijk een zandpad, en vaak ook hele slechte. Gelukkig kwam ik zonder al te veel problemen aan bij de accommodatie, die midden in de jungle lag. Het was een hele grote houten logde, met slaapzalen en privekamers. Ik had gelukkig een eigen kamer. Alles was van een soort bamboe en het was aan alle kanten open, dus de muggen en hagedisje konden zonder problemen je kamer in. Buiten hoorde je apen hard brullen, ze zaten recht langs de accommodatie hoog in een boom. Toen ik de motor af aan het laden was, kwam ik tot de conclusie dat er olie lekte. Achter op de zijkant van de band, en op de velg zat olie. Olie op de band is het allerlaatste wat me als motorrijder wilt, dus ik wist gelijk dit moet echt verholpen worden. Ik keek waar het vandaan kwam en kwam tot de conclusie dat het uit het cardan lekte. De stroom was uitgevallen in de logde dus er was ook geen WiFi om het op te zoeken. Tussendoor ging ik een kijkje nemen bij de waterval 100 meter verder. Toen ik terug kwam bleek er nog geen stroom te zijn, dus ik liep een paar kilometer naar het stadje. Bij een restaurantje bestelde ik wat te drinken en ging googelen. Het leek om de keerring van het cardan te gaan. Toen ik het Jurjen vroeg bevestigde hij dat, dat zeer waarschijnlijk het probleem was. Omdat het een specifieke maat moet zijn, ga ik die in de buurt nergens vinden. Heel misschien in Panama stad, maar waarschijnlijk moet het opgestuurd worden vanuit Nederland. Na ziek te zijn geweest (en nog steeds flink last te hebben van mijn maag), mijn camera die kapot was, kon ik dit er echt niet bij hebben. Ik wist het ff niet meer, en ging maar een stukje richting het strand wandelen. Dat bleek uiteindelijk nog een hele flinke wandeling. Toen ik er na een uur eindelijk was, zag ik op een bord tot 16.00 open. Het was 16.15 en het hek zat dicht. Shit, ik wilde alleen even kijken en foto’s maken. Een man liep door het hek om even iets in zijn auto te pakken. Dat was mijn kans om snel naar binnen te glippen, het hek stond toch gewoon open en ik had geen bord gezien haha! Vaak mag je in zo’n nationaal park (waar het strand onder viel) tot een bepaalde tijd erin, maar wel tot 1 uur langer dan dat blijven. Er liepen ook nog gewoon andere mensen op het strand. Na het strandbezoekje ging ik terug naar de logde. Na een flinke wandeling kwam ik in de schemering aan. Ik ging terug naar het restaurantje waar ik s’middags was voor een bord rijst, en daarna weer terug naar de logde. Daar deed de stroom het gelukkig weer. Ondertussen had ik een mail ontvangen van de kapitein van de Stahlratte, waarmee ik naar Colombia ga. De boot stond in Cartagena in de dock, voor reparatie. Dit betekende dat de boot 5 dagen later zal vertrekken. Ik had stiekem de hoop net voor kerstmis thuis te kunnen zijn. Dan zou wel echt alles mee moeten zitten, dan had dat gekund. Dat plan kan nu de prullenbak in, 5 dagen die ik minder heb is echt niet meer te overbruggen. Het was al een heel krap schema. Achja je kan niet te veel plannen tijdens zo’n reis. Alleen er leek zo’n lange tijd zoveel volgens plan te gaan, dat ik even die gedachte had. Ik ging slapen, want had het gehad voor vandaag.


