Dag 181 Salar de Uyuni - dag 198 Ushuaia Argentina

Dag 181. 25/11/17. Salar de Uyuni - Sucre 361km

Het was ijskoud in de tent s’nachts. Mijn waterfles was zelfs bevroren. Nu miste ik wel mijn slaapmatje, ik lag eigelijk gewoon op de grond. Door de kou had ik eigelijk niet geslapen, maar toen rond 6 uur de zon opkwam warmde het gelukkig op. Van 7 tot 9 heb ik toch nog kunnen slapen. Ik ritste de tent open, en zag werkelijk niks anders om me heen dan zout, en de guzzi. Het was tijd om sinds lange tijd de tent weer eens in te pakken. Was het s’nachts ijskoud, om half 10 s’ochtends was het alweer aardig warm op de zoutvlakte. Ondertussen waren er alweer een hoop jeeps over de zoutvlakte aan het scheuren. Ik reed nog langs een kruisje, hier was het dus toch ooit flink mis gegaan. In Uyuni at ik nog een broodje ei voor ik begon aan de tocht naar Sucre. Ik voelde me een beetje ziekjes, waarschijnlijk gewoon flink verkouden door afgelopen nacht. De rit van Uyuni naar Sucre was heel erg mooi, verschillende keren stopte ik om wat foto’s te maken en te genieten van het uitzicht. De rit was best vermoeiend doordat ik me niet echt geweldig voelde. Rond 6 uur kwam ik in Sucre aan, bij het hotel Celtic Cross waar Paul tijdelijk woont. Nog voor ik de guzzi af was gestapt, liep hij al naar buiten. Het geluid van een Guzzi herkend hij ondertussen wel! Hij liet me het hostel zien, en ik kreeg een bed in de dorm bij Paul. Daarna gingen we een hamburger eten bij een Nederlands tentje, florin. Mooi om verhalen uit te wisselen, met iemand die de zelfde route heeft gereden. Zelfs af en toe de zelfde mensen heeft ontmoet. Eigelijk dat ik hier nu ben, komt door het toeval dat ik Bruce ontmoette op Vancouver Island. Na het eten gingen we nog eventjes wat drinken, met Pauls nieuwe vriendin waar hij zichtbaar heel gek op was.

Dag 182. 26/11/17. Sucre

Ik was al rond 7 uur wakker, maar ben nog tot 9 uur blijven liggen. Echt langer uitslapen dan dat, lijkt er niet meer in te zitten. Paul die lag nog op bed, dus ik besloot vast eventjes een rondje door Sucre te lopen. Iets na 11 was ik terug, en rond 12 uur gingen we op pad. Eerst gingen we Santiago & Sebastián ophalen, Paul zijn zoontjes van 9. Daarna haalden we Paul zijn vriendin op, een vriendin van haar en haar dochter. We gingen naar een soort feest van de voetbalclub, waarmee ze geld inzamelen om met een toernooi mee te kunnen doen. Iedereen kreeg bij zijn entree kaartje een maaltijd, en we dronken gezellig een biertje met zijn alle. Leuk om zo’n typisch Boliviaans feestje mee te maken! Net voor we gingen werd er nog een prijs verloot onder het gezelschap. En jawel, Paul ging er met de hoofdprijs vandoor! 20 liter cola! We gingen terug naar het hostel. S’avonds ging ik eerst nog even het stadje in, en later nog met Paul en zijn vriendin een klein hapje eten.

Dag 183. 27/11/17. Sucre - Muyupampa 353km

Om 8 uur stond ik op en rond half 9 nam ik afscheid van Paul. Hele vriendelijk gast, en heel mooi om zo de man achter een boek te ontmoeten. Ben erg benieuwd naar zijn boek over zijn avontuur richting Tokyo. Hij adviseerde me de route te nemen naar La Higuera, de plek waar Che Guevarra is gestorven. Helaas was de weg geblokkeerd en besloot ik een andere weg te pakken richting Paraguay. Ik ging er eigelijk vanuit dat de weg van Bolivia naar Paraguay toch wel geasfalteerd was, niet dus. Honderden kilometers door de bergen, alleen maar zand. Af en toe heel steil, en zeker in de bochten waar het hele losse zand lag was het heel lastig overeind te blijven. De guzzi en ik hadden het loodzwaar. Rond 8 uur kwamen we eindelijk in een dorpje aan, en vond ik een hotel. Ik ging een hapje eten en viel daarna als een blok in slaap.


Dag 184. 28/11/17 Muyupampa (Bolivia) - Mariscal José Félix Estigarribia (Paraguay) 528km

