Dag 97 Mexico City - dag 120 Playa del Carmen

Dag 97. 3/9/17. Mexico City - Otumba. 75km

Ik heb heerlijk geslapen. Het was best fris in Mexico stad, zo'n 17 graden. Daarom kon ik eindelijk na lange tijd weer eens lekker onder een deken slapen. Toen ik vertrok was er duidelijk iets te doen in de stad. Grote groepen mensen liepen met spandoeken en ik hoorde vuurwerk. Ik denk een demonstratie, hoewel het er redelijk rustig aan toe leek te gaan. Ik moest weer de enorme stad uit zien te komen. Aan alle kanten vlogen de auto's weer voorbij en af en toe kon ik maar net de enorme kuilen in de weg ontwijken. Met een enorme kuil heb je het in Nederland misschien over 20 centimeter, hier waren ze soms gewoon meer dan een halve meter diep. Tussendoor ging ik even tanken. Wat wel grappig is hier in Mexico, is dat ze langs de weg staan met vlaggetjes. Daarmee bedoelen ze, hier is plek vrij om te tanken. Daarna lopen ze met je mee en vullen ze de tank voor je. Ook lopen er op de drukste wegen in Mexico stad mensen tussen het verkeer om dingen te verkopen. Drankjes, chips en zelfs ijsjes. Bij iedere tope of stoplicht is het wel raak. Na een kleine 2 uur ben ik eindelijk de stad uit. In de verte zie ik nog duizenden gekleurde huisjes op de rand van een berg, wat een enorme stad. Dan kom ik aan bij Teotihuacan iets ten noorden van Mexico stad. Hier staan 2 enorme piramides, de piramide van de zon en de maan. Voor zo'n 5 euro kun je parkeren en mag je het terrein op. Eerst loop ik naar de piramide van de maan, die je tot halverwege kan beklimmen. De treden zijn echt enorm kort en stijl, dus je moet er niet aan denken dat de gene voor je zijn evenwicht verliest. Daarna beklim ik samen met een hele hoop andere de piramide van de zon, de hoogste van de twee. Het is een flinke klim, en sommige liggen halverwege uitgeteld op de grond. Bovenop is het uitzicht op de andere piramide heel mooi. De piramide doet zijn naam niet echt eer aan, want op het moment dat ik bovenop stond begon het heel hard te regenen. Ik ging weer naar beneden en stapte weer op de motor. Na ongeveer een klein uurtje rijden zag ik een hotel langs de weg. Ik had geen zin meer om langer door de regen te rijden, dus boekte een kamer. Ik had door dat vrouwtje me iets duidelijk wilde maken, maar meer dan gewoon in het Spaans vertellen wat de bedoeling was deed ze niet. Ik had ook zoiets het zal wel, ik ben zeiknat en heb honger dus we zien wel. Ik had weer WiFi op de kamer terwijl ik wat dingen uit moest zoeken, dus daar baalde ik van. Ik twijfelde nog even of ik wel zou gaan avondeten, wat het regende nog super hard en voor mijn gevoel zat ik ver van het dorp af. Toen ik toch maar naar buiten liep bleek het best mee te vallen. Ik ging at voor anderhalve euro 2 taco's bij een taqeria en ging weer terug naar het hotel. De taco's hier zijn trouwens wat wij wraps noemen, en een heel stuk kleiner dan die wij gewend zijn. Vaak krijg je dus een wrap met kip of vis, en staat er bakjes op tafel met van alles wat je er nog bij kunt doen. Meestal alleen hele hete saus, en soms ook nog allemaal groentes. Toen ik bij het hotel aan kwam, liep de eigenaar naar me toe. De sprak wel een beetje Engels en hij vertelde mij dat ik naar een andere kamer moest. Nouja prima, dat was zo gebeurd. Achteraf was ik wel blij, daar had ik wel een beetje WiFi en zelfs een wc-bril!


