Dag 79 Los Angeles - dag 96 Mexico Stad

Dag 79. 16/8/17. Los Angeles - Big Bear Lake. 156km

Ik sliep lekker uit tot een uurtje of 10, het had toch geen zin om in de spits LA te willen verlaten. Uiteraard stond ik nu ook in de file, maar het viel niet tegen. Na ruim een uurtje was ik de grootste drukte wel uit. Toen ik de stad uit was reed ik al snel door de bergen. Het was een graadje of 25, en ik reed door een groot ski-oord. De eerste camping bij Big Bear Lake was vol. Gelukkig was de volgende camping wel raak, helaas niet aan het meer zelf. Ik zette mijn tent op en had lekker tijd om even te ontspannen. Daarna ben ik naar de supermarkt gegaan. Ik kocht een hele grote steak voor omrekende 4 euro en wat tomaatjes en uitjes. Terug op de camping gooide ik de steak op de bbq samen met de uitjes. Zo had ik een heerlijke zelfgemaakte maaltijd. Vond het heerlijk om zo nog een keertje te koken, zoals ik in het begin van de reis veel deed. Ook van de rust op de camping kon ik erg genieten. Toen de zon onderging dook ik maar mijn tentje in en ging op tijd slapen.


Dag 80. 17/8/17 Big bear lake - Joshua Tree. 147km

Echt lekker had ik niet geslapen vannacht. Mijn matje is echt zo leek als een zeef, dus heb eigenlijk gewoon op de grond geslapen. Op het moment dat ik bereik kreeg met mijn telefoon las ik gelijk het nieuws uit Barcelona. Vraag me af op je op dit moment nog veiliger bent in een Europese stad, dan ergens in midden of zuid Amerika. En hoe kan eigenlijk een auto of busje zomaar de drukste stad van een stad op rijden. Het laatste wat je wilt is met angst op vakantie gaan. Gelukkig heb ik me tijdens deze reis tot nu toe overal veilig gevoeld. Ik vertrok richting Joshua Tree National Park. Het eerste stuk reed ik nog lekker door de bergen, maar al snel kwam ik in de woestijn terecht. In het stadje Joshua Tree ging ik nog even naar de McDonalds voor een verkoelend drankje. Ook haalde ik wat flessen water voor in het nationale park, want daar is geen water te krijgen. Op de campings niet, en winkels of tankstations zijn er niet. Toen ik het park op ging zag ik al een melding van 2 vermiste personen. Ze waren al 3 weken vermist. In die bloedhete hier denk ik dat je het nooit veel langer dan een week uithoudt. Al snel zag ik in het park de Joshua Tree's. Blijkbaar is dit dus geen boom, maar een plant. Wordt iedereen mooi voor de gek gehouden! Eigenlijk kwam ik hier met het idee om er doorheen te rijden en daarna lekker een motel te zoeken, met een airco en een lekker bed. Toen ik een camping zag waar nog plek was ging ik toch even kijken. 15 dollar, en er was nog een heel mooi plekje. Ik besloot toch nog maar even geld te besparen en mijn tent op te zetten. Het was bloedheet, dus 5 minuten later ging ik gelijk weer verder. Aan de zuidkant reed ik rond 5 uur het park uit. In een dorpje verder heb ik een hapje gegeten en ben daarna terug gereden naar de camping. Daar heb ik tijdens de zonsondergang nog wat foto's gemaakt. Ook maakte ik een praatje met de buurman op de camping. Die was rescue zoeker, en was op zoek naar de 2. Helaas zonder resultaat vandaag. Joshua Tree staat bekend als goede plek om sterren te zien, omdat het hier zo donker is. S'avonds ben ik op de picknick tafel gaan liggen en heb de heldere sterrenhemel bewonderd. Ik zag enkele vallende sterren, maar vooral was de Melkweg heel goed te zien! Zoveel sterren had ik nog nooit in mijn leven gezien!


Dag 81. 18/8/17 Joshua Tree National Park - Brawley. 161km

Ik werd rond 6 uur wakker. De zon kwam op en het werd al aardig warm in mijn tent. Ook hoorde ik mensen bij hun auto bezig, vlak bij mijn tent. Eerst dacht ik het zal de buurman wel zijn, maar daarna had ik het gevoel dat het geluid niet van 10 meter afstand kwam maar 3/4! Ik keek uit mijn tent en zag een klein campertje op mijn plek staan. Het Duitse stelletje wat er in sliep hoorde natuurlijk de rits van mijn tent open gaan en staken hun kop in de auto en deden alsof ze iets aan het zoeken waren. Ik wachtte een minuut om te kijken of ze het vol hielden. Ja dus, en toen riep ik ze maar. Ik zei prima dat je op mijn plek gaat staan. Mijn plek was 15 dollar, dus ik stelde voor de kosten te kunnen delen. Dat zouden hun 7.50 dollar met zijn 2e kunnen delen! 3,75 voor een nachtje, ik heb verschillende keren het 10 voudige betaald, dus het leek me een goeie deal. Ik kroop weer even mijn tent in. Terwijl ik zat te bedenken of ik me al aan zou kleden en de tent uit zou gaan of zou wachten tot ze het kwamen brengen, hoorde ik de auto wegscheuren. Manmanman wat een zielige figuren. Die paar dollar interesseert me echt niet, hoewel ik heel erg low budget reis. Maar wat ben je dan een droeftoeter. Ik ging maar weer even slapen. Want het was maar iets van 200km naar het plaatsje net voor de grens, en kon daar toch pas vanaf 3 uur in. Een paar uur later, rond een uur of 8 ging ik toch mijn tent uit. Ik kon het echt niet meer langer volhouden daar binnen, zo ongelooflijk warm was het. Drijfnat van het zweet stapte ik op de motor. Voordat ik het park uitreed stak er nog een coyote de weg over, die konden we dus ook weer afstrepen. Een beetje een combinatie van een hond, een wolf en een vos. Via een mooie route dwars door de woestijn kwam ik in Brawley aan. Had tussendoor wel nog even een drinkpauze, want het was tegen de 40 graden hier in de woestijn. Rond half 1 was ik bij het motel, en gelukkig kon ik al in de kamer. Ik dacht echt dat ik een motel met zwembad had geboekt, maar had me toch vergist. Dan maar een koude douche en genieten van de airco. De rest van de dag heb ik me voorbereid op Mexico, en een beetje ontspannen. Bij de Walmart kocht ik sushi voor S'avonds en een waterfilter, zodat ik de rest van de reis overal het kraanwater kan zuiveren!