Ik vertrok s’ochtends vroeg om weer op pad te gaan. Ik had nog wel uren kunnen blijven liggen, maar er stond weer een drukke dag op de planning. Ik reed het dorpje uit en al snel begon het avontuur weer. Zand wegen, dwars door de bergen. In de steile haarspeldbochten ging ik weer een paar keer bijna onderuit. Wat was dit ongelooflijk zwaar om te rijden. Na zo’n 60 lange kilometers, waar ik ongeveer 2,5 uur over deed kwam ik weer op het asfalt. Eindelijk kon ik weer gas geven. Onderweg hielp iemand me nog met het tanken via een jerrycan, dus had ik voor de laatste keer toch nog goedkope benzine. Ik at snel bij een kraampje 2 broodjes ei, waar ook nog een plak gebakken aardappel op zat. Waarom? Geen idee. Ik reed verder richting de grens. Ik merkte dat ik er na gister aardig doorheen zat maar ik moest door. Ik moest in ieder geval de grens over. De weg naar de grens was op de kaart 100km rechte weg, die zal toch wel geasfalteerd zijn? Niet dus, 30km los grind. Als er iets lastig rijden is, is het wel los grind. Ga maar eens op de fiets heel hard over een grindpad rijden, dat werkt niet. Ik probeerde in de sporen te blijven maar soms hielden die op. Toen ik uit moest wijken voor een tegemoet komende vrachtwagen gleed onderuit. Ik had ff geen energie meer om op te staan. Ik weet niet hoe lang het duurde maar een pick-up stopte en schoot te hulp. Het ging eigelijk wel, ik lag een soort van te slapen denk ik. Hij gaf me wat water en we tilden de guzzi overeind. Hij stelde voor de guzzi op de pick-up te zetten en het grindpad af te rijden, dit was niet te doen voor motorrijders zei hij. No way, geen meter deze reis die ik niet zelf rij! Maar toch bedankt. Ik reed verder, en kwam bij de grens aan. Daar was welgeteld 1 douanier, en ik. Wil niemand naar Paraguay? Ik regelde de papieren voor de motor. Toen ik klaar was kwam een man naar me toe. Hij was super enthousiast over mijn reis. Zelf deed hij mee aan Dakar 2018, ik vroeg me achteraf af of hij bedoelde dat hij zelf ook reed of als monteur. Hij zei de eerste 100km is er geen tankstation, oeh dat haal ik maar net dan! Geld wisselen was niet mogelijk bij de grens en de eerste pinautomaat was 250 kilometer verder. Gelukkig kon ik met hem wisselen. Ook een hotel was pas 250km verderop. Ze waarschuwden me voor de slechte wegen. Nouja, ik was toch wel wat gewend ondertussen? Ik ging snel verder, kijken hoe ver ik zou komen vandaag. De eerste 100km was de weg erg goed. Bij het tankstation aangekomen, kon ik niet tanken. Ze hadden geen stroom. Gelukkig bij een kraampje verderop verkochten ze jerrycans benzine. Toen begon de ellende. De weg die toen kwam was een grote gatenkaas, met zo erg als in Honduras. Het werd langzaam donker en de weg werd slechter en slechter. Om me heen was niks, weilanden, gras en af en toe een boom. En een wild zwijn die de weg over stak. Het was ondertussen donker, half 9 en nog geen dorpje. Ik zocht een plek voor de tent, dan maar wildkamperen. Toen ik eindelijk een mooi plekje vond kort bij de weg, kroop er een enorme slang door het gras. Hmm is dit een goed idee? Ik keek hoever het stadje nog was, 25 kilometer. Uiteindelijk bleek dat toch nog een uur rijden te zijn met de ellendige wegen. Kuilen van af en toe ruim een halve meter diep, de guzzi had pijn. En ik was totaal gesloopt. Van 8 uur s’ochtends tot half 10 S’avonds op de motor, 2 keer een kwartiertje pauze. Maar het was niet anders vandaag. Eindelijk was in in het stadje. Het hotel was 15 euro per nacht. En toch vond ik het te veel. Een kilometer verder was een goedkoper hotel. Nouja het was meer een bouwval en de kamer leek een gevangenis. Er stond letterlijk niks anders dan een bed, de muren waren van beton en geen raam. Maar ik had in ieder geval een plek om te slapen. Op straat at ik nog een hamburgertje en ging toen eindelijk naar bed.


Dag 185. 29/11/17. Mariscal José Félix Estigarribia - Asucion 521km

Ik ging weer op pad, richting Asucion. De wegen waren de eerste paar uur weer rampzalig slecht, maar werden gelukkig later op de dag beter en beter. Aan het eind van de dag reed ik Asucion binnen. Ik ging eventjes bij een bandenzaak informeren of ze mijn maat achterband hadden, want de band uit Panama stad was al bijna op. Na lang zoeken kwamen ze met een of andere noppenband aan, dat was het enige. Nouja dan maar verder kijken. De zoektocht naar een hotel was lastiger dan verwacht. De eerste was 30 euro per nacht, en de 3 hotels daarna zaten vol. Hoezo zitten de hotels in Paraguay in vredesnaam vol? Ik was zo lang aan het zoeken dat ik het zo spuugzat was, ik wilde de stad uit rijden om ergens mijn tent op te zetten. En natuurlijk vond ik op dat moment een hotel. S’avonds liep ik nog eventjes door het centrum, en ging een hapje eten. Niet echt een hele bijzondere stad. Op de terugweg zag ik dat heel docht bij het hotel een Michelin zaak zat, morgen maar eens even langs!


Dag 186. 30/11/17. Asucion (Paraguay) - Foz de Iguazu (Brazilië) 331km

Na lekker geslapen te hebben liep ik naar de Michelin zaak iets verderop. Om 8 uur was ik daar, en na anderhalf uur zoeken hadden ze dan eindelijk een band gevonden. Ik heb normaal een band zonder binnenland (tubeless), maar ze hadden alleen mijn bandenmaat met binnenband. Na wat reseach bleek dit geen probleem te moeten zijn, en besloot ik het te doen. Het was me duidelijk dat het al heel wat was dat ik de maat gevonden had. Ik vertrok met de band achterop gebonden uit Asucion. Dat was nog een heel werk om te stad uit te komen, alles lag overhoop. Rond een uurtje of 5 kwam ik bij de grens aan. Die lag midden in een grote stad. Tel daarbij op dat het ook heel toeristisch is, dus ik vreesde het ergste bij de grens. Alles stond vast, maar gelukkig kon ik met se motor overal langsaf. Paraguay uit ging opvallend makkelijk, geen rij dus ik was zo uitgestempeld. Ook de stempel bij Brazilië had ik zo, dit ging wel heel lekker! Alleen het permit voor de motor was lastiger. Het leek wel alsof ze er nooit van gehoord hadden, terwijl in alle andere landen kon je er niet omheen. Ook de communicatie verliep stroef. Had er helemaal geen erg in gehad dat ze in Brazilië Portugees spreken! Na van hot naar her gestuurd te worden, was er eindelijk iemand die me leek te gaan helpen. Het was volgens mij iets heel anders wat hij aan het doen was, maar ik kreeg in ieder geval een formulier mee. Een hotel had ik gelukkig zo gevonden, ik was helemaal blij. Het zat eens weer is allemaal mee! Ik ging even het stadje in. Het voelde bijna zuid Europa. Moderne eet tentjes, een grote supermarkt met heel veel keuze. Ik had echt heel veel zin in pizza, dus ik dacht laten we eens gek doen. Ik bestelde een flinke pizza, en at hem in de hotelkamer onder het genot van een biertje op.


