Dag 1 Uden -> New York t/m dag 21 Canada
Door: Bas Baaten
Blijf op de hoogte en volg Bas
19 Juni 2018 | Verenigde Staten, New York
Dag 1 30/05/17 Uden - Düsseldorf - New York
Normaal wordt ik altijd wakker van de wekker. Dit keer niet, ik heb amper geslapen vannacht. Niet door de spanning van de reis die vandaag begint, maar door het afscheid met Lisa gister. Ondanks dat we de laatste dag samen nog veel hebben kunnen lachen, heb ik nooit zoveel verdriet gehad. Ik sta op want Peter staat over een half uur op de stoep om me op te halen. Ik geef ons mam nog een flinke knuffel en ons pap komt ook nog even langs. Dan brengt Peter mij naar Düsseldorf Airport. Buiten het weg brengen heeft hij sowieso ook heel veel voor me gedaan in aanloop naar deze reis. Ik zeg hem gedag en ga opzoek naar de plek om mijn bagage te dumpen. Ik heb een heel apart gevoel, van éen kant heel speciaal door het avontuur wat me te wachten staat. Van de andere kant realiseer ik me ook heel goed dat ik er de komende maanden helemaal alleen voor sta. Als ik mijn bagage afdrop is het nog eventjes spannend of ze over mn helm beginnen die ik in mijn hand heb, gelukkig mag die zonder bij te betalen het vliegtuig in. Na een paar uurtjes landt ik in IJsland. Enkele maanden eerder was ik hier samen met Lisa voor een geweldige week vakantie. Nu ben ik er niet langer dan een uurtje, maar in dat uur komen alle mooie herinneringen weer naar boven. De reis van IJsland naar New York is wat minder ontspannen. Achter me zit iemand continu verschrikkelijke scheten te laten en voor me zit een krijsend kind. Een beetje de standaard ergernissen in een vliegtuig, maar daardoor niet minder vervelend. Als ik aankom op New Wark AirPort, iets onder New York is het nog even spannend. Overal op internet stond dat je Amerika officieel niet binnenkomt zonder return ticket per vliegtuig of boot. Die heb ik dus niet, wat kan betekenen dat je het land niet inkomt. Wel heb ik van een andere motorrijder gehoord dat dit gene probleem zou moeten zijn als ze je plannen horen. Toch is het een hele opluchting als de douanier me het land inlaat, en mij een geweldige en veilige reis toewenst. Buiten wacht ik op de bus die me naar Manhattan rijdt, want met de taxi zou het mij 100 dollar kosten! Als ik de bus uitstap sta ik midden op times square, wow! Dit is wel heel gaaf! Omdat ik een zware tas op mijn rug heb, een op Mn buik en Mn helm in mijn hand besluit ik het hotel te zoeken. Ik vogel uit hoe de metro werkt, en loop nog een stuk als ik in mijn hotel in Chinatown aankom. Het was het goedkoopste wat ik kon vinden in New York, en dat is er ook wel aan af te zien. Meer dan een hokje met een bed is het niet.
Dag 2. 31/05/17. New York
Ik kon gister heel slecht in slaap komen omdat er iemand gruwelijk lag te snurken naast mij. De muren waren dunne houten plaatjes en het plafon was alleen kippengaas, dus het was alsof ik langs een Senseo apparaat lag. Gelukkig bedacht ik me ineens dat ik oordopjes bij had voor tijdens het motorrijden. Toen ik die in deed viel ik zo in slaap. Toen ik op stond ging ik gelijk de stad in. Eerst naar het WTC memorial en het nieuwe wtc, wat heel indrukwekkend was. Daarna liep ik verder door de stad, via de brooklyn bridge naar brooklyn en terug naar Manhattan over de Manhattan bridge. Later die middag ben ik nog met de gratis ferry naar Staten Island gegaan, waar je onderweg het Vrijheidsbeeld kon zien en een mooi uitzicht op de skyline van New York. Savonds heb ik een rondje gelopen over Times Square, wat heel indrukwekkend was met al die lichtjes.
Dag 3. 01/06/17. New York
Het eerste waar ik vandaag naar opzoek ga is zonnebrand, want ben gister na 1 dag al aardig rood. Als ik dat gevonden heb, loop ik uit nieuwsgierigheid de Trump tower in. Er zit een groot winkelcentrum in, maar je moet door een hele beveiliging en heb eigenlijk wel wat beters te doen. Ik zag iemand op straat met een bord 'Rent bike 3 dollar one hour'. Ik zeg hem dat ik dat wel zie zetten en ik loop achter hem aan. Dan moet ik 9 euro afrekenen, want het gaat per 3 uur. Is nog steeds niet duur maar doe het uit principe niet. Even verderop kan ik een fiets huren voor 5 euro, 2 uurtjes. Ik stap op de fiets en rij Central parc in. Na een half uurtje redelijk doortrappen ben ik pas aan het einde, echt niet normaal zo groot! Op een paar plekken stop ik even voor foto's. In een grote vijver waar mensen aan het roeien zijn, zwemmen schildpadden! Hij poseert voor de camera en ik ga weer door. Op de terugweg ben ik nog even verdwaald, want door de hoge gebouwen in New York werkt mijn Google maps af en toe niet mee. Gelukkig ben ik op tijd om de fiets weer in te leveren. Ik loop terug richting de metro en maak nog een foto van het Empire state building. Na een uurtje rust op de kamer ga ik even wat eten. Ik heb nog 2 uur voor ik het Rockefeller gebouw in ga voor het uitzicht (had hier gister online een ticket voor geboekt). Ik had gister ergens zien staat Pizza + beer 12 dollar ergens bij Times square, maar kan niet nergens gevonden krijgen. Uiteindelijk geef ik het op en wil gewoon ergens iets simpels en goedkoops eten, maar dan loop ik er perongeluk toch langs. Ik eet snel een pizza en ga naar de 'Top of the Rock'. De rijen van de Efteling zijn er niets bij. 68 verdiepingen later kom ik aan op 259 meter hoogte. Samen met heel, heel veel andere mensen probeer ik een foto te maken van het geweldige uitzicht. De zon gaat onder en ik zie New York langzaam verlicht worden door miljoenen lichtjes.
Dag 4. 02/06/17. New York - Hickory Run State Parc 170km
Met al m'n spullen op mijn rug vertrek ik naar de motor. Hij staat in een loods in Linden, iets zuid west van Manhattan. Via de metro, de trein en een stuk lopen kom ik bij de loods aan. Eerst doet het vrouwtje heel moeilijk, krijg het al langzaam benauwd. Maar blijkbaar dacht ze dat ik een motor wilde verschepen ipv dat ik hem kwam ophalen. Als we elkaar begrijpen is het zo geregeld. Een half uurtje later komt een man op de guzzi aangereden. Hij is nog in exact dezelfde staat als dat ik hem heb afgeleverd in Roosendaal. Ik bevestig op mijn gemak de bagage erop en ga eerst tanken. De eerste kilometers door Amerika voelen gelijk heel vertrouwd en ontspannen. Ik wilde graag een foto met mijn guzzi en de skyline van New York, dus ik besluit naar Brooklyn te rijden. Onderweg moet ik nog 15 dollar tol betalen, dat valt dan weer tegen. Aangekomen op de plek die ik voor ogen had is er een foto schoot aan de gang. Ik zeg dat ik zo klaar ben, maar als ik zie dat ze met een crew van 8 man zijn en allemaal professionele spullen laat ik ze maar voorgaan. Zijn ze bijna klaar, wordt ik weg gestuurd door een soort van beveiliger. Ik stond ook net 10 meter op een voetpad, maar had hem er niet eens op gereden maar gerold. Als de shoot klaar is en de beveiliger is weg, maak ik alsnog een foto. Dit keer 3 meter op het voetpad. Dan voer ik het adres van een camping in en ga rijden. Tot m'n stomme verbazing is volgens de TomTom de snelste route dwars door Manhattan, dat was niet gepland! Ik laat het maar gewoon op me af komen, en het valt allemaal best mee! Als ik eenmaal New York uitrij en penselvinia in rij valt me op hoe mooi groen het is. Onderweg zie ik wel een stuk of 30 herten, helaas allemaal dood op de weg. Even later zie ik iets zwarts harigs op de weg liggen, dat kan alleen maar een zwarte beer zijn? Zitten die hier ook? Op de plek waar de camping zou moeten zijn, blijkt een summer camp te zijn. Een jongen geeft me de route van een camping en een half uurtje later kom ik dan eindelijk aan. Midden in een bos heb ik een plekje en zet ik mijn tent op. De camping is heel erg ruimtelijk en er is bijna niemand! Als ik naar het toilet gebouw loop zie ik nog op een bord staan dat je je eten niet moet laten slingeren ivm beren, dus toch!
Dag 5. 03/06/17 Hickory state parc - Streetboro 528km
Ik verlaat de mooie camping en ga weer onderweg. Ga een lange en vermoeiende rit kom ik aan, maar er is weer geen camping op de plek waar er een zou moeten zijn. Ik ben kapot, maar gelukkig had ik een alternatief iets verder op. Eindelijk ben ik er, krijg ik te horen dat de camping vol zit! Ze verwijzen me naar een camping een kwartiertje verderop. Daar is gelukkig wel plek. Ik ga nog boodschapjes doen en verder niets meer. Op het menu vanavond 2 tomaatjes, een blikje sardientjes en broodjes. Simpel, maar lekker en gezond!
Dag 6. 04/06/17 Streetboro - Howe, Twinn Mills campground 370km
Vannacht was ik een paar keer wakker geworden van geritsel bij mijn tent. Maar s'ochtends blijkt wie het was, een leuk eekhoorntje die bij mijn tent naar eten aan het zoeken was. Ik ga weer op pad. Het rijden in Amerika is trouwens heel relaxt. Grote rustige wegen. Een paar verkeersregels wijken af. Je mag hier links en rechts inhalen. Bij sommige kruispunten moet je stoppen, en de eerste die aankomt heeft voorrang. Als je een schoolbus tegen komt die stilstaat moet je stoppen op de weg. Eigenlijk gaat het allemaal veel minder chaotisch als in Nederland. Wat wel raar is om te zien dat de meeste motorrijders zonder helm op rijden, en meestal in een korte broek en T-shirt. Mij toch niet gezien! Als ik aankom op de camping zet ik mijn tent op en ga boodschappen doen voor het avondeten. Ik ga opzoek naar de eerste de beste supermarkt, en dat blijft de Walmart te zijn. Wat een gigantische winkel! Hij doet me denken aan de Tesco die ik ken uit Hongarije. Ik koop een blikje soep en worstjes. Aangekomen op de camping maak ik een kampvuur en bak de worstjes. Het blik soep gooi ik op de hete kolen en het is een succes, heb heerlijk gegeten en lekker bezig geweest!
