Dag 199 Ushuaia - Dag 208 Buenos Aires - Uden NL

Dag 199. 13/12/17. Ushuaia - Parque National Monte Leon 770km

Ik had heerlijk geslapen bovenin het stapelbed, maar moest er nu echt uit. Ik ging ontbijten in het hostel en pakte mijn spullen bij elkaar. Voor ik Ushuaia uitreed ging ik nog langs een souvenier shop, waar ik de sticker gevonden had voor op de guzzi. Toen vertrok ik, voor de laatste paar ritten tijdens dit avontuur. Buenos Aires was nog ruim 3000 kilometer, een blokje om. De route stond bekend als meest saaie van heel het continent Amerika. Lege vlaktes met veel wind, heel veel wind. Het eerste gedeelte op Vuurland was wel nog mooi, alleen was het natuurlijk dezelfde weg als gister. Bij een parkeerplaats met een mooi uitzicht werd ik vergezeld door 2 vossen. Ze waren totaal niet schuw. Ik vervolgde mijn weg, en laat op de middag kwam ik weer bij de grens van Chili. Twee uur verder stapte ik weer op de veerboot, en niet veel later kwam ik bij de grens van Argentinië. De aller, aller laatste grensovergang. Al het papierwerk en het gelul in het Spaans om de motor het land in en uit te krijgen was nu voorbij. In Rio Gallegos at ik wat bij een tankstation. Toen ik mijn bord met rijst en kip leeg had moest ik vertrekken. Het was 9 uur en ze gingen sluiten. Intussen was het langzaam donker aan het worden. Rond half 11 had ik dan eindelijk een goeie plek gevonden om mijn tent op te zetten langs de weg.


Dag 200. 14/12/17. Parque National Monte León - Escalante. 644km

Ik was weer klaar voor een flinke rit op de motor. Gelukkig had ik het niet echt heel koud gehad vannacht. Heel boeiend was de route niet terug naar Buenos Aires. Soms duurde het 400km voor ik weer een tankstation tegen kwam. Dan was het tijd om even een tosti of wat koekjes te eten en ging ik weer door. De wegen waren niet slecht hier aan de oostkust, alleen de wind was echt bizar. Ik had spierpijn in mijn nek van mijn hoofd tegen de wind in te houden. Uren lang zat ik schuin op de motor, tegen de wind in. Eind van de dag duurde het weer heel erg lang voor ik een goeie plek gevonden had om te parkeren. Echt net voor het donker werd zette ik mijn tent maar achter een heuvel langs de weg. De enige plek die vlak genoeg was om de tent neer te zetten, was langs de skeletten van 2 lamas. Gelukkig was het alleen nog bot en wat haar, dus stonk het niet. Het was te laat om nog opzoek te gaan naar een betere kampeerplek. Toen ik in mijn tent lag, leek de wind ineens te gaan draaien. Het waaide zo hard dat de koepeltent gewoon plat tegen de grond lag. Ik duwde propjes in mijn oren tegen de herrie van de wind, en bond een T-shirt over mijn hoofd zodat ik er wat minder van zou merken. Door de vermoeidheid viel ik toch vrij snel in slaap.