Dag 187. 1/12/17 Foz de Iguazu (Brazilië)

Ik kon maar niet slapen s’nachts, ik voelde me dood ziek. Toen ik naar de wc liep kwam alles eruit. Van boven dan. Dat ging maar door tot echt alles eruit was. Tenminste, toen begon de andere kant. Ik lag inmiddels weer in bed, maar het kwam zo snel dat ik de wc niet haalde. Mijn zindelijkheid was voorbij. Zonder te slapen, en na een nacht heel beroerd te zijn geweest was het eigelijk tijd om op te staan. Ik had geen tijd en zin om een dag ziek op een hotelkamer door te brengen, maar ik was echt zo beroerd dat ik tot niks in staat was. Ik stuurde Lisa een berichtje, en ze haalde me over om toch een dag langer te blijven. Ik denk achteraf maar goed. Ik had echt nog net de energie om naar de receptie te lopen om een nacht bij te boeken. De rest van de dag heb ik alleen maar geslapen. Voor het eerst in mijn leven dat een pizza me zo de das om heeft gedaan. Als dat maar geen blijvende schade oplevert.


Dag 188. 2/12/17. Foz de Iguazu - Iraí (Uruguay River) 447km

Ik stond op en voelde me in ieder geval beter dan gister, dat wist ik zeker. Ik zei tegen mezelf: als het lukt om alle bagage naar beneden te sjouwen en de motor te bepakken, dan lukken de watervallen bekijken en een stuk rijden ook wel. Met moeite lukte het de spullen beneden te krijgen. Ik was wel buiten adem maar het was in ieder geval gelukt. Ik reed richting de watervallen, 15 kilometer verderop. Daar viel me meteen op hoe georganiseerd en modern Brazilië is. Heel anders dan ik tot nu toe in zuid Amerika had gezien. Netjes in een rij, kaartje lopen, wachten op een bus en die bracht om naar de watervallen. De eerste blik op de Iguazu Falls was meteen heel indrukwekkend. Ik dacht eigelijk dat dit het ook was, maar een pad van anderhalve kilometer bracht me van de ene naar de andere waterval. Het pad eindigde bij een paar enorme watervallen, waar je via een ander pad heel dicht bij de waterval kon komen. Iedereen liep in poncho’s, want je werd zeiknat van de brute kracht van het omlaag vallende water. Na de watervallen gezien te hebben, ging ik weer op pad. De TomTom stuurde me via een zandweggetje langs het stadje heen, maar wat een snellere route moest zijn bleek een stuk langere. Toch bleek het achteraf wel leuk, want onderweg zag ik 2 kleine uiltjes zitten. Ze waren niet heel erg bang dus kon ze goed op de foto zetten. Daarna kwam ik op de goeie weg, een hele goeie. Sinds Ecuador had ik niet op zo’n goeie weg gereden. Helaas bleek dit na 100km voorbij te zijn en werd het snel een stuk minder. Na een lange rit, deels stukken off-road moest ik op zoek naar een slaapplaats. De hotels die ik onderweg tegenkwam waren veel te duur. Het geld is onderhand op dus 30 euro voor een nacht is gewoon te duur. Toen de zon bijna onder ging reed ik langs een rivier. Zou daar een plekje zijn? Ik reed een steil pad af naar beneden richting het water. Er stond nog een tent, met een fiets. Ik sprak de jongen aan, Pablo. Hij kwam uit Uruguay en wilde door heel zuid Amerika fietsen. Hij had een pijl en boog waarmee hij af en toe zijn diner bij elkaar schoot. We deelden wat verhalen, en daarna dook ik mijn tent in.


Dag 189. 3/12/17. Iraí, Uruguay River (Brazilië) - Minas de Corrales (Uruguay) 663km

Ik had lekker geslapen in de tent. Ondanks dat ik geen matje heb waar ik op lig was het goed te doen, en had ik het niet koud gehad. Ik nam afscheid van Pablo en we maakten nog wat foto’s. Toen was het tijd om weer te vertrekken richting Uruguay. Tijdens de middagpauze kwamen nog 2 enthousiaste motorrijders naar me toe. Ze wilden van alles weten en vroegen of ze op de foto mochten. Blijft toch leuk dat soort dingen. Na een flinke rit kwam ik eindelijk in de buurt van de grens. Hier moest het toch ergens zijn, maar ik zag alleen een winkelcentrum en een burgerking langs de weg. Toen ik het aan iemand vroeg, bleek het migrationkantoor in hetzelfde gebouw te zitten. Dot had ik nooit zo gezien! De exit en entry stamp waren zo gezet, ik moest alleen voor het uitvoeren voor de motor terug naar het stadje. Ook daar was gelukkig alles zo geregeld. Daarna ging ik verder. Het was 7 uur geweest, mijn doel was bereikt. De grens over. Het enige hotel wat ik daarna tegenkwam was 50 dollar per nacht, dat was dus geen optie. Ik reed door, het werd langzaam donker dus ik moest echt een plek vinden om te slapen. Links zag me zag ik ineens hele rare bergen opduiken. Tafelbergen, een stuk of 4 bij elkaar. Kort daarop zag ik een recreatiebordje met een tentje richting die bergen. Ik reed die kant op, maar het was een verlaten weg. Na 10 kilometer reed ik een dicht begroeid pad langs de weg af. Daar vond ik een mooie beschutte plek voor de motor en de tent. Tijdens het opzetten van de tent kwam er nog een stinkdier langs gelopen. Voor het eerst in mijn leven dat ik die zag. Ik liet hem maar met rust.