Dag 146. 21/10/17. Uvita - Puerto Jiménez 150km

Ik stond op en bakte nog een eitje, had nog eieren en brood over van gister. Ik vertrok richting het nationale park Corcovado, zo’n 150km verder. Bij een garage onderweg kocht ik olie voor in het cardan, zodat ik in ieder geval kon bijvullen wat eruit was gelopen. Onderweg ben ik nog een aantal keer gestopt om te checken of er olie had gelekt. Echt druppels kwamen er niet uit, het was enkel wat vochtig bij het cardan. Gelukkig maar, zo zou ik Panama stad moeten kunnen halen zolang het niet erger gaat worden. Onderweg ging ik bijna nog onderuit, en niet eens door de olie. Ik reed op een stuk weg dwars door de jungle. Er zat een auto irritant achter de drukken, dus ik ging naar rechts. Toen kwam ik op de gele lijn terecht, die de rand van de weg aangeeft. Deze geverfde lijnen zijn altijd glad, zeker als ze nat zijn. Nou had het geregend, en door de bomen en bladeren was het sowieso al glad op die weg. Ook hadden mijn banden hun beste tijd gehad. Die moeten het nog even volhouden tot Colombia. Op het moment dat ik op de lijn reed, leek het alsof op een ijsbaan reed. Gelukkig stuurde ik niet, en remde ik niet. Ik gleed alle kanten op, maar gelukkig pakte mijn banden net op tijd grip toen ik weer van de lijn af ging. Dat scheelde niet veel. Ik kwam aan in Puerto Jiménez. Ik had nog niks geboekt omdat ik alles online best duur vond. Gelukkig vond ik vrij snel een goedkope kamer. Ik liep door het stadje opzoek naar een office waar ze een jungle tour aanboden. Blijkbaar was ik alweer te laat om morgen naar Corcovado te gaan. Ze bodem wel een andere trip aan voor 2 dagen, maar die vond ik erg duur. Ik moest even nadenken wat ik wilde doen, en liep richting de zee. Daar zag ik ineens een aantal motoren staan voor een restaurantje. Dit waren duidelijk reizigers. Ik liep verder die kant op, waren dit de motoren van de mensen die ik al had ontmoet? Jahoor, het was Charlie, Joseph en het Canadese stel. Ze keken natuurlijk veel verbaast toen ze me zagen. Ik heb daar een tijdje bijgekletst over hoe de laatste dagen waren verlopen. Ze wilden voor morgen een walvistour boeken. De prijs was goed, en het leek me wel gezellig met hun, dus besloot morgen met hun mee te gaan. S’avonds ging ik nog een hapje eten bij een soda. Toen ik net de eerste hap wilde nemen viel de stroom uit. Dan is het ook echt totaal donker hier. Ik graaide maar op de gok wat van mijn bord, tot na een tijdje de eigenaresse een kaarsje kwam brengen. Zal niks nieuws zijn voor hier denk ik.


Dag 147. 22/10/17. Puerto Jiménez

Rond 7 uur stond ik op, want de walvistour stond op de planning. Ik haalde nog even een broodje en een fles water, en om kwart voor 8 was ik bij de pier. Joseph, Charlie en het Canadese stel kwamen een kwartiertje minuten later aangereden en we stapten op de boot. In IJsland wilde het al niet lukken met de orcas, met Jurjen op Vancouver Island ook niet en dit keer ook geen walvissen. Gelukkig zagen we wel een hoop dolfijnen. De eerst school leek ons niet te mogen, want steeds als we hun richting op vaarden doken ze onder. Dan zaten we allemaal te wachten, en zaten ze stiekem achter ons salto’s te oefenen. Gelukkig hadden we even later een andere school, die met de boot mee zwommen en hun showtje weggaven. We kwamen nog langs het nationale park waar Jurrasic park is opgenomen en waar opnames van de Amerikaanse Robinson (Survivor) zijn opgenomen. Na de tocht gingen we nog even naar een strandje, maar het weer was niet geweldig dus we gingen weer terug naar de pier. Toen we terug liepen richting het stadje, zagen we nog 2 felgekleurde ara’s in een boom. Even later kwam er nog een toekan bij zitten! Zo hadden we toch nog onze portie wildlife voor vandaag. Smiddags bestelde we 2 grote pizza’s die we met zijn 5en deelden als lunch. Daarna ben ik nog met hun meegelopen naar hun accommodatie aan de rand van de jungle. Ze hadden een soort vijver waar kaaimannen im zaten, dus die wilde ik wel even zien! Net voor het donker werd ging ik weer terug naar mijn hotel. Als avondeten at ik een tomaat en een avocado. Mijn buik is nog steeds een beetje van slag, en dacht ik kan wel wat groentes gebruiken. S’avonds ging ik redelijk op tijd slapen, want morgen staat er weer een border crossing op de planning. De laatste in Central America!