Dag 201. 15/12/17. Escalante - San Antonio Oeste. 669km

Nog iets van 1700km tot Buenos Aires. Dus vol energie stond ik op. Na een paar uurtjes rijden nam ik pauze bij een tankstation. Een pakje koekjes en een blikje cola voor de energie. Ik had een berichtje van Lisa. Ze wilde even FaceTimen. Ik voelde dat er iets aan de hand was. Na 5 seconden hing de verbinding vast, daarna lukte het niet meer om te FaceTimen. Lisa vroeg of ik later op de dag bij een tankstation wilde FaceTimen, maar ik wilde weten wat er was. Want ik had door dat er iets aan de hand was. Lisa was vanochtend naar de bushalte gefietst om te gaan werken. Bij de rotonde werd ze vol geschept door een auto die haar niet heeft gezien. Ze vloog meters door de lucht. De ambulance heeft haar naar het ziekenhuis gebracht en daar kwamen ze tot de conclusie dat ze ondanks de pech, toch ook erg geluk heeft gehad. Ze heeft flinke kneuzingen, haar fiets is kapot en de is heel erg geschrokken. Op het moment dat ik haar spreek is ze gelukkig weer thuis en weet ik dat het onder omstandigheden goed is. Als ik het lees begint alles te draaien en schiet ik vol. De koekjes waar ik aan was begonnen komen er meteen uit. Ik wil alleen maar bij haar zijn. Nog een paar dagen en ik ben bij haar. Zal ik haar vertellen dat ik bijna thuis ben? Nee stel het vliegtuig heeft vertraging of er gaat iets mis met de motor, dan is de teleurstelling nog groter als ik toch niet voor kerst thuis ben. Hoe moeilijk het ook is, beter is om er niet over te beginnen. De rest van de dag op de motor is een soort waas. Met mijn gedachte ben ik er niet bij, en het voelt alsof alle energie uit mijn lijf is gestroomd. Als het donker wordt vind ik een slaapplek langs de weg. Onder de weg loopt een donkere tunnel. Als ik mijn tent wil opzetten blijkt er toch veel wind te staat aan deze kant van de weg. Ik besluit bukkend door de tunnel te rijden naar de andere kant van de weg. Daar vind ik een mooi plekje uit de wind.


Dag 202. 16/12/17. San Antonio Oeste - Buenos Aires. 1077km

Nog ruim 1000km tot aan Buenos Aires. Iets na 7 uur zit ik al op de motor en alles verloopt redelijk vlot. Bij 2 tankstations lukt het om geld bij te pinnen. Begin van de avond pin ik ook nog 100 euro omgerekend in een stadje. Daarna ga ik opzoek naar een hotel. Alle hotels zijn echter boven de 30 euro wat ik echt te duur vind. Ik rij nog maar een stukje verder. Bij een tankstation eet ik een hamburger en klets ik nog eventjes met Lisa voor ze gaat slapen. Buenos Aires is nog maar ruim 300km. Zou dat vandaag nog lukken? Als ik het vandaag zou halen, heb ik morgen echt een dag vrij. Een dag waarop ik kan uitslapen, niks hoef te regelen voor het verschepen en de stad kan verkennen. Voor het donker red ik het niet, maar ik moet Buenos Aires kunnen bereiken vandaag. Het is 18.00, dus 22.00 zou moeten lukken. Ik besluit alvast een hotel te boeken voor vanavond in Buenos Aires, en stel de navigatie in tot aan het hotel. Nog een kleine 4 uur en de Guzzi heeft zijn werk erop zitten. Na een uur rijden begint het langzaam donker te worden, en begint het met regenen. Shit! Ik hoopte het droog te houden tot Buenos Aires, want mijn achterband is helemaal kaal. Ik moet ongelooflijk voorzichtig zijn. Dan begint het ook te onweren. Zwaar te onweren. Mijn tent nu opzetten is geen goed idee, hoewel doorrijden ook niet zonder gevaar is. Ondertussen is het pikkedonker. Het onweer wordt erger en erger. Zo veel onweer heb ik in heel mijn leven niet gezien. Voor, achter, links en rechts van me.. overal zie ik flitsen. Continue is de lucht verlicht door de bliksem. Ook regent het zo ongelooflijk hard dat ik bijna niets meer kan zien. ik kan maximaal 30/40km per uur rijden. Sommige momenten niet harder dan 20. Ik moet doorgaan, maar veilig voel ik me niet. Eigelijk voor het eerst deze reis dat ik me echt niet op mijn gemak voel, en dat op de laatste dag. Ik wil niet de gene zijn die na een reis van meer dan 55000km, 200km voor het einde verongelukt. Na hele spannende uren wordt de bliksem gelukkig minder, en gaat het wat langzamer regenen. Ik rijdt de voorsteden van Buenos Aires binnen. De wegen worden beter en meer verlicht. Ik betaal nog enkele keren toll voordat ik de stad binnen rijdt. Iets na 0.00 kom ik compleet doorweekt bij het hotel aan. Ik kan nog net op mijn benen staan, maar ik ben ongelooflijk blij en opgelucht. Het wordt nog spannend of ik het geld contant opgenomen kan krijgen en het allemaal goed gaat met de motor verschepen, maar het begint er steeds meer op te lijken dat alles volgens plan gaat verlopen. Compleet naar de klote gooi ik mijn spullen op de kamer en plof ik op mijn bed.