Dag 82. 19/8/17. Brawley (USA) - San Felipe (Mexico) 239km

Omdat ik hoorde dat het in het weekend vooral s'ochtends erg druk kan zijn bij de grens, besloot ik iets na 11 uur te vertrekken. Tegen 12 uur kwam ik bij de grens aan. Als ik wilde had ik zo door kunnen rijden, door alleen mijn paspoort te laten zien. Dan was ik binnen een half uur klaar geweest. Ik moest echter 3 dingen regelen, als ik dat niet zou doen kon ik problemen krijgen bij de politie of als ik het land uit zou gaan. Als eerste mijn VISA, als 2e een WA verzekering en als derde een permit om het voertuig in te klaren. Mijn VISA was bij een Office bij de grens vrij snel geregeld. 30 dollar betalen, wat invullen en klaar. Volgens hun hoefde ik geen verzekering te hebben, en alle verzekeringskantoren gaan pas na het weekend open. Over 2 dagen dus. Mijn Amerikaanse verzekering loopt sowieso nog een paar dagen door en was ook geldig vertelde ze. Hier ga ik maandag toch nog verder achteraan. Dan het permit. Als je dit niet weet, zou je zonder problemen verder rijden. Als je echter door de politie wordt aangehouden of een ongeluk hebt, heb je een groot probleem. Nergens geven ze dit aan, het was dat ik het van alle motoreizigers die ik heb gesproken hoorde. Het zou ergens in een kantoortje te krijgen zijn, ongeveer 10 kilometer verder. 'La segunda calle a la izquerda' kende ik nog wel, 2e straat links. Maar dan brabbelde hij zoveel Spaans dat ik het niet meer kon volgen. Het zou in ieder geval goed aangegeven zijn. Ik ging op zoek en keek naar ieder pand wat ik tegen kwam. Helemaal niks herkenbaars. Na 8 kilometer kwam ik bij een andere grensovergang, want ik reed parallel aan de grens. Ik ging het op deze manier nooit vinden en besloot het daar te vragen. Ik reed richting de grens en wilde ergens parkeren en naar een douanier lopen. Voor ik het wist kon ik geen kant meer op en reed ik weer terug Amerika in! Ik legde daar de situatie uit. Maar ondertussen moesten ze wel alles van me weten. Wat maakt het uit, ik hoef Amerika toch niet in. Maargoed, ze waren iets serieuzer dan bij de vorige grenspost. Daarna reed ik voor de 2e keer vandaag Mexico weer in. Ook hier moesten ze nu ineens alles checken en weten, terwijl ik ze mijn stempel van net liet zien. Hier konden ze me gelukkig wel duidelijk de plek laten zien waar ik het permit kan krijgen, in de verte wezen ze de office aan. Alles met handen en voeten taal trouwens, want zelfs de douane hier kent geen Engels. Het aanvragen van het permit was een hoop papierwerk, maar ging verder zonder problemen. Het koste ongeveer 250 dollar, maar 200 hiervan is borg. Als ik die zou vergeten terug te vragen bij het kantoor voor ik Mexico uit ga, ben je het kwijt. Dat moet ik dus zeker niet vergeten! Ik kon nu eindelijk gaan rijden. In het begin voelde het nogal chaotisch. Om de 100 meter was er een stopbord, dus echt doorrijden kon ik niet. Bij ieder stoplicht kwamen mensen naar me toe, om bloemen te verkopen of te jongleren met wat balletjes voor een paar peso. Toen reed ik de stad uit en kwam gelijk weer de woestijn in. Ik had eigenlijk nog wel op een benzine station gerekend om even een koel drankje te halen. Op de borden die ik langs de weg zag was het namelijk 42 graden, en daar zat ik dan met mijn motorjack pal in de zon. Alsof je met kleren aan in de sauna zit, zo voelde het. En dan ook nog heel goed moet vasthouden aan het stuur, want het waaide behoorlijk. Eindelijk kwam ik na 2 uur bij een tankstation en haalde een ijskoude cola. De pinautomaat werkte niet en cash back snapte ze niet, dus ging ik zonder peso's maar weer verder. De zoektocht naar een hotel duurde ruim 2 uur, en door de warmte had ik het helemaal gehad. Toen vond ik er eentje voor 500 peso, ongeveer 25 euro. Ik kon alleen niet pinnen of met creditcard betalen, dus ging op zoek naar een ATM. Was ik net heel het stadje rond geweest, kwam ik nu ineens een ander motel tegen. 400 peso's! Ik ging gelijk pinnen en had eindelijk een kamer. Geen airco, maar gelukkig een koude douche. Na de heerlijke douche ben ik bij een straattentje nog even wezen eten. Ik had geen idee wat ik bestelde tevoren, maar kreeg 2 viswraps. Ze smaakte heerlijk en ik was 3 euro kwijt incl het drankje! Dat beviel me wel! De goedkope accommodaties zijn even zoeken maar het eten is in ieder geval goedkoop! Het enige waar ik aan moet werken is mijn Spaans. Losse woordjes ken ik wel maar zinnen maken nog niet. En ze kunnen echt geen woord Engels hier!


Dag 83. 20/8/17. San Felipe - Punta Prieta. 281km

Ik vertrok vandaag zonder precies te weten waar ik zou gaan slapen. Ik wilde gewoon een aardig stuk rijden en dan eind van de dag een slaapplek zoeken. Halverwege de dag dacht ik dat ze aan de weg aan het werken waren, ik reed een stukje over los zand en flinke stenen. Na een half uur zweten door het losse zand begon ik me toch af te vragen of ik nog goed zat. De TomTom gaf achter weg deze weg aan, en ik zag niets van omleiding. Ook reed er af en toe een auto langs, en zeiden dat ik goed zat. Langzaam kwam ik er dus achter dat ik gewoon op de 'doorgaande' weg zat. Ruim 100km over heel los zand, en hele grote scherpe stenen. Ook was het tegen de 40 graden, en had ik het bloedheet. Dit was nog een tikkie erger dan de Dalton highway, maar gelukkig niet zo lang. Na even flink afzien kwam ik na ruim 2 uur off road toch weer op de gewone weg. Toen dacht ik vrij snel bij een dorpje aan te komen waar ik kon slapen, maar daar was helemaal niets! Alleen een klein tentje waar ik even een ijskoude cola kon drinken. Volgens de man was het meest dichtstbijzijnde motel nog 100km! Ook kon ik daar pas tanken. Zou ik dat halen? Dan zou ik 410km moeten rijden met deze tank. Normaal zou dat lukken. Maar hier in Mexico tanken ze zelf de tank vol, en gaat hij lang niet zo vol als dat ik het zelf doe. Zo'n 50km voor ik bij het tankstation was, ging het lampje branden. Normaal was dat pas bij de 400! Ik was niet meer bezig met het vinden van een accommodatie maar ging ik het tankstation halen. Ook ging de zon al bijna onder, gelukkig was het niet meer zo heet! Ik bedacht me al wat ik zou gaan doen als de motor zou stoppen. Ik zou hem een stuk de woestijn in duwen tussen de enorme cactussen. Op een plek waar niemand me kon zien zou ik mijn tent opzetten. Gelukkig kwam het niet zo ver. Met de laatste drupjes benzine kwam ik aan bij het tankstation. Daar wezen ze me ook de weg naar het motel iets verderop. Voor weinig geld had ik een kamer. De man zei net als gister dat ik de motor binnen in de kamer mocht zetten, maar dat ging niet passen. Ik zette hem dus voor het raam neer en op slot. S'avonds ging ik nog een hapje eten. Eerst in een restaurantje. Het duurde alleen zo lang voor ik geholpen werd dat ik ben weg gelopen. Ze had meer oog voor haar telefoon dan voor de gasten, dus ben ik gegaan. Bij een kraampje op straat haalde ik 2 burritos die ik op mijn kamer op heb gegeten.