Dag 190. 4/12/17. Minas de Corrales (Uruguay) - Villaguay (Argentinië) 409km

Ik ruimde de tent weer in en kreeg met moeite de motor uit het hoge gras waar ik hem geparkeerd had. Na een uurtje rijden kwam ik bij een Llanteria, waar ze banden verwisselen. Het was druk, dus na een klein uurtje gingen ze pas aan de gang. Gelukkig was het vrij snel geregeld. Nu had ik dus een band met een binnenband ipv tubeless. Nouja die gasten bij Michelin waren er zeker van dat het moest kunnen. Een tubeless band kon ik ook niet vinden in mijn maat, dus het was ook de enige optie. De band die eraf ging had ook echt zijn beste tijd gehad. Ik ging verder richting Argentinië. Bij de bandenzaak gaven ze me nog de beste route die ik kon nemen, omdat de andere weg heel slecht was blijkbaar. Nou ik ben benieuwd hoe die was, want deze weg die ik nu had was ook alles behalve geweldig. Gelukkig kwam ik halverwege de middag aan bij de grens van Argentinië. Wat een speciaal gevoel om het land te bereiken waar mijn reis zal eindigen. Na weken lang op de meest waardeloze wegen te hebben gereden, reed ik eindelijk op een heerlijke egale weg. Met een geweldig humeur zat ik zingend op de motor. Politie. Achja wat kan mij gebeuren. Ik heb mijn papieren in orde, de motor is officieel ingeklaard. Ook vroeg ik bij de douane of ik een verzekering nodig had, maar dat was niet zo volgens de douanier. Ik begon enthousiast tegen de agent te vertellen over mijn reis, dat helpt vaak wel. Erg geïnteresseerd reageerde hij niet. Kentekenbewijs, rijbewijs, seguro... seguro? Verzekering? Het zal toch niet? Ik deed alsof ik iets ging zoeken, ondertussen dacht ik na. Als ik toch echt een verzekering moet hebben, ben ik de lul. Ik zocht naar verzekeringen uit andere landen, maar daar stond duidelijk het land op. Dit ging niet werken. Toen speelde ik het spelletje dat ik er niks van begreep. Ondertussen gingen ze met andere automobilisten aan de gang, en wachten ze tot ik met mijn papieren kwam. Het was tijd te bekennen dat ik geen verzekering had, maar ik vertelde dat de douane zei dat het niet nodig was. Hoe kan ik het dan weten? Van Alaska tot Argentinië vraag ik bij de grens hoe het zit, en dan zou het nu fout gaan omdat ze me verkeerde informatie geven?
Ik moest betalen, anders werd de motor weggesleept. Wat gaat het kosten? 2900 pesos, ofwel 140 euro! Noooo, ik zit al zwaar in geld nood en dan dit? Verslagen zat ik op de grond. Een slangetje probeerde me nog verder te irriteren. Later zou ik van Daniel (Huh wie is dat? Dat hoor je zo) horen dat hier heel veel hele giftige slangen zitten. Onderhandelen zat er niet in met deze gasten. Ik probeerde in tranen uit te barsten, kijken of dat zou helpen maar het lukte niet. Ik besloot te betalen. Ik liep met de creditcard naar de agent. Alleen cash zegt ie. Je kan toch niet verwachten dat iedereen 2900 pesos contant bij heeft? Ik ben een uur in Argentinië. Echt alleen cash, anders wordt de motor weggesleept. Hij zei dat ik 2km verder kon pinnen bij een tankstation. Ik mocht de motor niet pakken, dus liep snel die kant op. Helaas, pinnen kon niet. Terug bij de agenten vroeg ik wat me konden doen. Ze pakte de telefoon om de motor te laten wegslepen. Alsjeblieft! Laat me op de motor naar de stad 20km verderop rijden op te pinnen. Vooruit dan, dit was uiteraard niet de standaard procedure want ik mocht eigelijk niet meer rijden. In het stadje aangekomen stonden er 20 man in de rij voor de pinautomaat. Ik reed naar een andere, maar die accepteerde mijn pas niet. Weer terug, en aansluiten in de lange rij. Uit frustratie vertelde ik de man voor en achter mij in de rij wat me was overkomen. Gelukkig, het pinnen lukte hier wel. Wel 9 euro pinkosten om even 150 euro te pinnen.
Toen ik terug liep maar de motor, stond de man daar die ik mijn verhaal vertelde. Zullen we langs het verzekeringskantoor gaan? Is die nog open dan, het is half 8. Hij was nog open, dus we gingen naar binnen. De politie had mijn documenten, maar gelukkig konden ze via de kopieën die ik bij had de verzekering afsluiten. Een bijzonder situatie. De boete voor rijden zonder verzekering was nog niet uitgeschreven, maar ondertussen had ik wel een verzekering. Normaal zou ik nooit weg hebben gekund bij de politie natuurlijk. Konden ze nog wel een boete uitschrijven? Daniel stond erop de verzekering voor mij te betalen.
Daniel heette de man, schietinstructeur bij het Argentijnse leger. Hij geeft ook de politie schietles. Hij stuurde een hoge chef bij de politie een sms’je met het verhaal. Hij vroeg of ik bij hem wilde overnachten. Het was al bijna donker en hij kwam over als een hele goeie gast, dus waarom niet? We gingen naar zijn huis. Van daaruit gingen we samen naar de politie. Ze stonden echt met hun bek vol tanden te kijken naar de verzekering. Ze speurden op een foutje om me alsnog te pakken, maar ze waren machteloos. Ik kreeg mijn documenten terug, en de 140 euro bleef in mijn zak. Ontzettend blij stapte ik op de motor, en we reden naar Daniels huis. Twee motorvrienden van hem kwamen langs. We bestelden en dronken Argentijnse biertjes. Daniel had een drankvoorraad waar een slijterij jaloers op zou zijn, maar hij dronk zelf niet. Dat zegt genoeg over Daniel. Hij doet alles voor anderen. Trots liet hij foto’s zijn uit het leger. Ook haalde hij nog even zijn pistool en bazooka tevoorschijn. Hij wilde mij de bazooka nog meegeven, voor als ik de volgende keer door de politie zou worden aangehouden. Wat een gekke, maar geweldige avond. Dat had ik 3 uur daarvoor niet durven denken.