Dag 7. 05/06/17. Howe - Bloomington 438km
Ik vertrek vroeg richting Chicago, waar de route 66 begint. Als ik Chicago in rijdt voel ik een koude wind. Het is de wind die van Lake Michigan komt, een meer ongeveer zo groot als de Noordzee. Als ik aankom op de plek waar de route 66 begint zie ik alleen een lelijk standbeeld. Eerlijk gezegd had ik een plek voorgesteld met allemaal motorrijders en toeristische kraampjes ofzo, maar er was niets te zien. Later las ik dat er 2 plekken zijn. Ik was op de plek waar hij als eerste is begonnen, maar blijkbaar was het start/eindpunt jaren later ergens anders. Ik besluit ook niet af te stappen maar de stad uit te rijden. In de stad is de route 66 totaal niet te vinden, dus rij tot een stuk buiten Chicago en ga daarna de route 66 op. Ik kom enkele motorrijders tegen, maar niet zoveel als ik had gedacht. Wel is in ieder stadje aandacht besteed aan de beroemde route 66, overal route 66 cafés en restaurants. Na een flinke rit kom ik aan bij het motel. Tijd voor een heerlijke douche en een goed bed.
Dag 8 06/06/17. Bloomington - Powellville (Boiling spring campground) 454km
Ik wordt wakker in mijn motel, met een heerlijk zacht bedje. Ik ontbijt nog even wat bij het motel inbegrepen zat. Hoewel dat niet veel voorstelde. Dan stap ik op de motor voor een lange rit van zo'n 500km. Ik wil de route 66 volgen, maar in de dorpjes is het af en toe totaal niet aangegeven. Ook houdt de weg af en toe gewoon op en moet je via een andere weg weer op de route 66 zien te komen. Als ik onderweg voor de 2e keer de zelfde wasbeer dood op de weg zie liggen, besef ik dat ik weer terug aan het rijden ben. Dit schiet niet echt op zo! Als ik rond een uur of 5 aankom op de camping is er niemand aanwezig. Ik heb ook geen bereik terwijl ik Lisa nog zou appen dat ik ben aangekomen. Ik rij een stukje tot ik weer bereik heb. Ook haal ik nog wat water en een blik tomaten soep en rij terug naar de camping. Gelukkig is er dan wel iemand, die me een plek toe wijst voor 8 dollar. Met de soep was het een beetje geklungel zonder blikopener, maar uiteindelijk heb ik goed kunnen eten.
Dag 9 07/06/17. Powellville - Hey burn lake 486km
Na lekker geslapen te hebben stap ik weer vol energie op de motor. Zoals eigenlijk iedere dag stop ik onderweg bij de mcdonalds voor een ijskoude large dr pepper diet, die maar een dollar kost. Gek genoeg betaal je voor een small hetzelfde. Komt ook nog eens bij dat je hem zo vaak mag bijvullen als me wilt! Als ik wat dingen op mijn telefoon aan het doen ben, komt een medewerker vragen of die Guzzi van mij is. Hij is vol bewondering over de reis, en na het gesprek krijg ik van hem een pinguïn knuffel die uit een happy meal vandaan komt. Chuck heette hij, die naam stond hem wel! Rond een uur of 16.00 kom ik aan bij Hey Burn lake. Ik rij de camping op maar er is niemand aanwezig. Het is blijkbaar de bedoeling dat je een enveloppe pakt en een formulier invult. De volgende dag gooi je de enveloppe met geld in de brievenbus and thats it! Als de tent staat rij ik naar de walmart iets verder op voor wat eten. Ik heb zin in pizza, maar hoe ga ik dat doen zonder oven. Ik besluit de gok te nemen en koop de diepvries pizza. Terug gekomen op de camping steek ik de bbq aan (die bij de meeste campings bij iedere plek staat samen met een bankje en een vuurplaats). Ik gooi er wat hout op en al snel brand hij goed. Tijdens het bakken bedenk ik me alleen wel dat de pizza ook genoeg warmte van bovenste krijgen, en dat krijg hij zo alleen van onderen. Ik leg hem nog even op de kolen (met het karton eronder) uiteindelijk is de bodem perfect en de bovenkant iets warmer dan lauw. Het viel me niet tegen, maar volgende keer weer gewoon vlees op de bbq. Na het eten loop ik nog een stukje langs het meer en ga op tijd slapen.
Dag 10 08/06/17. Hey burn lake - Amarillo 557km
Ik heb goed geslapen in m'n tentje. Als ik de spullen op de motor aan het laden ben komt een vrouwtje die de wc's gaat poetsen even kletsen. Ze is heel enthousiast over de reis en vind het geweldig dat ik zoiets doe. Ze wenst me nog namens Jezus en god een hele goede en mooie reis toe. Na een lange en vermoeiende rit kom ik aan in Amarillo, Texas. Onderweg moest ik af en toe oppassen dat ik niet van de motor waaide. Door de grote open vlaktes van Texas. Ondanks dat het verkeer in Amerika heel relaxt is, is het rijden heel erg zwaar. Ik heb mijn windscherm er af gehaald, die zou er in Alaska toch wel aftrillen op de zandwegen. Misschien toch spijt van die keuze, want ik vang gruwelijk veel wind op de motor. M'n handen en armen doen pijn van het continu vasthouden. Ook m'n rug en kont weten af en toe niet waar ze het zoeken moeten, maar af en toe een stop doet veel goed. Na een lange rit kom ik aan bij het motel. Ik heb de goedkoopste kamer in de omgeving, maar kan er niks slechts over zeggen. Een super groot bed, een lekkere douche en een airco. Meer heb ik niet nodig! S'avonds haal ik voor 5 dollar een flink menu bij de Taco Bell en geniet van een zacht bedje in het motel.
Dag 11. 09/06/17 Amarillo - Santa Fe 450km
Ik sta op in het motel en schuif aan bij het ontbijt wat er is. Je kan zelf een wafel bakken, maar vind dat nog al vroeg om 8 uur s'ochtends. Ik besluit een soort kleine broodjes te pakken. Ik neem een hap en het is niet te vreten, zo droog als wat. Nu zag ik dat er een bak met saus langs stond. Ik gooi er een hoopje saus over een neem een hap. Het is een of andere championnen saus. Niet eens zo vies, maar om 8 uur s'ochtends? Gadverdamme! Daarna stap ik op de motor. Nick gaf me de tip dat in de buurt van Amarillo de Cadillac ranch zou zijn. Het bleek 5 minuten verderop te zijn. Midden in een weiland stonden een stuk of 10 caddilacs met de neus in het zand ingegraven, volgespoten onder graffiti. Er lagen honderden spuitbussen op de grond dus je kon zelf ook je gang gaan. Na een aantal foto's gemaakt te hebben stapte ik weer op de motor. Het plan was een camping te zoeken in het natuurpark Villanueva. Daar aangekomen bleek er vrijwel niets te zijn, en het was bloed heet. Ik nam een slok water wat ik bij had. Ik had eigenlijk theezakjes mee moeten nemen want het kookte zo ongeveer. Ik besloot zo'n 80km door te rijden richting Santa Fè. Zo'n 15 kilometer tevoren zag ik een bordje camping. Ik ging kijken, ze hadden een zwembad en WiFi dus vond het helemaal prima. Heb eventjes een duik genomen, en savonds nog wat worstjes op de bbq gegooid.
Dag 12. 10/06/17 Santa Fe - Gallup 330km
Op de camping gister had ik alvast een goedkoop motel geboekt voor vandaag. Campings kreeg ik niet gevonden waar ik zat, en dit motel koste 35 dollar dus dat was nog te overzien. Ruim 350km later kwam ik in Gallup aan. Onderweg leek het al bijna alsof ik door monument valley reed, overal zand en in de verte hoge rode rotsen. Onderweg een paar keer bijna van de motor geblazen door de enorme wind. Aangekomen in Gallup een relaxt middagje en avondje gehad, en voor de 3e keer deze reis gegeten bij de Taco Bell. Waar je voor weinig geld lekkere taco's en burritos hebt.
Dag 13. 11/06/17 Gallup - Monument Valley 289km
Één van de plekken waar ik tevoren zeker na uit keek was wel Monument Valley. Het was ongeveer een uurtje of 3 rijden. Onderweg merkte ik dat er een flinke wind stond, waar ik niet eerder zo'n last van had tijdens het rijden. Aangekomen bij Monument Valley was het ondanks de hoge verwachtingen heel erg indrukwekkend! Ik besloot eerst naar de camping te gaan om de tent op te zetten en daarna de valley te gaan bekijken. Toen ik mijn tent op wilde zetten, waaide hij bijna weg! Gelukkig kon ik hem nog net vast grijpen. Ik probeerde hem met haringen vast te zetten, maar de tent waaide gewoon plat door de wind. Toen heb ik hem maar aan de andere kant gezet en gevraagd bij de receptie of dat mocht, omdat de plaatsen toegewezen waren. Gelukkig was het geen probleem. Toen ben ik naar de ingang van het 'park' gereden. Je kan iets van 18mile om alle hoge rotsen rijden, en op de site stond dat de entree voor motoren 15 dollar. Aangekomen bij de entree vertelde ze dat ik met de motor alleen naar het visitorscenter mocht, en niet de route mocht rijden. Dat was wel balen, en ik vond het te duur om voor 70 dollar met een tour mee te gaan. Gelukkig kon ik de indrukwekkende rotsen ook vanaf de weg bekijken. Ik zette de motor langs de kant en wilde eerst kijken of ik een stukje met de drone kon vliegen. In het park was dat verboden, maar vanaf de weg niet volgens de app die ik daarvoor heb. Helaas gaf de drone een foutmelding, hij was te warm. Ook niet heel gek want het was ruim 35 graden en de drone zat in mijn zwarte koffer op de motor, waar de zon op had gestaan (schaduw is zeldzaam in de woestijn). Dan maar een foto maken met mijn camera. Ik zette hem op mijn statief voor een foto van mij en de motor. Plots kwam er een enorme windvlaag. Even zag ik niets meer door het zand in mijn ogen, en toen ik daarna keek zag ik de camera op de grond liggen. Er zat een flinke deuk aan de voorkant en hij gaf een foutmelding. Dat was even flink balen! Ik citeer een quote van Bas Baaten: 'alles mag tijdens de reis sneuvelen, als ik zelf maar heelhuids thuis kom'. Op die manier kon ik het wel relativeren. Een tweede poging met de drone lukte gelukkig wel. Had een goed shot kunnen maken, maar ben toen wel gestopt want wilde niet dat door de wind ik ook de drone vaarwel kon zeggen. Daarna heb ik nog wat foto's met mijn iPhone gemaakt en ben toen naar de camping gegaan. Toen ik eenmaal in de tent lag, stak de wind weer flink op. Dat is de hele nacht doorgegaan. Soms waaide het zo hard dat het 'plafon' van de tent tegen mij aan kwam omdat de tent helemaal plat waaide. Ook kwam er enorm veel zand en stof de tent in, terwijl alles helemaal dicht zat. Heb dus niet echt geslapen die nacht.