Dag 84 21/8/17. Punta Prieta - Santa Rosalia. 333km

Ik rond een uurtje of 11 en in een klein dorpje verderop stopte ik bij een telefoonzaakje. Ik zei dat ik een goedkope prepaid kaart wilde om te internetten. Ze kon geen Engels maar gelukkig kon ik wel duidelijk maken wat ik wilde. Vrij snel was het geregeld. 1000mb voor 10 euro. Niet veel internet maar gelukkig ook niet heel duur. Onderweg viel me trouwens op dat ook hier weer af en toe een militaire post is. Zo ongeveer om de 100/200km moet je stoppen, en vragen militairen met machine geweren waar je heen gaat en wie je bent. Ben er nog niet uit of dit juist geruststellend moet zijn, of bang moet maken. Halverwege de middag kom ik aan in Santa Rosalia, een klein stadje aan zee. Na een beetje zoeken en vragen vind ik een goedkoop motel, langs een oude verlaten fabriek. Ik ben eerst even bijgekomen, en ben S'avonds nog even rond gaan lopen, en heb bij een kraampje op straat wat gegeten.


Dag 85. 22/8/17. Santa Rosalia - Loreto 197km.

Ik vertrok voor een redelijk relaxt ritje vandaag. Het was wel een hele mooie rit, voornamelijk langs de azuur blauwe zee van de golf van Californië. In het Engels the Sea of Cortez genoemd. De zee staat wereldwijd bekend om de hoeveelheid walvissen, dolfijnen en ook de walvishaai die hier rond zwemt. Onderweg heb ik bij een straattentje quesedillas gegeten, een wrap met kaas erin. Een oude man met een flinke baard kwam naast me zitten voor zijn lunch. Er liepen ook kippen rond. Toen ik even naar de wc ging, achter het huis bij de schuur zag ik hoe de kip bereid wordt. De geslachte kippenvelletjes hingen aan een waslijn te drogen. Aangekomen in Loreto vroeg ik bij een tankstation naar 'Habitacion barato' ofwel accommodatie goedkoop. Iedereen snapt dit meteen en hij wees me gelijk de weg. Segunda calle a la derecha, 2e straat rechts. Ik vond het gelijk en er was gelukkig nog plek. Ik had een fijne kamer met airco, dus kon even bijkomen. In de supermarkt kocht ik flink wat water en een flink gebakje voor 25 cent, qua prijzen kun je het hier niet laten! Na bijgekomen te zijn van de rit ging ik een stukje wandelen. Bij de haven haalde vissers de buit van de dag naar binnen. Flinke pelikanen hielden alles scherp in de gaten en keken of er wat langs de boot viel. Een leuk sfeervol stadje wat nog echt authentiek aanvoelde. Bij de mooie Spaanse kerk was een mis bezig en werd er flink gezongen. Toen ging ik een hapje eten, en besloot eens voor een lekkere pizza te gaan. Wij was ontzettend lekker, alleen had hij wel 2 keer zo groot mogen zijn van mij. Daarna ging ik langs de supermarkt. Een flesje corona koste nog geen 50 cent. Ik twijfelde even maar besloot er 2 mee te nemen naar de kamer. Ondertussen reed er overal op straat politie met machine geweren in jeeps rond, was er wat aan de hand of is het preventief. Bij het motel aangekomen sprak een man me aan. Hij gaf me een blikje hier. Ik zei net dat ik zelf al had en vroeg of hij een corona wilde. Hij bleef aandringen dat ik zijn blikje pakte, en ging bij hem zitten. Hij sprak geen enkel woord Engels, ik op Si en Cerveza na geen Spaans. Toch hadden we een leuk gesprek!


Dag 86. 23/8/17 Loreto - la Paz. 356km

Ik ging op pad voor een flinke rit vandaag. Gelukkig had ik al een goedkoop hostel online geboekt tevoren, dus daar hoefde ik me niet druk over te maken. Onderweg was het weer bloedheet, en af en toe moest ik gewoon even stoppen om goed te drinken en wat water in mijn nek te gooien. Hier in Mexico moet je extra op de weg letten, wat er kan zomaar ineens een paard of koe over de weg lopen. Zo liepen er nu ook weer een paar paarden op de weg, en ze renden nog een stuk met me mee zelfs! Buiten de paarden en koeien moet je trouwens ook enorm opletten op de 'tope'. Dit zijn drempels, die overal in ieder dorpje en iedere stad bezaaid liggen. En het zijn geen drempels zoals wij ze kennen, ze zijn enorm kort en hoog. Ik had al flink wat waarschuwingen gehad van andere motorrijders, sommige die hun motor daardoor flinke schade hadden toegebracht. Gelukkig heb ik ze tot nu toe nog op tijd gezien, hopelijk blijft dat zo! In la Paz aangekomen was ik op de plek waar het hostel zou moeten zijn, er was alleen niks te zien. Ik keek op booking.com en volgens de kaart was het inderdaad heel ergens anders, terwijl ik wel de juiste straat had ingevoerd. Toen ik op de TomTom een locatie op de kaart had aangetikt kwam ik er gelukkig wel. Ik had een piepklein kamertje, maar er was wel ruimte voor een airco en zelfs een kleine koelkast. Helemaal perfect dus! De douche was gezamenlijk, en best interessant want er ging elektra aan de douchekop en er zat een flinke kakkerlak. Het was een lange dag dus ik hielt het op een korte wandeling door de stad. Daarna heb ik bij een kraampje van 2 jonge gasten op straat een flinke burrito naar binnen gewerkt, met 'papas' oftewel friet!


Dag 87. 24/8/17. La Paz - Cabo San Lucas 158km

Vanuit het hostel vertrok ik richting Cabo San Lucas. Toen ik la Paz uitreed was er weer een enorme politie controle. Ik weet niet of het standaard is of dat ze iemand zochten. Ik mocht in ieder geval zoals altijd zonder al te veel gedoe doorrijden. Het was ruim 2 uurtjes rijden naar Cabo San Lucas. Onderweg bij een supermarkt sprak een Italiaan me nog aan, hij herkende natuurlijk de Guzzi! Die had hij nooit zien rijden in de 20 jaar dat hij in Mexico woonde. Ook vloog er onderweg nog een fel blauwe vogel tegen me aan, of hij dat na kan vertellen weet ik niet. Toen ik in Cabo San Lucas aankwam was het allemaal toch wat groter dan ik had verwacht. Ik dacht dat het een gezellig badplaatsje was, maar het was echt een toeristische stad! Ik had via booking.com het goedkoopste hotel geboekt, maar het was behoorlijk luxe. Ik denk dat ze half leeg zaten en de boel wilde opvullen, want ik had de prijs voor een kwart wat het normaal kost volgens het bordje bij de receptie. Ik besloot eerst even lekker aan het zwembad te gaan liggen en zo het heetste moment van de dag door te komen. Daarna ging ik een wandeling maken door de stad. Langs de haven en langs alle restaurantjes. Het was duidelijk dat hier veel Amerikanen komen. De prijzen stonden overal in US dollars en waren stukken hoger dan ik gewend was. Ik was van plan naar. De 'arch' te lopen, een rotsboog in het water aan de kust. Het leek erop na een lange wandeling dat je er alleen per boot kan komen. Op de terugweg na bijna 2 uur wandelen sprak ik een man en die zei voor 10 dollar kan ik je erheen varen. Ik zei dat zelfs dat boven mijn budget ligt en dat ik er heen wilde lopen. Hij dacht dat het wel moest kunnen als je over een flinke heuvel en de rotsen klimt. Misschien morgen nog eens proberen! Ik ging S'avonds een hapje eten bij een lokaal taco tentje, iets buiten het toeristische gedeelte. Daar heb ik voor weinig geld heerlijk gegeten!