Dag 203. 17/12/17. Buenos Aires

Om half 9 werd er op de geklopt. De motor stond in de weg voor een auto die eruit wilde, ofja dat vond die gene. Nu ik toch wakker was, kon ik gelijk even ontbijten wat bij het hotel inbegrepen zat. Toast met jam en koffie. Daarna ben ik weer in bed gaan liggen. s’middags ben ik wat door de stad gaan lopen, en vast wat dingetjes uit wezen zoeken. Hoe ik het geld morgen bij elkaar kan krijgen, en de motor vast klaar maken voor het transport. Verder genoot ik van een heerlijk rustig dagje, dat ik niks hoefde of moest doen.

Dag 204. 18/12/17. Buenos Aires

Ik stond rond half 10 op, want vandaag moest en zou ik zorgen dat ik het cash geld bij elkaar kreeg. Via mijn reisverzekering, kreeg ik sms’jes binnen. Grote protesten gepland in Buenos Aires vandaag, benieuwd of ik er wat van ging merken. Eigelijk meteen toen ik iets dichter bij het centrum kwam, was het overal te merken. Honderden politie agenten op straat. Toen ik langs het parlementsgebouw liep, stonden daar duizenden mensen te demonstreren. Het was nog vroeg, en het ging er nog redelijk rustig aan toen. Het was een paar kilometer naar het centrum van de stad. Eerst ging ik naar Banco Piano, waarvan ik via via hoorde dat die cash geld kunnen uitgeven. Dat konden ze inderdaad, maar dat koste drie dagen en die tijd had ik niet. Daarna naar de western union. Die konden me ook niet helpen, maar stuurde me door naar een ander filiaal. Ook daar konden ze weer niet helpen. Toen ging ik eventjes wat drinken en op de WiFi. Ik had nog een optie via small world, vergelijkbaar met Western union. Omdat ik niet niet kende was het mijn laatste optie, maar het zag er betrouwbaar uit en ze hadden ook een eigen app. Ook de recensies op internet klonken goed. Hierbij zou ik door middel van een snelle registratie maximaal 850 euro kunnen overmaken en in Argentijnse pesos cash op halen. Het was vrij snel geregeld, dus ging ik opzoek naar een ‘Argenper’ filiaal. Ik kwam bij een filiaal aan in de stad, ik kon amper binnenkomen want ook hier stond de straat vol met demonstranten. Gelukkig waren ze wel open. Na lang wachten kreeg ik te horen dat ze hier geen cash uit kunnen geven, ik moest naar een ander filiaal. Daar aangekomen, en na weer een tijd wachten konden ze me het geld niet meegeven. Ik begreep het niet helemaal, want Engels spraken ze niet maar het leek erop dat mijn documenten via de site nog niet bevestigd waren. Ik ging snel naar het hoofdkantoor van argenper, wat weer ruim 2 kilometer lopen was. Het was redelijk in de buurt van mijn hotel dus kom altijd dingen uitzoeken tussendoor. Het was wel al 3 uur en ik moest het geld hebben vandaag. Aangekomen bij het kantoor was ik nummer 881, ze waren nu bij nummer 824 en er waren 2 desks open. Heel de wachtruimte zat stampvol. Ik besloot met mijn nummertje te gaan en later terug te komen. Bij een McDonalds ging ik op de WiFi, en daar bleek dat mijn doto van mijn paspoort nog geaccepteerd moest worden door small world. Het kromme was, dat de 850 natuurlijk wel was afgeschreven. Ik ging terug naar het kantoor, en was bijna aan de beurt. Deze jongen sprak wel Engels, maar zei inderdaad dat ik het geld niet kon krijgen omdat de foto nog niet bevestigd was. Ik kon tussen 5 en 6 terug komen, en hoefde dan gelukkig niet opnieuw een nummertje te trekken. Ik ging terug naar het hotel. Telefonisch kreeg ik het bedrijf niet te pakken, dus ik stuurde mails en berichten op Facebook. Geen reactie daarop, maar rond 5 uur veranderde de status ineens in ‘geld op te halen’! Ik ging heel snel maar het kantoor, een kilometer verderop. En eindelijk kon ik het geld daad in ontvangst nemen. Een last van mijn schouder. Met een flink pak geld ging ik naar buiten. Op de terugweg ging ik maar gelijk eventjes naar de kapper.
Toen ik weer in het hotel was, ontving ik een mailtje van Javier. Mijn contact persoon voor het verzenden van de motor. Het kon morgen niet doorgaan, dus werd de afspraak naar woensdag verzet. Door de stakingen lag het vliegveld plat. Op het grootste vliegveld van Argentinië, waren vandaag zo’n 95% van de vluchten gecanceld. Morgen zou de afdeling cargo en douane ook nog staken. Javier had ook geen idee hoe het allemaal gaat lopen, dus ik hoop vooral heel erg dat het woensdag dan in ieder geval wel gaat lukken. Ik had eigelijk voor woensdag een afspraak staan voor een tatoeage, om 3 uur. Ik kon hem met moeite naar 5 uur verzetten, dus hopelijk kan dat doorgaan. S’avonds ging ik een hapje eten bij een pizzeria in de buurt. Voor weinig geld had ik heerlijk gegeten. Op de tv zag ik ondertussen de beelden van wat er in Buenos Aires gaande was, mensen zwaar gewond, politie die schoot met rubber kogels en traangas op de demonstranten en er werden stenen en vuurwerk naar de politie gegooid. Het leek wel oorlog in Buenos Aires. In de wijk waar ik zat stond ook iedereen op straat, maar ging het er gemoedelijker aan toe. Mensen stonden langs de weg met pannendeksels herrie te maken.