Dag 148. 23/10/17. Puerto Jiménez (Costa Rica) - Boquete (Panama) 231km

Rond 8 uur stond ik op, want ik had afgesproken om 9 uur samen met de 4 andere naar te grens te vertrekken. Voor ik vertrok kreeg ik eindelijk weer eens een positieve verassing. Ik was al druk bezig met te zorgen dat de keerring die ik nodig had, dinsdag gekocht zou worden en meteen op de post zou worden gedaan. Hij zou dat net voor ik naar Colombia zou vertrekken aankomen in Panama stad, of net niet. Als ik zeker zou willen weten dat het op tijd zou komen, moest het met spoed verstuurd worden en zou het meer dan 100 euro gaan kosten. Dat ging hem dus ook niet worden. Twee dagen geleden had ik in het Spaans iets van 15 bedrijven gemaild in Panama. Bedrijven die auto-onderdelen verkochten of gespecialiseerd waren in lagers. Net voor ik vertrok naar Panama had ik dan toch een mailtje van een bedrijf, ze hadden de keerring op de plank liggen! Het bedrijf zat in David, in daar zou ik vandaag langskomen. Dan was dan toch een meevaller! Ik was om 9 uur bij de rest en we reden richting de grens. Rond een uur of 12 kwamen we daar met zijn 4e aan. Joseph was ondertussen al afgeslagen, want die ging iets noordelijker via een dirtroad de grens over. Later kregen we te horen dat hij een lekke band had gekregen en dat het een en al ellende was voor hem om uiteindelijk de grens over te komen. Bij ons ging alles redelijk vlot. Het enige was omdat we met zijn 4e waren, moesten we op elkaar wachten. Na ongeveer 2,5 uur waren we klaar om Panama binnen te rijden. Ondertussen was het heel hard gaan regenen. Tot David reed ik met de rest mee, en daar ging ik weer mijn eigen weg. Langs de winkel waar ze de keerring hadden. Hij koste maar $6,50.- terwijl hij bij de Guzzi specialist TLM in Nijmegen bijna 25 euro kostte. Ik besloot er maar 2 te kopen, mocht er tijdens de reis weer iets mee zijn. Het was nog net licht, dus ik besloot nog zo’n 50km verder te rijden naar Boquete. Ik zocht gewoon een relaxte kamer, met WiFi en niet al te duur. Dat bleek lastiger dan gedacht. Ik heb zo’n 2 uur rond gezocht. Uiteindelijk had ik wat gevonden. 20 dollar per nacht, gedeelde badkamer en de motor kon niet droog staan maar gewoon voor de deur. Nouja het was niet anders. De accommodatie had lekker warme douche, WiFi op de kamer en het regende maar heel af en toe fftjes.de eigenaren waren heel enthousiast, mij eigelijk iets te enthousiast. Toen ik op de kamer aankwam en mijn koffer met mijn rugzak wilde pakken met al mijn belangrijke spullen, kwam ik tot de conclusie dat de sleutel was afgebroken. Waar en wanneer dat is gebeurd weet ik niet. Ik wist dus ook niet of het sleuteltje er nog voor de helft in zat. Met geen mogelijkheid kreeg ik hem open. Ik vroeg aan de eigenaresse of ze een schroevendraaier of paperclip had. Ze liep met me mee naar een winkel langs het hotel. Mijn hoop was het open te krijgen zonder het slot te slopen. Al snel had ik door dat dat niet ging lukken. Uiteindelijk hadden we hem open, hij kon wel nog dicht maar niet mee op slot. Ik dacht nog ik zal hem een paar dollar geven voor de hulp, maar had sowieso geen kleingeld bij. Toen ik terug naar het hotel ging zei de eigenaar, je moet hem wel even wat geld geven. Dat was ik wel van plan? Maar beetje raar dat je er om vraagt. Ik gaf hem 3 dollar en zei hier kun je een biertje kopen. Daarna ging ik snel een hapje eten, want dat was er weer bij ingeschoten vandaag. Toen ik de lange dag wilde douchen bleek er geen water te zijn. Ook het internet deed het amper in de kamer. Na zo’n 10 muggen gedood te hebben ging ik maar slapen. S’nachts hoorde ik de man en vrouw nog schreeuwen tegen elkaar, geen idee wat er aan de hand was.


