Dag 31 Noord Alaska - dag 52 Victoria Canada
Door: Bas Baaten
Blijf op de hoogte en volg Bas
19 Juni 2018 | Canada, Victoria
Dag 31. 29/6/17. Somewhere - Coldfoot 300km
Toch zat ik onder de muggenbulten de volgende dag. Het positieve was dat ik door de extra 100 kilometer van gister nog maar 300 km hoefde vandaag. Ook had ik het ergste gehad. 300km off road voelde als een relaxt ritje. Onderweg kwam ik nog bizons tegen en muskusossen. Om 17.00 kwam ik aan in Coldfoot. Toen leek de vermoeidheid eruit te komen. Na het eten viel ik een paar keer in slaap aan tafel. In wachtte op de WiFi in het restaurant. 2 dagen geleden werkte deze nog, en kon je voor 5 dollar een uur internetten. Nu heb ik tot 0.00 gewacht, met een paar dutjes aan tafel. Toen ben ik maar daar de tent gegaan, dit zou de eerste dag zijn tijdens de reis dat ik niks kon laten horen van me.
Dag 32 30/6/17. Coldfoot - Fairbanks 410km
Misschien omdat het voelde alsof ik er al half was, was dit toch nog een hele rit. Zo'n 300km off road tot het begin van de Dalton, en daarna nog een stuk asfalt tot Fairbanks. Onderweg weer op het asfalt gedeelte een gat in de weg te laat opgemerkt. Heel hard reed ik niet, maar kon hem niet ontwijken. Even was ik bang voor een lekke band of schade, maar gelukkig leek alles nog heel te zijn. Blijdschap en opluchting heerste toen ik laat in de middag Fairbanks bereikte. Ik haalde een biertje, pizza en ben & Jerry's bij de supermarkt en reed naar het hostel. Juichend begroeten ze me toen ze de motor hoorden aankomen. Ze hadden niet verwacht dat het in 4 dagen was gelukt. En dat het überhaupt was gelukt, want er waren me verschillende voor gegaan op BMW GS motoren die om waren gedraaid. Moet zeggen dat ik denk ik wel geluk heb gehad met het weer. Het hostel is trouwens volgeboekt, maar mag voor 15 dollar per nacht mijn tent in de tuin zetten. Perfect dus! Er is trouwens ook een jonge gast aangekomen in het hostel, met een soort van Parijs Dakar motor. Hij wil ook de Dalton gaan rijden, maar er is iets mis met de koeling van zijn motor. Eerst moet hij dat probleem dus oplossen. S'avonds geniet ik van de pizza en heb een ontspannen avond. Leuk om weer terug te zijn in het hostel!
Dag 33 1/7/17. Fairbanks
Vandaag is de eerste dag sinds de reis dat ik niet op de motor stap. Hoewel, dat is niet helemaal waar. Maar niet meer dan 30km. Iets buiten de stad is een plek waar je kunt goud zoeken. In 1867 kocht Amerika Alaska over van de Russen voor 7 miljoen dollar. Toen er iets voor 1900 goud werd gevonden in Alaska, trokken 10 duizenden gelukszoekers richting Alaska. Ruim 100 jaar later, blijk ik toch iets aan de late kant te zijn. Ondanks dat weet ik toch wat koud te vinden. Voor 20 dollar krijg je een pan en mag je de hele dag goud zoeken! Na een paar uurtjes 'goldpanning' ging ik met een paar piepkleine goudkorretjes naar het hostel. Samen met Joe wilde ik mijn olie verversen van de motor. Ik had dit nog nooit gedaan, maar heel veel kan het niet voorstellen. Het zou me toch een hoop geld schelen als ik het niet steeds uit zou hoeven besteden. Ik kwam er alleen al snel achter dat ik een trechter nodig had. Die stond op mijn lijstje voor de reis, maar was die vergeten te kopen. Ik ging naar de Walmart, wachtte tot de motor was afgekoeld voor de volgende poging. Had ik de juiste steeksleutel niet. Dacht alles meegenomen te hebben wat ik nodig had, niet dus. Het was ondertussen te laat op deze te gaan kopen, dus ga er morgen mee verder. Ook probeer ik mijn drone te repareren. Hij geeft een foutmelding aan, en de camera werkt niet meer. Ben bang dat het niet te maken is, en hoop dat ik hem kan opsturen of iets. Ook dit kreeg ik niet gefixt vandaag, dus ik schei er maar mee uit en ga slapen.
Dag 34 2/7/17 Fairbanks
Als ik s'ochtends merk dat het regent, probeer ik weer verder te slapen. Ik moet alleen gruwelijk naar de wc maar heb geen zin om door de regen te gaan en mij aan te kleden. Gelukkig kan een lege fles water mij hier mee helpen haha. Uiteindelijk wordt ik om 11 uur wakker. Heb sinds het begin van de reis niet zo lang geslapen, maar het doet me goed. Ik ga naar de winkel voor een steeksleutel, en ga aan de slag met de motor. Joe geeft me wat tips, en eigenlijks stelt het niet veel voor. Heb in ieder geval iets kunnen repareren! De rest van de dag spendeer ik aan mijn reisverslag, filmpjes en ouwehoer wat met de andere reizigers, krijg nog een hoop tips van een Duitser die de halve wereld heeft gezien over midden en zuid Amerika.
Dag 35 3/7/17 Fairbanks
Pas om 11 jury rol in mijn tent uit. Het enige wat ik vandaag moet doen is mijn gebruikte olie ergens lozen en aan mijn filmpjes werken. Dat laatste wil nog niet echt lukken hier in het hostel, er is bijna altijd een andere reiziger dus wordt er veel geouwehoerd. S'middags ga ik even naar de Walmart. Ik heb net goed geluncht, maar lust nog wel wat kleins. Voor 3 dollar zie ik wraps liggen met kip en bacon. Ik besluit met daarmee, en nog wat dingetjes naar de kassa te gaan. Dan zie ik in een soort koelkast, die verwarmt een pizza liggen. Laten we het een warmtekast noemen trouwens. Een hele pizza, nu voor 50%. Nog maar 3 dollar! Hij zal er wel even liggen maar dat interesseert me niet, op intuïtie grijp ik hem zo snel ik kan. Gelukkig duurt het wachten in de rij van de Walmart wat langer dan bij de jumbo. In de rij bedenk ik me dat ik totaal geen honger heb, dus krijg nog niet eens de helft op. Ook had ik voor vanavond mijn eten al in het hostel liggen. Met pijn in mijn hart leg ik de pizza terug, het is toch niet echt nodig. Dat was eigenlijk het spannendste van vandaag. De rest van de dag besteed ik aan mijn filmpjes, en S'avonds heb ik nog wat goede gesprekken met Joe en 2 Duitse jongens.
Dag 36 4/7/17. Fairbanks - Beaver Creek (Canada) 501km
Mijn drone heeft het helaas begeven. Uit het niets, want ben niet gechrasht ofzo. Ik heb alles geprobeerd, en contact gezocht met de leverancier. Helaas is de enige optie opsturen voor reparatie. Als ik opzoek waar het postkantoor is, bedenk ik me dat het vandaag 4 juli is in Amerika. Ofja, niet alleen in Amerika. Maar het is independence day, alles is dus dicht vandaag. Wel grappig, in heel Amerika staat deze dag onder andere in het teken van vuurwerk. Heel veel vuurwerk. Laat het nu net in Alaska 24 uur per dag licht zijn, niemand ziet dus het vuurwerk! Ik neem afscheid van de gasten in het hostel, en bedank met name Joe voor de goede paar dagen. Ik merk dat ik nog wel dagen had kunnen blijven, om bijvoorbeeld vanaf hier de omgeving te verkennen. Maar ik wil door, en optimaal van mijn 90 dagen in Noord Amerika gebruik maken. Ik pak al mijn spullen en vertrek richting de grens. Zo'n 100km voor de grens begint het te regenen, en hard! Aan het wegdek te zien heeft het ook al lang en flink geregend. Enorme plassen water liggen op de weg. Een paar keer duik ik een flinke plas in, en ondanks mijn waterdichte kleding blijf ik niet helemaal droog. Ook begint het flink te onweren, en heel dichtbij zelfs! Ik weet dat je in de auto veilig bent voor onweer. Maar op de motor? Je rijdt dan wel op rubber, maar als de bliksem inslaat is dat wel gelijk op je kop waarschijnlijk. Ik besluit even te schuilen onder een paar bomen. Je zeggen ook altijd niet bij bomen gaan staan. Op dit moment is er niets anders. En het zou ook wel toevallig zijn als de bliksem in die ene boom inslaat waar ik sta, in plaats in één van de 3 miljoen andere. Drijfnat kom ik bij de grens aan. Zonder al te veel problemen kan ik door. Eigenlijk wilde ik de tent bij het restaurant zetten, waar ik een week geleden was. Eerst ga ik tanken. Ik reken binnen af, ze hebben ook kamers. 50 dollar, hmm dat vind ik te veel. Een kamer zou wel lekker zijn. Ik ben zeiknat, kan ik lekker douche en m'n spullen drogen. De receptionist heeft nogal een accent, dus ik vraag waar hij vandaag komt. Uit Hongarije. Laat ik nu net een paar woorden in het Hongaars kennen. Jonapot (goedemiddag) en kussunum (dankjewel) ik zal het wel verkeerd schrijven. Maar hij verstaat me en is verbaast. Het werkt, ik krijg de kamer voor 40 dollar. Als ik bedenk dat we weer in Canada zitten, met de Canadese dollar besluit ik het te doen. 27 euro is nog wel te doen. Ik gooi s'avonds al mijn vuile kleren in bad met wasmiddel. Ik spoel het uit, wring het uit en doe het op hangers en rol het in een handdoek. Hopelijk is het morgen droog!
