Dag 156 Panama Stad - dag 166 Medellin Colombia

Dag 156. 31/10/17. Panama stad

Toen ik gisteravond in bed lag, zat ik al naar het scherm van mijn iPhone te staren. Hij keek iets fletser had ik het idee. Toen ik op stond vergeleek ik even met de iPhone van Sjoerd, ja toch een heel klein verschil. Nouja eerst maar eens naar de mall voor een lens voor mijn camera. Sjoerd stelde voor om mee te gaan. Door de spijker in mijn band wil ik hem niet extra belasten, dus ging ik achterop de Ducati. Was misschien wel 15 jaar of langer geleden dat ik achterop een motor heb gezeten haha. Aangekomen bij de mall was de camera winkel nog dicht, dus liep ik even de Apple store binnen. Al zeiden ze gister aan de telefoon dat ze het nergens in Panama stad direct konden maken, kon het toch even vragen toen ik er was. Het eerste wat de man zei: er zit geen origineel scherm op, dus dan houdt het sowieso op. Zie je wel! Had die Chinees me godverdomme opgelicht! Van binnen werd ik heel boos, maar bedankte de man in de Apple winkel voor zijn hulp. Bij de eerste camera zaak hadden ze alleen een lens van 800 euro. De volgende camerazaak had niks. Bij de 3e hadden ze ook geen lenzen voor mijn camera. Nergens waren ze te vinden in Panama stad. Wel hadden ze de betere versie van de camera die ik had, met de lens erbij die ik zocht. 600 euro, en ik kon de lenzen van beide camera’s wel gewoon wisselen. Ik besloot het toch maar te doen. Mijn oude camera kon ik thuis verkopen. Het valt totaal niet in mijn budget, wat al zo krap was. Maar thuis komen na zo’n reis zonder foto’s van zuid Amerika is geen optie. Dan maar flink wildkamperen in Chili en Argentinië, want ook eigelijk al het plan was. Oké dat probleem was opgelost. Toen naar die oplichter. Ik liep heel boos de winkel binnen. Hij begon te trillen en stotteren, en zei laat het me uitleggen. Hij had het scherm per ongeluk gebroken toen hij mijn camera probeerde te maken. Hij durfde er niks van te zeggen, dus had er maar een ander scherm in gezet. Originele schermen kon bestellen maar dat zou veel te lang duren. Ik zei nu kan ik mijn garantie vergeten, en zit ik met een namaak scherm. Ik wilde 100 dollar zodat ik in Nederland een origineel scherm kon kopen. Dat deed hij alleen als hij dit scherm wat er nu in zat eruit mocht halen. Ja dan had ik een telefoon die niet werkte. Met heel veel moeite kreeg ik uiteindelijk 30 dollar van hem ik had wel een scherm wat werkte, maar was er alleen maar slechter op geworden. Tja, je kunt verder weinig in zo’n land. Dreigen met de politie bellen interesseerde hem niet, vond hij zelfs een goed idee. Nouja dan maar 30 dollar mee en accepteren. Als laatste tip gaf ik hem nog dat hij het de volgende keer gewoon eerlijk moest zeggen, ipv iemand op te lichten. Dat durfde hij niet zei hij. Ik ging terug naar het appartement. Het was ondertussen al te laat om nog met de motorrijders naar de food market te gaan. Dat bleek ook ineens ergens anders te zijn, aan de andere kant van de stad. Toen besloot ik maar boodschappen te doen en voor het eten te zorgen voor Martijn en Sjoerd. Omdat ze vaak s’middags warm en S’avonds koud eten, had ik Griekse salade en bruchettas gemaakt. S’avonds hielden we het bij een rustig avondje.


Dag 157. 01/11/17. Panama stad

Vandaag was het tijd om de stad eens te verkennen. Martijn moest uiteraard werken, en Sjoerd ging naar school dus ging ik in mijn eentje op pad naar het oude gedeelte van Panama Stad: Casco Viejo. Na een wandeling van een uurtje kwam ik aan. Eindelijk kon ik weer foto’s maken, met mijn nieuwe camera. Via de boulevard langs het water liep ik terug richting het centrum. Ik ging nog even langs bij de Piaggio dealer, die ook 2 Moto Guzzi’s had staan. Ook ging ik nog even bij Martijn langs in zijn kantoor, op wat foto’s te maken van het indrukwekkende uitzicht daar. S’avonds aten we (ja alweer) pizza, ik verwacht niet in zuid Amerika niet snel zo’n goeie pizza te vinden dus moet het er nu van nemen.