Dag 14 12/06/17 Monument Valley - Williams (Kaibab Forest) 458km (via Page)
Ik liet Monument Valley achter me, om richting de Grand Canyon te rijden die morgen op het programma staat. Onderweg is de wind nog heftiger dan gister. De motor staat schuin op de weg om hem tegen de wind in te kunnen sturen. Soms met een windvlaag kan ik hem echt net overeind houden. Wat me op valt is dat de motorrijders die altijd hun hand uitsteken om te groeten, nu alleen nog maar een vingertje opsteken. Bang dat ze van de motor flikkeren. Af en toe vliegt er ook iets over de weg, een vuilniszak of takken. Ik rij rustig en op die manier is het net te doen, alleen erg vermoeiend. Ik maak een tussenstop bij Horseshoe Bend. Je hoeft geen entree te betalen en het is alleen ene kilometer lopen naar het uitzichtpunt. Het is zeker de moeite waard! Een rivier vormt zich een weg door de enorme rotsen, in de vorm van een hoefijzer. Als ik terug kom bij de motor spreekt een Nederlander mij aan als hij mijn kenteken ziet. We kletsen even en ik geef hem mijn ansichtkaart. Ik zeg dat ik ze eigenlijk voor een dollar verkoop, maar hij geeft 10 dollar! Het eerste ansichtkaarten die ik verkoop, en nog wel aan een Nederlander! Als dit nou iedere dag zo zou gaan. Ik rij weer verder en kom bij de camping aan. Ik zet mijn tent op en ga nog even naar de supermarkt. Ik sta bij het bier te kijken en ik vraag een jonge gast of het biertje in mijn handen aan te beleven is. Ik dacht dat hij er werkte, omdat hij (dacht ik) een scanapparaat aan zn riem had hangen. Toen ik hem bedankte voor zn advies en wegliep zag ik dat het zijn pistool was haha. Het was voor het eerst in Amerika dat ik iemand zo met zn gun zag lopen. Terug op de camping at ik een broodje en wat tomaatjes. Toen ik m'n biertje pakte en de iPad om m'n reisverslag bij te werken, kwam er iemand naar mij toe. Het was Thom, en hij stond een plek langs me. Thom was een gepensioneerde Amerikaan. Hij was enthousiast over mijn motor. Hij had in z'n leven aan alle motoren gesleuteld behalve aan een Guzzi. Ik zei al meteen, leef je uit! Hij had heel zijn leven als 'mechanic' gewerkt. Hij had 30 jaar geleden zijn eigen vliegtuig gebouwd. Na 2 keer tijdens de landing te zijn gecrasht nam hij zichzelf voor dat als dat nog één keer zou gebeuren, hij vliegles zou nemen en hij een vliegtuig zou kopen. Zo geschiedde, na de 3e crash haalde hij zijn vliegbrevet en kocht hij een vliegtuig. Daarmee heeft hij iedere uithoek van Amerika gezien. Uiteindelijk heb ik de hele avond met hem gekletst. Over Trump, de opwarming van de aarde en van alles en nog wat.
Dag 15. 13/06/17 Williams (Kaibab Forest) - Grand Canyon en terug 190km
Ik sta op en maak me klaar om naar de Grand Canyon te gaan. Voordat ik ga speek ik nog een man die vraagt wat m'n plannen zijn op de motor. Hij is heel enthousiast en verteld dat hij zelf toen hij jong was de halve wereld is over gezeild. Dat zijn de herinneren die je de rest van je leven koestert. Het geeft me toch weer voldoening om dat van iemand te horen! Ik stap op de motor voor een ritje van een uur naar de Grand Canyon. Ik betaal 15 dollar om met de motor het park in te gaan. Ik parkeer de motor in het park en loop de andere toeristen achterna naar het beginpunt van de trail, aan de zuidkant. Ik had me een gigantische canyon voorgesteld, en toch was ik verbluft toen ik het met eigen ogen zag. Wat een enorm eindeloos uitzicht. Ik heb nog een stukje rondgewandeld en foto's gemaakt. Onderweg tussen alle chinezen door liepen ook eekhoorntjes. Ik was ze al vaker tegen gekomen in de bossen in Amerika, maar deze waren totaal niet bang. Ze waren natuurlijk opzoek naar eten, maar poseerde ook af en toe voor de camera. Toen ik gedeelte van het park had gezien, heb ik nog een stuk op de motor gereden voor wat uitzichtpunten vanaf andere plekken in het park. Intussen was het 15.00 geweest, en om 16.00 moest ik op het vliegveld bij de Grand Canyon zijn. Ik had een helikoptervlucht geboekt! Dat was een van de dingen die ik heel hoog op m'n lijstje had staan. Ik twijfelde moet ik wel of niet doen, maar dacht als je het ooit wil doen moet je het eigenlijk boven de Grand Canyon doen. Samen met 4 andere en de piloot stapte we in de helikopter. Heel rustig steeg hij op. Van binnen was het net een hele oude fiat 500 waar we met z'n alle hutje mutje ingepropt zaten. Hij ging ook alle kanten op, dus werkt wel een klein beetje misselijk. Maar het uitzicht was echt geweldig! Heb een half uur lang continue m'n ogen uitgekeken. Na de vlucht ben ik weer naar de camping gegaan. Als avondeten worstjes boven het kampvuur gebakken met een soepje en wat tomaatjes. Savonds ben ik op tijd gaan slapen.
Dag 16 14/06/17. Williams (Kaibab Forest) - Las Vegas 380km
Net als de nacht ervoor was het erg koud s'nachts. Ik zie op m'n telefoon dat het 2 graden was s'nachts! Niet gek dat ik het koud had in m'n tentje. Als ik een mueslireep pak, voel ik iets achter me. Een eekhoorn gaat er vandoor met de andere mueslireep! Hij mag hem best hebben maar er zat nog plastic om, dus heb hem afgepakt en daarna een stukje gegeven. Ik ruim verder m'n spullen op en voor dat ik ga zeg ik Thom gedag. Als hij gedag zegt is hij een beetje ontroerd en zie ik tranen in zijn ogen. 'You're a good guy, Bas' zegt hij nog voor we gedag zeggen. Ik stap op de motor, en besef me dat dit wel die speciale ontmoetingen zijn met mensen die je bij blijven. Als ik de camping af rijdt springt er eerst een muisje over het pad, daarna een eekhoorn en dan vliegt er ook nog een fel blauwe vogel voorbij. Alsof ze me gedag wilde zeggen van deze mooie plek! Ik rij onderweg naar Las Vegas. Onderweg wordt het steeds warmer. Net voor Vegas rij ik las de Hoover Dam, en stop er nog even kort voor een foto. Van 20 kilometer afstand zie ik Vegas al liggen midden in de woestijn. Uit het niets rijzen hoge gebouwen uit de grond. Door het drukke verkeer banend kom ik uiteindelijk bij het hotel aan. Het is ruim 40 graden dus besluit eerst even wat kouds te drinken te halen en bij te komen op de kamer. Rond een uur of 7 ga ik met een shuttle dienst van het hotel naar de beroemde strip. Aangekomen op de strip loop ik hem helemaal af van de zuidkant tot de noordkant. Ik kom langs de Eiffeltoren, de aller duurste winkels en weet ik hoeveel casino's. Ik besluit 1 dollar in een fruitautomaat te gooien in Caesars Palace. Gelukkig valt de jackpot niet, anders had ik de rest van de reis alleen in hotels doorgebracht en dat had niet zo'n mooie verhalen opgeleverd. Als ik de hele strip gehad heb loop ik terug naar het hotel. Als ik ergens pizza 5 dollar zie staan bedenk ik me dat ik nog niet gegeten heb en besteld een pizza. Op de kamer aangekomen eet ik een halve pizza op en ga lekker slapen.
Dag 17. 15/06/17 Las Vegas - Kanosh 428km
Ik begin de dag goed, want ik had nog een halve pizza in de koelkast liggen. Ik check uit en stap op de motor. Het is weer gruwelijk heet onderweg. Ruim 40 graden is niet fijn op de motor. De ruim 40 graden is in de schaduw, en helaas rij ik niet in de schaduw. Ik zie ook amper andere motorrijders, en die ik zie rijden in een T-shirt en korte broek. Het water wat ik bij me had is natuurlijk weer zo warm als iets, dus giet het maar in m'n jas naar binnen. Af en toe een stop onderweg voor een koud drankje doet wonderen. Als ik na ruim 400 kilometer besneeuwde bergtoppen zie, is het gelukkig afgekoeld naar zo'n 30 graden. Ik sla de grote weg af op weg naar de camping. Ik rij een zandpad af die naar de camping zou moeten leiden. Als ik na 10 minuten rijden door een bergpad nog geen camping zie en geen bordje camping begin ik te twijfelen. Gelukkig is niet veel later daar toch de camping. Ik zou een berichtje sturen als ik was aangekomen, maar heb geen bereik. Ik besluit dus terug te rijden over het pad, en wil gelijk kijken of ik wat te eten kan vinden in het dichtstbijzijnde dorpje. Als ik langs de buren op de camping kom, raak ik aan de praat. Het zijn 2 Amerikaanse gepensioneerde mannen en vrouwen, en ze vragen of ik mee wil eten! Graag! Ik rij nog even op en neer voor het berichtje te sturen en als ik terug kom, staat het eten klaar. Hotdogs, bruine bonen, fruitsalade en nog van alles. Als het tijdens het eten over beren gaat vragen ze of ik 'packed' ben. Of ik bepakt ben? Ze bedoelde of ik een pistool op zak heb haha. Hun altijd, waar ze ook heengaan. Ze adviseren me wel bearspray aan te schaffen voor Canada, want met een pistool kom ik het land niet in. Om zich te vermaken tijdens hun vakantie hebben ze een soort van offroad buggy's bij waarmee ze de zandpaden door de bergen verkennen. Na het eten mag ik een rondje meerijden, en de hond gaat mee achterin. Op de terugweg ben ik aan de beurt en mag ik rijden. Ik merk dat hij het toch een beetje spannend vond toen ik driftend door de bochten ging haha. Bij terug komt eten we nog taart als dessert en kletsen we wat, en daarna is het tijd om te gaan slapen.