Dag 37. 5/7/17. Beaver Creek - Teslin lake 614km
Niet dus, alles is nog zeiknat. Wat gaan we hier nou mee doen, als ik alles zo in mijn waterdichte tas doe gaat het enorm stinken. Ik besluit alles in mijn wasnetje te doen en doe het achterop de motor. Ik vertrek, vandaag en morgen zal nog grotendeels de weg zijn die ik ook heb gereden naar Alaska toe. Er is simpelweg geen weg die eerder naar het zuiden richting Vancouver gaat. Daarom wil ik flink kilometers maken. Op bijna dezelfde plek waar ik op de heenweg een Grizzly zag, liep er nu weer een! Van redelijk dichtbij kon ik hem goed fotograferen, hij negeerde me en hapte wat aan de bloemetjes in het gras. Na zo'n 450 km stop ik in Whitehorse. Ik ga naar het postkantoor. Er zijn 2 opties om mijn drone naar Nederland te sturen. 1 met de boot. Duurt 6 tot 12 weken en kost 45 euro. Dit is geen optie, want dan is bij nooit op tijd in Nederland zodat Lisa hem eventueel gerepareerd weer naar Mexico kan nemen. Dan maar met het vliegtuig, dit duurt 2 weken. Het nadeel is alleen, het kost 70 euro!!! Echt belachelijk! Het valt niet in het budget, maar baal zo erg dat ik mijn drone niet meer kan gebruiken. Ik besluit het dan toch maar te doen. Daarna rij ik door tot Teslin lake. Bij een winkeltje haal ik worteltjes en beef jerky als avondeten.
Dag 38. 6/7/17. Teslin lake - Dease lake 484km
Het eerste deel vandaag is weer dezelfde weg als die ik eerder heb gereden. Als ik de weg richting het zuiden insla, wordt de weg smaller en rij ik dwars door de bossen. Canada is eigenlijk een groot bos, alleen op deze weg begint het bos direct daar waar het asfalt ophoudt. Het is net een achtbaan, de weg kronkelt van links naar rechts en van boven naar onder. Na een flinke rit vind ik een camping en zet mijn tent op. Iets verderop in het plaatsje ga ik wat eten. Er is één klein kraampje, de enige plek waar ze iets te eten verlopen. Er zijn 8 mensen voor me, en het vrouwtje bakt in haar eentje één voor één de burgers en frietjes voor iedere klant. Na zo'n anderhalf uur heb ik dan eindelijk mijn hamburger. Gelukkig heb ik tijdens het wachten 2 fietsers ontmoet, waardoor het wachten niet zo erg was. Een man uit Canada, en de ander uit Zwitserland. Hun plan was van Vancouver tot de artic circle te fietsen en daarna zagen ze wel verder. Als ik terug ben op de camping loop ik richting de caravan die als receptie bedoelt is. Ze schijnen hier af en toe een WiFi signaal te hebben. Op een bankje zit een jongen op zijn telefoon. Hij had me zien rijden en vraagt waar ik naartoe ga op mijn guzzi. Wat blijkt? Hij gaat ook naar Ushuaia, Argentinië! Hij heet George en komt uit Engeland. Via een motorrijders website is hij in contact gekomen met Robert, een Duitse man van tegen de 50. Vanaf Anchorage, waar ze samen zijn begonnen rijden ze samen. Robert rijdt tot Panama, en kijkt daarna wel wat hij doet. Ze vragen of ik morgen mee wil rijden, en besluit het aanbod aan te nemen!
Dag 39 7/7/17. Dease lake - Meziadin Junction 334km
Iets over 9 verzamelen we en zijn we klaar om te vertrekken. In een iets rustiger tempo dan ik gewend ben rijden we verder richting het zuiden. Op een lange dag rijden ze rond de 300km, terwijl ik soms 600 reed. Misschien is het wel goed voor me om even wat rustiger aan te doen, ik lig toch ver voor op schema. We stoppen bij een camping aan een meer. We hebben alle 3 al een paar dagen niet kunnen douchen, dus besluiten een duik te nemen. Het water is ijskoud, dus echt van uitgebreid baantjes trekken komt het niet. S'avonds maken we noedels klaar, op de gaspitjes die ze bij hebben.
Dag 40. 8/7/17. Meziadin Junction - Kitwanga 153 km (+172 naar Hyder)
Ik heb besloten dat ik nog een dagje met George en Robert op pad ga. We gaan naar Hyder, een plaatsje net over de grens van Alaska. Omdat de wegen na Hyder ophouden is er geen douane controle. We gaan naar een gletsjer, maar om er te komen moeten we een zandpad van 30 kilometer door de bergen nemen. De Honda en de BMW GS van hun zijn er natuurlijk voor gemaakt, maar de Guzzi laat zich niet kennen en komt ook heelhuids boven. Het uitzicht op de gletsjer is heel erg mooi, en we maken wat foto's. Daarna keren we terug maar Hyder, wat een 'spookstadje' is. Helaas is het zo toeristisch dat je het niet echt meer een spookstadje kan noemen. We rijden weer verder, en komen onderweg nog een aantal bruine beren tegen. Ondanks dat ik er al zoveel heb gezien, gaat niet niet vervelen. Aangekomen op de camping maken we pasta. Van verschillende mensen hebben we vandaag gehoord dat er flinke bosbranden zijn in British Colombia. De wegen die we moesten hebben naar Vancouver zijn afgesloten, en het kan dagen maar ook makkelijk een week duren voor die weer open zijn. Het is zelfs zo erg dat de noodtoestand is aangekondigd, dat was voor het laatst 14 jaar geleden. Volgens een paniekzaaier die we spreken is de enige manier om in Vancouver te komen, een ferry te nemen die 500 dollar kost. Omrijden zou wel 1000km extra zijn. Volgens onze kaart moet er nog wel een manier zijn om er te komen. Maar we moeten het nieuws wel scherp in de gaten houden, want in totaal zijn er bijna 200 branden gerapporteerd. Rond een uur 10 begint het te regenen en verkast iedereen zich naar zijn eigen tent.
Dag 41. 9/7/17. Kitwanga - Prince George 486km
Vandaag ga ik weer alleen op pad. Ik verwacht dat ik George en Robert later nog zie, alleen heb ik over een aantal dagen afgesproken om bij Jurjen te zijn in Victoria op Vancouver island. Jurjen is een Nederlander maar woont al lange tijd in Canada. Op een forum over Moto Guzzi zijn we in contact gekomen. Hij gaat mij helpen met het oliefilter en nieuwe banden voor de Guzzi. Echt top dat hij me daarmee wilt helpen. Ook schijnt Vancouver island heel erg mooi te zijn, en ben ik benieuwd naar Jurjen en z'n Guzzi's. Ik neem afscheid van George en Robert en ga op pad. 100km verder stop ik in een stadje voor wat boodschappen en om te FaceTime met Lisa in de McDonalds. Als ik na een uur er nog ben, komen Robert en George binnen. Ze zullen wel denken, wil hij alleen verder omdat het anders te langzaam gaat en nu zit hij nog hier haha. Ik ga er weer vandoor, en rij nog 400km tot Prince George. Onderweg zie ik in de verte al enorme rookwolken van de bosbranden. Volgens het nieuws was dit pas honderden kilometers verder naar het zuiden, maar het breid zich dus al heel snel uit. Enorm triest om te zien. Zeker als je beseft hoeveel natuur er in korte verloren gaat wat zoveel tijd nodig had om te groeien. En dat er mensen er dakloos raken, en dieren waaronder de beertjes de branden niet zullen overleven. Wil er niet te lang over denken. Zelfs de zon kleurt vuurrood midden op de dag, door alle rook die in de lucht hangt. Iets voor Prince George vind ik een camping. Bij het tankstation haal ik een magnetron maaltijd, die ik daar ook gelijk in de magnetron kan doen. Weer een nieuwe goedkope manier van eten gevonden! S'avonds maak ik het niet laat en duik mijn tentje in.
Dag 42 10/7/17. Prince George - Blue River 381km
Ik vertrek vanuit Prince George en heb nog geen idee tot waar ik zal rijden vandaag. Op een parkeerplaats ontmoet ruig ogende biker dek onderweg is met zijn Harley. Zoals de meeste ruige bikers is het een hele vriendelijke gast. Hij heeft 2 jaar gewerkt voor zijn trip die hij aan het maken is, van Oklahoma naar Alaska en terug. Hij vraagt zich af wat voor baan ik heb dat ik deze reis kan maken haha. Ik moet wel zeggen, alleen zijn motor kost denk ik al 5 keer zo veel als de guzzi. Ook slaapt hij iedere nacht in een hotel van tussen de 50 en 100 euro omdat hij bang is voor de beren. Ik ben er dus zeker van dat hij het ook makkelijk naar Argentinië had kunnen rijden, het is maar net hoe zuinig je bent. Bij een tankstation onderweg met WiFi boek ik een goedkoop hotel voor morgen, een fatsoenlijk bed is al weer een hele tijd geleden! Als ik aankom bij Blue river vind ik het mooi geweest voor vandaag en ga op zoek naar een camping. Als ik iemand vraag: 'do you know a campground around here?' Zegt de man, 'opzoek naar een camping?' Hij had mijn kenteken gezien en is heel nieuwsgierig naar m'n reis. Hij verteld me de weg naar de camping, 5 minuten verderop. De tent staat en ik ga naar het tankstation waar ook een restaurantje in zit. Als ik mijn bestelling doorgeef zegt de ober, het kan even duren want ik ben alleen. Ik had niet verwacht dat hij daarmee bedoelde dat hij dus buiten de bediening ook al het eten moest klaar maken voor de 12 mensen in het restaurant! Uiteindelijk kreeg ik anderhalf uur later mijn eten. Gelukkig had ik geen haast. Terug op de camping werd ik aangevallen door een hele zwerm hongerige muggen. Had nog nooit meegemaakt dat ze echt als een gek achter je aan blijven vliegen en ieder plekje proberen te steken waar ze steken kunnen, dus ben maar snel mijn tent ingekropen.
Dag 43 11/7/17. Blue river - Kamloops 230km
Ik slaap tot 10 uur uit, want kan vandaag toch pas om 1 uur inchecken en het is maar een ritje van ruim 200km. Toch vallen die kleine ritjes vaak tegen, omdat het dan voelt alsof ik er zo ben. Onderweg zie ik alleen de directe omgeving. De bergen zijn verborgen achter de rook van de bosbranden. Onderweg zie ik ook verschillende bosbranden, in plaats van alleen de rook. Het lijkt wel alsof heel british Colombia in brand staat. Iets na 1 kom ik bij het hotel aan. De kamer is prima, alleen de WiFi doet het helaas voor geen meter dus kan ik weer niet mijn filmpjes uploaden of even FaceTime. Bij de supermarkt haal ik een verse oven pizza voor maar 5 dollar, 3,5 euro! Als ik in de kamer aankom, constateer ik alleen dat hij net wat te groot is voor de magnetron. Ik snij hem in 4'en en werk zo kwart na kwart naar binnen. De rest van de dag besteed ik aan het werken aan mijn filmpjes en geniet ik van een lekkere douche.