Dag 158. 02/11/17. Panama stad

De laatste dag brak alweer aan in Panama stad. Sjoerd en Tony hadden toch een band weten te fixen, dus die gingen we kopen en erop leggen. We hadden om 10 uur afgesproken, en iets na 11 kwam Tony aan. Het is een goeie gast, en zo gaat dat hier in Latijns Amerika dus ach wat maakt het uit. De plannen om nog naar de bergen te rijden waren wel van de baan, ook omdat het hard begon te regenen. Toen het redelijk droog was, besloten we een kort stukje aan de rand van de stad te rijden. Ik achter de 2 ducati’s aan, 3 Italiaanse motoren door Panama stad. We gingen een kijkje nemen bij het Panama kanaal, en zochten daarna een tentje voor een goeie lunch. S’avonds hadden we afgesproken om met zijn alle nog te gaan eten, op de laatste avond voor mij. Martijn, Sjoerd, Tony, zijn vriendin en ik. Een heerlijke hamburger, zonder biertje erbij. Hoezo dat? Lang verhaal over de geschiedenis van Panama, maar op deze dag mag er geen bier verkocht worden. In supermarkten niet, maar ook niet in bars en restaurants. Na het eten moest ik alleen nog ‘ff’ duizend dollar pinnen, voor de bootreis naar Colombia. Duur grapje, maar ik keek wel erg uit naar dit avontuur opzich!


Dag 159. 03/11/17 Panama stad - Isla El Porvenir 114km

Om 5 uur stond ik op, want om 6 uur zouden we verzamelen bij een hotel 3 straten verderop. Ik nam afscheid van Martijn & Sjoerd. Wat ongelooflijk gaaf dat ik bij hun heb mogen verblijven, en een kijkje heb mogen nemen in hun bijzondere leventje hier. We vertrokken richting Puerto de Carti. Eerst de drukke stad uit, later door de groene heuvels van Panama. De weg was ongelooflijk stijl. Ik ging nog bijna onderuit in een bocht met zand. Tijd voor een nieuwe voorband. 20 kilometer voor de haven moesten we stoppen. Een hele lange rij auto’s voor ons, na een klein uur kwamen we dan eindelijk bij de slagboom. Dit is het land van de Kuna Yala indianen. Om hun land te betreden moet je 20 dollar per persoon betalen, en 3 dollar per voertuig. Aan al het verkeer te zien zouden ze best wel eens rijk kunnen zijn. Niet veel later kwamen we aan bij de haven. Daar ontmoette ik de rest van de reizigers die mee gaan. Zoals Derrick, een Canadees van mijn leeftijd. Peter en Eckart, een Duitser en een Oostenrijker. Oudere mannen, beetje aparte figuren. Een van de 2 was de hoogste baas van de Duitse interpol. Benjamin, een rustige jongen die alleen Frans sprak. Dan was er ook nog Robert, een man ik denk eind 40. Hij reed vanaf Los Angeles samen met zijn moeder achterop naar Lima. Ze wilden samen de geschiedenis en overblijfselen van de Maya, Azteken en Inca’s bekijken. Magreth, is 79 jaar. Echt een ongelooflijk verhaal! Toen ze hoorden dat ze ziek was, besloten ze dit avontuur aan te gaan. Andrea en Adrian kwamen later aan. De BMW van Andrea startte niet s’ochtends, dus moest in een pick-up van Panama stad naar de haven. We zetten alle motoren op de pier, en alle bagage moest eraf. Mijn koffers moesten dus helemaal losgeschroefd worden, helaas heb ik niet zo’n handig klik systeem als de rest. Van de 20 motoren waren er trouwens 18 BMW’s, 1 KTM en één gek op een Guzzi. Ik was de jongste, en reed op de oudste motor haha. De motoren zouden later op de dag ingeladen worden. Wij werden alvast naar de Porvenir eilanden gebracht in een klein bootje. Het was 10 minuutjes varen, en onderweg kwamen we nog dolfijnen tegen. Op het kleine eilandje aangekomen kregen we een simpel kamertje. Ik deelde de kamer met Charlie en Ricardo. Ricardo was een Italiaan, ik schat begin 50. Hij sliep heel de reis bij couchsurfing adresjes, dus bij mensen thuis. Toen was het tijd voor wat biertjes, en leerden we elkaar kennen. We namen een duik in de zee, en S’avonds aten we met zijn alle en dronken we nog meer biertjes.