Dag 18. 16/06/17 Kanosh - Montpelier 501km
De volgende ochtend hoor ik mijn naam roepen. Het is Charlie, een van de mannen die vraagt of ik mee wil ontbijten. Tijdens het ontbijt, wordt er net als tijdens het diner gisteren gebeden. Tijdens het gebed vragen ze god of hij voor een voorspoedige reis wilt zorgen. Dan is het tijd om weer verder te gaan. Ik bedank iedereen heel eeg voor het leuke gezelschap en het lekkere eten. Het plan is vandaag om een flink stuk te rijden, zodat ik morgen naar Yellowstone kan. Ook moet ik m'n olie en oliefilter laten verversen. In Salt lake city zitten een aantal motorzaken dus besluit dat daar te doen. Als ik aan kom bij de motorwinkel zeggen ze geen tijd te hebben, en ze hebben het materiaal ook niet. Ik dacht eigenlijk dat zo'n oliefilter redelijk universeel was, maar blijkbaar niet. Ze sturen me naar een andere motorzaak. Die hebben wel tijd, alleen het oliefilter niet. Gelukkig had ik er zelf eentje meegenomen op reis, dus ze konden aan de slag. Na ruim een uurtje is hij weer klaar voor de volgende paar duizend kilometer. Ik ben er wel achter nu dat het filter vervangen lastiger is dan ik dacht, en moet dus opzoek naar een plek waar ik er een paar kan kopen. Als ik weer verder rij wordt het steeds kouder en begint het af en toe te regenen. Uiteindelijk kom ik in Montpelier aan. In het stadje wordt ook Paris aangegeven, een stadje verderop. Als ik me niet door de bergen in de Franse Alpen waande, is het wel door de plaatsnamen. Op de camping aangekomen wordt ik meteen aangevallen door 100 muggen tegelijk, zo erg heb ik het nooit meegemaakt. Ik zet snel de tent op en ga boodschappen doen. Als ik terug kom op de camping besluit ik in de tent te eten, tanden te poetsen en er niet meer uit te komen. Ondertussen is het hard gaan regenen en gaan onweren. Ondanks het onstuimige weer en de dierengeluiden die ik hoor, val ik vrij snel in slaap. Zal de vermoeidheid wel zijn.
Dag 19. 17/06/17. Montpelier - Gallatin Forest 476km
Gelukkig heb ik lekker geslapen vannacht. Ik stap op de motor richting Yellowstone park. Op de TomTom zie ik dat de zuid ingang van het park verder is dan ik dacht, nog 300km! Ik ben er dan ook pas rond een uur of 3. De entree voor het park is 25 dollar voor 1 tot 7 dagen. Ze hadden er alleen niet bij vermeld op de site dat om binnen te komen je ook door Titon national park komt, en dus totaal 40 dollar moest betalen. Mocht ik via de andere ingang willen komen, en dus niet via Titon het park in rijden moest ik 3 uur omrijden. Ik besloot dus maar gewoon te betalen. Samen met heel veel andere auto's, motorrijders, campers en fietsers rij ik door het park. Het zijn heerlijke wegen om motor te rijden, en om de zoveel tijd is een plek om te stoppen voor foto's. Er gaan een aantal wegen door het park, waar je 75km per uur mag rijden. Je zou denken, gevaarlijk met al die dieren. Dat valt wel mee, de mensen zijn veel gevaarlijker. Als er een dier wordt gespot, stampen ze op de rem en zetten ze de auto half op de weg stil. Het voordeel is dus wel, je ziet gelijk als er een dier is gesignaleerd. Zo zie ik al vrij snel 2 enorme bizons in een weiland. Heel gaaf om te zien! Verder kom ik nog een aantal herten en nog enkele bizons tegen. Ook neem ik een kijkje bij de old faithfull. Een enorme geiser die eens in de 90 minuten anderhalve minuut kokend water de lucht in gooit. Het park blijkt veel groter dan ik had gedacht, en als ik rond half 8 s'avonds pas bij de noord ingang/uitgang ben besluit ik te gaan. Vrij snel vind ik een goedkope camping, ongeveer 50km boven Yellowstone. Ook hier staat dat je op moet passen voor beren en is het verboden je eten in je tent, campers of auto te laten. Alles moet in een speciale metalen box waar de beren niet in kunnen. Als de tent staat ga ik nog opzoek naar een winkel, die blijkt alleen 20 km verder te zijn dus in totaal rij ik 40km voor ik terug ben met wat te eten. Dan blijkt ook nog m'n bereik op de camping weg te zijn en had nog belooft een berichtje te sturen dat ik was aangekomen. Ik spring dus weer op de motor op zoek naar signaal. Na 10km rijden, geen signaal. Na 15 kilometer stop ik weer, nog steeds niet! Dan probeer ik tegen beter weten WiFi. Eigenlijk slaat het nergens op, want ik zie geen huisje of niets. Maar jawel, ik heb signaal! Geen flauw idee waar het vandaan komt, maar ik kan eindelijk laten weten dan ik een slaapplek heb gevonden. Ik ga snel terug naar de camping en steek het kampvuur aan. Om half 10 kan ik eindelijk eten en ga daarna snel slapen.
Dag 20. 18/06/17. Gallatin Forest - Helena 420km (via Yellowstone)
Ik heb besloten vandaag toch nog een stukje Yellowstone in te rijden. Ik lig toch nog ruim voor op schema en het kaartje was 7 dagen geldig. Ik zou er ook makkelijk 7 dagen door kunnen brengen, zo groot is het! Als ik het park in rij zie ik als snel weer allemaal auto's stilstaan. Zoals altijd kijk ik of ik al rijdend kan zien wat voor dier er rondloopt. Zie ik het nou goed? Zie ik een beer lopen beneden aan de heuvel? Ik parkeer snel de motor aan de kant van de weg, en pak m'n camera. Een zwarte (heet in het Nederland bruine beer, in het Engels Black bear, snap jij het?) loopt op z'n gemak rond. Niet veel later komt er nog een beer aangelopen. Deze is wel bruin, maar volgens mij van de zelfde soort en is het een jonkie. Of het zou een Grizzly moeten zijn, maar ze lopen met z'n 2tjes rond dus het zal wel familie zijn. Als ik doorrij kom ik even later een kudde bizons tegen die door het grasland rennen. Als ik even later een zijweg in rij, lopen ze met z'n alle over de weg. Ze lopen over een brug, tussen alle auto's door naar een ander grasland. Ik ga weer door. Ondertussen rij ik steeds verder omhoog een berg op. Het wordt kouder en kouder, en niet veel later rij ik door een wit landschap. Alleen de weg is gelukkig sneeuwvrij. Ik begin het ook koud te krijgen, want had me hier niet echt op gekleed. Even later rij ik de berg weer af en gaat de temperatuur langzaam weer omhoog. Ik rij langs een enorm meer, en stop nog bij enkele geisers en plekken waar er kokkende modder uit de grond naar boven komt. Echt op super veel plekken komt stoom uit de grond. Eind van de middag rij ik het park weer uit. Ik rij nog zo'n 200km tot ik bij een camping aankom. De camping ligt aan een groot meer bij het stadje Helena. Als ik aankom zie ik hele donkere wolken aan de hemel. Binnen 5 minuten staat m'n tent, is m'n matje opgeblazen en liggen mijn spullen in de tent. Ik ben erg moe van de drukke dag en ga op tijd slapen.
Dag 21. 19/06/17. Helena - Lethbridge 438km
Ik heb lekker geslapen, en stap weer op de motor. Het plan is vandaag om ergens tussen hier en Calgary te eindigen want daar heb ik voor morgen een goedkoop hotel geboekt. Net voor de grens met Canada spreek ik Dwight bij een tankstation. Hij komt uit Texas en wil naar Fairbanks in Alaska op z'n Harley. Het liefst zou hij net als ik de beruchte Dalton highway afrijden tot Deadhorse, maar hij verwacht dat zijn motor daar niet voor gemaakt is. We maken nog een filmpje voor zijn Facebook pagina en dan gaat hij weer verder. Als ik ook getankt heb, wat gedronken en m'n zadelpijn weer even weg is vervolg ik mijn weg naar de Canadese grens. Als ik bij de grens aan kom staat er 1 auto voor me in de rij voor het hokje met de douanier. Ik stap snel van de motor en pak mijn paspoort uit mijn tas. Mijn linkerhand aan de koppeling, rechts het gas dus stop ik snel even m'n paspoort tussen mijn tanden voor ik naar het hokje rijdt. De douanier vraagt kwaad of ik het normaal vind om eerst iets in mijn mond te stoppen voor ik het aan iemand geef. Ik excuseer me en als ik bevestig geen alcohol, tabak of wapens in te voeren laat hij me Canada in. Het eerste wat me in Canada opvalt is dat de Miles veranderen in de oude vertrouwde kilometers. Ook tank ik geen gallons meer maar liters. Wel zo fijn! Als ik in een heel klein stadje aankom opzoek naar een camping, vind ik een RV park (kampeerplaats voor campers) waar ik ook mijn tent op kan zetten. De plek kost 20 dollar. Vind dat ondertussen wel prijzig dus rij verder, de afgelopen dagen kampeerde ik voor 7 tot 10 dollar! Hoewel ik de eerste dagen in Amerika campings had voor 30 dollar, vind ik dat nu te duur. Als ik 20km verder ben bedenk ik me eens dat het ondertussen Canadese dollars geworden zijn. Als ik het later terug bereken bleek de camping maar ongeveer 15 euro te hebben gekost. Uiteindelijk kom ik in een stadje Lethbridge en ben doodmoe, dus wil zo snel mogelijk een motel of campings. De motels zijn allemaal tegen de 100 euro en uiteindelijk vind ik een camping voor zo'n 23 euro. Ik heb geen zin meer om verder te zoeken en besluit het maar te doen. Ik haal bij de supermarkt een salade en eet hem bij de tent op. Een konijntje komt aangewandeld. Ik gooi hem een paar stukjes wortel, maar hij laat het zonder pardon liggen en knabbelt aan een paar grassprietjes. Het is half 10 en wordt langzaam donker, dus tijd om te gaan slapen.