Dag 205. 19/12/17. Buenos Aires

Ik sliep lekker uit tot een uurtje of 11. Het regende buiten, dus ik ging nog wat spullen uitzoeken die mee gingen met de motor morgen. Toen ik naar beneden liep om de spullen erin te doen, was het weer even schrikken. Jahoor, nog 30 kilometer tot het vliegveld en jawel: de band was helemaal leeg. Ik zag de bui alweer hangen en ging meteen naar oplossingen zoeken. Voor de zekerheid probeerde ik hem eerst nog even op te pompen. Tot mijn verbazing leek dat te werken. Of hij morgen nog vol is weet ik niet. Maar als ik hem in ieder geval morgen weer opgepompt krijg, verwacht ik die 30 kilometer wel te halen. In het slechtste geval op de velg. Daarna ging ik de stad in. Buenos Aires is een hele leuke stad, maar zonder echte grote highlights. Ik heb me dus goed vermaakt door gewoon wat rond te wandelen. Bij een Parrilla (een typische Argentijnse grill) haalde ik een broodje chorizo. Het zag er super simpel uit maar smaakte geweldig! S’avonds genoot ik van een relaxte avond, maar ging op tijd slapen want moest er weer op tijd uit morgen.

Dag 206. 20/12/17. Buenos Aires

Een spannende dag vandaag. De motor moest naar het vliegveld en het was maar de vraag of alles ging lukken vandaag. Door de stakingen waren cargo vliegtuigen met bijvoorbeeld verse vis blijven staan, en die moesten eerst met spoed gevlogen worden. De afgelopen 2 dagen was er blijkbaar echt niemand aan het werk op het vliegveld, en waren 95% van de vluchten gecanceld. Mijn band was gelukkig nog redelijk hard, maar ik pompt hem nog wat extra op voor ik vertrok. Om 9.30 had ik afgesproken op het cargo gedeelte van het vliegveld, maar was al om 8.30 daar. Ik wilde koste wat kost op tijd zijn. Zo had ik ook nog tijd om mijn spiegels te demonteren en alle spullen goed in de koffers te krijgen. Iets voor half 10 kwamen Javier en Sandra aan. Ik verwachte op een of andere manier een beetje een vlot avontuurlijk stel. Het was een oudere man en vrouw, een zo te ruiken en horen aan hun stem hielden ze wel van een shaggie. Gelukkig kende ze wel iedereen op het vliegveld en voelde het ondanks hun uitstraling toch betrouwbaar. Ik had ook goede ervaringen van andere reizigers gehoord. Ze namen het cash geld in ontvangt en toen gingen we na wat papierwerk naar de restricted area. Hier werd de guzzi op een pallet degelijk vastgezet. Daarna was het wachten tot de douane tijd had om hem door de scan te halen. Iets na 12 kwam de motor op een heftruck terug gereden. Hij was gecheckt en klaar om ingesealt te worden. Het werk zat erop! Dat viel