Dag 98. 4/9/17. Otumba - Plan del Rio. 284km

Ik had s'ochtends de TomTom ingesteld op Playa del Carmen, en dan zo dat hij de tolwegen zou vermijden. Die wegen zijn saai en kost ook nog eens veel te veel, dus dat gaan we niet doen. Hij gaf aan dat het nog ruim 1800km is, en ik heb nog een weekje. Ik wilde vandaag dus even flink gas gaan geven. Het begin van de dag reed ik over weggetjes waar ik totaal geen snelheid kon maken, door de enorme gaten in de weg. Al vrij snel werd dat stukken beter, en iets na de middag had ik er al 250 kilometer op zitten! Ik was niet meer gewend hier in Mexico om stukken 80/90 te kunnen rijden, dus dat was wel even lekker. Ik dacht toen ook, laat ik mijn olie maar eens verwisselen. Ik stopte bij een soort van garage langs de weg bij een gast die allemaal olie verkocht. Hij begon meteen aan de gloeiend hete motor te sleutelen en liet de olie eruit lopen. Voor 17.50 had ik weer verse olie en zijn m'n handen ook niet vies geworden. Dat was nog een stuk goedkoper dan dat ik de olie alleen zou lopen in Amerika! In eerste instantie wilde ik het zelf doen, maar dan had ik ook weer een opvang bak moeten kopen voor de olie. Nouja dit was in ieder geval goed geregeld, hopelijk kan ik nu door tot Colombia. Daar wil ik nog een keer een nieuw filter erin zetten, nieuwe olie en hopelijk red ik het met mijn banden en kan ik die daar verwisselen! Ik ging weer verder. Met dit tempo kon ik wel de 400/500 halen vandaag! Zou wel lekker zijn, dan zou ik de dagen erna wat relaxter kunnen doen. Alleen toen begon het weer te regenen, en kreeg ik een hoop drukke stadjes. Het ging heel erg hard regenen zelfs. Ik voelde alweer dat ik onder mijn regenpak op een of andere manier nat begon te worden. Op een gegeven moment zette ik maar mijn gevarenlichten aan zodat iedereen me goed kon zien rijden. Ik moest zo snel mogelijk een hotel vinden. Op sommige stukken was het water bijna een halve meter diep op de weg! Stenen werden door het water op de weg gespoeld. Na een klein uurtje te hebben gereden vond ik dan eindelijk een hotel, 10 euro dus dat was goed te doen. Er zat een restaurantje bij dus kon daar gelijk een hapje eten. Kip met gebakken aardappeltjes, rijst en wat groente! Na het eten ben ik eventjes op bed gaan liggen, maar werd 3 uur later wakker. Zal wel moe zijn geweest!


Dag 99. 5/9/17 Plan del Rio - Acayucan. 316km

Ik zei Abraham gedag, de man bij het hotel. Het was gelukkig droog en ik stapte op de motor. Ik wilde weer flink rijden vandaag, zodat ik net voor Lisa komt wat rustigere dagen heb. Onderweg wordt ik weer eens gestopt door de politie, ze staan bij een tope en vragen me te stoppen. Niemand spreekt natuurlijk Engels dus verder dan naar me paspoort vragen komen ze niet. Ik zeg op mijn beste Spaans dat ik op reis ben naar Argentinië, en ze vinden het wel best. Ik mag weer verder. Iets later haal ik nog voor een euro een belachelijk grote bak ananas bij een tope. Ze gooien er ook nog een rood pittig sausje over heen, dat hadden ze niet hoeven te doen van me. Het was al vrij laat en vond dat ik wel genoeg gereden had. Ik zag de laatste tijd genoeg hotels langs de weg, dus ik was niet bang dat ik daar lang naar zou moeten zoeken. Toen ik bij een motel aan kwam, vroeg ik naar prijs. 100 pesos voor 4 uur. Huh? Ik blijf wel wat langer dan 4 uur? Ja 300 voor een nacht. Waar ben ik nou dan beland, ik ging weer door. Nu ging ik er op letten, en zag dat heel veel van die motels die ik langs de weg zag per 4 uur adverteerden. Toen ik zag dat eentje secret love heette, bevestigde dat mijn vermoedens. Nu snapte ik ook dat je auto in een garage achter een gordijn stond. Apart volkje die Mexicanen, wel big business blijkbaar want ze ziet die motels overal. Uiteindelijk kreeg ik na 2 uur zoeken eindelijk een hotel gevonden. Het eten was simpel vanavond. Had geen zin om verder dan de straat te lopen dus het werd de burger king. S'avonds had ik niet echt lekker geslapen. Eerst werd ik in de bloedhete kamer 2x wakker van een oorwurm, en de 3e keer liep er een klein hagedisje door mijn bed! Ben benieuwd wat er straks allemaal in mijn bed kruipt als ik echt in de jungle slaap.