Dag 44. 12/7/17. Kamloops - Chilliwack 254km
Ik heb heerlijk geslapen in het zachte bedje, en sta rond 9 uur op. Het ontbijt was incl maar echt de moeite is het niet, cornflakes met melk en een snee droog brood met een beetje jam. Rond 11 uur vertrek ik. Ik wil vandaag tot iets voor Vancouver rijden. Wat me meteen opvalt is dat ik de omgeving weer kan zien! De rook van de bosbranden is weg getrokken en ik zie de bergen rondom Kamsloop. Na ruim 250km kom ik in Chilliwack. Ik had gezien dat er wat campings moeten zijn dus ga de highway af. Na 20 kilometer kom ik bij een camping, maar 28 dollar vind ik toch wat te duur. Als ik nog 15km verder rij, kom ik nog een camping tegen. 15 dollar, dan kan ik wel missen. Ik zet de tent op,trek mijn zwembroek aan en loop richting het riviertje die langs de camping stroomt. De rivier stroomt te hard om te zwemmen, maar in een aftakking neem ik een duik. Het water is ijs en ijs koud, want het is smeltwater dat rechtstreeks uit de besneeuwde bergtoppen komt. Na de verkoelende duik warm ik op, op een flinke boomstam. Door alle bosbranden zit vuur maken er niet in, dus moet ik eten halen. Bij de supermarkt haal ik wat tomaatjes, en bij de mcdonalds eet ik een hamburgertje en maak ik gebruik van de WiFi om filmpjes te uploaden.
Dag. 45 13/7/17. Chilliwack - Victoria 192km
Ik vertrek richting Vancouver, Twawwassen om precies te zijn want daar vertrekt de ferry. De ferry gaat naar Victoria, op Vancouver Island. Vancouver Island ligt voor de kust bij Vancouver en is ongeveer net zo groot als Nederland. Ik ruik de geur van de zee, en niet veel later zie ik dan eindelijk de oceaan. Ik krijg altijd een speciaal gevoel als ik de zee zie, en ondanks dat ik al bijna 20.000km heb gereden heb ik nog geen zee gezien. Hoewel ik er bij Deadhorse heel dichtbij was. Als ik bij de ferry aankom staan er 3 motorrijders voor me en we raken aan de praat. Het zijn Amerikanen en hebben ook aardig wat tripjes erop zitten, onder andere in zuid Amerika. Het zijn hele aardige gasten van ergens eind 40 begin 50, maar één van de mannen vind zichzelf wel heel interessant. Heel zijn motor zit onder de stickers van waar hij wel niet is geweest. Ook zijn jas zit helemaal vol met patches van alle landen waar hij is geweest. Het is wel komisch om te zien, wat het ziet er volstrekt belachelijk uit. Ook heeft hij een motorjack in een soort visnet stof, met allemaal losse delen bescherming erop. Precies zoals de schaal van een kreeft. Maar verder zijn het hele aardige gasten en op de boot maak ik nog een praatje met ze. Dan rij ik de boot weer af en ga richting het huis van Jurjen. Hij hoort de Guzzi al aankomen en loopt naar buiten. Jurjen woont in een flink huis samen met zijn dochter Annie van 13. Hij heeft echter het grootste deel van het huis verhuurd dus heeft zelf de begaande grond. Als ik zijn tuin in loop, loopt er een klein hertje rond. Ik ga er natuurlijk vanuit dat hij die gekocht heeft ofzo, maar hij verteld dat dat gewoon wilde herten zijn die zijn tuin in komen! En dat terwijl hij midden in een hele grote stad woont! Ik zet mijn tent achter in zijn tuin neer, in een grote tent die er al staat voor zijn 2 guzzi's. Er moet alleen nog wel een hoop gebeuren aan zijn guzzi's, dus op dit moment rijdt hij zelf op zijn BMW. Hij heeft zich waarschijnlijk goed ingelicht, want we eten S'avonds pizza! Na de pizza rijden we nog naar een heuvel aan de rand van de stad, waar je een schitterend uitzicht hebt op de stad, en bergen in Amerika aan de andere kant van de zee.
Dag 46. 14/7/17. Victoria
Het is schitterend weer als ik opsta en Jurjen stelt voor om het water op te gaan. Hij heeft een eigen zodiac waarmee hij af en toe gaat varen. In de wateren rondom Vancouver Island leven veel walvissen en orcas, dus wie weet hebben we geluk! Al vrij snel zien we een aantal zeehonden bij een paar rotsen. We kunnen best dichtbij komen, maar als we op een meter of 20 dobberen gaan ze voorzichtig het water in en steken iets van 15 kopjes boven water uit die ons in de gaten houden. Dan varen we op volle snelheid een heel stuk de zee over, maar helaas laten de walvissen en orcas zich niet zien vandaag. Wel is het een heel mooi tochtje en het weer is schitterend. Dat merk ik ook wel als ik S'avonds mijn rode kop in de spiegel zie. Jurjen laat zijn kookkunsten zien en we eten een heerlijke Thaise Curry. S'avonds kijken we filmpjes over de complottheorieën over 9/11, en meer van dat soort dingen waar Jurjen zich heel erg mee bezig houdt. Het is heel interessant om te horen wat hij er allemaal over verteld.
Dag 47. 15/7/17. Victoria
S'ochtends komt Tom op bezoek, een vriend van Jurjen. Tom heeft heel de wereld rond gereisd op zijn motor. Onlangs door China, maar ook door zuid en midden Amerika. Jaren lang is hij op reis geweest. Tom kan heel enthousiast vertellen, en heeft veel goede tips. En er is nog iets wat Tom's avonturen wel heel erg bijzonder maakt. Het gevoel in zijn linker arm is hij 20 jaar geleden bij een motorongeluk kwijt geraakt. Hij kan er echt helemaal niets meer mee, en het dunne armpje bungelt langs zijn lichaam. Hij heeft zelf zijn motor zo verbouwt dat hij ook zijn koppeling rechts boven zijn rem heeft. Als ik het verhaal alleen zou horen zou ik niet weten of ik het zou moeten geloven, maar als ik hem na de ontmoeting weg zie scheuren met één hand aan het stuur blijkt het toch echt zo te zijn. Ongelooflijk dat deze man zo de wereld is overgereden. Ondertussen is Jurjen ook begonnen aan het verwisselen van de banden van mijn motor. De achterband was zo kaal als het maar zijn kon, dus het was hard nodig. Zelf dacht ik dat je een tubeless band alleen met een speciale machine erop kon leggen. Maar met een stuk hout, en weet ik wat allemaal krijgen we het voor elkaar de band eraf te halen en de nieuwe band erop. Het uitbalanceren doet hij op 2 stoelen waar hij de kogellagers van een skateboard op heeft geschroefd. Het is me wel duidelijk, Jurjen is een hele handige en creatieve man! Het kost even wat tijd, maar uiteindelijk hebben we de 2 banden verwisseld. Dan willen we het oliefilter verwisselen, maar helaas past het filter niet die hij had gekocht. We gaan naar een Moto guzzi dealer in de stad, maar ze kunnen het filter alleen bestellen. 2 weken zou het duren. Ook komen we er achter dat we echt geen equivalent kunnen gebruiken die als autofilter wordt verkocht. De opties lijken of 2 weken hier wachten, of tot san fransico met dit filter doorrijden. Allebei niet echt geweldig dus. Dan bedenken we ons dat Jurjen in zijn guzzi een adapter heeft voor het filter, zodat je wel de autofilters kunt gebruiken. Hij stelt voor om morgen die van hem uit zijn motor te schroeven, en er bij mij in te doen. Dan geef ik hem geld om een nieuwe te bestellen voor zichzelf. Er lijkt dus toch een oplossing te zijn! S'avonds gaan we nog eventjes naar de haven, waar een bandje optreed.
Dag 48. 16/7/17. Victoria
We gaan weer verder met de motor, kijken of de adapter past in mijn motor. En ja hoor! Dat probleem is opgelost! De motor heeft weer een nieuw filter, en verse olie. Ook stellen we samen de kleppenspeling af en passen nog wat dingen aan. Uiteindelijk zijn we nog de hele dag bezig met de motor en S'avonds houden we het op een rustig avondje met een paar biertjes
Dag 49. 17/7/17. Victoria - Lake Cowichan 193km
Ik besluit vandaag weer verder te gaan, want wil nog 4/5 weken over hebben voor de westkust van Amerika. Jurjen bevestigd nog even een benzinefilter van een grasmaaier aan mijn motor, in het geval ik slechte benzine zou tanken in midden of zuid Amerika. Hij besluit een stuk met me mee te rijden, een hele mooie weg langs de kust. Dan zeg ik Jurjen gedag, en bedank hem voor alles wat hij gedaan heeft voor me. Buiten dat hij heel erg veel voor me gedaan heeft, en heel erg gastvrij was is het ook echt een toffe gast! Ik rij verder naar Lake Cowichan, wat hij me als tip gaf. Je hebt daar een hele mooie camping, waar je direct aan een groot meer staat. Het is wel nog iets van 20 kilometer langs het meer af over een hobbelig zandweggetje. Maar wat Jurjen al zei, het uitzicht is prachtig! Ik sta met mijn tent 5 meter van het water en kijk op het meer en de bergen uit. Als ik even langs het meer loop, zie ik iets zwemmen. Dat kunnen 2 dingen zijn, een otter of een bever! Beide heb ik nooit in het wild gezien, en ik vind otters geweldig dus wil hem graag beter bekijken! Ik kan het niet goed. Ik besluit aan de mensen die naast mij op de camping te vragen of ze hun kajak gehuurd hebben bij de camping. De man zegt dat het hun eigen kajak is, maar dat ik hem wel mag lenen! Super! Ik kleed me snel om en spring in de kajak. De zon gaat langzaam onder, en ik ben de enige op het meer. Op de weg terug, als ik bijna aan de kant ben zie ik het beest. Hij zwemt weg van me, dus kom niet dichterbij dan een meter of 10. Als hij onderwater duikt in het heldere water, zie ik duidelijk de platte, ronde staart. Het was een bever! Ik bedank de buren voor het lenen van de kajak. Als ik nog even naar het meer zit te staren, heb ik het idee dat er een drone voorbij vliegt. Nee het is toch dichterbij, een hele grote kever? Dan zie ik een super klein vogeltje. Het is net een piepklein brommertje wat stil in de lucht blijft hangen, een kolibrie!