Dag 191. 5/12/17. Villaguay - Villa Mercedes. 772km


Na nachten lang wildkamperen sliep ik eindelijk weer op een matras. Toen ik wakker werd, was Daniel al op zijn werk. Rond 8 uur kwam hij weer thuis. Hij had ontbijt gehaald. Na het ontbijt namen we afscheid. Één van zijn maten reed nog een stuk met me mee, om zeker te zijn dat ik geen gedoe zou krijgen met de politie. Die dag kwam ik nog verschillende keren politie tegen, maar ze lieten me allemaal gelijk doorgaan. Nu had ik en verzekering, hoefde ik hem niet te laten zien! Toen ik na een lange dag rijden nog steeds geen hotel kon vinden, besloot ik mijn tent maar ergens in de berm te zetten. Ver genoeg van de weg af en buiten het zicht.


Dag 192 6/12/17. Villa Mercedes - Malargüe. 554km

Ik had eigelijk heerlijk geslapen in de tent, dus ging vol energie weer op pad. Het ging allemaal heel voorspoedig. De tijd die ik door de dag ziek zijn en het gedoe met de politie mis had gelopen, was ik weer aan het inhalen. Tot ik die dag rond 3 uur de bergen in reed. Ik ging bijna onderuit in de bocht. De motor was amper te besturen, en met heel veel moeite hield ik hem overeind. Lekke band, shit die lag er net een paar dagen op! Voor tubeless banden had ik een reparatiekit bij. Maar natuurlijk, net nu ik op de achterband 2 dagen met een binnenband rij gaat die kapot. Mijn eerste gedachte was, nu weet ik ff echt niet wat ik moet doen. Huilen? De motor in de fik zetten? Ik besloot goed na te denken. Zelf maken ging niet lukken, daar had ik de spullen niet voor bij en is ook een heel gedoe. Ik bedacht me dat ik 1 optie had. Het wiel eruit halen en naar een stad liften. Het wiel demonteren kon ik ondertussen wel. Na 10 minuutjes had ik hem los, alleen eruit tillen moest met 2 man. Ik ging langs de weg staan. Het was een vrij afgelegen gebied, maar verbazingwekkend genoeg stopte er binnen een minuut een auto. Een gezin, de auto zat bomvol maar toch wilde ze me graag helpen. We haalde het wiel onder de motor uit en ik ging met ze mee richting een stadje (San Rafael) 25 kilometer verderop. Ze zette me bij een schuurtje eruit, een llanteria. Daar haalde de man de binnenband eruit, geen gat maar gewoon versleten. Na 2,5 dag! Hij had geen nieuwe binnenband, dus moest ik weer verder liften naar het centrum van de stad. Gelukkig ging dat ook vrij vlot. Ze hadden mijn maat binnenband gelukkig, dus kocht ik er gelijk 2! Langs de winkel zat weer een garage die de binnenband kon monteren. Het terug liften ging lastiger. Toen ik eindelijk iemand had, wilde hij me maar 3 kilometer verder afzetten of geld hebben. Uiteindelijk na een uurtje had ik dan toch iemand gevonden. Het was intussen een uurtje of 18.00 en was weer bij de motor, die stond er gelukkig nog. Alleen het wiel er nog opzetten. Voor de allerlaatste moer had ik eigelijk niet het goede gereedschap, maar had een creatieve oplossing gevonden hoe het ook lukte. Het duurde alleen eventjes. Toen kwamen er een stuk of 7 motorrijders langs. Ze stopten en waren allemaal druk aan het praten en regelen. Iedereen moest even kijken en ze waren allemaal druk in de weer. Ik probeerde ze duidelijk te maken, jongens alles is opgelost. Deze bout en deze moer nog vast en we zijn klaar. Na een hele tijd hadden ze het door dat alleen de moer vast moest. Hun hadden ook niet het gereedschap en kregen het ook niet voor elkaar. Toen liet ik zien hoe ik het aan het doen was met behulp van een inbus, ja toen kregen we het voor klaar met zoveel handen. Heel het spektakel legden ze vast met een gopro, en ze reden nog 2 kilometer met me mee voor ze weer de andere kant op gingen. Het was bijna 7 uur en ik was gelukkig weer onderweg. Achteraf was het toch meegevallen hoe snel dit was opgelost. Ik reed nog eventjes door, en at nog een tosti bij een tankstation. Tijdens de schemering vond ik een plekje voor de tent. Een heel groot gebied met allemaal weilanden. Ik moest wel door een hek maar het stond open, die boeren zullen toch niet om half 10 S’avonds nog bezig zijn? Ik zag niemand in ieder geval. S’nachts in mijn tent werd ik wakker, was het al ochtend? Nee middernacht, felle lichten van grote landbouwwerktuigen verlichtte mijn tent. Ik besloot gewoon te blijven liggen, mochten ze het niet goed vinden zou ik het wel horen.