echt 100% mee! Ook Sandra zei dat ze al bang was dat het 17.00 zou worden of dat ik de volgende dag terug had moeten komen. Ik ging met een busje terug naar de stad, voor het eerst sinds New York zonder de guzzi. Een raar gevoel, maar ergens ook een opluchting dat het allemaal geregeld was. Aangekomen bij het hotel had ik tijd om even wat te eten, en een uurtje later ging ik weer op pad. De plek waar ik de tatoeage ging laten zetten was 18 kilometer van het hotel. Met de metro, en de bus kwam ik daar rond 5 uur aan. Toen ik maanden geleden ben gaan googelen voor inspiratie voor een tatoeage, kwam ik het werk van ene Fabio Mauro tegen. Nieuwsgierig ging ik kijken waar zijn shop zat. Beter kon het niet. Hij zat in Buenos Aires, daar waar mijn reis ging eindigen! Ik nam contact op en plande de afspraak al maanden geleden in, nu nog hopen dat alles volgens plan bleef gaan. Dat was dus het geval, daar was ik dan. Ze werkten met 3 tatoeëerders in een huis. Fabio was een hele relaxte gast, en ging gelijk aan het schetsen. 3 uur later, was ik tekenend voor het leven. Op een goeie manier dan. Ik was heel erg blij met het eindresultaat. Met de trein en de metro ging ik terug naar het hotel. Ik haalde voor 3 euro een halve pizza en 3 empanadas af bij een tentje en at ze in de kamer op.

Dag 207. 21/12/17. Buenos Aires - Istanbul

Om 8 uur ging ik mijn bed uit. Uitslapen zat er niet in, want om 10 uur moest ik uitchecken. Ik pakte mijn spullen bij elkaar en ging nog even ontbijten. Toen ben ik nog 2 uurtjes de stad in geweest. Had alleen mijn rugzak bij maar die was heel zwaar, en de zon scheen flink en de tatoeage mocht niet in de zon dus dat schoot ook niet op. Ik had een trui mee genomen die aan het rafelen was, en die ook niet echt meer in mijn tas paste. Bij de kerk zaten iedere dag daklozen dus ik gaf hem aan een man die daar op de grond lag. De blijdschap en dankbaarheid van de man deed me goed. Ik ging terug naar het hotel en heb nog een tijdje met de receptionist gekletst. Het plan was om via de metro en minibus naar het vliegveld te gaan, maar de receptionist vertelde ook dat er een bus ging die er 2 uur over deed. Dat was voor mij geen probleem want ik had toch genoeg tijd. Het was een nog een kilometer lopen met mijn onhandige grote tas van 20 kilo en mijn rugzak. Gelukkig kon ik in de bus zitten. Hij reedt heel de stad door, en 30 kilometer later kwam ik bij het vliegveld aan. Daar was het inchecken, mijn laatste peso’s voor euro’s wisselde en vooral wachten. Ik was er rond 17.00 en om 23.50 zou ik pas vliegen.