Dag 160. 04/11/17 Isla El Porvenir - San Blas

Rond 8 uur werden we met een klein bootje naar de Stahlratte gebracht. Daar stond een geweldig ontbijt voor ons klaar. Fruit, lekkere broodjes, kaas, vlees. Niks ontbrak! Na het ontbijt vertrokken we voor 3 uur varen naar de Kuna Yala eilanden, ook wel bekend als San Blas. Iedereen van de groep moest een keer de afwas doen, en ik besloot het samen met 2 andere maar als eerste te doen. Maryna had piraten hoedjes meegenomen dus de afwas werd in stijl gedaan. Tijdens het afwassen werd ik al meteen aardig zeeziek. Ik nam een pilletje en ging na de afwas rustig op het dek in een hangmat liggen. Na 3 uur kwamen we aan. 3 kleine onbewoonde eilandjes. Enkel een jacht en wat mensen die lekker aan het zwemmen waren. Vanaf het moment dat ik het water in ging, voelde ik me stukken beter. We gingen met een paar man in een bootje naar een klein rif om te snorkelen. Het was vooral snorkelen tussen de kwallen, je moest echt erg je best doen om ze te ontwijken. Eentje kwam tegen mijn schouder en het werd gelijk een rooie vlek. Daarna gingen we terug naar de boot en werd er een touw tevoorschijn gehaald waarmee we van de boot het water in werden geslingerd. Eind van de middag gingen we nog met het kleine bootje maar een eiland een paar honderd meter verderop. Daar was een beachvolleybal veldje dus lieten we onze sportieve kant zien. Op een gegeven moment kwamen er 2 langs de kant niet meer bij van het lachen. We gingen gewoon verder, tot we na ongeveer een minuut doorkregen dat de zwembroek van Ricardo totaal was uitgescheurd, precies aan de voorkant! Toen kwam iedereen niet meer bij van het lachen, en Ricardo keek ons aan alsof hij water zag branden. Uiteindelijk had hij het dan toch door, en zocht hij privacy in de zee. Na het volleyballen gingen we terug naar de boot waar het diner klaar stond. Heerlijke kreeft, verse vis en nog veel meer. Het eten op de Stahlratte was fantastisch. S’avonds nam ik de rol als DJ op me en speelde muziek, en dronken we wat biertjes. Rond een uur of 9 vertrok de boot weer, richting Colombia.


Dag 161. 05/11/17 Somewhere on the ocean

Na een nacht heel erg beroerd te zijn geweest en niet te hebben geslapen, probeerde ik toch op te staan. Meteen werd ik weer niet goed en dook mijn bed weer in. Ik had gelukkig een aparte ruimte samen mer Derrick, met wie ik het goed kon vinden. Hij gaf me een ander pilletje voor de zeeziekte en die leek beter te helpen. Net voor de lunch probeerde ik toch maar mijn bed uit te komen en even in de frisse zeewind te gaan liggen. Ook probeerde ik de spaghetti die als lunch op het menu stond, en die viel verrassend genoeg goed. De rest van de dag voelde ik mij stukken beter, wat mezelf verbaasde! Er werd nog een flinke vis gevangen, en die stond S’avonds op tafel bij het diner. De avond viel en met een aantal man speelde we kaartspelletjes. Toen kwamen we al aan in de haven van Cartagena. Deze nacht dus geen wilde golven, dus kon ik heerlijk slapen.


Dag 162. 06/11/17 Cartagena

Om 8 uur zaten we met zijn alle voor de laatste keer aan tafel voor het ontbijt. Met een klein bootje werden we aan de kade gebracht van Colombia. De paspoorten had ludwig aan de douane overhandigd en die krijgen we morgen. Eigelijk konden we dus zo een nieuw continent opstappen, zonder ook maar iets van een paspoort bij te hebben of gecontroleerd te worden. Het was een flink stuk maar de accommodatie die ik al had geboekt, maar ik kon er toch nog niet in dus besloot rustig te gaan lopen. Toen ik tussendoor bij een supermarkt een flesje drinken kocht, kwam ik de winkel niet uit. Ik had gezegd dat ik het bonnetje niet hoefde, maar iedereen moet hier zijn bonnetje laten zien als je naar buiten loopt! Na een hoop gezoek vonden we hem en kon ik verder. Na ingecheckt te zijn liep ik naar het oude gedeelte van de stad, waar een oude stadsmuur rondom ligt. Al vrijstel liep ik Ricardo tegen het lijf. Hij vroeg of ik S’avonds mee ging eten. Na een paar uur de stad te hebben verkend liep ik terug naar mijn hotel, om vervolgens weer om 7 uur in de oude stad te zijn. Ricardo, Derrick en de 4 mannen uit Californië. We dronken eerst een mojiuto, en gingen daarna pizza eten. Het was een gezellige avond, met een leuke groep mensen!