Dag 193 7/12/17. Malargüe (Argentinië) - Conception (Chili) 514km

Ik had wederom heerlijk geslapen in de tent. S’ochtends hoorde ik weer tractoren bezig, maar toen ik vertrok zag ik niemand. Het hek stond gelukkig ook gewoon open. Ik ging weer op pad, richting Chili! Na een kleine 2 uurtjes kwam ik bij de grens aan. Het gebied rond de grens was heel mooi en midden in de bergen. De grensovergang ging vrij vlot. Eerst Argentinië uit, en 20 kilometer verder Chili in. Het papierwerk was binnen een half uur gedaan. Als ik maar geen fruit Chili in nam, dat leken ze het belangrijkste te vinden. Ik reed Chili in, de omgeving was schitterend en het zonnetje scheen. Beter kon het niet zijn! Ik stopte bij een meer om een foto te maken. Toen ik 2 minuten later terug naar de motor liep wist ik niet wat ik zag, WEER EEN LEKKE BAND! Wat een gekut! Die binnenbanden werken bij niet, dat kunnen we in ieder geval concluderen. Ik reed een paar kilometer door op de slappe band. Ik weet niet of dat kwaad kon, maar ik had er ff schijt aan. Was er ff klaar mee. Een kwartiertje later kwam ik in een dorpje dat een paar huizen telde. Gelukkig was er wel iemand die er een binnenband op kon leggen. Ik had alleen Argentijnse pesos, maar ik dacht als ik dat tevoren vertel begint hij er niet aan. Na anderhalf uur was het weer gefixt. Het probleem was weer hetzelfde, de band was doorgesleten. Dit keer na zo’n 300 kilometer. Nu moest ik goed gaan denken wat ik moest doen. 40 kilometer verder was een stad. Dat moest ik wel halen. Daar aangekomen liep ik alleen maar te zoeken, zonder resultaat. Bij een motorzaak zeiden ze dat ik een tubeless band in mijn maat niet ging vinden in deze stad. Ik moest naar Santiago. Shit, 200km naar het noorden terwijl ik naar het zuiden moet. Ja of je moet naar Conception, 300 kilometer naar het zuiden. Dat leek me een betere optie, hopelijk zou ik dat halen want deze binnenband was precies dezelfde. Ik besloot de gok te wagen. Het was al ruim 4 uur geweest, dus ik zou pas rond 8 uur daar aankomen. Onderweg had ik nog ruzie toen ik bij de toll stond. Bij de grens kon ik niet wisselen, en bij 2 tankstations onderweg werkte de ATM niet. Dus ik stond ruim een minuut met de vrouw te praten dat ik alleen met creditcard of Argentijnse pesos de 25 cent toll kon betalen. De vent achter mij bleef maar toeteren en schelden dat ik het zat was. Ik liep naar hem toen en zei in het Engels dat ie rustig moest doen, dat hij kon betalen en anders geduld moest hebben. Hij werd rustig en de vrouw accepteerde mijn pesos. Ik kon door richting conception. Gelukkig kon ik verderop wel pinnen. Iets voor 8 reed ik conception in. Mijn TomTom wees me richting een motorzaak, waar ook wat bandenzaken in de buurt zaten. Ze hadden 1 band, niet echt het goeie type maar het was mogelijk zeiden ze. Maar ze hadden een betere optie. De band die erop zat was nog zo goed als nieuw, maar je kon hem alleen met een binnenband gebruiken. Maar blijkbaar hadden ze een manier om hem tubeless te maken. Ik had er nog nooit van gehoord, maar ze waren er 100% zeker van dat het ging lukken. Ze zagen eruit alsof ze heel goed wisten wat ze deden. Binnen een kwartier zat de band erop, zonder binnenband. Het leek te werken! Ik was ontzettend opgelucht. Toen ik wilde betalen wilden ze er niks voor hebben, ook dat nog! Never nooit had ik durven dromen dat dit zo goed opgelost zou worden. Ik zag al voor me dat ik helemaal naar Santiago zou moeten met de bus, om een dure band te kopen. Dat zou me veel tijd en geld kosten. Nu was het dezelfde dag nog opgelost, en had het me niets gekost! De eigenaar van de motorzaak gaf me het adres van een hostel, dus ook die had ik binnen 5 minuten gevonden. Daar kon ik weer eens lekker douchen. Ik ging lekker een hapje eten, en genoot van een heerlijk bedje. Zo liep het toch allemaal goed af vandaag!


Dag 194. 8/12/17. Conception - Nationaal park Puyehue 590km

Ik sliep door de wekker heen en werd pas om 8 uur wakker. Snel ging ik ontbijten bij het hostel. Om 9 uur was ik klaar om te gaan. Eindelijk weer eens een volle dag kilometers maken zonder gedoe. Ik starte de Guzzi, knak! De koppelingskabel. Wat heb ik vaak gedacht wat houdt hij het lang vol, maar bij 49.000 kilometer was het mooi geweest. Ik had gelukkig een reserve bij. Ik had het nooit zelf verwisselend, maar moeilijk kon het niet zijn. Al vrij snel had ik alles op zijn plek. Ik kreeg hem alleen op 3mm na niet langs het hendeltje. Met geen mogelijkheid. Deed ik iets verkeerd? Ik probeerde van alles, maar niets hielp. Toen ik na een uur nog niet verder was, vroeg ik of de receptie de motorzaak kon bellen. Die was dicht. Ik vroeg een man die langs liep of hij iets wist. Het bleek heel makkelijk. Wat ik deed klopte helemaal, maar ik had gewoon een extra hand nodig die met een schroevendraaier de hendel verder naar achter kon duwen. Iets voor 11 kon ik dan eindelijk op pad. De wegen in Chili zijn geweldig, dus ik kon flink meters maken. Ook de tankstations zijn geweldig trouwens. Heerlijk eten in het restaurant en WiFi. Het is net Zuid Frankrijk, zo totaal anders dan bijvoorbeeld Peru of Bolivia. Rond 7 uur kwam ik aan in een nationaal park, waar ik een camping vond. Bij het restaurantje at ik een stuk vlees en dronk ik een glas rode wijn. Ik vond dat dat wel moest nu ik in Chili was. Na het eten zette ik de tent op, voor het eerst een officieel camping in zuid Amerika. Slaapt toch wat rustiger dan langs een weg. Toen de tent stond liep ik nog een korte trail langs een waterval.