Dag 88 25/8/17. Cabo San Lucas

Vandaag stond er een relaxt dagje op de planning. Ik stond om half 10 op voor het ontbijt wat inclusief was. Best prima, wat fruit en yoghurt en geroosterd brood met roerei. Gister viel me op de foto's van de accommodatie op dat er een kleine gym bij zag. Ik vroeg het na bij de receptie en daar kon ik inderdaad gratis gebruik van maken. Ik besloot dan maar voor het eerst sinds 3 maanden te gaan sporten. Het was bloedheet in de ruimte en na een klein uurtje hield ik het voor gezien. Na het sporten ben ik even af gaan koelen aan het zwembad. Een klein uurtje hield ik het vol, want heb daar nooit het geduld voor. Na een uurtje ontspannen ben ik weer een stuk gaan wandelen. Kijken of ik over de rotsen kon klimmen. Bij het strand aangekomen bleek het zo stijl te zijn dat ik me haast bergbeklimmer kon noemen als ik daar overheen zou klimmen, en dan stond er bovenop ook nog een hek. Dit deed ik dus maar niet. Ik ging weer terug naar het hotel, ben in ieder geval ruim 2 uurtjes weg geweest. In het hotel ben ik in slaap gevallen. Rond een uurtje of 8 werd ik wakker en ik merkte dat ik toch wel honger had. Ik had geen zin om ergens uitgebreid te zitten, dus heb en pizza gehaald tegenover het hotel bij de dominos. Het was nog bijna een dure pizza want ze gaven me 300 pesos te weinig terug. Zelfs toen ik het zei deden ze alsof ze stom waren. Met veel moeite kreeg ik mijn 15 euro terug. Zou het echt een foutje zijn of proberen ze zo iedere toerist op te lichten? De pizza smaakte gelukkig wel heel goed.


Dag 89. 26/8/17. Cabo San Lucas - La Paz - Mazatlan 178km

De ferry boeken naar Mazatlan, het vaste land bleek toch lastiger dan ik dacht. Eerst zei iemand me dat ze iedere dag gingen. Toen ik ging kijken bleek hij alleen zaterdag te vertrekken of dinsdag. Zaterdag was vandaag dus, en ik wilde eigenlijk niet nog langer hier of ik la Paz blijven. Online boeken lukte ook niet. Had ik eindelijk alles ingevuld op de Spaanse website, vroegen ze het merk van het voertuig. Moto Guzzi stond er niet bij, en dan kon ik niet verder. Ook het informatienummer was alleen Spaans gebrabbel en ik kreeg niemand aan de lijn. Ik moest dus in la Paz zelf een ticket kopen, en hopen dat ik vandaag nog mee kan. Ze bleken ook al om 2 uur te sluiten, en het was 11 uur geweest. Het was ruim 2 uur rijden, dus ik vertrok meteen. Aangekomen bij het kantoor bleek het gelukkig geen probleem om mee te kunnen vandaag. Voor 50 euro had ik ook een bed. Dat vond ik teveel. Dan maar een nachtje niet slapen, of misschien in mijn stoel. Ik moest om 6 uur bij de haven zijn, en het was 2 uur. Ik moest me dus nog 4 uur vermaken in de bloedhitte. Ik vroeg bij het hostel waar ik een paar dagen geleden had geslapen, of ik daar de motor mocht parkeren. Dat mocht gelukkig, dus stond die in ieder geval veilig met mijn tent en grote tas met kleding. Ik ging even een stukje wandelen, maar had eigenlijk het meeste van de stad gezien. Ook was het zo warm dat ik besloot ergens binnen te zitten. Dat werd uiteindelijk de burger king. Dat was goedkoop en hadden ze een goeie airco. Rond 5 uur ben ik nog even pillen wezen halen voor zeeziekte waar ik heel snel last van heb. Toen vertrok ik naar de haven, 20km verderop. Daar aangekomen moest ik op een knop drukken. Een stoplicht zou rood of groen worden. Het werd rood, en dat betekende dat ze mijn bagage moesten checken. Koffers dus allemaal open, maar ze hadden al snel door dat er niks boeiends in zat voor ze. Daarna mocht ik verder. Moest nog ergens 90 peso's betalen. Dat wilde ik niet omdat ik dacht, ik heb toch gewoon een ticket. Ook kon hij me niet in het Engels vertellen waarvoor het was. Toen ik iedereen zag betalen en hij steeds onvriendelijker werd heb ik het maar gedaan. Volgens mij was het de haven tax ofzo. Ik was als een van de eerste bij de ferry, en mocht er pas als laatste op. Toen gingen ze er ook nog vanuit dat ik zelf de (kan even niet op het woord komen, die soort snelbinders om de motor vast te zetten) bij had. Ik zei in het Nederlands/Engels en Spaans door elkaar dat ik godverdomme betaalt heb voor deze boot en dat hun dat horen te doen. Uiteindelijk met veel moeite kregen ze het voor elkaar. Hopen dat hij blijft staan. Daarna ging ik naar het restaurant op de boot, want de maaltijd zat erbij. Gehakt, rijst en gemaalde bonen. Smaakte opzich prima. Daarna ben ik in mijn gereserveerde stoel gaan zitten. Een zaaltje vol stoelen, maar gelukkig iets comfortabeler dan in het vliegtuig. Ik voel me nog wel even misselijk worden, een half uurtje nadat ik de pillen tegen de zeeziekte heb ingenomen. Ik heb alleen het gevoel dat het van de pilletjes komt, en niet van de golven. Gelukkig zwakt de misselijkheid later weer af.