Dag 163. 07/11/17. Cartagena

Om 5 uur gaat de wekker, want om 6.15 moeten we bij de pier zijn en het is ruim 3 kwartier lopen voor mij. Bij de pier aangekomen worden we met het kleine bootje naar de Stahlratte gevaren. Als de plastic zeilen van de motoren worden gehaald, kom ik tot de conclusie dat mijn knipperlicht een tik heeft gehad. Hij hangt er somber bij, maar doet het gelukkig nog wel. Gelukkig wordt het vergoed als ik Ludwig een mailtje stuur. We varen ongeveer een kwartiertje naar de haven waar de motoren gelost worden. De Guzzi mag als eerste het vaste land van Zuid Amerika op binnen een minuut staat hij op de kade. Ik monteer snel mijn koffers weer. Ik ben zo druk bezig met vanalles en nog wat, dat ik per ongeluk mijn sleutels in de top case doe. Je raad het al, met het hangslot dicht. Hoe kan ik zo stom zijn? Normaal zou dat nooit kunnen, want draai je met de sleutels de koffer dicht. Maar omdat de sleutel in Panama afgebroken was, had ik alleen een hangslot eraan zitten. Gelukkig heeft Ludwig een betonschaar en kan ik het slot kapot knippen, en is de koffer nog heel. Met zijn alle rijden we richting de douane, een aantal kilometer verder op. Daar is het wachten op de verzekering, en het permit voor de motor. Volgens Ludwig een half uurtje werk, en kunnen we daarna meteen vertrekken als we willen. Na een uurtje hebben we het permit, alleen de verzekering nog. Nog een uurtje zegt José, de man die alles regels voor ons. Als hij na 2 uur terug komt is iedereen al behoorlijk chagrijnig. Alleen voor de 4 mannen uit Californië zijn de verzekeringen klaar, die hadden er eentje voor 3 maanden. José verteld dat de officiële papieren waar de verzekeringen op gedrukt, op zijn. Die worden dus blijkbaar ergens geregeld, maar over 2uur moet hij ze zeker hebben zegt hij. Ze hebben lunchpauze bij het kantoor, dus hij kan er pas om 1 uur heen. Of vandaag vertrekken nog zin heeft betwijfel ik. Om 3 uur komt hij terug, weer met niks. Ik word kwaad, en zeg dat ik gewoon wil weten hoe lang het gaat duren. Gaat het vandaag nog lukken? Hij zegt van wel. Maar hij zei vanochtend ook dat het binnen een uurtje geregeld zou zijn. Ondertussen gaan we op pad naar alternatieven. We gaan naar een gebouw verderop, waar ook een verzekeringskantoor in zit. Ik ben de 5e in de rij. Na een half uur wachten zegt de vrouw dood leuk, alleen de eerste 4 worden vandaag nog geholpen. Ik probeer eerst nog vriendelijk uit te leggen dat ik de 5e ben en echt vandaag moet vertrekken, maar ze heeft er geen boodschap aan. Alle woede komt er uit en ik loop boos het kantoor uit. De security wilt nog even laten zien dat hij het mannetje is en laat zijn pistool zien, want daar nu de bedoeling van was weet ik ook niet. De andere van de groep vragen waar ik heen ga. Ik ga er vandoor! Dan maar zonder verzekering. Als ik naar buiten loop, komt net Derrick aangelopen. Hij zegt me dat hij nog een kantoor weet, en vraagt of ik mee ga. Nouja, dat kunnen we nog wel proberen dan. We komen aan en de vrouw begint ons te helpen, en van alles in te voeren. Na een half uur zegt ze: ‘oh ja, de papieren zijn trouwen op, dus we zetten het in het systeem maar je kan hem volgende week pas ophalen’. Ik wordt niet goed, en we lopen naar buiten. We gaan terug naar de douane, waar de motoren staan. Daar komen we Maryna en Paul tegen, die nog steeds met José aan het overleggen zijn. Het is half 6, maar hij heeft nog hoop iets te kunnen regelen voor 6 uur. Tevergeefs. Hij zet ons 4e wel op een lijst, dat wij de eerste zijn mochten de papieren binnen zijn. Het is te laat om te vertrekken, dus ik ga met Derrick mee naar een hostel. Daar blijken toevallig ook Robert en Margreth en het stel uit Colorado te zijn. We gaan een hapje eten bij een stel foodtrucks. Na het eten lopen we nog bijna een uur rond, opzoek naar een pina collada. Daar had Margreth heel veel zin in, dus dat wilde we graag regelen voor haar. Helaas zonder succes, uiteindelijk konden we haar blij maken met een ijsje. Morgen maar weer op pad voor de verzekering. Na morgen zijn alle kantoren 5 dagen dicht, dus morgen is D-day. Mocht het niet lukken, vertrek ik zonder verzekering. Ik ga er geen 5 dagen op wachten, mijn plan was dan onderhand in Ecuador te zijn. In het geval dat de
politie me aan houdt is optie 1: Nederlands lullen tot ze het opgeven. Optie 2: mijn extra portemonnee tevoorschijn halen met 20 dollar. Mocht ik een niet corrupte agent tegen komen die voet bij stuk houdt, wordt de motor weggesleept en is de boete ruim 200 dollar. In geval van een ongeluk, en de politie komt er bij.. dat zijn de consequenties niet te overzien.