Dag 195. 9/12/17. Nationaal park Puyehue (Chili) - Gobernador Costa (Argentinië) 641km

Ik was eigelijk van plan om te ontbijten bij het restaurantje van de camping, maar dat bleek ineens niet meer te kunnen. Nouja dan niet, dus ik ging op pad. Ik reed door de besneeuwde bergen, en het was aardig frisjes op de motor. Na ruim anderhalf uur kwam ik aan bij de grens. Eerst uitchecken bij het Chileense gedeelte. Schoolkinderen wilden nog met me op de foto. Een jongen zei, jij bent mijn droom! Ik hoop dat hij bedoelde, de reis die ik maak haha. Ik wisselde nog eventjes mijn Chileens geld in voor Argentijns, wat hier gelukkig wel bij de grens kon en reed weer verder. 40 kilometer verder was de Argentijnse douane. Ondanks een hele lange rij ging het daar ook vrij snel. Alles is toch wel erg georganiseerd hier vergeleken bij het noorden van zuid Amerika, laat staan midden Amerika. Ik reed Patagonië in, en de omgeving werd mooier en mooier. Grote meren omringt door besneeuwde bergen, en de bloemen stonden in bloei. Er hingen ook genoeg pollen in de lucht want ik hield niet op met niezen. Best lastig tijdens het motorrijden. Via Bariloche reed ik richting het zuiden, ik zat op de beroemde Ruta 40. Deze weg loopt van noord naar zuid en is erg geliefd bij roadtrippers, en ik snap wel waarom. Toen ik de bergen uit reed kwam ik op de kale vlaktes terecht. Het was heel frisjes op de motor en de wind was ontiegelijk hard. Met vlagen werd ik bijna van de motor gesmeten, en soms zat ik gewoon schuin op de motor tegen de wind in. Rond 7 uur stopte ik bij een tankstation om een hapje te eten. Daar hoorde ik dat er een goedkope camping in het dorp was dus daar besloot ik heen te gaan. Voor 2,5 had ik een plekje, en zette ik de tent op.


Dag 196. 10/12/17 Gobernador Costa - Estancia La Guillermina. 731km

De volgende dag vertrok ik weer voor een lange rit. Bij ieder tankstation die ik tegen kwam moest ik tanken, want soms was er 300 kilometer niks. Maar dan ook echt niks, ook geen dorpjes. Alleen af en toe struisvogels met hun jongen. Ik vroeg me eigelijk af: die eieren zijn zo groot, maar die struisvogels lopen af en toe met 8 jongen. Zitten al die enorme eieren in die buik van de struisvogel? Kan het me haast niet voorstellen. Maarja hij zal ze ook niet in een mandje met zich meedragen. Ook kroop er een keer volgens mij een gordeldier over de weg, en reed ik door een sprinkhaan plaag. Veel meer was er onderweg niet te zien of beleven. Na een lange dag rijden kwam ik bij een tankstation een man tegen, Todd. Hij was helemaal enthousiast over mijn reis en de guzzi. Normaal zie ik alleen oude mannen op Adventure bikes, maar dit is eigelijk echt een adventure bike. Haha ja net hoe je het bekijkt. Hij ontdekte de lekkende keerringen bij de voorvork. Hij duwde de vering in. Dit is niet best, hier kun je toch geen honderd kilometer meer mee rijden? Ik rij al duizenden kilometers zo haha, ik kan die maat hier niet aankomen. Er zit dus niks anders op zo tot Ushuaia te rijden en Buenos Aires. Hij kon het zich niet voorstellen. Hij zei dat de weg richting Ushuaia vrij goed was, één keer een stukje gravel. Ik ging nog eventjes verder, om een goeie kampeerplek te vinden. Eventjes werd nog tweeënhalf uur tot een uurtje of 10. De gravelroad waar hij het over had was inderdaad niet heel slecht te bereiden, die hadden we vast achter de rug. Zou ik nu heel mijn reis gewoon asfalt hebben? De guzzi hoopte het van harte. In een of andere zandafgraving vond ik een mooi plekje om de tent op te zetten. Ver uit het zicht van de weg, en uit de wind.