Dag 50. 18/7/17. Lake Cowichan - Ucluet 254km
Ik wordt s'ochtends wakker, doe de rits van de tent open en kijk recht in de zon die tussen de bergen op komt en op het meer schijnt. Eigenlijk wilde ik vandaag naar Tofino, maar het schijnt daar in de zomer lastig te zijn om een plek te vinden op de camping. Daarom ga ik naar het plaatsje Ucluet, ongeveer 30 km van Tofino. Iedereen die ik afgelopen tijd vertelde dat ik naar Vancouver Island ging, zei je moet naar Tofino, dus ik ben benieuwd. De weg er naar toe is in ieder geval prachtig. Qua afstand is het geen hele lange rit, maar door de kronkelwegen ben ik toch bijna de hele dag onderweg. Onderweg rij ik door regenwouden waar hele grote bomen staan, en kom ik langs enkele watervallen. Op de kaart lijkt Ucluet maar heel klein, dus ik hoop dat er iets van een winkeltje is om eten te halen. Als ik Ucluet in rijdt, merk ik dat dat wel goed gaat komen. Er zijn een hele boel restaurantjes, hotels en surfscholen. Tofino en Ucluet staat namelijk bekend als dé surfspot van Canada, en daarom lopen er ook een hoop surfers en backpackers rond. Van de 3 campings is er nog maar eentje vrij. 35 dollar, voor een plek op een veldje naast de camping want de camping is vol. Ik heb niet heel veel keuze denk ik en besluit het toch maar te doen. Voor 2 nachten, want deze dag is al bijna om en ik wil morgen Tofino bekijken. Als ik de tent neerzet roept een jongen naast mij, hee nog een Nederlander! Wat blijkt, links van me staat een camper met een Nederlands stelletje, en rechts van me een camper met een Nederlands gezin! Is dat even toevallig! Als ik met het stelletje aan de praat raak, vraag ik waar ze vandaan komen. Uit Den Bosch! Ik dacht al, de zachte G die kwam me bekend voor! Het zijn Mark & Fleur, en ze zijn net begonnen aan hun reis door Canada van 3/4 weken. Ze vragen of ik mee pasta eet, want ze hebben een gaspitje bij. Natuurlijk, gezellig! Hun zorgen voor het eten, en ik ga even naar de winkel voor wat koude biertjes. In de slijterij hebben ze een koelcel helemaal vol bier, en wat zie ik staan? Bavaria! Nouja dat is altijd goed natuurlijk! De pasta smaakte heerlijk en heel de avond hebben we nog gekletst!
Dag 51. 19/7/17. Ucluet - Tofino - Ucluet 80km
Omdat ik vandaag niet mijn tent hoef in te pakken, probeer ik uit te slapen. Tot half 10 hou ik het vol en dan wordt ik echt de tent uitgebrand. Ik rij naar Tofino. De kust van Tofino is heel mooi, allemaal kleine eilandjes met heuvels en bomen voor de kust. Het is alleen gruwelijk toeristisch, en merk dat ik daar na alle rust in Canada en Alaska erg aan moet wennen. Mooie stadjes of natuur worden vaak niet mooier door een hoop toeristen, hotels en restaurant. Al is het natuurlijk logisch dat ze dat aantrekken. Na een rondje door het stadje ga ik naar het bekende Long Beach. Zoals de naam al verklapt is dit een heel lang zandstrand. Zandstranden zijn voor Canadezen redelijk speciaal. Ondanks dat dit een van de drukste stranden is van Canada is er niet veel te doen. Het is ook redelijk bewolkt, dus ik besluit mijn zwembroek niet aan te trekken. Ook twijfelde ik nog even om te gaan surfen, maar dat kan ik straks veel beter ergens in midden Amerika doen. Ook worden er vanuit Tofino heel veel walvissafaris georganiseerd. Ik twijfel nog even, maar vind het vrij duur dus hopelijk zie ik ze nog ergens anders deze reis. Ik rij weer terug richting Ucluet, om daar de Pacific trail te gaan lopen. Veel wandelaars lopen deze route, die door het regenwoud langs de kust loopt. Ik parkeer de motor aan het begin van de trail en begin de wandeling. Ruim een uur loop ik over een kronkelend paadje, langs de pacific ocean. Het is een hele mooie wandeling, en ik sta regelmatig even stil om van het uitzicht te genieten. Op een bordje aan het begin van de trail stond dat je op moet passen voor wolven, die op dit moment zeer actief zijn in dit gebied. Ik kom er geen tegen, enkel wat pootafdrukken. Wel kruipt er een klein slangetje voor me op het pad, maar voor ik een foto kan maken glipt hij al de struiken in. Ik zal er vast nog genoeg tegen gaan komen in midden en zuid Amerika. Na de wandeling ga ik terug naar de camping. Als ik terug kom na het douchen hoor ik van Mark en Fleur dat er een man was langs gekomen die mijn guzzi had gezien. Hij wilde me heel graag spreken dus zou straks weer langs komen. Na het douchen moest ik nog wel even een hapje eten, en ging naar de supermarkt. Ik had daar een salade en een broodje gehaald en aan een tafeltje bij de supermarkt opgegeten. Toen ik terug naar de camping ging, bedacht ik me ineens: shit, die man zal wel weer zijn geweest. En ja hoor. Als ik bij de camping aan kom liggen er 2 boeken bij mijn tent. Het regent zachtjes dus ik leg ze in de tent en ga even zeiken in de bosjes, er is toch niemand op het veldje. Als ik klaar ben en me opdraai staat er ineens een man voor mijn neus. Het is Bruce, de man die me wilde spreken. Ik geef hem een hand (misschien niet heel netjes op dat moment). Hij verteld dat hij op mijn koffers had gezien dat ik naar Argentinië ga. Dan verteld hij me, dat hij ook op de motor naar Argentinië is gereden. En jawel, ook op een Guzzi! Hoe toevallig is dat! Hij woont 2 minuten verderop, op een boot. Aan de kant staat zijn guzzi bij de scheepswerf. Hij begint enthousiast te praten en geeft allemaal tips. Hij scheurt de kaft van zijn boek en begint aantekeningen te maken. Bruce, ik schat hem ver in de 60 heeft een flinke grijze baard en is echt een rauwe vent. In het boek staat zijn verhaal, en ook een foto van jaren daarvoor, daar had hij een baard tot over zijn navel! Een mooi mens is die Bruce, en ik loop mee naar zijn Guzzi. Hij had niks gelogen, echt nog geen 2 minuten later staan we bij zijn Guzzi V7 uit 1969. In die 2 minuten kwamen we wel toevallig Mark en Fleur nog tegen die een stukje waren gaan lopen, en ze gaan mee kijken bij de motor. We luisteren naar zijn verhalen over zijn reis en maken een foto van de motor. Hij vraagt of ik Paul van Hooff ken, een man die ook op zijn Guzzi naar Argentinië is gereden en momenteel van Amsterdam naar Tokyo rijdt. Hij heeft een boek geschreven over zijn eerste trip. Toen ik informatie aan het inwinnen was voor mijn reis, kwam zijn boek uit en die heb ik natuurlijk gelezen. Bruce heeft tijdens zijn reis 3 weken met Paul rond gereden in Bolivia, waar hij woont. Voor mijn reis had ik mail contact gehad met Paul voor tips, maar ken hem verder niet persoonlijk. Ik mail hem de foto van mij en Bruce. Ik stel voor om de boeken van Bruce waar hij instaat mee te nemen en morgen weer terug te brengen als ik zijn artikel gelezen heb. Daarna drink ik nog een biertje met Mark en Fleur.
Dag 52. 20/7/17. Ucluet - Victoria 292km
Na een hele nacht regen sta ik op als het zo goed als droog is, rond een uurtje of 9. Als ik terug kom van het toilet gebouw zit Bruce op me te wachten. Hij had nog wat tips op een blaadje geschreven. Ik zeg tegen hem dat ik al mijn spullen opruim en de motor bepak, en dan nog even langs kom bij de scheepswerf. We maken nog een praatje en hij geeft me nog wat nummers en emailadressen van Guzzi fanaten in Amerika. Hij is blij voor me dat ik dit avontuur mee mag maken, en geeft me een stevige handdruk. Ondertussen heb ik ook een berichtje van Pauk gehad. Hij herkend Bruce gelijk en is enthousiast over mijn trip. Hij vraagt of ik langs kom als ik in Bolivia ben. Voor ik vertrek zeg ik het Nederlandse gezin om de camping nog gedag en daarna ga ik er weer vandoor. Onderweg stop ik nog heel kort bij de watervallen, maar door de stromende regen, hou ik het enkel bij snel wat foto's. Gelukkig stopt de regen halverwege de rit en kom ik weer redelijk droog aan in Victoria. Het is te laat om vandaag nog de ferry te nemen. Gelukkig had Jurjen voorgesteld dat ik bij hem in de tuin mocht overnachten, ondanks dat hij zelf in Tofino zit. Ik haal bij de supermarkt een grote bak sushi, een van de weinige dingen wat relatief goedkoop is in Canada. Als ik s'avonds mijn reisverslag bijwerkt maak ik nog iets geks mee. Ik typ het verhaal van enkele dagen geleden, over dat ik de kolibrie zag. Op het moment dat ik de zin met het woord kolibrie typ, hoor ik weer hetzelfde gebrom. Wat krijgen we nou dan? Ik kijk op hoog, en boven mij hangt een kolibrie stil in de lucht. Na een paar tellen is hij er weer vandoor. Hoe toevallig is dat dan! De 2e keer dat ik zo'n vogel zie! Nouja het blijkt maar weer wat voor gekke of toevallige dingen je af en toe meemaakt op reis.