Dag 164. 08/11/17. Cartagena - Caucasia 363km

Om 7 uur stonden Derrick en ik op. Het ontbijt zat bij het hostel inbegrepen, en na de uitsmijter gingen we op pad. We liepen naar het oude stadscentrum, opzoek naar een verzekering. 3 kantoren konden ons niet helpen, en eentje was nog dicht. Toen kregen we een berichtje van Maryna dat we waarschijnlijk geholpen werden in het kantoor waar we gister waren. We moesten binnen een half uur daar zijn, dus namen de taxi. Daar aangekomen kwamen net Andrea, Adrian en Ricardo naar beneden. Ze waren 2 uur boven geweest, zonder resultaat. Conclusie, die verzekering ging voorlopig niet lukken. Ook José zei dat we beter gewoon konden vertrekken zonder verzekering, en het in Medellin opnieuw proberen. Ik besloot meteen naar het hostel te gaan, en op de motor te stappen. Ricardo stelde voor om met me mee te gaan. Ricardo heeft bijna de hele wereld rondgereisd, en spreekt vloeiend Spaans. Een beter gezelschap kon ik me in dit geval dus niet wensen. Om 11 uur reden we Cartagena uit. Dat viel nog niet mee, wat een gekkenhuis om de stad uit te komen. Ruim na 12 waren we pas echt de stad uit. Al vrij snel kwam er politie achter ons rijden. Ik kreeg het toch even een beetje benauwd, maar gelukkig sloegen ze na een tijdje af. Ricardo had een couchsurfing adres in Caucasia, dus het plan was tot daar te rijden. Ondertussen begon het keihard te regenen, en trokken we snel onze regenpakken aan. Het begon al langzaam donker te worden, en we moesten toch nog een aardig stuk rijden. De laatste 50 kilometer was het pikkedonker. Doodmoe maar voldaan kwamen we rond 7 uur aan in Caucasia. Ricardo besloot samen met mij een hotel te nemen. Wel zo gezellig, en zo konden we de kosten delen. We hadden vrij snel een hotel gevonden. S’avonds gingen we nog even de stad in om een hapje te eten, maar gingen niet al te laat naar bed.