Dag 149. 24/10/17 Boquete

Ik sliep lekker uit vandaag, en ging eventjes wat te eten halen. Het regende zo ontzettend hard dat ik maar snel naar de supermarkt ging. De rest van de dag heeft het continue geregend, dus ben ik maar binnen gebleven. Ik kreeg s’middags nog een appje van Adrian en Andrea, het Duitse stel. Ze hadden de guzzi zien staan en vroegen of ik S’avonds bij hun een hapje kwam eten. Toevallig dat ze in hetzelfde plaatsje waren! Het water deed het gelukkig weer s’middags, dus kon ik eindelijk douchen. Het water was alleen ijskoud. Ik kreeg steeds meer een hekel aan het hostel en besloot eens te kijken hoe ze op tripadvisor werden beoordeeld. Dat had ik misschien beter niet kunnen doen. Meest verschrikkelijke hotel ooit, horror hostel en verschillende berichten dat er spullen gestolen waren. Waarschijnlijk door de eigenaren zelfs! Toen ik naar Andrea en Adrian ging om te eten nam ik dan ook maar al mijn waardevolle spullen mee. Door de stromende regen liep ik naar hun luxe huisje. Als ik zo de afgelopen tijd vergelijk waar de andere overnachten, is er nogal een verschil met mijn slaapplekken. Achja het verschil moet er zijn! Er stond spaghetti op het menu, dat was lang geleden dat ik dat gegeten had! Het was een gezellige avonden, en we hadden een hoop ervaringen uitgewisseld. Rond half 10 was ik weer in mijn kamer.


Dag 150. 25/10/17 Boquete - Santiago de Veraguas 235km

Toen ik op stond was het eindelijk zo goed als droog, volgens mij voor het eerst sinds dat ik in het dorpje was aangekomen. Ik was al bang of de motor zou starten na al de regen. Ik had zo gehoopt dat ik hem zoals altijd ergens binnen kon zetten, maar dat kon niet anders. En volgens de eigenaar was het maar een buitje. Toen ik de motor bepakt had, en probeerde te starten werd mijn voorgevoel bevestigd. Hij starte dus niet. Na een paar pogingen ging het verder fout. Toen ik gas wilde geven brak de gaskabel. Ik had een andere bij, maar ik had dit nooit zelf vervangen. Een gruwelijk irritante Amerikaan met een wandelstok, kwam zich ermee bemoeien. Gister lulde die ook al de oren van mijn kop, en mijn geduld was nu op. Ik zei je kunt helpen of wegwezen. Hij waggelde er vandoor. Ondertussen begon het weer flink te regenen. Gefrustreerd en moedeloos keek ik of ik er wat aan kon toen. Uit het niets stond toen ineens een man voor mijn neus. Een Duitser, die in Amerika woonde maar ook een huis hier in Boquete. Hij had ook een Moto Guzzi California, maar dan de nieuwste! Kon hij me helpen!? Ik kon het bijna niet geloven. Maar nee, hij kon, of wilde niet helpen. Hij zei er zit geen mechanic hier in het dorp voor motorfietsen, dus dit word een lastig verhaal. Alleen in David. Ja dat is 50km verder, kan hem er moeilijk heen duwen. Je kan het proberen bij de autogarage in het dorp, dus daar rolde ik hem naartoe. Gelukkig was het maar 3 straten verder. Ze zeiden meteen dat kunnen we niet, maar toch ging een man er naar kijken. Na een klein uurtje bedankte ik hem voor de moeite, maar ik had eerder het gevoel dat hij het probleem groter maakte dan het oploste. Ik rolde de motor de garage uit en ging zelf verder aan de slag. Ondertussen begon het weer flink te regenen en ik zocht een droge plek om er aan te werken. Na 2 uur kloten, en af en toe geen idee te hebben wat ik aan het doen was leek het dan toch allemaal weer in elkaar te passen. De carburateur zat weer in elkaar, de kabel zat er weer in en het kastje bij de gaskabel en handvat zat weer in elkaar. Ik starte de motor, en hij deed het weer! Dat was een enorme opluchting. Ik ging er gelijk vandoor, want wilde het liefste tot Santiago komen voor het donker werd, zo’n 200km verder. Onderweg bleef het maar regenen, maar ik was al lang blij dat ik weer onderweg was. De motor en het gas voelde anders dan anders, maar ik vermoed dat dat gewoon een kwestie van goed afstellen van de kabels is. Als ik Panama stad maar haal, dat is nu even hoofdzaak nummer 1. Drijfnat kwam ik in de schemering in Santiago aan. Ik vroeg bij een tankstation naar een goedkoop hotel, en hij noemde meteen een hotel Cion Gi. 2 minuten later was ik er, en zoals de naam deed vermoeden was het een Chinees hotel. Alle Chinese hotels waar ik ooit ben geweest waren ontzettend smerig maar wel goedkoop. De kamer koste 22 dollar, en had geen WiFi op de kamer. Gelukkig kon de guzzi wel droog staan. Omdat het ondertussen donker was en ik weinig kans zag op iets beters besloot ik het maar te doen. Het Chinese vrouwtje van de receptie was een enorm schijtwijf, om me nog redelijk te verwoorden. Ze sprak een combinatie van Spaans en Chinees en was totaal niet vriendelijk. Ook de kamer was verschrikkelijk, overal zat schimmel en er hing een pislucht. Nouja het was maar voor een nachtje. Ik ging even naar de McDonalds om wat te eten, en een fatsoenlijk hotel te boeken voor morgen. Wat zal ik blij zijn als ik straks op de boot zit naar Colombia, en de guzzi hopelijk weer als een zonnetje rijdt. Panama city hebben we in ieder geval bijna gehaald, nog 250km.