Toch zat ik onder de muggenbulten de volgende dag. Het positieve was dat ik door de extra 100 kilometer van gister nog maar 300 km hoefde vandaag. Ook had ik het ergste gehad. 300km off road voelde als een relaxt ritje. Onderweg kwam ik nog bizons tegen en muskusossen. Om 17.00 kwam ik aan in Coldfoot. Toen leek de vermoeidheid eruit te komen. Na het eten viel ik een paar keer in slaap aan tafel. In wachtte op de WiFi in het restaurant. 2 dagen geleden werkte deze nog, en kon je voor 5 dollar een uur internetten. Nu heb ik tot 0.00 gewacht, met een paar dutjes aan tafel. Toen ben ik maar daar de tent gegaan, dit zou de eerste dag zijn tijdens de reis dat ik niks kon laten horen van me.
Dag 32 30/6/17. Coldfoot - Fairbanks 410km
Misschien omdat het voelde alsof ik er al half was, was dit toch nog een hele rit. Zo'n 300km off road tot het begin van de Dalton, en daarna nog een stuk asfalt tot Fairbanks. Onderweg weer op het asfalt gedeelte een gat in de weg te laat opgemerkt. Heel hard reed ik niet, maar kon hem niet ontwijken. Even was ik bang voor een lekke band of schade, maar gelukkig leek alles nog heel te zijn. Blijdschap en opluchting heerste toen ik laat in de middag Fairbanks bereikte. Ik haalde een biertje, pizza en ben & Jerry's bij de supermarkt en reed naar het hostel. Juichend begroeten ze me toen ze de motor hoorden aankomen. Ze hadden niet verwacht dat het in 4 dagen was gelukt. En dat het überhaupt was gelukt, want er waren me verschillende voor gegaan op BMW GS motoren die om waren gedraaid. Moet zeggen dat ik denk ik wel geluk heb gehad met het weer. Het hostel is trouwens volgeboekt, maar mag voor 15 dollar per nacht mijn tent in de tuin zetten. Perfect dus! Er is trouwens ook een jonge gast aangekomen in het hostel, met een soort van Parijs Dakar motor. Hij wil ook de Dalton gaan rijden, maar er is iets mis met de koeling van zijn motor. Eerst moet hij dat probleem dus oplossen. S'avonds geniet ik van de pizza en heb een ontspannen avond. Leuk om weer terug te zijn in het hostel!
Dag 33 1/7/17. Fairbanks
Vandaag is de eerste dag sinds de reis dat ik niet op de motor stap. Hoewel, dat is niet helemaal waar. Maar niet meer dan 30km. Iets buiten de stad is een plek waar je kunt goud zoeken. In 1867 kocht Amerika Alaska over van de Russen voor 7 miljoen dollar. Toen er iets voor 1900 goud werd gevonden in Alaska, trokken 10 duizenden gelukszoekers richting Alaska. Ruim 100 jaar later, blijk ik toch iets aan de late kant te zijn. Ondanks dat weet ik toch wat koud te vinden. Voor 20 dollar krijg je een pan en mag je de hele dag goud zoeken! Na een paar uurtjes 'goldpanning' ging ik met een paar piepkleine goudkorretjes naar het hostel. Samen met Joe wilde ik mijn olie verversen van de motor. Ik had dit nog nooit gedaan, maar heel veel kan het niet voorstellen. Het zou me toch een hoop geld schelen als ik het niet steeds uit zou hoeven besteden. Ik kwam er alleen al snel achter dat ik een trechter nodig had. Die stond op mijn lijstje voor de reis, maar was die vergeten te kopen. Ik ging naar de Walmart, wachtte tot de motor was afgekoeld voor de volgende poging. Had ik de juiste steeksleutel niet. Dacht alles meegenomen te hebben wat ik nodig had, niet dus. Het was ondertussen te laat op deze te gaan kopen, dus ga er morgen mee verder. Ook probeer ik mijn drone te repareren. Hij geeft een foutmelding aan, en de camera werkt niet meer. Ben bang dat het niet te maken is, en hoop dat ik hem kan opsturen of iets. Ook dit kreeg ik niet gefixt vandaag, dus ik schei er maar mee uit en ga slapen.
Dag 34 2/7/17 Fairbanks
Als ik s'ochtends merk dat het regent, probeer ik weer verder te slapen. Ik moet alleen gruwelijk naar de wc maar heb geen zin om door de regen te gaan en mij aan te kleden. Gelukkig kan een lege fles water mij hier mee helpen haha. Uiteindelijk wordt ik om 11 uur wakker. Heb sinds het begin van de reis niet zo lang geslapen, maar het doet me goed. Ik ga naar de winkel voor een steeksleutel, en ga aan de slag met de motor. Joe geeft me wat tips, en eigenlijks stelt het niet veel voor. Heb in ieder geval iets kunnen repareren! De rest van de dag spendeer ik aan mijn reisverslag, filmpjes en ouwehoer wat met de andere reizigers, krijg nog een hoop tips van een Duitser die de halve wereld heeft gezien over midden en zuid Amerika.
Dag 35 3/7/17 Fairbanks
Pas om 11 jury rol in mijn tent uit. Het enige wat ik vandaag moet doen is mijn gebruikte olie ergens lozen en aan mijn filmpjes werken. Dat laatste wil nog niet echt lukken hier in het hostel, er is bijna altijd een andere reiziger dus wordt er veel geouwehoerd. S'middags ga ik even naar de Walmart. Ik heb net goed geluncht, maar lust nog wel wat kleins. Voor 3 dollar zie ik wraps liggen met kip en bacon. Ik besluit met daarmee, en nog wat dingetjes naar de kassa te gaan. Dan zie ik in een soort koelkast, die verwarmt een pizza liggen. Laten we het een warmtekast noemen trouwens. Een hele pizza, nu voor 50%. Nog maar 3 dollar! Hij zal er wel even liggen maar dat interesseert me niet, op intuïtie grijp ik hem zo snel ik kan. Gelukkig duurt het wachten in de rij van de Walmart wat langer dan bij de jumbo. In de rij bedenk ik me dat ik totaal geen honger heb, dus krijg nog niet eens de helft op. Ook had ik voor vanavond mijn eten al in het hostel liggen. Met pijn in mijn hart leg ik de pizza terug, het is toch niet echt nodig. Dat was eigenlijk het spannendste van vandaag. De rest van de dag besteed ik aan mijn filmpjes, en S'avonds heb ik nog wat goede gesprekken met Joe en 2 Duitse jongens.
Dag 36 4/7/17. Fairbanks - Beaver Creek (Canada) 501km
Mijn drone heeft het helaas begeven. Uit het niets, want ben niet gechrasht ofzo. Ik heb alles geprobeerd, en contact gezocht met de leverancier. Helaas is de enige optie opsturen voor reparatie. Als ik opzoek waar het postkantoor is, bedenk ik me dat het vandaag 4 juli is in Amerika. Ofja, niet alleen in Amerika. Maar het is independence day, alles is dus dicht vandaag. Wel grappig, in heel Amerika staat deze dag onder andere in het teken van vuurwerk. Heel veel vuurwerk. Laat het nu net in Alaska 24 uur per dag licht zijn, niemand ziet dus het vuurwerk! Ik neem afscheid van de gasten in het hostel, en bedank met name Joe voor de goede paar dagen. Ik merk dat ik nog wel dagen had kunnen blijven, om bijvoorbeeld vanaf hier de omgeving te verkennen. Maar ik wil door, en optimaal van mijn 90 dagen in Noord Amerika gebruik maken. Ik pak al mijn spullen en vertrek richting de grens. Zo'n 100km voor de grens begint het te regenen, en hard! Aan het wegdek te zien heeft het ook al lang en flink geregend. Enorme plassen water liggen op de weg. Een paar keer duik ik een flinke plas in, en ondanks mijn waterdichte kleding blijf ik niet helemaal droog. Ook begint het flink te onweren, en heel dichtbij zelfs! Ik weet dat je in de auto veilig bent voor onweer. Maar op de motor? Je rijdt dan wel op rubber, maar als de bliksem inslaat is dat wel gelijk op je kop waarschijnlijk. Ik besluit even te schuilen onder een paar bomen. Je zeggen ook altijd niet bij bomen gaan staan. Op dit moment is er niets anders. En het zou ook wel toevallig zijn als de bliksem in die ene boom inslaat waar ik sta, in plaats in één van de 3 miljoen andere. Drijfnat kom ik bij de grens aan. Zonder al te veel problemen kan ik door. Eigenlijk wilde ik de tent bij het restaurant zetten, waar ik een week geleden was. Eerst ga ik tanken. Ik reken binnen af, ze hebben ook kamers. 50 dollar, hmm dat vind ik te veel. Een kamer zou wel lekker zijn. Ik ben zeiknat, kan ik lekker douche en m'n spullen drogen. De receptionist heeft nogal een accent, dus ik vraag waar hij vandaag komt. Uit Hongarije. Laat ik nu net een paar woorden in het Hongaars kennen. Jonapot (goedemiddag) en kussunum (dankjewel) ik zal het wel verkeerd schrijven. Maar hij verstaat me en is verbaast. Het werkt, ik krijg de kamer voor 40 dollar. Als ik bedenk dat we weer in Canada zitten, met de Canadese dollar besluit ik het te doen. 27 euro is nog wel te doen. Ik gooi s'avonds al mijn vuile kleren in bad met wasmiddel. Ik spoel het uit, wring het uit en doe het op hangers en rol het in een handdoek. Hopelijk is het morgen droog!