Dag 165. 09/11/17. Caucasia - Medellin 284km

Ricardo en ik liepen s’ochtends eerst naar de supermarkt voor een broodje. Daarna vertrokken we richting Medellin. Al vrij snel reden we de bergen in, en werd het aardig frisjes op de motor. Ricardo houdt er niet van achter vrachtwagens te blijven hangen, en soms gaat dat maar net goed. Ik denk dat er nog een halve meter zat tussen hem en de tegemoet razende vrachtwagen. Ik ga er ook wel steeds langs, maar wacht toch wel altijd op het moment dat ik zeker weet dat ik het haal. Rond 4 uur kwamen we aan in Medellin, wat een enorme stad! De stad ligt omringt door bergen, en op de hellingen liggen de sloppenwijken waar je liever niet doorheen rijdt. Ricardo had aan zijn couchsurfing adres in Medellin doorgeven dat ik ook mee was, en er was ook plek voor mij! Een kilometer voor we er waren, stopte er politie langs me bij een stoplicht. Het zal toch niet? Ze deden het raampje open en vroegen waar ik heen ging. Ik begon Nederlands tegen ze te praten, en zei ‘Argentinië!’ Ze glimlachten, het werd groen en ze reden er weer vandoor. Dat was toch even spannend! We kwamen aan bij Jaime (je zegt Haime) en Lorena. Ze hebben een winkeltje met wielrenkleding. Er wordt heel erg veel gefietst in Colombia. Iedereen wilt net zo goed worden als de nationale held Nairo Quintana. Iedere dag kom ik wel groepjes wielrenners tegen, terwijl ik die in midden Amerika nooit zag. Achter in de winkel van Jaime en Lorena, ontwerpen en produceren ze zelf alle kleding. We werden heel enthousiast onthaald, en er kwamen gelijk vrienden op de motor langs om gedag te zeggen. Jaime en Lorena rijden zelf ook motor. Ze hebben shirts gemaakt voor de Dakar rally. In December vertrekken ze richting Peru om daar de shirts te gaan verkopen. Ze willen graag Salar de Uyuni bezoeken, en als de verkoop goed gaat is hun einddoel Ushuaia. Jaime gaat nog met ons mee opzoek naar een nieuwe voorband, die Ricardo en ik allebei nodig hebben. Na een beetje zoeken hebben we allebei succes. Het plan is om die er morgen op te leggen. S’avonds maken ze heerlijke tortilla’s klaar voor ons met kip, mozzarella en pesto. We lopen na het eten nog naar supermarkt om een biertje te halen, en drinken die buiten op. Daarna is het tijd om te gaan slapen. Ricardo op een slaapbank in de woonkamer, en ik in de logeerkamer. Wat bijzonder, lig je dan in de stad van Pablo Escobar bij onbekende menens. Maar wat zijn ze vriendelijk, en wat wordt er goed voor ons gezorgd!


Dag 166. 10/11/17. Medellin

Ricardo was al richting de garage voor een usb aansluiting voor de motor, ik wachtte af tot hij klaar was zodat we de banden zouden laten monteren. Hij verwachte een uurtje of 9 klaar te zijn, om half 1 was hij terug. Het plan om nog een stuk te gaan rijden vandaag kon in de prullenbak. De banden laten monteren ging gelukkig vrij vlot. In de tussentijd kregen we ineens een berichtje van Rob, hij had een verzekering gefixt in Medellin! Om toch het zekere voor het onzekere te nemen, besloten we er toch maar 1 af te sluiten. We reden door (volgens Jaime) de gevaarlijkste wijk van Medellin, maar dat kon niet anders. Ik denk dat je er S’avonds niet alleen rond moet lopen als ‘gringo’, maar zo erg zag het er niet uit. Na 20 minuten wachten waren we aan de beurt, en 10 minuten later hadden we dan eindelijk dat papiertje. 12 euro, in plaats van de 50 dollar die we eigelijk moesten betalen. We gingen terug naar de winkel van Jaime en Lorena. Daar kwamen nog wat vrienden langs om over onze reis te praten, en aten we een pizza als tussendoortje. S’avonds waren we uitgenodigd voor een bbq bij vrienden. Voor 3 euro reden we met 4 man in een taxi naar de andere kant van de stad. Bij de vrienden aangekomen kregen we gelijk een biertje. Heel het huis was al versiert voor de kerst. Buiten Jaime en Lorena, Ricardo en ik waren er 3 stellen. Sommige spraken een klein beetje Engels, maar ondertussen kan ik een klein beetje een gesprek volgen in het Spaans. Het eten was geweldig. Biefstuk, gegrilde groente, spare ribs en nog veel meer. Een van de desserts waren een soort oliebollen, maar smaakten eigelijk nog beter dan die ik met oud en nieuw gewend ben. Na een hele gezellige avond waren we rond half 12 weer terug, en was het tijd om te gaan slapen.