Dag 90. 27/8/17. Boot - Mazatlan - Los Ayala. 371km

Slapen kon ik niet deze nacht, maar heb in ieder geval uit kunnen rusten. Rond 8 uur varen we langzaam de haven in van Mazatlan, en rond 9 uur rij ik de motor van de ferry af. Gelukkig stond hij nog net zo als gisteravond. De golven vielen me ook erg mee. De hotels in Mazatlan vond ik vrij prijzig, en ik zou tot 2/3 uur moeten wachten voor ik ergens kon inchecken, dus besloot ik een stukje te gaan rijden. Ook omdat zich hier het grooste cartel van Mexico bevind in deze provincie, besluit ik een stukje naar het zuiden te rijden. Na een tijdje rijden kwam alleen nergens hotels tegen, dus ging aan de kant van de weg toch even op booking.com kijken. Daar vond ik wel wat, maar dat was toch nog een paar honderd kilometer. Nouja dat is niet anders. Ik kwam gelijk op een tolweg terecht, en moest na 35 kilometer al 60 peso's betalen. 3 euro voor dat kleine stukje. Ik stelde maar gelijk in op de TomTom dat ik de weg zonder tol wilde. De tolweg was vrij rustig, maar vond het gevaarlijker dan de binnenweggetjes. Eerst kwam er een touringcar recht op me af die een vrachtwagen inhaalde. Ik moest dus de vluchtstrook (die hier gelukkig was) op duiken om er niet tegen aan te knallen. Niet veel later kwam er een vrachtwagen aan, steeds verder over de witte lijn mijn rijbaan op. Ik had ruimte genoeg om hem te ontwijken, maar toen ik achterom keek reed hij helemaal op mijn rijbaan. Hij was zo te zien dus in slaap gevallen. Hoe het is afgelopen weet ik niet. Had het dus wel gehad met deze weg. Gelijk toen ik de tol weg afreed en het land weggetje op kwam, kronkelde een slang van 2 meter de weg over. Na een hele tijd stuurde de TomTom me ineens over zandweggetjes en dwars door een klein stadje. Ik weet niet wat hem bezielde, maar dit sloeg helemaal nergens op. Ik zat helemaal op de verkeerde weg. Ik negeerde de TomTom een tijdje tot ik weer op de juiste weg zat. Het was trouwens ongelooflijk heet en benauwd. Ik was drijfnat van het zweet. Reed ik gister nog door de woestijn in Baja California, hier reed ik grote delen door de jungle. Alles was groen om me heen en helemaal begroeid. Onderweg regende het af en toe, en kwam ik in stadjes waar de straten blank stonden. Bij een enorme plas die heel de weg versperde, bleef ik even staan. Geen idee hoe diep het was. Gelukkig kwam er een brommertje aan en ging me voor. Tot aan zijn knieën zat hij in het water. Gelukkig zit ik wat hoger en met mijn benen de lucht in kon ik redelijk droog blijven. Onderweg kwam ik ook nog een stel tegen op de motor. We gebaarde naar elkaar om even te stoppen voor een praatje. De man was een Duitser, en zijn Mexicaanse vriendin zat achterop. Hij was vanuit Duitsland naar het oosten van Rusland gereden. Daar had hij zijn motor verscheept naar Vancouver, en nu was hij hier! Een hele rit had hij er dus al op zitten. Na het praatje gingen we allebei weer verder. Rond 6 uur was ik dan eindelijk bij het hotel. Had eigenlijk een ontspannen dagje gepland, maar het duurt hier allemaal wat langer met de wegen hier. Aangekomen bij het hotel/bungalow, werkte de WiFi weer eens niet, er was geen airco, geen wc papier en geen zeep. Eigenlijk was het gewoon klote. Maarja ik was blij dat ik er was. Ik nam een koude douche en ging even een hapje eten bij een straat tentje. Daarna liep ik nog een stukje over het strand en maakte nog even een praatje met een Mexicaan en zijn zoon. Die waren hier ook op vakantie. Ik weet niet of het aan deze plek ligt, of aan het seizoen maar ik kom alleen Mexicanen tegen die op vakantie zijn. Als ik terug op de kamer aan kom begint het gruwelijk hard te regenen en onweren. Het onweer is hier toch wat anders dan in Nederland, echt iedere 10 seconden is de hele hemel verlicht. Ik ben moe van de lange dag, dus ga op tijd slapen.


Dag 91. 28/8/17. Los Ayala - El Tuito. 120km

Toen ik wakker werd, ontdekte ik dat er allemaal hele kleine spinnetjes in mijn helm en motorjack zaten. Zaten er in los Angeles mieren in, nu ineens spinnetjes! Ik veegde ze eraf, en toen ik een minuut later weer keek zaten er weer een hele hoop. Ze zaten dus echt helemaal in de voering. Zo ver ik kon heb ik de weg gehaald. Maar het begin dus al lekker vandaag. Toen ik gisteren de accommodatie wilde betalen, was dat allemaal lastig want het vrouwtje sprak geen woord Engels. Ze zei wacht maar tot mijn dochter er is. Iedere keer als ik later terug kwam, was er helemaal niemand. Dat ondanks dat er een groot bord '24h reception' hing. Toen ik zei dat ik wilde betalen schreef ze 500 peso's op een briefje. Dit terwijl het 360 was plus 10% belasting. Ik zei dus dat ik 396 moest betalen. Een hele hoop stennis, en toen kwam de dochter ineens wel en nog een andere man. Die zeiden boos dat ik nu 500 moest betalen. Toen was ik helemaal klaar met ze. Ik zei ze eerst dat ze een waardeloze accommodatie hadden, liet ze zien dat het smerig was, dat ik niet eens wc papier had en dat er spinnen overal liepen. Ik zei je hebt me hier niet eens over horen klagen. Toen liet ik mijn boeking zien met de bedragen. Ik zei ik betaal je 396, en als het niet goed is betaal ik helemaal niks meer en bel ik booking.com op. Heb denk ik in de loop van de jaren ruim 100 verschillende accomodaties geboekt, en zo slecht heb ik het nog niet meegemaakt. Toen was het ineens goed, en deden ze ineens vriendelijk. Ik maakte dat ik weg kwam. Omdat ik de dag ervoor op de boot niet had geslapen, nam ik me voor een relaxt dagje te hebben. Ik reed naar Puerto Vallarta, een grote stad op een uur rijden. Ik had 3 accomodaties op het oog, alleen nog niks geboekt omdat ik wilde weten of er plek was voor de motor. De eerste was ineens 3x zo duur geworden. De tweede had geen plek meer, terwijl er op dat moment op de site nog plek was. De derde had geen plek voor de motor. De andere bijna 100 hotels in de stad waren te duur, of zaten vol volgens de site. Wat een gedoe allemaal. Het was weer bloedheet, en sommige straten stonden helemaal blank in het stadje. Wilde hier zo snel mogelijk weer weg en een slaapplek vinden. Toen ben ik eventjes bij de Subway een broodje gaan eten, waar ik eventjes met Lisa kon facetimen en bij kon komen van de chaotische ochtend. Snel een hotel zoeken en een rustig dagje verder was het plan. Het was alweer bijna 5 uur. Toen ik de stad reed, kwam ik eerst langs luxe resorts. Ondertussen bedacht ik me ook dat ik moest pinnen vandaag. Want toen ik het ticket voor de boot kocht, deed het pinapparaat niet en heb ik veel cash uitgegeven. Toen ik alweer een uur op de motor zat en aan zoeken was, kwam ik in een tropische bui terecht. Volle bak kwam het uit de lucht vallen. Ik kon bijna niets meer zien, en ik was drijf en drijf nat. Na een klein uur door de stromende regen kwam ik eindelijk in een dorpje terecht. Ik wilde op mijn telefoon kijken of er een bank of hotel was, maar alles was zo nat dat ik mijn telefoon niet meer kon bedienen. Ik vroeg iemand naar een hotel en die wees me de weg. Daar aangekomen bleek ik niet met MasterCard of pin te kunnen betalen, terwijl dat eigenlijk in alle hotels wel kon tot nu toe. Ik vroeg de weg naar de bank. Dus stapte weer op de motor. Die had al heel veel moeite met starten, door de vochtigheid. Bij de bank aangekomen was er een storing, of mijn pas deed het in ieder geval niet. MasterCard niet, en mijn Abn Amro pas ook niet. Met handgebaren vertelde iemand me dat er een soort van bank kantoor was iets verder op. Daar aangekomen konden ze me ook niet helpen, alleen mensen met een bankpas van hun. Hun stuurde me naar de oxxo, een kleine mini supermarkt die je hier overal tegenkomt. Ook daar konden ze niet helpen. Die stuurden me naar een winkeltje weer aan de andere kant van het dorpje. Daar aangekomen kon ik geld pinnen bij de kassa, moest alleen omgerekend 5 euro commissie betalen. Nouja dat was dan maar zo. Maar ook hier werkte de pas niet. Daar zeiden ze, vraag bij het tankstation een bedrag te pinnen en dan geven ze je het contant. Dat doen ze normaal niet, maar misschien als je uitlegt dat je in de problemen zit. Daar aangekomen deden ze het met veel moeite, ik was zo blij! En met niet betalen tijdens niet tanken had ik nooit problemen gehad. En jahoor, nu dus wel. Hij deed het weer niet. Ik was drijf en drijf nat, het werd donker en ik had nog een paar peso's op zak. Het volgende stadje met een bank was 2 uur rijden, en die bank was nog eens dicht ook. Ik ging terug naar het hotel. Ik vroeg of ik met mijn laatste dollars en wat peso's kon betalen. We telden alles bij elkaar op en het was genoeg. Toen ik alles snel narekende bleek ik zelfs nog 20 pesos terug te krijgen. Een euro dus. Ik kon in ieder geval lekker douchen en droge kleding aantrekken. De WiFi in de kamer deed het niet, dus bij de receptie boekte ik vast een hotel voor morgen, in Manzanillo waar ook banken zijn. Dan moet het dus goed gaan komen. Een vrouw die het verhaal had mee gekregen kwam me water suikerbrood geven, zodat ik in ieder geval wat te eten had. Gelukkig had ik een waterfilter dus kon het water uit de kraan filteren en drinken. Op de kamer heb ik mijn reisverslag bijgewerkt en ben gaan slapen. Morgen weer een nieuwe dag, vandaag laat ik graag achter me!