Dag 37. 5/7/17. Beaver Creek - Teslin lake 614km
Niet dus, alles is nog zeiknat. Wat gaan we hier nou mee doen, als ik alles zo in mijn waterdichte tas doe gaat het enorm stinken. Ik besluit alles in mijn wasnetje te doen en doe het achterop de motor. Ik vertrek, vandaag en morgen zal nog grotendeels de weg zijn die ik ook heb gereden naar Alaska toe. Er is simpelweg geen weg die eerder naar het zuiden richting Vancouver gaat. Daarom wil ik flink kilometers maken. Op bijna dezelfde plek waar ik op de heenweg een Grizzly zag, liep er nu weer een! Van redelijk dichtbij kon ik hem goed fotograferen, hij negeerde me en hapte wat aan de bloemetjes in het gras. Na zo'n 450 km stop ik in Whitehorse. Ik ga naar het postkantoor. Er zijn 2 opties om mijn drone naar Nederland te sturen. 1 met de boot. Duurt 6 tot 12 weken en kost 45 euro. Dit is geen optie, want dan is bij nooit op tijd in Nederland zodat Lisa hem eventueel gerepareerd weer naar Mexico kan nemen. Dan maar met het vliegtuig, dit duurt 2 weken. Het nadeel is alleen, het kost 70 euro!!! Echt belachelijk! Het valt niet in het budget, maar baal zo erg dat ik mijn drone niet meer kan gebruiken. Ik besluit het dan toch maar te doen. Daarna rij ik door tot Teslin lake. Bij een winkeltje haal ik worteltjes en beef jerky als avondeten.
Dag 38. 6/7/17. Teslin lake - Dease lake 484km
Het eerste deel vandaag is weer dezelfde weg als die ik eerder heb gereden. Als ik de weg richting het zuiden insla, wordt de weg smaller en rij ik dwars door de bossen. Canada is eigenlijk een groot bos, alleen op deze weg begint het bos direct daar waar het asfalt ophoudt. Het is net een achtbaan, de weg kronkelt van links naar rechts en van boven naar onder. Na een flinke rit vind ik een camping en zet mijn tent op. Iets verderop in het plaatsje ga ik wat eten. Er is één klein kraampje, de enige plek waar ze iets te eten verlopen. Er zijn 8 mensen voor me, en het vrouwtje bakt in haar eentje één voor één de burgers en frietjes voor iedere klant. Na zo'n anderhalf uur heb ik dan eindelijk mijn hamburger. Gelukkig heb ik tijdens het wachten 2 fietsers ontmoet, waardoor het wachten niet zo erg was. Een man uit Canada, en de ander uit Zwitserland. Hun plan was van Vancouver tot de artic circle te fietsen en daarna zagen ze wel verder. Als ik terug ben op de camping loop ik richting de caravan die als receptie bedoelt is. Ze schijnen hier af en toe een WiFi signaal te hebben. Op een bankje zit een jongen op zijn telefoon. Hij had me zien rijden en vraagt waar ik naartoe ga op mijn guzzi. Wat blijkt? Hij gaat ook naar Ushuaia, Argentinië! Hij heet George en komt uit Engeland. Via een motorrijders website is hij in contact gekomen met Robert, een Duitse man van tegen de 50. Vanaf Anchorage, waar ze samen zijn begonnen rijden ze samen. Robert rijdt tot Panama, en kijkt daarna wel wat hij doet. Ze vragen of ik morgen mee wil rijden, en besluit het aanbod aan te nemen!
Dag 39 7/7/17. Dease lake - Meziadin Junction 334km
Iets over 9 verzamelen we en zijn we klaar om te vertrekken. In een iets rustiger tempo dan ik gewend ben rijden we verder richting het zuiden. Op een lange dag rijden ze rond de 300km, terwijl ik soms 600 reed. Misschien is het wel goed voor me om even wat rustiger aan te doen, ik lig toch ver voor op schema. We stoppen bij een camping aan een meer. We hebben alle 3 al een paar dagen niet kunnen douchen, dus besluiten een duik te nemen. Het water is ijskoud, dus echt van uitgebreid baantjes trekken komt het niet. S'avonds maken we noedels klaar, op de gaspitjes die ze bij hebben.
Dag 40. 8/7/17. Meziadin Junction - Kitwanga 153 km (+172 naar Hyder)
Ik heb besloten dat ik nog een dagje met George en Robert op pad ga. We gaan naar Hyder, een plaatsje net over de grens van Alaska. Omdat de wegen na Hyder ophouden is er geen douane controle. We gaan naar een gletsjer, maar om er te komen moeten we een zandpad van 30 kilometer door de bergen nemen. De Honda en de BMW GS van hun zijn er natuurlijk voor gemaakt, maar de Guzzi laat zich niet kennen en komt ook heelhuids boven. Het uitzicht op de gletsjer is heel erg mooi, en we maken wat foto's. Daarna keren we terug maar Hyder, wat een 'spookstadje' is. Helaas is het zo toeristisch dat je het niet echt meer een spookstadje kan noemen. We rijden weer verder, en komen onderweg nog een aantal bruine beren tegen. Ondanks dat ik er al zoveel heb gezien, gaat niet niet vervelen. Aangekomen op de camping maken we pasta. Van verschillende mensen hebben we vandaag gehoord dat er flinke bosbranden zijn in British Colombia. De wegen die we moesten hebben naar Vancouver zijn afgesloten, en het kan dagen maar ook makkelijk een week duren voor die weer open zijn. Het is zelfs zo erg dat de noodtoestand is aangekondigd, dat was voor het laatst 14 jaar geleden. Volgens een paniekzaaier die we spreken is de enige manier om in Vancouver te komen, een ferry te nemen die 500 dollar kost. Omrijden zou wel 1000km extra zijn. Volgens onze kaart moet er nog wel een manier zijn om er te komen. Maar we moeten het nieuws wel scherp in de gaten houden, want in totaal zijn er bijna 200 branden gerapporteerd. Rond een uur 10 begint het te regenen en verkast iedereen zich naar zijn eigen tent.
Dag 41. 9/7/17. Kitwanga - Prince George 486km
Vandaag ga ik weer alleen op pad. Ik verwacht dat ik George en Robert later nog zie, alleen heb ik over een aantal dagen afgesproken om bij Jurjen te zijn in Victoria op Vancouver island. Jurjen is een Nederlander maar woont al lange tijd in Canada. Op een forum over Moto Guzzi zijn we in contact gekomen. Hij gaat mij helpen met het oliefilter en nieuwe banden voor de Guzzi. Echt top dat hij me daarmee wilt helpen. Ook schijnt Vancouver island heel erg mooi te zijn, en ben ik benieuwd naar Jurjen en z'n Guzzi's. Ik neem afscheid van George en Robert en ga op pad. 100km verder stop ik in een stadje voor wat boodschappen en om te FaceTime met Lisa in de McDonalds. Als ik na een uur er nog ben, komen Robert en George binnen. Ze zullen wel denken, wil hij alleen verder omdat het anders te langzaam gaat en nu zit hij nog hier haha. Ik ga er weer vandoor, en rij nog 400km tot Prince George. Onderweg zie ik in de verte al enorme rookwolken van de bosbranden. Volgens het nieuws was dit pas honderden kilometers verder naar het zuiden, maar het breid zich dus al heel snel uit. Enorm triest om te zien. Zeker als je beseft hoeveel natuur er in korte verloren gaat wat zoveel tijd nodig had om te groeien. En dat er mensen er dakloos raken, en dieren waaronder de beertjes de branden niet zullen overleven. Wil er niet te lang over denken. Zelfs de zon kleurt vuurrood midden op de dag, door alle rook die in de lucht hangt. Iets voor Prince George vind ik een camping. Bij het tankstation haal ik een magnetron maaltijd, die ik daar ook gelijk in de magnetron kan doen. Weer een nieuwe goedkope manier van eten gevonden! S'avonds maak ik het niet laat en duik mijn tentje in.
Dag 42 10/7/17. Prince George - Blue River 381km
Ik vertrek vanuit Prince George en heb nog geen idee tot waar ik zal rijden vandaag. Op een parkeerplaats ontmoet ruig ogende biker dek onderweg is met zijn Harley. Zoals de meeste ruige bikers is het een hele vriendelijke gast. Hij heeft 2 jaar gewerkt voor zijn trip die hij aan het maken is, van Oklahoma naar Alaska en terug. Hij vraagt zich af wat voor baan ik heb dat ik deze reis kan maken haha. Ik moet wel zeggen, alleen zijn motor kost denk ik al 5 keer zo veel als de guzzi. Ook slaapt hij iedere nacht in een hotel van tussen de 50 en 100 euro omdat hij bang is voor de beren. Ik ben er dus zeker van dat hij het ook makkelijk naar Argentinië had kunnen rijden, het is maar net hoe zuinig je bent. Bij een tankstation onderweg met WiFi boek ik een goedkoop hotel voor morgen, een fatsoenlijk bed is al weer een hele tijd geleden! Als ik aankom bij Blue river vind ik het mooi geweest voor vandaag en ga op zoek naar een camping. Als ik iemand vraag: 'do you know a campground around here?' Zegt de man, 'opzoek naar een camping?' Hij had mijn kenteken gezien en is heel nieuwsgierig naar m'n reis. Hij verteld me de weg naar de camping, 5 minuten verderop. De tent staat en ik ga naar het tankstation waar ook een restaurantje in zit. Als ik mijn bestelling doorgeef zegt de ober, het kan even duren want ik ben alleen. Ik had niet verwacht dat hij daarmee bedoelde dat hij dus buiten de bediening ook al het eten moest klaar maken voor de 12 mensen in het restaurant! Uiteindelijk kreeg ik anderhalf uur later mijn eten. Gelukkig had ik geen haast. Terug op de camping werd ik aangevallen door een hele zwerm hongerige muggen. Had nog nooit meegemaakt dat ze echt als een gek achter je aan blijven vliegen en ieder plekje proberen te steken waar ze steken kunnen, dus ben maar snel mijn tent ingekropen.
Dag 43 11/7/17. Blue river - Kamloops 230km
Ik slaap tot 10 uur uit, want kan vandaag toch pas om 1 uur inchecken en het is maar een ritje van ruim 200km. Toch vallen die kleine ritjes vaak tegen, omdat het dan voelt alsof ik er zo ben. Onderweg zie ik alleen de directe omgeving. De bergen zijn verborgen achter de rook van de bosbranden. Onderweg zie ik ook verschillende bosbranden, in plaats van alleen de rook. Het lijkt wel alsof heel british Colombia in brand staat. Iets na 1 kom ik bij het hotel aan. De kamer is prima, alleen de WiFi doet het helaas voor geen meter dus kan ik weer niet mijn filmpjes uploaden of even FaceTime. Bij de supermarkt haal ik een verse oven pizza voor maar 5 dollar, 3,5 euro! Als ik in de kamer aankom, constateer ik alleen dat hij net wat te groot is voor de magnetron. Ik snij hem in 4'en en werk zo kwart na kwart naar binnen. De rest van de dag besteed ik aan het werken aan mijn filmpjes en geniet ik van een lekkere douche.