Dag 197. 11/12/17. Estancia La Guillermina - Punta Espora 807km

Na goed geslapen te hebben ging ik weer onderweg. Als ik vandaag goed zou kunnen rijden, zou ik morgen Ushuaia kunnen bereiken. Een speciaal gevoel. Het begon het geweldig. Een zandweg van 60 kilometer, waar Todd niks over had verteld. Echt een verschrikkelijk stuk, de guzzi had het heel zwaar te verduren. Scheldend zat ik op de motor, door de enorme kuilen en stenen. Na zo’n drie uur had ik het stuk achter de rug. Toen ik weer even over het asfalt raasde, zag ik in de verte de bekende berg El Chalten. Helemaal er naartoe zag ik niet zitten, want de berg hing helaas in de wolken en het was een extra rit van 200km en veel off-road. Ik reed via het bekende nationale park Torre del Paine. Ik wilde eigelijk nog een stuk door Argentinië rijden, maar ik hoorde dat die weg erg slecht was. Net voor Ushuaia zou ik sowieso weer een klein stukje Chili in moeten. Ik besloot bij Torre del Paine de grens over te gaan, en hopen op een betere weg. Dat bleek een goeie keuze, de weg was goed. Wel was het enorm koud, en begon het flink te regenen. De wind, de kou en de regen zorgde ervoor dat het heel zwaar was. Hoe dik ik me ook aan had gekleed, ik kreeg me niet warm. Na een hele lange tijd kwam ik een tankstation tegen, net op tijd. Ik was echt letterlijk drie minuten bezig om mijn portemonnee uit mijn broekzak te halen, zou koud waren mijn handen. De boot naar Tierra del Fuego, ofwel Vuurland was dichtbij. Ik had al lang een slaapplek willen zoeken, maar ik besloot te kijken of ik vast de boot over kon. Daar was gelukkig ook een restaurantje waar ik even kon opwarmen en voor het eerst die dag naar het ontbijt wat te kunnen eten, want winkeltjes of restaurantjes was ik de hele dag niet tegen gekomen. Het was 9 uur en ik zat aan een vissoepje en pasta met kip. Na het eten kon ik meteen de boot nemen. Voor 7.50 kon ik de overtocht van iets meer dan 5 kilometer maken. Het was half 11, en echt tijd om te gaan slapen. Gelukkig vond ik aan de andere kant van het water heel snel een goeie slaapplek, langs de weg.


Dag 198. 12/12/17. Punta Espora - Ushuaia. 426km

Rond half 8 werd ik wakker in de kuil kort langs de weg. Het was weer een koude nacht, maar vanavond zou ik als het goed is in een bed slapen en kunnen douchen. Na ruim 2 uur rijden, waaronder een heel stuk door het zand kwam ik bij de grens van Argentinië. Opnieuw het papierwerk bij de douane van Chili, en 10 kilometer verder bij de douane van Argentinië. Als ik de grens over ben gooi ik de tank weer vol, en neem ik even pauze om op te warmen en een tosti te eten. Daarna stapte ik weer op de guzzi. Toen ik het bord Ushuaia langs de weg zag staan, kreeg ik kippenvel over heel mijn lijf. De wegen waren geweldig, en de uitzichten prachtig tot aan Ushuaia. Nog een stop om te tanken en af en toe om van het uitzicht te genieten. Toen was het moment dan echt daar. Zelfs voor mijn reis fantaseerde ik wel eens over het moment dat ik Ushuaia in zou rijden. Eerlijk gezegd had zich dat moment al zeker 100 keer in mijn hoofd afgespeeld. Niet omdat Ushuaia zou geweldig moest zijn, maar omdat ik dan zou weten dat mijn doel bereikt was. Het kon haast niet anders dat als ik mijn doel zou halen, ik ook op een geweldige reis terug zou kunnen kijken. Ik stopte bij 2 grote zuilen langs de weg met Ushuaia er op, voor wat foto’s. Toen ik verder Ushuaia in reed viel me op dat de stad groter was dan ik dacht. Een behoorlijke haven, waar onder andere cruise schepen naar Antarctica varen. Midden in de stad aan het water heb ik de guzzi geparkeerd naast het befaamde bord ‘Ushuaia, fin del mundo’. Oftewel, eind van de wereld. Daarna reed ik door naar het hostel. De goedkoopste privé kamer in Ushuaia was namelijk rond de 100 euro, en desondanks dat ik wat te vieren had was dat toch echt te veel. Nu betaalde ik 20 dollar inclusief ontbijt. Het was een groot hostel, en het zat goed vol. Ik zocht mijn slaapzaal op en gooide mijn spullen op het stapelbed. Ik stuurde een bericht naar ons mam, ik ben er! Het is gelukt! Lisa stuurde ik ook een berichtje, maar zei dat het nog wel wat dagen zou duren voor ik Ushuaia zou bereiken. Het was tijd voor een warme douche, dat was ook wel eventjes geleden. Ik sprak nog een motorrijder uit Kroatië in het hostel, hij wist niet wat hij hoorde toen ik vertelde dat ik vanuit Alaska kwam. Hij reed heel Chili door, wel op zijn eigen geïmporteerde motor. Ik ging de stad in, wat foto’s maken en opzoek naar een restaurant. Het plan was een lekkere biefstuk of pizza om mijn bereikte doel te vieren, alleen kreeg ik niets betaalbaars gevonden. Uiteindelijk belandde ik in een simpele snackbar. Het leven van een avonturier wiens geld bijna op was. Ik kon me er niet druk om maken. Lekker eten zou zeker in Buenos Aires gaan lukken, en de burger smaakte prima! Ik nam een bezoekje aan de western union, want ik moest een hele hoop geld hebben om het verschepen van de motor cash te betalen in Buenos Aires. Blijkbaar moest ik me eerst online registeren. Om de registratie te voltooien kreeg ik een brief thuis gestuurd, die ik dan weer naar Zwitserland moest sturen. Dit ging dus never nooit lukken binnen een week. Ik moest een andere manier verzinnen om aan het geld te komen. Ook pinnen lukte niet bij de bank in Ushuaia, nouja dan maar opzoek naar een andere oplossing. Ik ging nog opzoek naar een sticker van Ushuaia voor op de motor, maar kreeg die helaas niet gevonden. Ik keek hoe het heel langzaam donker werd in Ushuaia, het was al 22.00 uur geweest. Met een liter fles bier uit de supermarkt liep ik naar het hostel. In een gezellig gezelschap van een paar gasten uit alle uithoeken van de wereld dronk ik hem op. Van een Duitser die guide was op een Antarctica cruise kreeg ik nog een glas wijn. Toen was het echt tijd om te gaan slapen, morgen begon de terugtocht richting Buenos Aires.