Dag 151. 26/10/17. Santiago de Veraguas - Anton 131km

Vandaag stond er een kort ritje op de planning richting Anton. Voor ik vertrok checkte ik nog even het oliepijl in het cardan. Door het waardeloze matras had ik al niet geweldig geslapen, maar toen ik bukte bij de motor schoot het in mijn rug. Dat hadden we nog niet gehad! Eventjes kon ik moeilijk ademhalen en amper bewegen. Gelukkig ging het na een paar minuutjes ietsjes beter, maar liep alleen nog behoorlijk krom. Ik wilde sowieso niet hier nog een dag blijven, dus ik moest wel de motor opstappen vandaag. Gelukkig ging het tijdens het rijden redelijk. Ik was wel blij dat ik in Anton aankwam, 150km was wel voldoende voor vandaag. Heel veel was er in Anton niet te beleven, dus ik hielt het bij een relaxt dagje. S’avonds ging ik een hapje eten bij een lokaal tentje, en eigelijk voor het eerst smaakt dat niet echt. De kip was zo ontzettend taai dat ik hem gewoon niet weg kreeg. Achja het kan niet altijd lekker zijn.


Dag 152. 27/10/17. Antón - Panama stad 146km

Ik haalde s’ochtends nog een broodje bij de bakker en pakte mijn spullen bij elkaar. Het was gelukkig maar een klein ritje naar Panama, wamt ik voelde het toch nog goed in mijn rug. Rond 2 uur reed ik Panama in, de brug over bij het beroemde Panama kanaal. Ondanks dat spits was, stond het al aardig vast in de stad. Ik kwam aan bij het gebouw waar de office van het bedrijf van Martijn in zit. Één van de mooiste, apartste gebouwen van Panama. Martijn heeft heel simpel gezegd een bedrijf in online marketing. Ik ging bijna helemaal naar boven tot 42ste verdieping. Wat gek om hem hier te zien. Ofja zo gek is het niet, want hij woont hier al iets van 7 jaar. Maar wel bijzonder hier te zijn. Ik kende hem eigelijk alleen van een feestje van vrienden waar hij ook was. Zo is het balletje ruim een jaar geleden eigelijk al gaan rollen. ‘Laat maar weten als je in de buurt bent’. Nou daar was ik dan! Ik kee mijn ogen uit in de wereldstad waar ik net was aangekomen. Vanuit zijn bureau kijkt hij zo uit op de skyline van Panama, echt enorm gaaf. Zijn broertje Sjoerd kwam me ophalen bij het kantoor om mee te gaan naar het appartement. Hij kwam aan op zijn rode Ducati die hij net 2 maanden had. Sjoerd werkt ook bij Martijn, en doet ondertussen nog een opleiding psychologie in het Spaans. Wat een apart leventje op je 21ste! Binnen 5 minuutjes waren we bij het appartement, voorzien van een zwembad en een parkeergarage waar de guzzi veilig kon staan. Het appartement was enorm groot. Een hele grote woonkamer, een flink balkon en drie badkamers. Ik had mijn eigen kamertje met badkamer, wat een luxe! Sjoerd en ik dronken een biertje op het balkon en even later kwam ook Martijn thuis van zijn werkdag. We gingen rond 5 uur ergens wat drinken en een hapje eten, samen met 2 vrienden van Martijn. Henry en Joris, ik geloof ergen in de 50 en zitten ook voor zaken in Panama. Henry deelt ook het appartement, maar is er maar eens in de anderhalve maand ofzo. Ondanks dat ik met eigelijk allemaal mensen was die ik niet of nog maar amper kende, was het super gezellig! Later op de avond waren Sjoerd en ik nog langer in de stad gebleven, om wat biertjes te drinken. Rond half 1 waren we weer terug in het appartement.