Dag 44. 12/7/17. Kamloops - Chilliwack 254km
Ik heb heerlijk geslapen in het zachte bedje, en sta rond 9 uur op. Het ontbijt was incl maar echt de moeite is het niet, cornflakes met melk en een snee droog brood met een beetje jam. Rond 11 uur vertrek ik. Ik wil vandaag tot iets voor Vancouver rijden. Wat me meteen opvalt is dat ik de omgeving weer kan zien! De rook van de bosbranden is weg getrokken en ik zie de bergen rondom Kamsloop. Na ruim 250km kom ik in Chilliwack. Ik had gezien dat er wat campings moeten zijn dus ga de highway af. Na 20 kilometer kom ik bij een camping, maar 28 dollar vind ik toch wat te duur. Als ik nog 15km verder rij, kom ik nog een camping tegen. 15 dollar, dan kan ik wel missen. Ik zet de tent op,trek mijn zwembroek aan en loop richting het riviertje die langs de camping stroomt. De rivier stroomt te hard om te zwemmen, maar in een aftakking neem ik een duik. Het water is ijs en ijs koud, want het is smeltwater dat rechtstreeks uit de besneeuwde bergtoppen komt. Na de verkoelende duik warm ik op, op een flinke boomstam. Door alle bosbranden zit vuur maken er niet in, dus moet ik eten halen. Bij de supermarkt haal ik wat tomaatjes, en bij de mcdonalds eet ik een hamburgertje en maak ik gebruik van de WiFi om filmpjes te uploaden.
Dag. 45 13/7/17. Chilliwack - Victoria 192km
Ik vertrek richting Vancouver, Twawwassen om precies te zijn want daar vertrekt de ferry. De ferry gaat naar Victoria, op Vancouver Island. Vancouver Island ligt voor de kust bij Vancouver en is ongeveer net zo groot als Nederland. Ik ruik de geur van de zee, en niet veel later zie ik dan eindelijk de oceaan. Ik krijg altijd een speciaal gevoel als ik de zee zie, en ondanks dat ik al bijna 20.000km heb gereden heb ik nog geen zee gezien. Hoewel ik er bij Deadhorse heel dichtbij was. Als ik bij de ferry aankom staan er 3 motorrijders voor me en we raken aan de praat. Het zijn Amerikanen en hebben ook aardig wat tripjes erop zitten, onder andere in zuid Amerika. Het zijn hele aardige gasten van ergens eind 40 begin 50, maar één van de mannen vind zichzelf wel heel interessant. Heel zijn motor zit onder de stickers van waar hij wel niet is geweest. Ook zijn jas zit helemaal vol met patches van alle landen waar hij is geweest. Het is wel komisch om te zien, wat het ziet er volstrekt belachelijk uit. Ook heeft hij een motorjack in een soort visnet stof, met allemaal losse delen bescherming erop. Precies zoals de schaal van een kreeft. Maar verder zijn het hele aardige gasten en op de boot maak ik nog een praatje met ze. Dan rij ik de boot weer af en ga richting het huis van Jurjen. Hij hoort de Guzzi al aankomen en loopt naar buiten. Jurjen woont in een flink huis samen met zijn dochter Annie van 13. Hij heeft echter het grootste deel van het huis verhuurd dus heeft zelf de begaande grond. Als ik zijn tuin in loop, loopt er een klein hertje rond. Ik ga er natuurlijk vanuit dat hij die gekocht heeft ofzo, maar hij verteld dat dat gewoon wilde herten zijn die zijn tuin in komen! En dat terwijl hij midden in een hele grote stad woont! Ik zet mijn tent achter in zijn tuin neer, in een grote tent die er al staat voor zijn 2 guzzi's. Er moet alleen nog wel een hoop gebeuren aan zijn guzzi's, dus op dit moment rijdt hij zelf op zijn BMW. Hij heeft zich waarschijnlijk goed ingelicht, want we eten S'avonds pizza! Na de pizza rijden we nog naar een heuvel aan de rand van de stad, waar je een schitterend uitzicht hebt op de stad, en bergen in Amerika aan de andere kant van de zee.
Dag 46. 14/7/17. Victoria
Het is schitterend weer als ik opsta en Jurjen stelt voor om het water op te gaan. Hij heeft een eigen zodiac waarmee hij af en toe gaat varen. In de wateren rondom Vancouver Island leven veel walvissen en orcas, dus wie weet hebben we geluk! Al vrij snel zien we een aantal zeehonden bij een paar rotsen. We kunnen best dichtbij komen, maar als we op een meter of 20 dobberen gaan ze voorzichtig het water in en steken iets van 15 kopjes boven water uit die ons in de gaten houden. Dan varen we op volle snelheid een heel stuk de zee over, maar helaas laten de walvissen en orcas zich niet zien vandaag. Wel is het een heel mooi tochtje en het weer is schitterend. Dat merk ik ook wel als ik S'avonds mijn rode kop in de spiegel zie. Jurjen laat zijn kookkunsten zien en we eten een heerlijke Thaise Curry. S'avonds kijken we filmpjes over de complottheorieën over 9/11, en meer van dat soort dingen waar Jurjen zich heel erg mee bezig houdt. Het is heel interessant om te horen wat hij er allemaal over verteld.
Dag 47. 15/7/17. Victoria
S'ochtends komt Tom op bezoek, een vriend van Jurjen. Tom heeft heel de wereld rond gereisd op zijn motor. Onlangs door China, maar ook door zuid en midden Amerika. Jaren lang is hij op reis geweest. Tom kan heel enthousiast vertellen, en heeft veel goede tips. En er is nog iets wat Tom's avonturen wel heel erg bijzonder maakt. Het gevoel in zijn linker arm is hij 20 jaar geleden bij een motorongeluk kwijt geraakt. Hij kan er echt helemaal niets meer mee, en het dunne armpje bungelt langs zijn lichaam. Hij heeft zelf zijn motor zo verbouwt dat hij ook zijn koppeling rechts boven zijn rem heeft. Als ik het verhaal alleen zou horen zou ik niet weten of ik het zou moeten geloven, maar als ik hem na de ontmoeting weg zie scheuren met één hand aan het stuur blijkt het toch echt zo te zijn. Ongelooflijk dat deze man zo de wereld is overgereden. Ondertussen is Jurjen ook begonnen aan het verwisselen van de banden van mijn motor. De achterband was zo kaal als het maar zijn kon, dus het was hard nodig. Zelf dacht ik dat je een tubeless band alleen met een speciale machine erop kon leggen. Maar met een stuk hout, en weet ik wat allemaal krijgen we het voor elkaar de band eraf te halen en de nieuwe band erop. Het uitbalanceren doet hij op 2 stoelen waar hij de kogellagers van een skateboard op heeft geschroefd. Het is me wel duidelijk, Jurjen is een hele handige en creatieve man! Het kost even wat tijd, maar uiteindelijk hebben we de 2 banden verwisseld. Dan willen we het oliefilter verwisselen, maar helaas past het filter niet die hij had gekocht. We gaan naar een Moto guzzi dealer in de stad, maar ze kunnen het filter alleen bestellen. 2 weken zou het duren. Ook komen we er achter dat we echt geen equivalent kunnen gebruiken die als autofilter wordt verkocht. De opties lijken of 2 weken hier wachten, of tot san fransico met dit filter doorrijden. Allebei niet echt geweldig dus. Dan bedenken we ons dat Jurjen in zijn guzzi een adapter heeft voor het filter, zodat je wel de autofilters kunt gebruiken. Hij stelt voor om morgen die van hem uit zijn motor te schroeven, en er bij mij in te doen. Dan geef ik hem geld om een nieuwe te bestellen voor zichzelf. Er lijkt dus toch een oplossing te zijn! S'avonds gaan we nog eventjes naar de haven, waar een bandje optreed.
Dag 48. 16/7/17. Victoria
We gaan weer verder met de motor, kijken of de adapter past in mijn motor. En ja hoor! Dat probleem is opgelost! De motor heeft weer een nieuw filter, en verse olie. Ook stellen we samen de kleppenspeling af en passen nog wat dingen aan. Uiteindelijk zijn we nog de hele dag bezig met de motor en S'avonds houden we het op een rustig avondje met een paar biertjes
Dag 49. 17/7/17. Victoria - Lake Cowichan 193km
Ik besluit vandaag weer verder te gaan, want wil nog 4/5 weken over hebben voor de westkust van Amerika. Jurjen bevestigd nog even een benzinefilter van een grasmaaier aan mijn motor, in het geval ik slechte benzine zou tanken in midden of zuid Amerika. Hij besluit een stuk met me mee te rijden, een hele mooie weg langs de kust. Dan zeg ik Jurjen gedag, en bedank hem voor alles wat hij gedaan heeft voor me. Buiten dat hij heel erg veel voor me gedaan heeft, en heel erg gastvrij was is het ook echt een toffe gast! Ik rij verder naar Lake Cowichan, wat hij me als tip gaf. Je hebt daar een hele mooie camping, waar je direct aan een groot meer staat. Het is wel nog iets van 20 kilometer langs het meer af over een hobbelig zandweggetje. Maar wat Jurjen al zei, het uitzicht is prachtig! Ik sta met mijn tent 5 meter van het water en kijk op het meer en de bergen uit. Als ik even langs het meer loop, zie ik iets zwemmen. Dat kunnen 2 dingen zijn, een otter of een bever! Beide heb ik nooit in het wild gezien, en ik vind otters geweldig dus wil hem graag beter bekijken! Ik kan het niet goed. Ik besluit aan de mensen die naast mij op de camping te vragen of ze hun kajak gehuurd hebben bij de camping. De man zegt dat het hun eigen kajak is, maar dat ik hem wel mag lenen! Super! Ik kleed me snel om en spring in de kajak. De zon gaat langzaam onder, en ik ben de enige op het meer. Op de weg terug, als ik bijna aan de kant ben zie ik het beest. Hij zwemt weg van me, dus kom niet dichterbij dan een meter of 10. Als hij onderwater duikt in het heldere water, zie ik duidelijk de platte, ronde staart. Het was een bever! Ik bedank de buren voor het lenen van de kajak. Als ik nog even naar het meer zit te staren, heb ik het idee dat er een drone voorbij vliegt. Nee het is toch dichterbij, een hele grote kever? Dan zie ik een super klein vogeltje. Het is net een piepklein brommertje wat stil in de lucht blijft hangen, een kolibrie!