Dag 92. 29/8/17. El Tuito - Manzanillo. 222km

Ik stond op, toch weer met goeie moed. Het zou toch alleen maar beter kunnen gaan vandaag. Volgens mijn berekeningen zou ik Manzanillo niet gaan halen met deze tank. Ook werkt mijn pas dus op een of andere manier niet bij de tankstations. Gelukkig had ik nog die ene euro terug gekregen. Ik ging al mijn zakken na en vond nog 40 pesos meer. Totaal had ik dus 60 pesos (3 euro). Het begon allemaal goed. Het zonnetje scheen en langzaam droogde mijn kleding een beetje op. Had vanochtend alles nat aan moeten trekken. Zelfs mijn onderbroek en sokken, alles was nog zeiknat. Maar na anderhalf uur rijden was ik alleen nog wat klam. Er kwamen wat wegwerkzaamheden tussen door, met heel veel glibberige modder en enorme keien. Ook dat ging allemaal zonder al teveel problemen. Toen kwalijk weer in een tropische bui terecht. 10 minuutjes maar, maar dat was genoeg om ervoor te zorgen dat ik weer drijf en drijf nat was. Achja ik had al een hotel geboekt dus daar kon ik weer iets droogs aan trekken. Ik moest alleen zien te pinnen dus in Manzanillo. Zo'n 80 kilometer voor ik er was begon het benzine lampje te branden. Een kwartiertje later besloot ik mijn laatste 60 pesos aan benzine te besteden zodat ik Manzanillo kon halen. Bij het tankstation kreeg ik mijn tankdop niet los, die met een slotje dicht zit. Hij ging wel vaker ietsjes stroef, maar nu zat er echt geen beweging in. Een half uur ben ik bezig geweest, om een stomme tankdop los te krijgen. Na alles wat tegenzat de afgelopen dagen zat er zoveel agressie in me dat ik hem los kreeg, maar daarbij brak ik wel heel de tankdop af. Hij was open en er kon voor 60 pesos getankt worden. De binnenkant van de tankdop lag wel in stukken. Ik weet niet wat voor verroeste zooi ik allemaal in mijn handen had, maar het waren zo'n 15 losse stukjes. Dit was niet zo te fixen. Ik besloot de dop erop te doen, en het geheel vast te plakken met duct-tape. Ik haalde het gelukkig tot Manzanillo. De eerste de beste bank was gelijk raak. Eindelijk had ik weer geld. Dat probleem was opgelost. Toen ben ik nog langs 3 mecaniciens gereden, kleine garages langs de kant van de weg. Wat ze zeiden weet ik niet. Maar ze konden het in ieder geval niet maken en ze keken erbij alsof ik het wel kom vergeten. De laatste waar ik langs ging zei dat ik naar de Honda dealer moest. Eerst ging ik naar het hotel. De WiFi was weer eens niet goed genoeg om te facetimen met Lisa, maar gelukkig konden we bellen via whatsapp. We merkten allebei dat we er doorheen zaten. Het is nu echt tijd dat we elkaar weer zien. Het is dat ik weet dat het nog 2 weken duurt, anders had ik het niet meer gered denk ik. Ik zat er echt even zwaar doorheen. Met missen van Lisa is net als zadelpijn. Iedere dag doet het pijn, en het went nooit. Toch kan ik met de zadelpijn een heel stuk beter overweg. Gelukkig komt Playa del Carmen nu toch echt dichtbij, en ik denk dat ik daar weer de energie krijg voor de rest van de reis. Na Lisa gesproken te hebben zag ik dat de Honda dealer tot half 8 s'avonds open was. Hij zat 6 kilometer verderop en ik had nog 2 uur, dus stapte snel op de motor. Daar aangekomen zeiden ze dat ze niet konden helpen, en dat ik echt specifiek het onderdeel van Guzzi moest hebben. Dat was dus het laatste wat ik wilde horen. Ik vroeg ze of ze geen tijdelijke oplossing hadden. Het hoefde er echt niet mooi uit te zien. Ze zeiden dat het niet ging lukken maar toch gingen ze er ondertussen mee aan de slag. Na van alles te verbogen te hebben en wat gedoe met ijzerdraad leek het even of het gemaakt was. Hij klikte er weer op, vast. Ze waren enthousiast. Ik ook, maar vroeg voorzichtig doe hem nu eens open? Dat lukte dus met geen mogelijkheid. Uiteindelijk na anderhalf uur gekloot, en een stuk of 10 keer proberen leek het nu dat wel gemaakt. Hij ging dicht, en zelfs weer open! Uiteraard zonder het slot, maar dat was niet belangrijk. Het voelde wel alsof het ieder moment weer uit elkaar kan vallen. Maar ik ga gewoon heel voorzichtig doen en hopelijk red hij het zo tot Argentinië. Ze hoefde zelfs niks te hebben voor hun heldendaad, en ze waren blij dat hun werkdag er ook op zat. Ik ging opgelucht tanken. Heel voorzichtig deed ik de dop los, en naderhand weer vast. Vooralsnog geen problemen. Onderweg kwam ik langs de dominos pizza. Het was half 8 en ik bedacht me dat ik nog niets had gegeten vandaag. Door al het gedoe had ik ook niet echt honger, alleen buikpijn. Tot vanmiddag had ik niet eens geld om te eten, en daarna had ik even andere zorgen. Ik bestelde een pizza. Toen ik met de pizza naar het hotel wilde rijden bedacht ik me dat ik de top koffer eraf had gehaald, hoe moest ik nu met de pizza naar het hotel rijden? Nou heb ik afgelopen dagen wel grotere problemen gekend, dus gelukkig was dit met wat duct-tape zo verholpen en plakte ik de doos vast aan mijn bagagerek. S'avonds genoot ik van de pizza en van een avondje zonder problemen.