Normaal wordt ik altijd wakker van de wekker. Dit keer niet, ik heb amper geslapen vannacht. Niet door de spanning van de reis die vandaag begint, maar door het afscheid met Lisa gister. Ondanks dat we de laatste dag samen nog veel hebben kunnen lachen, heb ik nooit zoveel verdriet gehad. Ik sta op want Peter staat over een half uur op de stoep om me op te halen. Ik geef ons mam nog een flinke knuffel en ons pap komt ook nog even langs. Dan brengt Peter mij naar Düsseldorf Airport. Buiten het weg brengen heeft hij sowieso ook heel veel voor me gedaan in aanloop naar deze reis. Ik zeg hem gedag en ga opzoek naar de plek om mijn bagage te dumpen. Ik heb een heel apart gevoel, van éen kant heel speciaal door het avontuur wat me te wachten staat. Van de andere kant realiseer ik me ook heel goed dat ik er de komende maanden helemaal alleen voor sta. Als ik mijn bagage afdrop is het nog eventjes spannend of ze over mn helm beginnen die ik in mijn hand heb, gelukkig mag die zonder bij te betalen het vliegtuig in. Na een paar uurtjes landt ik in IJsland. Enkele maanden eerder was ik hier samen met Lisa voor een geweldige week vakantie. Nu ben ik er niet langer dan een uurtje, maar in dat uur komen alle mooie herinneringen weer naar boven. De reis van IJsland naar New York is wat minder ontspannen. Achter me zit iemand continu verschrikkelijke scheten te laten en voor me zit een krijsend kind. Een beetje de standaard ergernissen in een vliegtuig, maar daardoor niet minder vervelend. Als ik aankom op New Wark AirPort, iets onder New York is het nog even spannend. Overal op internet stond dat je Amerika officieel niet binnenkomt zonder return ticket per vliegtuig of boot. Die heb ik dus niet, wat kan betekenen dat je het land niet inkomt. Wel heb ik van een andere motorrijder gehoord dat dit gene probleem zou moeten zijn als ze je plannen horen. Toch is het een hele opluchting als de douanier me het land inlaat, en mij een geweldige en veilige reis toewenst. Buiten wacht ik op de bus die me naar Manhattan rijdt, want met de taxi zou het mij 100 dollar kosten! Als ik de bus uitstap sta ik midden op times square, wow! Dit is wel heel gaaf! Omdat ik een zware tas op mijn rug heb, een op Mn buik en Mn helm in mijn hand besluit ik het hotel te zoeken. Ik vogel uit hoe de metro werkt, en loop nog een stuk als ik in mijn hotel in Chinatown aankom. Het was het goedkoopste wat ik kon vinden in New York, en dat is er ook wel aan af te zien. Meer dan een hokje met een bed is het niet.
Dag 2. 31/05/17. New York
Ik kon gister heel slecht in slaap komen omdat er iemand gruwelijk lag te snurken naast mij. De muren waren dunne houten plaatjes en het plafon was alleen kippengaas, dus het was alsof ik langs een Senseo apparaat lag. Gelukkig bedacht ik me ineens dat ik oordopjes bij had voor tijdens het motorrijden. Toen ik die in deed viel ik zo in slaap. Toen ik op stond ging ik gelijk de stad in. Eerst naar het WTC memorial en het nieuwe wtc, wat heel indrukwekkend was. Daarna liep ik verder door de stad, via de brooklyn bridge naar brooklyn en terug naar Manhattan over de Manhattan bridge. Later die middag ben ik nog met de gratis ferry naar Staten Island gegaan, waar je onderweg het Vrijheidsbeeld kon zien en een mooi uitzicht op de skyline van New York. Savonds heb ik een rondje gelopen over Times Square, wat heel indrukwekkend was met al die lichtjes.
Dag 3. 01/06/17. New York
Het eerste waar ik vandaag naar opzoek ga is zonnebrand, want ben gister na 1 dag al aardig rood. Als ik dat gevonden heb, loop ik uit nieuwsgierigheid de Trump tower in. Er zit een groot winkelcentrum in, maar je moet door een hele beveiliging en heb eigenlijk wel wat beters te doen. Ik zag iemand op straat met een bord 'Rent bike 3 dollar one hour'. Ik zeg hem dat ik dat wel zie zetten en ik loop achter hem aan. Dan moet ik 9 euro afrekenen, want het gaat per 3 uur. Is nog steeds niet duur maar doe het uit principe niet. Even verderop kan ik een fiets huren voor 5 euro, 2 uurtjes. Ik stap op de fiets en rij Central parc in. Na een half uurtje redelijk doortrappen ben ik pas aan het einde, echt niet normaal zo groot! Op een paar plekken stop ik even voor foto's. In een grote vijver waar mensen aan het roeien zijn, zwemmen schildpadden! Hij poseert voor de camera en ik ga weer door. Op de terugweg ben ik nog even verdwaald, want door de hoge gebouwen in New York werkt mijn Google maps af en toe niet mee. Gelukkig ben ik op tijd om de fiets weer in te leveren. Ik loop terug richting de metro en maak nog een foto van het Empire state building. Na een uurtje rust op de kamer ga ik even wat eten. Ik heb nog 2 uur voor ik het Rockefeller gebouw in ga voor het uitzicht (had hier gister online een ticket voor geboekt). Ik had gister ergens zien staat Pizza + beer 12 dollar ergens bij Times square, maar kan niet nergens gevonden krijgen. Uiteindelijk geef ik het op en wil gewoon ergens iets simpels en goedkoops eten, maar dan loop ik er perongeluk toch langs. Ik eet snel een pizza en ga naar de 'Top of the Rock'. De rijen van de Efteling zijn er niets bij. 68 verdiepingen later kom ik aan op 259 meter hoogte. Samen met heel, heel veel andere mensen probeer ik een foto te maken van het geweldige uitzicht. De zon gaat onder en ik zie New York langzaam verlicht worden door miljoenen lichtjes.
Dag 4. 02/06/17. New York - Hickory Run State Parc 170km
Met al m'n spullen op mijn rug vertrek ik naar de motor. Hij staat in een loods in Linden, iets zuid west van Manhattan. Via de metro, de trein en een stuk lopen kom ik bij de loods aan. Eerst doet het vrouwtje heel moeilijk, krijg het al langzaam benauwd. Maar blijkbaar dacht ze dat ik een motor wilde verschepen ipv dat ik hem kwam ophalen. Als we elkaar begrijpen is het zo geregeld. Een half uurtje later komt een man op de guzzi aangereden. Hij is nog in exact dezelfde staat als dat ik hem heb afgeleverd in Roosendaal. Ik bevestig op mijn gemak de bagage erop en ga eerst tanken. De eerste kilometers door Amerika voelen gelijk heel vertrouwd en ontspannen. Ik wilde graag een foto met mijn guzzi en de skyline van New York, dus ik besluit naar Brooklyn te rijden. Onderweg moet ik nog 15 dollar tol betalen, dat valt dan weer tegen. Aangekomen op de plek die ik voor ogen had is er een foto schoot aan de gang. Ik zeg dat ik zo klaar ben, maar als ik zie dat ze met een crew van 8 man zijn en allemaal professionele spullen laat ik ze maar voorgaan. Zijn ze bijna klaar, wordt ik weg gestuurd door een soort van beveiliger. Ik stond ook net 10 meter op een voetpad, maar had hem er niet eens op gereden maar gerold. Als de shoot klaar is en de beveiliger is weg, maak ik alsnog een foto. Dit keer 3 meter op het voetpad. Dan voer ik het adres van een camping in en ga rijden. Tot m'n stomme verbazing is volgens de TomTom de snelste route dwars door Manhattan, dat was niet gepland! Ik laat het maar gewoon op me af komen, en het valt allemaal best mee! Als ik eenmaal New York uitrij en penselvinia in rij valt me op hoe mooi groen het is. Onderweg zie ik wel een stuk of 30 herten, helaas allemaal dood op de weg. Even later zie ik iets zwarts harigs op de weg liggen, dat kan alleen maar een zwarte beer zijn? Zitten die hier ook? Op de plek waar de camping zou moeten zijn, blijkt een summer camp te zijn. Een jongen geeft me de route van een camping en een half uurtje later kom ik dan eindelijk aan. Midden in een bos heb ik een plekje en zet ik mijn tent op. De camping is heel erg ruimtelijk en er is bijna niemand! Als ik naar het toilet gebouw loop zie ik nog op een bord staan dat je je eten niet moet laten slingeren ivm beren, dus toch!
Dag 5. 03/06/17 Hickory state parc - Streetboro 528km
Ik verlaat de mooie camping en ga weer onderweg. Ga een lange en vermoeiende rit kom ik aan, maar er is weer geen camping op de plek waar er een zou moeten zijn. Ik ben kapot, maar gelukkig had ik een alternatief iets verder op. Eindelijk ben ik er, krijg ik te horen dat de camping vol zit! Ze verwijzen me naar een camping een kwartiertje verderop. Daar is gelukkig wel plek. Ik ga nog boodschapjes doen en verder niets meer. Op het menu vanavond 2 tomaatjes, een blikje sardientjes en broodjes. Simpel, maar lekker en gezond!
Dag 6. 04/06/17 Streetboro - Howe, Twinn Mills campground 370km
Vannacht was ik een paar keer wakker geworden van geritsel bij mijn tent. Maar s'ochtends blijkt wie het was, een leuk eekhoorntje die bij mijn tent naar eten aan het zoeken was. Ik ga weer op pad. Het rijden in Amerika is trouwens heel relaxt. Grote rustige wegen. Een paar verkeersregels wijken af. Je mag hier links en rechts inhalen. Bij sommige kruispunten moet je stoppen, en de eerste die aankomt heeft voorrang. Als je een schoolbus tegen komt die stilstaat moet je stoppen op de weg. Eigenlijk gaat het allemaal veel minder chaotisch als in Nederland. Wat wel raar is om te zien dat de meeste motorrijders zonder helm op rijden, en meestal in een korte broek en T-shirt. Mij toch niet gezien! Als ik aankom op de camping zet ik mijn tent op en ga boodschappen doen voor het avondeten. Ik ga opzoek naar de eerste de beste supermarkt, en dat blijft de Walmart te zijn. Wat een gigantische winkel! Hij doet me denken aan de Tesco die ik ken uit Hongarije. Ik koop een blikje soep en worstjes. Aangekomen op de camping maak ik een kampvuur en bak de worstjes. Het blik soep gooi ik op de hete kolen en het is een succes, heb heerlijk gegeten en lekker bezig geweest!