Dag 153. 28/10/17. Panama stad

Het was lang geleden dat ik meer dan 3 biertjes op had, dus ik merkte het wel s’ochtends vroeg. Rond 9 uur stond ik op, want we gingen op pad om de motor te laten maken. Martijn moest gaan werken, en Sjoerd en ik gingen naar een maat van hem die hij kent van de Ducati club. We kwamen aan bij Tony, een jonge relaxte gast die samen met zijn vader een garage heeft in de stad. Ik zal al vrij snel dat hij wist wat hij deed, ondanks dat hij misschien wel voor het eerst aan een guzzi moest sleutelen. Eerst moest het achterwiel eraf om de keerring van het cardan te verwisselen. Zoals het hier in Latijns Amerika gaat, komt er af en toe een maat van Tony binnen en wordt het werk stilgelegd. Alles op zijn gemak. Toen het wiel eraf was ontdekte we ook dat er een soort spijker in de achterband zat. Shit, zou die er net in zitten of al veel langer? Hopelijk houdt hij het nog tot Cartagena, nog 150km. Ondertussen hebben we nog nieuwe boutjes gehaald voor de karterpan, want de olie en oliefilter is ook maar gelijk verwisseld. Als laatste moesten de carburateurs nog afgesteld worden. Dat deed de vader van Tony, met een of ander vacuüm meetinstrument. Pas laat in de middag waren we klaar met alles. Het koste me 120 dollar, maar het was een opluchting dat hij weer goed reed. Hopelijk op de nieuwe banden na, krijg ik niet teveel gedoe meer met de guzzi. S’avonds haalde ik een heerlijke pizza een straatje verderop. Misschien wel de beste pizza die ik deze reis gegeten heb! Daarna vroeg Martijn, ga je mee wat drinken? Een vriend van me viert zijn verjaardag bij een barretje 2 straten verder. We gingen die kant op en zaten met een man of 10 aan een tafel. Ik heb met een hoop, totaal verschillende mensen gepraat. Hele interessante, ambitieuze mensen. Een man van mijn leeftijd met wie ik een tijd zat te kletsen had een community voor vakantie huizen, en verdiende bakken met geld. Ook zat er een stuntman aan tafel die zijn geld had verdiend met Hollywood films. Later hoorde ik van Martijn, dat eigelijk de enige man die ik niet had gesproken een porno producer bleek te zijn haha! Een hele aparte, interessante avond was het met totaal verschillende mensen. Rond een uurtje of 11 waren we weer terug bij het appartement.


Dag 154. 29/10/17. Panama stad

Om 7 uur stonden Martijn en Sjoerd langs mijn bed, of ik mee ging naar de fruit en groente markt. Wow, dat was behoorlijk vroeg voor mij. Maar uiteraard ging ik mee! We kochten 10 ananassen, papaja’s, avocado’s en nog wat andere groentes. Thuis aangekomen sneden we het fruit en werd alles in zakjes gedaan en in de vriezer gedaan. Later werden er heerlijke gezonde smoothies van gemaakt. Rond een uur of 11 vroeg Sjoerd uit het niets, zullen we naar het strand gaan? We namen een koelbox mee met wat koude biertjes, en gingen richting het strand. Na een kleine anderhalf uur kwamen we daar aan. We hebben lekker ontspannen en s’middags nog een hapje gegeten. Rond half 8 S’avonds waren we pas weer terug in Panama stad. Ik ging eigelijk naar de Italiaan voor een pasta, maar die hadden ze niet meer. He toch, dan toch maar weer zo’n goeie pizza net als gister!