Dag 93. 30/8/17. Manzanillo

Ik was helemaal klaar en positief gestemd, lekker kilometers maken en hopelijk een dag zonder grote problemen. Het regende weer ongelooflijk hard eigenlijk was het niet eens gestopt voor zover ik weet. Ik liep gisteravond zelfs nog naar de badkamer, had ik niet per ongeluk de kraam open laten staan? Nee het was echt de regen. Ik had de motor gepakt en mijn kanariegele overal aan. Ik starte de motor, maar hij stotterde alleen wat. Nog een paar keer, maar hij deed niks. Stond ik dan in de stromende regen, motor bepakt. De zoon van de eigenaar kwam kijken, en probeerde me nog aan te duwen. Helemaal niets. Hij vertelde dat deze buien niet zomaar het regenseizoen is, maar dat Manzanillo op dit moment het middelpunt van een tropische cycloon is. Lekker dan. Hij zei ik zou nog een dagje blijven, ja er zat ook niet veel meer op. Ik boekte een dagje bij en ging maar een ontbijtje halen bij de supermarkt. Eerst dacht ik, ik laat de motor tot morgen drogen. Daarna had ik toch zoiets, ik wil kijken of ik hem vandaag kan maken. Anders zit ik morgen met het probleem en blijft het in mijn hoofd spoken. Ik raadpleegde de hulp van Jurjen en Erik, 2 mannen met een hele hoop Guzzi technische sleutel ervaring. Ik ging aan de ga g en volgde hun tips op. Carburateur los halen en kijken of er water in zat. Bougies nagekeken en voor de zekerheid maar vervangen en wat contacten goed droog geblazen. Vol spanning starte ik de motor. Hij deed het! Zonder enige twijfel! Wat was ik opgelucht, en blij dat ik het zelf heb kunnen oplossen met wat goede adviezen. De rest van de dag ben ik met mijn reisverslag bezig geweest en heb ik lekker ontspannen. Toen ik S'avonds een hapje ging eten bij een straat tentje, moest ik nog een weg zien te banen door de ondergelopen straten. Hopelijk wordt de regen snel wat minder.



Dag 94. 31/8/17. Manzanillo - Zihuatanejo. 448km

Nu moest het dan echt gaan lukken vandaag, kilometers maken! Ik vertrok rond 9 uur, voor mij redelijk op tijd. Zihuatanejo was 450 kilometer, maar dat zou met de Mexicaanse wegen lastig te halen zijn voor het donker. Het punt was alleen dat ik graag het stadje wilde zijn, dus als ik er zou overnachten kon ik mijn motor en spullen veilig kwijt. Om de rit in 2 dagen te doen vond ik het weer net iets te kort. Nouja, ik ging op pad en keek hoe ver ik zou komen! Door verschillende mensen werd ik gewaarschuwd voor eventuele 'Road blocks'. De leden van drugskartels plaatsen rotsblokken, autowrakken of spannen kettingen over de weg. Ze willen je spullen of een bepaald bedrag om door te kunnen. Nu gebeurd dit toch vaker als het donker is, en er was zoveel politie en leger op de weg dat ik het vertrouwen had veilig naar Zihuatanejo te kunnen. Ik kwam geen roadblocks tegen. Wel de complete kinderboerderij. Koeien, ezels, varkens en kippen. Alles loopt hier op de weg. Net als dat de mensen op straat hangen, doen de honden dat ook. Overal zie je ze lopen in de dorpjes, en vaak een paar bij elkaar. Sommige vallen me zelfs aan als ik langs rijdt. Blaffend rennen ze een stuk achter me aan. Soms net op het moment als ik een tope over rij, dus geef dan toch net ietsjes meer gas. Ik ben trouwens weer genoeg topes tegengekomen vandaag, het zullen er zeker honderden geweest zijn. Ook moest ik onderweg een overstekende knal groene leguaan ontwijken. Op die momenten besef ik echt dat ik aan de andere kant van de wereld rij. Ondanks de vele dorpjes die de snelheid eruit halen, en de bochtige wegen door de bergen gaat alles toch lekker vandaag. Zihuatanejo ligt binnen bereik, en besluit door te rijden. Rond half 8 kom ik aan in het kustplaatsje, met voor de zon onder gaat. Misschien komt de naam van het stadje jullie bekend voor. De laatste scène van mijn favoriete film aller tijden speelt zich hier af: The Shawshenk Redemption. Het strand waar Andy, Red ontmoet als ze de vrijheid hebben teruggekregen. Vrij snel vind ik een hotel. Ik vraag wat de kamer kost. Ik zie op een bordje achter de balie 450 pesos staan, maar ze vraagt 300. Prima! Ik gooi mijn spullen op de kamer en wandelen door het stadje. Het is echt nog een gezellig, klein en niet te toeristisch plaatsje. Aan het strand zijn alle Mexicanen te vinden en spelen jongens basketbal bij een pleintje. Na een hapje eten ga ik naar de kamer. Voor het slapen maak ik eerst nog even het einde van het leven van een enorme spin!