Dag 7. 05/06/17. Howe - Bloomington 438km
Ik vertrek vroeg richting Chicago, waar de route 66 begint. Als ik Chicago in rijdt voel ik een koude wind. Het is de wind die van Lake Michigan komt, een meer ongeveer zo groot als de Noordzee. Als ik aankom op de plek waar de route 66 begint zie ik alleen een lelijk standbeeld. Eerlijk gezegd had ik een plek voorgesteld met allemaal motorrijders en toeristische kraampjes ofzo, maar er was niets te zien. Later las ik dat er 2 plekken zijn. Ik was op de plek waar hij als eerste is begonnen, maar blijkbaar was het start/eindpunt jaren later ergens anders. Ik besluit ook niet af te stappen maar de stad uit te rijden. In de stad is de route 66 totaal niet te vinden, dus rij tot een stuk buiten Chicago en ga daarna de route 66 op. Ik kom enkele motorrijders tegen, maar niet zoveel als ik had gedacht. Wel is in ieder stadje aandacht besteed aan de beroemde route 66, overal route 66 cafés en restaurants. Na een flinke rit kom ik aan bij het motel. Tijd voor een heerlijke douche en een goed bed.
Dag 8 06/06/17. Bloomington - Powellville (Boiling spring campground) 454km
Ik wordt wakker in mijn motel, met een heerlijk zacht bedje. Ik ontbijt nog even wat bij het motel inbegrepen zat. Hoewel dat niet veel voorstelde. Dan stap ik op de motor voor een lange rit van zo'n 500km. Ik wil de route 66 volgen, maar in de dorpjes is het af en toe totaal niet aangegeven. Ook houdt de weg af en toe gewoon op en moet je via een andere weg weer op de route 66 zien te komen. Als ik onderweg voor de 2e keer de zelfde wasbeer dood op de weg zie liggen, besef ik dat ik weer terug aan het rijden ben. Dit schiet niet echt op zo! Als ik rond een uur of 5 aankom op de camping is er niemand aanwezig. Ik heb ook geen bereik terwijl ik Lisa nog zou appen dat ik ben aangekomen. Ik rij een stukje tot ik weer bereik heb. Ook haal ik nog wat water en een blik tomaten soep en rij terug naar de camping. Gelukkig is er dan wel iemand, die me een plek toe wijst voor 8 dollar. Met de soep was het een beetje geklungel zonder blikopener, maar uiteindelijk heb ik goed kunnen eten.
Dag 9 07/06/17. Powellville - Hey burn lake 486km
Na lekker geslapen te hebben stap ik weer vol energie op de motor. Zoals eigenlijk iedere dag stop ik onderweg bij de mcdonalds voor een ijskoude large dr pepper diet, die maar een dollar kost. Gek genoeg betaal je voor een small hetzelfde. Komt ook nog eens bij dat je hem zo vaak mag bijvullen als me wilt! Als ik wat dingen op mijn telefoon aan het doen ben, komt een medewerker vragen of die Guzzi van mij is. Hij is vol bewondering over de reis, en na het gesprek krijg ik van hem een pinguïn knuffel die uit een happy meal vandaan komt. Chuck heette hij, die naam stond hem wel! Rond een uur of 16.00 kom ik aan bij Hey Burn lake. Ik rij de camping op maar er is niemand aanwezig. Het is blijkbaar de bedoeling dat je een enveloppe pakt en een formulier invult. De volgende dag gooi je de enveloppe met geld in de brievenbus and thats it! Als de tent staat rij ik naar de walmart iets verder op voor wat eten. Ik heb zin in pizza, maar hoe ga ik dat doen zonder oven. Ik besluit de gok te nemen en koop de diepvries pizza. Terug gekomen op de camping steek ik de bbq aan (die bij de meeste campings bij iedere plek staat samen met een bankje en een vuurplaats). Ik gooi er wat hout op en al snel brand hij goed. Tijdens het bakken bedenk ik me alleen wel dat de pizza ook genoeg warmte van bovenste krijgen, en dat krijg hij zo alleen van onderen. Ik leg hem nog even op de kolen (met het karton eronder) uiteindelijk is de bodem perfect en de bovenkant iets warmer dan lauw. Het viel me niet tegen, maar volgende keer weer gewoon vlees op de bbq. Na het eten loop ik nog een stukje langs het meer en ga op tijd slapen.
Dag 10 08/06/17. Hey burn lake - Amarillo 557km
Ik heb goed geslapen in m'n tentje. Als ik de spullen op de motor aan het laden ben komt een vrouwtje die de wc's gaat poetsen even kletsen. Ze is heel enthousiast over de reis en vind het geweldig dat ik zoiets doe. Ze wenst me nog namens Jezus en god een hele goede en mooie reis toe. Na een lange en vermoeiende rit kom ik aan in Amarillo, Texas. Onderweg moest ik af en toe oppassen dat ik niet van de motor waaide. Door de grote open vlaktes van Texas. Ondanks dat het verkeer in Amerika heel relaxt is, is het rijden heel erg zwaar. Ik heb mijn windscherm er af gehaald, die zou er in Alaska toch wel aftrillen op de zandwegen. Misschien toch spijt van die keuze, want ik vang gruwelijk veel wind op de motor. M'n handen en armen doen pijn van het continu vasthouden. Ook m'n rug en kont weten af en toe niet waar ze het zoeken moeten, maar af en toe een stop doet veel goed. Na een lange rit kom ik aan bij het motel. Ik heb de goedkoopste kamer in de omgeving, maar kan er niks slechts over zeggen. Een super groot bed, een lekkere douche en een airco. Meer heb ik niet nodig! S'avonds haal ik voor 5 dollar een flink menu bij de Taco Bell en geniet van een zacht bedje in het motel.
Dag 11. 09/06/17 Amarillo - Santa Fe 450km
Ik sta op in het motel en schuif aan bij het ontbijt wat er is. Je kan zelf een wafel bakken, maar vind dat nog al vroeg om 8 uur s'ochtends. Ik besluit een soort kleine broodjes te pakken. Ik neem een hap en het is niet te vreten, zo droog als wat. Nu zag ik dat er een bak met saus langs stond. Ik gooi er een hoopje saus over een neem een hap. Het is een of andere championnen saus. Niet eens zo vies, maar om 8 uur s'ochtends? Gadverdamme! Daarna stap ik op de motor. Nick gaf me de tip dat in de buurt van Amarillo de Cadillac ranch zou zijn. Het bleek 5 minuten verderop te zijn. Midden in een weiland stonden een stuk of 10 caddilacs met de neus in het zand ingegraven, volgespoten onder graffiti. Er lagen honderden spuitbussen op de grond dus je kon zelf ook je gang gaan. Na een aantal foto's gemaakt te hebben stapte ik weer op de motor. Het plan was een camping te zoeken in het natuurpark Villanueva. Daar aangekomen bleek er vrijwel niets te zijn, en het was bloed heet. Ik nam een slok water wat ik bij had. Ik had eigenlijk theezakjes mee moeten nemen want het kookte zo ongeveer. Ik besloot zo'n 80km door te rijden richting Santa Fè. Zo'n 15 kilometer tevoren zag ik een bordje camping. Ik ging kijken, ze hadden een zwembad en WiFi dus vond het helemaal prima. Heb eventjes een duik genomen, en savonds nog wat worstjes op de bbq gegooid.
Dag 12. 10/06/17 Santa Fe - Gallup 330km
Op de camping gister had ik alvast een goedkoop motel geboekt voor vandaag. Campings kreeg ik niet gevonden waar ik zat, en dit motel koste 35 dollar dus dat was nog te overzien. Ruim 350km later kwam ik in Gallup aan. Onderweg leek het al bijna alsof ik door monument valley reed, overal zand en in de verte hoge rode rotsen. Onderweg een paar keer bijna van de motor geblazen door de enorme wind. Aangekomen in Gallup een relaxt middagje en avondje gehad, en voor de 3e keer deze reis gegeten bij de Taco Bell. Waar je voor weinig geld lekkere taco's en burritos hebt.
Dag 13. 11/06/17 Gallup - Monument Valley 289km
Één van de plekken waar ik tevoren zeker na uit keek was wel Monument Valley. Het was ongeveer een uurtje of 3 rijden. Onderweg merkte ik dat er een flinke wind stond, waar ik niet eerder zo'n last van had tijdens het rijden. Aangekomen bij Monument Valley was het ondanks de hoge verwachtingen heel erg indrukwekkend! Ik besloot eerst naar de camping te gaan om de tent op te zetten en daarna de valley te gaan bekijken. Toen ik mijn tent op wilde zetten, waaide hij bijna weg! Gelukkig kon ik hem nog net vast grijpen. Ik probeerde hem met haringen vast te zetten, maar de tent waaide gewoon plat door de wind. Toen heb ik hem maar aan de andere kant gezet en gevraagd bij de receptie of dat mocht, omdat de plaatsen toegewezen waren. Gelukkig was het geen probleem. Toen ben ik naar de ingang van het 'park' gereden. Je kan iets van 18mile om alle hoge rotsen rijden, en op de site stond dat de entree voor motoren 15 dollar. Aangekomen bij de entree vertelde ze dat ik met de motor alleen naar het visitorscenter mocht, en niet de route mocht rijden. Dat was wel balen, en ik vond het te duur om voor 70 dollar met een tour mee te gaan. Gelukkig kon ik de indrukwekkende rotsen ook vanaf de weg bekijken. Ik zette de motor langs de kant en wilde eerst kijken of ik een stukje met de drone kon vliegen. In het park was dat verboden, maar vanaf de weg niet volgens de app die ik daarvoor heb. Helaas gaf de drone een foutmelding, hij was te warm. Ook niet heel gek want het was ruim 35 graden en de drone zat in mijn zwarte koffer op de motor, waar de zon op had gestaan (schaduw is zeldzaam in de woestijn). Dan maar een foto maken met mijn camera. Ik zette hem op mijn statief voor een foto van mij en de motor. Plots kwam er een enorme windvlaag. Even zag ik niets meer door het zand in mijn ogen, en toen ik daarna keek zag ik de camera op de grond liggen. Er zat een flinke deuk aan de voorkant en hij gaf een foutmelding. Dat was even flink balen! Ik citeer een quote van Bas Baaten: 'alles mag tijdens de reis sneuvelen, als ik zelf maar heelhuids thuis kom'. Op die manier kon ik het wel relativeren. Een tweede poging met de drone lukte gelukkig wel. Had een goed shot kunnen maken, maar ben toen wel gestopt want wilde niet dat door de wind ik ook de drone vaarwel kon zeggen. Daarna heb ik nog wat foto's met mijn iPhone gemaakt en ben toen naar de camping gegaan. Toen ik eenmaal in de tent lag, stak de wind weer flink op. Dat is de hele nacht doorgegaan. Soms waaide het zo hard dat het 'plafon' van de tent tegen mij aan kwam omdat de tent helemaal plat waaide. Ook kwam er enorm veel zand en stof de tent in, terwijl alles helemaal dicht zat. Heb dus niet echt geslapen die nacht.