Dag 155. 30/10/17. Panama stad

Het hoofddoel vandaag was zorgen dat mijn iPhone camera gemaakt werkt. Eerst ging ik naar een zaakje ‘iRepair’ die ik via internet gevonden had. Die konden het niet maken, of ze hadden in ieder geval geen nieuwe camera voor de iPhone 7plus. Ik had nog een ander optie, dus liep met behulp van Google maps die kant. Toen ik halverwege was, kwam ik langs een soort telefoonzaakje. Ik liep toch maar even naar binnen. Geen probleem zei de Chinese man, 30 dollar. Maar als ie niet te maken is, maar er moet een nieuwe camera in? Ja 30 dollar. Nouja prima dan, over een uurtje zou hij klaar zijn. Een uur later was hij dus niet klaar. Hij had het onderdeel niet dus die was onderweg. Het zou nog 1 a 2 uur duren. Ik besloot terug te gaan naar het appartement. Het enige was, ik had me gefocust op Google maps om hier te komen en niet om me heen gekeken. Gelukkig kon ik het appartement gelijk terug vinden. Met Sjoerd heb ik eventjes geluncht voor ik terug ging naar de winkel. En ja hoor, het was te mooi om waar te zijn. Drie uur later was ik terug, hij kreeg hem niet gemaakt. Hij zei het moet echt bij een officiële Apple winkel. Ik vroeg naar het adres en besloot de 2 kilometer daarheen te lopen. Tot mijn verbazing zag ik een kwartiertje later een andere officiële Apple reseller. Toen ik mijn verhaal deed zeiden ze: ja we kunnen hem maken voor je, en het kost je niks want je hebt nog garantie. Van binnen sprong ik een gat in de lucht. Hoe lang duurt dat? Meestal 2/3 dagen, maar we laten weten als hij klaar is. Het was maandag, dus ik zei ik vertrek wel vrijdag ochtend naar Colombia. Dan kam het niet zei ze. Hoezo niet? Nou je krijgt de telefoon pas mee als hij gemaakt is, niet eerder. Dus mocht hij donderdag niet klaar zijn, wat door de feestdagen zou kunnen. Dan krijg je hem niet mee, echt alleen pas als hij klaar is wordt hij vrijgegeven. Daarna begon een eindeloze discussie. Het ergste was nog: ik had nog 20 dagen garantie. Dus als ik het niet zou laten maken, kostte dit me een hoop geld in Nederland. Ze zeiden bel Apple maar, ja dat zou me bakken met geld kosten. Ze gaven mij een nummer die ik gratis via Skype kon bellen, dus ik belde met Apple Amerika. Na dik een uur in die winkel gebeld te hebben, kwamen ze tot de conclusie dat er weinig te regelen was. Ook in Colombia waren er geen mogelijkheden. Het enige wat ze deden was mij 90 dagen garantie geven, en die gingen vandaag in. 70 extra dagen dus. Mocht ik op tijd terug zijn van de reis, en heel snel een keer naar Amsterdam zou gaan kon hij als het goed is kosteloos gemaakt worden. Conclusie, ik moet echt een nieuwe lens voor mijn camera kopen. Het zou zo zonde zijn als ik geen fatsoenlijke foto’s heb van zuid Amerika. Ik kreeg het adres van een Sony winkel van de Apple zaak, dus ging ik daar maar een kijkje nemen. Ik kreeg het al niet gevonden, en vond het een rare plek voor een winkel van Sony. Mijn vermoeden bleek waar, het was het kantoor van Sony. Dat schoot ook niet op. Bij hun kreeg ik wel wat namen van winkels waar ze een hoop camera’s en lenzen zouden moeten hebben, dus dat staat voor morgen op de planning. Niet echt een succesvol dagje, achja uiteindelijk komt het allemaal wel weer goed. Ik ging terug naar het appartement waar Sjoerd een lekker stoofpotje had gemaakt. Nederlandse hap, voor het eerst in 5 maanden en het smaakte heel goed! Ik ging weer op tijd naar bed. Morgen dus maar naar een camera winkel, en daarna met de motorrijders naar een of andere food market.