Dag 208. 22/12/17. Buenos aires - Istanbul

Mijn eerste keer vliegen met Turkish Airlines was erg goed bevallen. Tijdens de eerste vlucht van 2 uur naar Sao Paolo kwamen ze al met een sandwich en wat te drinken. Ook had ik een entertainment schermpje voor me met de nieuwste films en series. Ik kon in Sao Paolo blijven zitten voor de 12 uur durende vlucht naar Istanbul. Tijdens dat stuk kwamen ze 3 keer met wat te eten en kregen we zo vaak wat te drinken als we wilden. En dat terwijl ik de goedkoopste vlucht had geboekt die ik had gevonden. Zal wel door alle stopovers komen. Rond 22.30 kwam ik in Istanbul aan. Rond 12 uur de volgende dag zou ik me weer op het vliegveld moeten melden, dus ik overwoog om s’ochtends vroeg de sta die de gaan. Alleen moest ik dan als Nederlander een visum hebben van 30 dollar, wat een onzin! Ook zou ik waarschijnlijk een taxi moeten nemen, dus te veel kosten en gedoe in de korte tijd die ik had. Dan maar een ander keer Istanbul. Ik kreeg nog een mailtje van Javier over de motor, dat hij onderweg was naar Moskou. Was even schrikken haha, maar ze hadden ze verkeerde link gestuurd. In de juiste link zou blijken dat de motor morgen om 15.00 op te halen was op Schiphol! Morgen even uitzoeken want dat zou betekenen dat ik het best gelijk op de motor terug zou kunnen!

Dag 208. 23/12/17. Istanbul - Uden

Af en toe lukte het om een half uurtje tot een uurtje lekker op een paar bankjes te liggen, tot er weer een paar krijsende kinderen voorbij kwamen gedenderd. Heel langzaam tikte de tijd voorbij. Rond 7 uur ging ik maar bij een koffietentje een broodje halen. Na een lange nacht en ochtend wachten kon ik dan eindelijk rond 14.00 boarden. Om 14.45 vertrok het vliegtuig naar Amsterdam. Wat een onbeschrijfelijk gevoel. De reis was dat geworden wat ik tevoren droomde. Een ongelooflijk avontuur, door de mooiste landschappen. Zo nu en dan ook tegenslag, maar de Guzzi en ik waren uiteindelijk niet klein te krijgen. De glimlach ging niet meer van mijn gezicht terwijl ik naar de wolken zat te staren. Straks zou ik ons mam weer zien, familie, vrienden en natuurlijk Lisa. Die had nog altijd niets door, dat ik vanavond bij haar aan de deur zou staan. Iets voor half 5, vroeger dan gepland lande ik al op Schiphol. Binnen no time kwam mijn flinke tas voorbij op de bagageband. Ik liep naar buiten en meteen zag ik ons mam, Peter (een hele goede kennis/vriend) en mijn broer met zijn vrouw. Dat gevoel was niet te beschrijven. Ik ben thuis, veilig en wel. Dat was ook voor ons mam een flinke opluchting. Ik had ondertussen bericht dat de motor voorlopig nog niet mee kan, dus gingen we met de auto terug naar Uden. Moeders had natuurlijk de boel versiert. Na 7 maanden zag ik ook Saartje weer, de poes van mij en Lisa. Ik verwachte een emotioneel weerzien, maar ze was bang voor me. Ze herkende me niet meer haha. Rustig ging ik een hapje eten en sprong ik onder de douche. Wat heerlijk om na 7 maanden stinkende motorkleding weer je eigen fijne kleding aan te kunnen trekken. Het was tijd om Lisa te gaan verassen. Ik had een filmpje ingesproken in Buenos Aires waarin ik vertelde dat ik haar heel erg miste, hoopte voor oud en nieuw thuis te zijn en haar een fijne kerst wenste. Op het einde van het filmpje zag ze dat ik haar straat in fietste. Op het moment dat ik 20 meter van haar huis stond en het filmpje wilde versturen viel mijn telefoon uit bij 30%. Shit, al die moeite voor niets. Als een gek fietste op terug naar huis en laadde hem op in een powerbank. Ik fietste weer terug en 20 minuten later stond ik weer voor de deur. Ik wilde een ps maken van vuurwerk sterretjes. Ik stuurde het filmpje naar Lisa en ondertussen zette ik ‘Christmas Lights’ van Coldplay op, want morgen om deze tijd was het al kerstavond. Het aansteken van de sterretjes ging niet zo soepel, maar eentje wilde gaan branden. Ondertussen zag de moeder van Lisa mij voor de deur bezig, en keek me verbaast aan. Toen rende Lisa de trap af en we sprongen elkaar in de armen. Tranen van geluk, eindelijk waren we weer samen. Een mooier einde van deze geweldige reis kon ik me niet wensen.