Dag 14 12/06/17 Monument Valley - Williams (Kaibab Forest) 458km (via Page)
Ik liet Monument Valley achter me, om richting de Grand Canyon te rijden die morgen op het programma staat. Onderweg is de wind nog heftiger dan gister. De motor staat schuin op de weg om hem tegen de wind in te kunnen sturen. Soms met een windvlaag kan ik hem echt net overeind houden. Wat me op valt is dat de motorrijders die altijd hun hand uitsteken om te groeten, nu alleen nog maar een vingertje opsteken. Bang dat ze van de motor flikkeren. Af en toe vliegt er ook iets over de weg, een vuilniszak of takken. Ik rij rustig en op die manier is het net te doen, alleen erg vermoeiend. Ik maak een tussenstop bij Horseshoe Bend. Je hoeft geen entree te betalen en het is alleen ene kilometer lopen naar het uitzichtpunt. Het is zeker de moeite waard! Een rivier vormt zich een weg door de enorme rotsen, in de vorm van een hoefijzer. Als ik terug kom bij de motor spreekt een Nederlander mij aan als hij mijn kenteken ziet. We kletsen even en ik geef hem mijn ansichtkaart. Ik zeg dat ik ze eigenlijk voor een dollar verkoop, maar hij geeft 10 dollar! Het eerste ansichtkaarten die ik verkoop, en nog wel aan een Nederlander! Als dit nou iedere dag zo zou gaan. Ik rij weer verder en kom bij de camping aan. Ik zet mijn tent op en ga nog even naar de supermarkt. Ik sta bij het bier te kijken en ik vraag een jonge gast of het biertje in mijn handen aan te beleven is. Ik dacht dat hij er werkte, omdat hij (dacht ik) een scanapparaat aan zn riem had hangen. Toen ik hem bedankte voor zn advies en wegliep zag ik dat het zijn pistool was haha. Het was voor het eerst in Amerika dat ik iemand zo met zn gun zag lopen. Terug op de camping at ik een broodje en wat tomaatjes. Toen ik m'n biertje pakte en de iPad om m'n reisverslag bij te werken, kwam er iemand naar mij toe. Het was Thom, en hij stond een plek langs me. Thom was een gepensioneerde Amerikaan. Hij was enthousiast over mijn motor. Hij had in z'n leven aan alle motoren gesleuteld behalve aan een Guzzi. Ik zei al meteen, leef je uit! Hij had heel zijn leven als 'mechanic' gewerkt. Hij had 30 jaar geleden zijn eigen vliegtuig gebouwd. Na 2 keer tijdens de landing te zijn gecrasht nam hij zichzelf voor dat als dat nog één keer zou gebeuren, hij vliegles zou nemen en hij een vliegtuig zou kopen. Zo geschiedde, na de 3e crash haalde hij zijn vliegbrevet en kocht hij een vliegtuig. Daarmee heeft hij iedere uithoek van Amerika gezien. Uiteindelijk heb ik de hele avond met hem gekletst. Over Trump, de opwarming van de aarde en van alles en nog wat.
Dag 15. 13/06/17 Williams (Kaibab Forest) - Grand Canyon en terug 190km
Ik sta op en maak me klaar om naar de Grand Canyon te gaan. Voordat ik ga speek ik nog een man die vraagt wat m'n plannen zijn op de motor. Hij is heel enthousiast en verteld dat hij zelf toen hij jong was de halve wereld is over gezeild. Dat zijn de herinneren die je de rest van je leven koestert. Het geeft me toch weer voldoening om dat van iemand te horen! Ik stap op de motor voor een ritje van een uur naar de Grand Canyon. Ik betaal 15 dollar om met de motor het park in te gaan. Ik parkeer de motor in het park en loop de andere toeristen achterna naar het beginpunt van de trail, aan de zuidkant. Ik had me een gigantische canyon voorgesteld, en toch was ik verbluft toen ik het met eigen ogen zag. Wat een enorm eindeloos uitzicht. Ik heb nog een stukje rondgewandeld en foto's gemaakt. Onderweg tussen alle chinezen door liepen ook eekhoorntjes. Ik was ze al vaker tegen gekomen in de bossen in Amerika, maar deze waren totaal niet bang. Ze waren natuurlijk opzoek naar eten, maar poseerde ook af en toe voor de camera. Toen ik gedeelte van het park had gezien, heb ik nog een stuk op de motor gereden voor wat uitzichtpunten vanaf andere plekken in het park. Intussen was het 15.00 geweest, en om 16.00 moest ik op het vliegveld bij de Grand Canyon zijn. Ik had een helikoptervlucht geboekt! Dat was een van de dingen die ik heel hoog op m'n lijstje had staan. Ik twijfelde moet ik wel of niet doen, maar dacht als je het ooit wil doen moet je het eigenlijk boven de Grand Canyon doen. Samen met 4 andere en de piloot stapte we in de helikopter. Heel rustig steeg hij op. Van binnen was het net een hele oude fiat 500 waar we met z'n alle hutje mutje ingepropt zaten. Hij ging ook alle kanten op, dus werkt wel een klein beetje misselijk. Maar het uitzicht was echt geweldig! Heb een half uur lang continue m'n ogen uitgekeken. Na de vlucht ben ik weer naar de camping gegaan. Als avondeten worstjes boven het kampvuur gebakken met een soepje en wat tomaatjes. Savonds ben ik op tijd gaan slapen.
Dag 16 14/06/17. Williams (Kaibab Forest) - Las Vegas 380km
Net als de nacht ervoor was het erg koud s'nachts. Ik zie op m'n telefoon dat het 2 graden was s'nachts! Niet gek dat ik het koud had in m'n tentje. Als ik een mueslireep pak, voel ik iets achter me. Een eekhoorn gaat er vandoor met de andere mueslireep! Hij mag hem best hebben maar er zat nog plastic om, dus heb hem afgepakt en daarna een stukje gegeven. Ik ruim verder m'n spullen op en voor dat ik ga zeg ik Thom gedag. Als hij gedag zegt is hij een beetje ontroerd en zie ik tranen in zijn ogen. 'You're a good guy, Bas' zegt hij nog voor we gedag zeggen. Ik stap op de motor, en besef me dat dit wel die speciale ontmoetingen zijn met mensen die je bij blijven. Als ik de camping af rijdt springt er eerst een muisje over het pad, daarna een eekhoorn en dan vliegt er ook nog een fel blauwe vogel voorbij. Alsof ze me gedag wilde zeggen van deze mooie plek! Ik rij onderweg naar Las Vegas. Onderweg wordt het steeds warmer. Net voor Vegas rij ik las de Hoover Dam, en stop er nog even kort voor een foto. Van 20 kilometer afstand zie ik Vegas al liggen midden in de woestijn. Uit het niets rijzen hoge gebouwen uit de grond. Door het drukke verkeer banend kom ik uiteindelijk bij het hotel aan. Het is ruim 40 graden dus besluit eerst even wat kouds te drinken te halen en bij te komen op de kamer. Rond een uur of 7 ga ik met een shuttle dienst van het hotel naar de beroemde strip. Aangekomen op de strip loop ik hem helemaal af van de zuidkant tot de noordkant. Ik kom langs de Eiffeltoren, de aller duurste winkels en weet ik hoeveel casino's. Ik besluit 1 dollar in een fruitautomaat te gooien in Caesars Palace. Gelukkig valt de jackpot niet, anders had ik de rest van de reis alleen in hotels doorgebracht en dat had niet zo'n mooie verhalen opgeleverd. Als ik de hele strip gehad heb loop ik terug naar het hotel. Als ik ergens pizza 5 dollar zie staan bedenk ik me dat ik nog niet gegeten heb en besteld een pizza. Op de kamer aangekomen eet ik een halve pizza op en ga lekker slapen.
Dag 17. 15/06/17 Las Vegas - Kanosh 428km
Ik begin de dag goed, want ik had nog een halve pizza in de koelkast liggen. Ik check uit en stap op de motor. Het is weer gruwelijk heet onderweg. Ruim 40 graden is niet fijn op de motor. De ruim 40 graden is in de schaduw, en helaas rij ik niet in de schaduw. Ik zie ook amper andere motorrijders, en die ik zie rijden in een T-shirt en korte broek. Het water wat ik bij me had is natuurlijk weer zo warm als iets, dus giet het maar in m'n jas naar binnen. Af en toe een stop onderweg voor een koud drankje doet wonderen. Als ik na ruim 400 kilometer besneeuwde bergtoppen zie, is het gelukkig afgekoeld naar zo'n 30 graden. Ik sla de grote weg af op weg naar de camping. Ik rij een zandpad af die naar de camping zou moeten leiden. Als ik na 10 minuten rijden door een bergpad nog geen camping zie en geen bordje camping begin ik te twijfelen. Gelukkig is niet veel later daar toch de camping. Ik zou een berichtje sturen als ik was aangekomen, maar heb geen bereik. Ik besluit dus terug te rijden over het pad, en wil gelijk kijken of ik wat te eten kan vinden in het dichtstbijzijnde dorpje. Als ik langs de buren op de camping kom, raak ik aan de praat. Het zijn 2 Amerikaanse gepensioneerde mannen en vrouwen, en ze vragen of ik mee wil eten! Graag! Ik rij nog even op en neer voor het berichtje te sturen en als ik terug kom, staat het eten klaar. Hotdogs, bruine bonen, fruitsalade en nog van alles. Als het tijdens het eten over beren gaat vragen ze of ik 'packed' ben. Of ik bepakt ben? Ze bedoelde of ik een pistool op zak heb haha. Hun altijd, waar ze ook heengaan. Ze adviseren me wel bearspray aan te schaffen voor Canada, want met een pistool kom ik het land niet in. Om zich te vermaken tijdens hun vakantie hebben ze een soort van offroad buggy's bij waarmee ze de zandpaden door de bergen verkennen. Na het eten mag ik een rondje meerijden, en de hond gaat mee achterin. Op de terugweg ben ik aan de beurt en mag ik rijden. Ik merk dat hij het toch een beetje spannend vond toen ik driftend door de bochten ging haha. Bij terug komt eten we nog taart als dessert en kletsen we wat, en daarna is het tijd om te gaan slapen.