Dag 95. 1/9/17. Zihuatanejo - Tejuplico de Hidalgo. 317km

Echt lekker geslapen had ik niet vannacht. Ik werd de hele tijd lastig gevallen door muggen, en het was nogal lawaaierig op straat. Ik begon de dag met een wandelingetje door het stadje en langs het strand. Waar gister de basketballers hun potje speelden, waren nu alweer gasten aan het voetballen. Een van de wisselspelers kwam naar me toe. Ze hadden een weddenschap of ik Spaans sprak of niet. Helaas, niet dus haha. Un pocito. Ik had genoeg gezien van Zihuatanejo, maar ben blij dat ik er geweest ben. Het had nog echt het gezellige Mexicaanse gevoel, terwijl in de meeste toeristische badplaatsen is dat ver te zoeken. Ik snap wel dat Andy hier van zijn vrijheid wilde genieten, al zal het stadje destijds (film komt uit 1994) nog veel kleiner zijn geweest. Het was weer tijd op de motor op te zadelen en te vertrekken. Voor het eerst het Mexicaanse binnenland in. Al vrij snel reed ik door de bergen. Af en toe moest ik vol op de rem voor een tope. omdat er weer wat huisjes (lees hutjes) stonden. Kinderen zwaaiden als ik langs kwam gereden. Ik reed steeds hoger, en na een tijdje werd het zelfs even frisjes! Het was gelukkig wel droog, iets waar ik echt van kon genieten! Het uitzicht was prachtig, overal groen begroeide bergen om me heen. Als ik op een grote gier afrij die zijn prooi op de weg aan het eten is, vliegt hij op. Ik moet bukken om het enorme beest niet tegen mijn helm te krijgen, en voel hem nog tegen mijn schouder klappen. Ik zie ze iedere dag wel hoog in de hemel rondcirkelen. Maar niet zag ik die vieze kop van zou dichtbij. Toen ik een dorpje inreed stonden er allemaal mensen op straat. Een paar met een flink geweer om hun schouder en een paar met een holster om hun middel. Dit waren geen jongens van het leger, en ook geen politie. Ik knikte vriendelijk naar ze en zorgde dat ik het dorpje ook weer snel uit ging. Waren dit leden van een kartel? Geen idee. Onderweg kwam ik weer een roadblock tegen, deze keer mocht ik er niet zomaar langs. Een hele groep geiten lagen op de weg, en nog niet misschien dat ze voor mij op zouden staan. Ook lagen er over de hele route overal stenen op de weg, die van de hellingen naar beneden waren gevallen. Van kiezers, tot rotsblokken die je nog niet met een tractor zou kunnen verslepen. Het was dus de hele rit een kwestie van ontwijken, achja dat houdt je wel alert. Toen ik met iets van 30/40 kilometer per uur door een flauwe bocht reed, lag daar weer zo'n verrekte tope. Ik kneep mijn rem in. Er lag een hele hoop zand op de weg, dus ik begon te glijden. Combinatie van remmen, bocht en zand is niet geweldig. Ik had vrij weinig keus, en daarbij is het de eerste reflex bij het zien van een tope. Dit keer zag ik hem 3 meter tevoren. Daar ging ik dus, onderuit. Voor het eerst in mijn leven onderuit met de motor. In Alaska scheelde het een keer een donshaartje, dit keer ging ik vol overgave. De eerste 2 seconden dacht ik, is de reis voorbij? De motor lag op mijn enkel en als die gebroken was had ik toch een probleem. En hoe zou ik Lisa uit moeten leggen dat ik in het gips naar Playa del Carmen zou moeten, ik wilde er niet aan denken. Ik trok mijn enkel onder de motor uit, en ik kon er op staan. Niks gebroken dus, de volgende zorg was de guzzi. Ik liep er hinkend een rondje omheen en zag niets wat flink beschadigd was. De tope lag er trouwens omdat er 2 hutjes stonden in de bocht. Zo'n 8 vrouwen en meisjes stonden me aan te staren. Zonder iets te zeggen. Ze lachten niet, maar ze keken ook niet geschrokken. Ze keken alsof ze buzzlightyear uit de lucht zagen vallen, misschien had ik er ook wel wat van weg. Ze boden ook geen hulp aan, dus gaf zelf maar aan dat het goed ging. Ik vroeg alleen of ze misschien een handje konden helpen met de motor overeind te krijgen. Niemand reageerde, dus ik begon zelf maar. Tot mijn eigen verbazing trok ik hem ineen keer weer overeind. Rustig bekeek ik alles, en alleen de voetsteun leek wat verbogen. Zelf had ik alleen mijn scheenbeen open en wat last van mijn enkel. Ik ging weer verder! Ik zat de hele rit al te zoeken naar een plekje voor mijn lunch, en uiteindelijk tegen half 4 kwam ik in een stadje en ging war eten aan de straat. Ik kreeg een enorm belegd broodje met 5 plakken dik ham en gebakken knakworsten. Dat krijg je dus als je alleen het woord 'Jamon' kent van de menu kaart. De eigenaar kwam er bijzitten en begon Spaans tegen me te lullen. We wisten in ieder geval waar we het over hadden. Toen ik wilde gaan gaf hij me nog een fles water, van het huis. Hij was zo vriendelijk dat ik hem al fooi wilde geven, terwijl ik dat deze reis meestal beperk. Iedere dag een euro fooi is toch een paar honderd euro aan het eind van de reis, dus doe het alleen als het écht goed was, of ze heel vriendelijk zijn. Hij nam mijn fooi niet aan, hij wilde het echt niet hebben. Ik liep naar de motor en gaf hem mijn ansichtkaart, hij was helemaal blij en vroeg of ik hem wilde signeren haha! Na de handtekeningen sessie ging ik weer verder, nog 2 uurtjes tot het stadje waar ik een hotel wilde zoeken. Onderweg werd ik gestopt door dit keer wel militairen. Allemaal zwaar bewapend met rifles. Even was ik bang, zou het een roadblock zijn? Ze zaten namelijk niet in een speciale post, aar gewoon in een dorpje. Ze hadden wel hun uniform aan en toen ik dichterbij kwam wist ik dat het goed zat. Ze stopten me wel, en wilde mijn legitimatie zijn. Daarna mocht ik weer verder. Met ze op de foto zat er niet in, ze twijfelde even toen ik het vroeg maar wilden het toch liever niet. Rond half 8 kwam ik in het stadje aan. Het was voor het eerst vandaag flink gaan regenen het laatste kwartiertje, maar gelukkig zag ik het aankomen en had ik mijn regenpak aangetrokken. In de stromende regen had ik gelukkig vrij snel een hotel gevonden. Ik vroeg om een goedkope kamer. Hij twijfelde even en zei voorzichtig 200 peso. 10 euro, daar deed ik het wel voor! Ik ging nog even een hapje eten op straat. Een quesedilla met een pittig sausje, 10 minuten later stond m'n bek nog in de fik haha. De rest van de avond kwam ik bij van de flinke rit.


Dag 96. 2/9/17. Tejuplico de Hidalgo - Mexico city. 172km

Ik vertrok vandaag voor een relatief kort ritje richting Mexico City. Qua afstand in ieder geval, want hoe dichter bij de stad kwam hoe chaotischer het werd. 80 kilometer voor ik er was stond al alles vast, en dan was ik pas in een voorstad. Gelukkig reed het bij vlagen wel aardig door en was ik iets voor 3 bij het hotel wat ik tevoren had geboekt. In dit soort steden ben ik toch wel heel blij dat ik een TomTom heb. Met alle gekken die aan iedere kant voorbij razen wil je niet ook nog de weg gaan zoeken. Toen ik al mijn spullen op m'n kamer had, ging ik vrijwel meteen op pad. Ik wilde naar het 'National Museum of Anthropology'. Het was tot 7 uur open en een kilometer of 5 lopen vanaf het hotel. Rond half 5 kwam ik er aan en kocht voor 3,5 euro een kaartje. Ik hoorde al dat het misschien wel het mooiste museum was van centraal Amerika. Voor mij persoonlijk een van de mooiste musea die ik ooit bezocht heb. Enorm veel schatten van de Azteken en de Mayas werden tentoon gesteld. Je kreeg een heel goed beeld van geschiedenis van het land. Na het museum kocht ik een enorme beker fruit bij een kraampje. 10 pesos, ik dacht eigenlijk dat ik het verkeerd verstond. Maar dus echt 50 cent voor echt een hele bak vers fruit! Daarna wandelde ik op mijn gemak weer terug naar het hotel. Voor zover ik een indruk kan schetsen na een dagje, is Mexico City toch een heel stuk leuker dan ik tevoren had verwacht!