Dag 50. 18/7/17. Lake Cowichan - Ucluet 254km
Ik wordt s'ochtends wakker, doe de rits van de tent open en kijk recht in de zon die tussen de bergen op komt en op het meer schijnt. Eigenlijk wilde ik vandaag naar Tofino, maar het schijnt daar in de zomer lastig te zijn om een plek te vinden op de camping. Daarom ga ik naar het plaatsje Ucluet, ongeveer 30 km van Tofino. Iedereen die ik afgelopen tijd vertelde dat ik naar Vancouver Island ging, zei je moet naar Tofino, dus ik ben benieuwd. De weg er naar toe is in ieder geval prachtig. Qua afstand is het geen hele lange rit, maar door de kronkelwegen ben ik toch bijna de hele dag onderweg. Onderweg rij ik door regenwouden waar hele grote bomen staan, en kom ik langs enkele watervallen. Op de kaart lijkt Ucluet maar heel klein, dus ik hoop dat er iets van een winkeltje is om eten te halen. Als ik Ucluet in rijdt, merk ik dat dat wel goed gaat komen. Er zijn een hele boel restaurantjes, hotels en surfscholen. Tofino en Ucluet staat namelijk bekend als dé surfspot van Canada, en daarom lopen er ook een hoop surfers en backpackers rond. Van de 3 campings is er nog maar eentje vrij. 35 dollar, voor een plek op een veldje naast de camping want de camping is vol. Ik heb niet heel veel keuze denk ik en besluit het toch maar te doen. Voor 2 nachten, want deze dag is al bijna om en ik wil morgen Tofino bekijken. Als ik de tent neerzet roept een jongen naast mij, hee nog een Nederlander! Wat blijkt, links van me staat een camper met een Nederlands stelletje, en rechts van me een camper met een Nederlands gezin! Is dat even toevallig! Als ik met het stelletje aan de praat raak, vraag ik waar ze vandaan komen. Uit Den Bosch! Ik dacht al, de zachte G die kwam me bekend voor! Het zijn Mark & Fleur, en ze zijn net begonnen aan hun reis door Canada van 3/4 weken. Ze vragen of ik mee pasta eet, want ze hebben een gaspitje bij. Natuurlijk, gezellig! Hun zorgen voor het eten, en ik ga even naar de winkel voor wat koude biertjes. In de slijterij hebben ze een koelcel helemaal vol bier, en wat zie ik staan? Bavaria! Nouja dat is altijd goed natuurlijk! De pasta smaakte heerlijk en heel de avond hebben we nog gekletst!
Dag 51. 19/7/17. Ucluet - Tofino - Ucluet 80km
Omdat ik vandaag niet mijn tent hoef in te pakken, probeer ik uit te slapen. Tot half 10 hou ik het vol en dan wordt ik echt de tent uitgebrand. Ik rij naar Tofino. De kust van Tofino is heel mooi, allemaal kleine eilandjes met heuvels en bomen voor de kust. Het is alleen gruwelijk toeristisch, en merk dat ik daar na alle rust in Canada en Alaska erg aan moet wennen. Mooie stadjes of natuur worden vaak niet mooier door een hoop toeristen, hotels en restaurant. Al is het natuurlijk logisch dat ze dat aantrekken. Na een rondje door het stadje ga ik naar het bekende Long Beach. Zoals de naam al verklapt is dit een heel lang zandstrand. Zandstranden zijn voor Canadezen redelijk speciaal. Ondanks dat dit een van de drukste stranden is van Canada is er niet veel te doen. Het is ook redelijk bewolkt, dus ik besluit mijn zwembroek niet aan te trekken. Ook twijfelde ik nog even om te gaan surfen, maar dat kan ik straks veel beter ergens in midden Amerika doen. Ook worden er vanuit Tofino heel veel walvissafaris georganiseerd. Ik twijfel nog even, maar vind het vrij duur dus hopelijk zie ik ze nog ergens anders deze reis. Ik rij weer terug richting Ucluet, om daar de Pacific trail te gaan lopen. Veel wandelaars lopen deze route, die door het regenwoud langs de kust loopt. Ik parkeer de motor aan het begin van de trail en begin de wandeling. Ruim een uur loop ik over een kronkelend paadje, langs de pacific ocean. Het is een hele mooie wandeling, en ik sta regelmatig even stil om van het uitzicht te genieten. Op een bordje aan het begin van de trail stond dat je op moet passen voor wolven, die op dit moment zeer actief zijn in dit gebied. Ik kom er geen tegen, enkel wat pootafdrukken. Wel kruipt er een klein slangetje voor me op het pad, maar voor ik een foto kan maken glipt hij al de struiken in. Ik zal er vast nog genoeg tegen gaan komen in midden en zuid Amerika. Na de wandeling ga ik terug naar de camping. Als ik terug kom na het douchen hoor ik van Mark en Fleur dat er een man was langs gekomen die mijn guzzi had gezien. Hij wilde me heel graag spreken dus zou straks weer langs komen. Na het douchen moest ik nog wel even een hapje eten, en ging naar de supermarkt. Ik had daar een salade en een broodje gehaald en aan een tafeltje bij de supermarkt opgegeten. Toen ik terug naar de camping ging, bedacht ik me ineens: shit, die man zal wel weer zijn geweest. En ja hoor. Als ik bij de camping aan kom liggen er 2 boeken bij mijn tent. Het regent zachtjes dus ik leg ze in de tent en ga even zeiken in de bosjes, er is toch niemand op het veldje. Als ik klaar ben en me opdraai staat er ineens een man voor mijn neus. Het is Bruce, de man die me wilde spreken. Ik geef hem een hand (misschien niet heel netjes op dat moment). Hij verteld dat hij op mijn koffers had gezien dat ik naar Argentinië ga. Dan verteld hij me, dat hij ook op de motor naar Argentinië is gereden. En jawel, ook op een Guzzi! Hoe toevallig is dat! Hij woont 2 minuten verderop, op een boot. Aan de kant staat zijn guzzi bij de scheepswerf. Hij begint enthousiast te praten en geeft allemaal tips. Hij scheurt de kaft van zijn boek en begint aantekeningen te maken. Bruce, ik schat hem ver in de 60 heeft een flinke grijze baard en is echt een rauwe vent. In het boek staat zijn verhaal, en ook een foto van jaren daarvoor, daar had hij een baard tot over zijn navel! Een mooi mens is die Bruce, en ik loop mee naar zijn Guzzi. Hij had niks gelogen, echt nog geen 2 minuten later staan we bij zijn Guzzi V7 uit 1969. In die 2 minuten kwamen we wel toevallig Mark en Fleur nog tegen die een stukje waren gaan lopen, en ze gaan mee kijken bij de motor. We luisteren naar zijn verhalen over zijn reis en maken een foto van de motor. Hij vraagt of ik Paul van Hooff ken, een man die ook op zijn Guzzi naar Argentinië is gereden en momenteel van Amsterdam naar Tokyo rijdt. Hij heeft een boek geschreven over zijn eerste trip. Toen ik informatie aan het inwinnen was voor mijn reis, kwam zijn boek uit en die heb ik natuurlijk gelezen. Bruce heeft tijdens zijn reis 3 weken met Paul rond gereden in Bolivia, waar hij woont. Voor mijn reis had ik mail contact gehad met Paul voor tips, maar ken hem verder niet persoonlijk. Ik mail hem de foto van mij en Bruce. Ik stel voor om de boeken van Bruce waar hij instaat mee te nemen en morgen weer terug te brengen als ik zijn artikel gelezen heb. Daarna drink ik nog een biertje met Mark en Fleur.
Dag 52. 20/7/17. Ucluet - Victoria 292km
Na een hele nacht regen sta ik op als het zo goed als droog is, rond een uurtje of 9. Als ik terug kom van het toilet gebouw zit Bruce op me te wachten. Hij had nog wat tips op een blaadje geschreven. Ik zeg tegen hem dat ik al mijn spullen opruim en de motor bepak, en dan nog even langs kom bij de scheepswerf. We maken nog een praatje en hij geeft me nog wat nummers en emailadressen van Guzzi fanaten in Amerika. Hij is blij voor me dat ik dit avontuur mee mag maken, en geeft me een stevige handdruk. Ondertussen heb ik ook een berichtje van Pauk gehad. Hij herkend Bruce gelijk en is enthousiast over mijn trip. Hij vraagt of ik langs kom als ik in Bolivia ben. Voor ik vertrek zeg ik het Nederlandse gezin om de camping nog gedag en daarna ga ik er weer vandoor. Onderweg stop ik nog heel kort bij de watervallen, maar door de stromende regen, hou ik het enkel bij snel wat foto's. Gelukkig stopt de regen halverwege de rit en kom ik weer redelijk droog aan in Victoria. Het is te laat om vandaag nog de ferry te nemen. Gelukkig had Jurjen voorgesteld dat ik bij hem in de tuin mocht overnachten, ondanks dat hij zelf in Tofino zit. Ik haal bij de supermarkt een grote bak sushi, een van de weinige dingen wat relatief goedkoop is in Canada. Als ik s'avonds mijn reisverslag bijwerkt maak ik nog iets geks mee. Ik typ het verhaal van enkele dagen geleden, over dat ik de kolibrie zag. Op het moment dat ik de zin met het woord kolibrie typ, hoor ik weer hetzelfde gebrom. Wat krijgen we nou dan? Ik kijk op hoog, en boven mij hangt een kolibrie stil in de lucht. Na een paar tellen is hij er weer vandoor. Hoe toevallig is dat dan! De 2e keer dat ik zo'n vogel zie! Nouja het blijkt maar weer wat voor gekke of toevallige dingen je af en toe meemaakt op reis.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