Dag 18. 16/06/17 Kanosh - Montpelier 501km
De volgende ochtend hoor ik mijn naam roepen. Het is Charlie, een van de mannen die vraagt of ik mee wil ontbijten. Tijdens het ontbijt, wordt er net als tijdens het diner gisteren gebeden. Tijdens het gebed vragen ze god of hij voor een voorspoedige reis wilt zorgen. Dan is het tijd om weer verder te gaan. Ik bedank iedereen heel eeg voor het leuke gezelschap en het lekkere eten. Het plan is vandaag om een flink stuk te rijden, zodat ik morgen naar Yellowstone kan. Ook moet ik m'n olie en oliefilter laten verversen. In Salt lake city zitten een aantal motorzaken dus besluit dat daar te doen. Als ik aan kom bij de motorwinkel zeggen ze geen tijd te hebben, en ze hebben het materiaal ook niet. Ik dacht eigenlijk dat zo'n oliefilter redelijk universeel was, maar blijkbaar niet. Ze sturen me naar een andere motorzaak. Die hebben wel tijd, alleen het oliefilter niet. Gelukkig had ik er zelf eentje meegenomen op reis, dus ze konden aan de slag. Na ruim een uurtje is hij weer klaar voor de volgende paar duizend kilometer. Ik ben er wel achter nu dat het filter vervangen lastiger is dan ik dacht, en moet dus opzoek naar een plek waar ik er een paar kan kopen. Als ik weer verder rij wordt het steeds kouder en begint het af en toe te regenen. Uiteindelijk kom ik in Montpelier aan. In het stadje wordt ook Paris aangegeven, een stadje verderop. Als ik me niet door de bergen in de Franse Alpen waande, is het wel door de plaatsnamen. Op de camping aangekomen wordt ik meteen aangevallen door 100 muggen tegelijk, zo erg heb ik het nooit meegemaakt. Ik zet snel de tent op en ga boodschappen doen. Als ik terug kom op de camping besluit ik in de tent te eten, tanden te poetsen en er niet meer uit te komen. Ondertussen is het hard gaan regenen en gaan onweren. Ondanks het onstuimige weer en de dierengeluiden die ik hoor, val ik vrij snel in slaap. Zal de vermoeidheid wel zijn.
Dag 19. 17/06/17. Montpelier - Gallatin Forest 476km
Gelukkig heb ik lekker geslapen vannacht. Ik stap op de motor richting Yellowstone park. Op de TomTom zie ik dat de zuid ingang van het park verder is dan ik dacht, nog 300km! Ik ben er dan ook pas rond een uur of 3. De entree voor het park is 25 dollar voor 1 tot 7 dagen. Ze hadden er alleen niet bij vermeld op de site dat om binnen te komen je ook door Titon national park komt, en dus totaal 40 dollar moest betalen. Mocht ik via de andere ingang willen komen, en dus niet via Titon het park in rijden moest ik 3 uur omrijden. Ik besloot dus maar gewoon te betalen. Samen met heel veel andere auto's, motorrijders, campers en fietsers rij ik door het park. Het zijn heerlijke wegen om motor te rijden, en om de zoveel tijd is een plek om te stoppen voor foto's. Er gaan een aantal wegen door het park, waar je 75km per uur mag rijden. Je zou denken, gevaarlijk met al die dieren. Dat valt wel mee, de mensen zijn veel gevaarlijker. Als er een dier wordt gespot, stampen ze op de rem en zetten ze de auto half op de weg stil. Het voordeel is dus wel, je ziet gelijk als er een dier is gesignaleerd. Zo zie ik al vrij snel 2 enorme bizons in een weiland. Heel gaaf om te zien! Verder kom ik nog een aantal herten en nog enkele bizons tegen. Ook neem ik een kijkje bij de old faithfull. Een enorme geiser die eens in de 90 minuten anderhalve minuut kokend water de lucht in gooit. Het park blijkt veel groter dan ik had gedacht, en als ik rond half 8 s'avonds pas bij de noord ingang/uitgang ben besluit ik te gaan. Vrij snel vind ik een goedkope camping, ongeveer 50km boven Yellowstone. Ook hier staat dat je op moet passen voor beren en is het verboden je eten in je tent, campers of auto te laten. Alles moet in een speciale metalen box waar de beren niet in kunnen. Als de tent staat ga ik nog opzoek naar een winkel, die blijkt alleen 20 km verder te zijn dus in totaal rij ik 40km voor ik terug ben met wat te eten. Dan blijkt ook nog m'n bereik op de camping weg te zijn en had nog belooft een berichtje te sturen dat ik was aangekomen. Ik spring dus weer op de motor op zoek naar signaal. Na 10km rijden, geen signaal. Na 15 kilometer stop ik weer, nog steeds niet! Dan probeer ik tegen beter weten WiFi. Eigenlijk slaat het nergens op, want ik zie geen huisje of niets. Maar jawel, ik heb signaal! Geen flauw idee waar het vandaan komt, maar ik kan eindelijk laten weten dan ik een slaapplek heb gevonden. Ik ga snel terug naar de camping en steek het kampvuur aan. Om half 10 kan ik eindelijk eten en ga daarna snel slapen.
Dag 20. 18/06/17. Gallatin Forest - Helena 420km (via Yellowstone)
Ik heb besloten vandaag toch nog een stukje Yellowstone in te rijden. Ik lig toch nog ruim voor op schema en het kaartje was 7 dagen geldig. Ik zou er ook makkelijk 7 dagen door kunnen brengen, zo groot is het! Als ik het park in rij zie ik als snel weer allemaal auto's stilstaan. Zoals altijd kijk ik of ik al rijdend kan zien wat voor dier er rondloopt. Zie ik het nou goed? Zie ik een beer lopen beneden aan de heuvel? Ik parkeer snel de motor aan de kant van de weg, en pak m'n camera. Een zwarte (heet in het Nederland bruine beer, in het Engels Black bear, snap jij het?) loopt op z'n gemak rond. Niet veel later komt er nog een beer aangelopen. Deze is wel bruin, maar volgens mij van de zelfde soort en is het een jonkie. Of het zou een Grizzly moeten zijn, maar ze lopen met z'n 2tjes rond dus het zal wel familie zijn. Als ik doorrij kom ik even later een kudde bizons tegen die door het grasland rennen. Als ik even later een zijweg in rij, lopen ze met z'n alle over de weg. Ze lopen over een brug, tussen alle auto's door naar een ander grasland. Ik ga weer door. Ondertussen rij ik steeds verder omhoog een berg op. Het wordt kouder en kouder, en niet veel later rij ik door een wit landschap. Alleen de weg is gelukkig sneeuwvrij. Ik begin het ook koud te krijgen, want had me hier niet echt op gekleed. Even later rij ik de berg weer af en gaat de temperatuur langzaam weer omhoog. Ik rij langs een enorm meer, en stop nog bij enkele geisers en plekken waar er kokkende modder uit de grond naar boven komt. Echt op super veel plekken komt stoom uit de grond. Eind van de middag rij ik het park weer uit. Ik rij nog zo'n 200km tot ik bij een camping aankom. De camping ligt aan een groot meer bij het stadje Helena. Als ik aankom zie ik hele donkere wolken aan de hemel. Binnen 5 minuten staat m'n tent, is m'n matje opgeblazen en liggen mijn spullen in de tent. Ik ben erg moe van de drukke dag en ga op tijd slapen.
Dag 21. 19/06/17. Helena - Lethbridge 438km
Ik heb lekker geslapen, en stap weer op de motor. Het plan is vandaag om ergens tussen hier en Calgary te eindigen want daar heb ik voor morgen een goedkoop hotel geboekt. Net voor de grens met Canada spreek ik Dwight bij een tankstation. Hij komt uit Texas en wil naar Fairbanks in Alaska op z'n Harley. Het liefst zou hij net als ik de beruchte Dalton highway afrijden tot Deadhorse, maar hij verwacht dat zijn motor daar niet voor gemaakt is. We maken nog een filmpje voor zijn Facebook pagina en dan gaat hij weer verder. Als ik ook getankt heb, wat gedronken en m'n zadelpijn weer even weg is vervolg ik mijn weg naar de Canadese grens. Als ik bij de grens aan kom staat er 1 auto voor me in de rij voor het hokje met de douanier. Ik stap snel van de motor en pak mijn paspoort uit mijn tas. Mijn linkerhand aan de koppeling, rechts het gas dus stop ik snel even m'n paspoort tussen mijn tanden voor ik naar het hokje rijdt. De douanier vraagt kwaad of ik het normaal vind om eerst iets in mijn mond te stoppen voor ik het aan iemand geef. Ik excuseer me en als ik bevestig geen alcohol, tabak of wapens in te voeren laat hij me Canada in. Het eerste wat me in Canada opvalt is dat de Miles veranderen in de oude vertrouwde kilometers. Ook tank ik geen gallons meer maar liters. Wel zo fijn! Als ik in een heel klein stadje aankom opzoek naar een camping, vind ik een RV park (kampeerplaats voor campers) waar ik ook mijn tent op kan zetten. De plek kost 20 dollar. Vind dat ondertussen wel prijzig dus rij verder, de afgelopen dagen kampeerde ik voor 7 tot 10 dollar! Hoewel ik de eerste dagen in Amerika campings had voor 30 dollar, vind ik dat nu te duur. Als ik 20km verder ben bedenk ik me eens dat het ondertussen Canadese dollars geworden zijn. Als ik het later terug bereken bleek de camping maar ongeveer 15 euro te hebben gekost. Uiteindelijk kom ik in een stadje Lethbridge en ben doodmoe, dus wil zo snel mogelijk een motel of campings. De motels zijn allemaal tegen de 100 euro en uiteindelijk vind ik een camping voor zo'n 23 euro. Ik heb geen zin meer om verder te zoeken en besluit het maar te doen. Ik haal bij de supermarkt een salade en eet hem bij de tent op. Een konijntje komt aangewandeld. Ik gooi hem een paar stukjes wortel, maar hij laat het zonder pardon liggen en knabbelt aan een paar grassprietjes. Het is half 10 en wordt langzaam donker, dus tijd om te gaan slapen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