Dag 100. 6/9/17 Acayucan - Palenque 373km

ik besluit dit keer eens voor ik vertrek een ontbijtje halen. Bij de supermarkt haal ik voor 2 euro 2 ham/kaas broodjes, 2 bananen, een muffin en een flesje fruitsap. Buiten de toeristische gebieden verbaas ik me nog af en toe hoe goedkoop het is. Ik stap op de motor, en ga richting Palenque. Ik weet niet wat de TomTom had vandaag, maar hij stuurde me helemaal verkeerd. Na een kilometer of 20 merkte ik dat ik fout zat, maar moest ook weer 20 kilometer terug. Dik een half uur verkeerd gereden in totaal. Voor de rest zat het wel redelijk mee op de weg. Behalve weer jet laatste half uur. Ik weet niet wat het steeds is, maar ook vandaag regende ik het laatste half uur weer drijfnat. En ik weet niet hoe het kan met mijn regenoverall, maar toch ben ik steeds kletsnat. Gelukkig had ik het hotel gister al geboekt, dus hoefde ik niet te gaan zoeken. Het was al 6 uur geweest, dus sowieso te laat voor de Maya tempels. Hopelijk is het morgenochtend wel droog. De rest van de avond bleef het regen. Ik trok min zwembroek aan en een shirtje, en ging op pad om wat te eten. Na een kwartiertje door de stromende regen kwam ik bij het enige restaurantje volgens Google. Er stond een kok in de keuken, en er zaten 2 obers aan een tafeltje. Bij de gevel aan de voorkant waren 8 mannen aan het schilderen. Ofja, 1 man was aan het schilderen en de rest keek erna. Ik vroeg aan de ober of ik een hapje kon eten. Hij zuchtte en keek me moeilijk aan. Daarna keek hij naar de kok maar die kwam met andere dingen bezig. Nee dat kan niet, en wij wees naar de schilders. Ja wat maakt mij dat nou uit dat hun daar aan het schilderen zijn. Ze hadden gewoon geen zin om wat te doen volgens mij. Ik vroeg nog of ik ergens anders in het dorp kon eten. Nee zei de ober. Ik liet hem duidelijk merken dat ze nooit rijk zullen worden met hun klote restaurant op deze manier. Ik liep nog een stuk, maar het begon harder en harder te regenen en ik had het gehad. Ik liep terug en was van plan een zak chips of iets te halen bij een supermarkt. Onderweg terug zag ik ineens een kapper, daar moest ik nog heen! Ik vroeg wat het koste, 50 pesos. Huh? 2,50? Nouja het zal wel! Ondanks dat we elkaar niet verstonden, begreep ze wel hoe ik het wilde. Het was inderdaad maar twee en een halve euro! Heb haar maar 3 gegeven, ik dacht laten we gek doen! Ook zei ze dat ik er langs kon eten! Ik had helemaal niks gezien? Het was ook eigenlijk gewoon bij een gezin thuis, die buiten onder een afdakje 2 tuintafels had staan. Daar kon ik gelukkig nog goed eten.


Dag 101. 7/9/17. Palenque - Champotón. 297km

Het zonnetje scheen weer toen ik wakker werd. Ik at een banaan als ontbijt. Of eigenlijk 2 die samen in 1 schil zaten! Daarna vertrok ik naar het archeologisch gebied van Palenque, zo'n 10 kilometer verder. Ik merk dat ik snel begin te wennen aan de Mexicaanse prijzen. Ik vond het best duur de entree. Later dacht ik, eigenlijk valt 5 euro voor zo'n bijzondere plek ook wel mee! Parkeren was gratis, maar uiteraard zat er wel een addertje onder het gras. Meteen kwamen er een hoop mensen naar me toe. Of ze de motor konden wassen, of dat ze voor een paar peso er wel op zouden
letten. Ook probeerde ze me magic mushrooms aan te smeren. Denk dat het wel een bijzondere belevenis is in de jungle, en tussen de ruïnes. Heb het toch maar niet gedaan haha. De overblijfselen van de oude Maya stad waren heel indrukwekkend om te zien. Het lag echt midden in de jungle, en er waren een hele hoop verschillende bouwwerken en ruïnes. Het was bloed heet, en heel erg vochtig. Na zo'n anderhalf uur rond te hebben gelopen en drijfnat van het zweet vond ik het wel meer mooi geweest en stapte ik weer op de motor. Weer stuurde de TomTom mij de verkeerde kant op, maar gelukkig had ik het deze keer vrijstel in de gaten. Ik snap nu wel hoe het komt. Ik heb ingesteld dat hij de tolwegen vermijd, maar soms is er vrijwel geen andere optie. Dan gaat hij de aller gekste routes verzinnen over zandpanden of wegen die intussen helemaal dichtgegroeid zijn. Gelukkig reed ik snel weer op de juiste weg. Onderweg kwam ik een hotel tegen, maar vond 400 peso ondertussen te veel voor een kamer. Na afdingen werd het 350, maar ik besloot toch nog een tijdje door te rijden. Toen vond ik een stadje verderop een kamer voor 300 peso. Ik ging een hapje eten. Eerst liep ik naar een pizzeria maar vond 6 euro voor een pizza veel te duur. Uiteindelijk had ik ergens een lekkere hamburger met frietjes voor anderhalve euro! Ik liep nog een stukje door het stadje en ging weer naar de kamer. Net voordat ik wilde gaan slapen rond ene uurtje of 12, voelde ik ineens alles trillen. Even dacht ik lig ik verkeerd op mijn arm, dat hij aan het shaken is? Nee alles trilt, en flink! Ik liep naar buiten om te kijken of ik de enige was die het voelde. Buiten zag ik dat ik niet de enige was, iedereen stond op straat. Na voor mijn gevoel een minuut flink trillen hield het weer op. Ik heb ooit in Indonesië een aardbeving gevoelt, en eerder deze reis een heel klein beetje. Toen kon ik er op internet niks over terug vinden. Nu wilde ik weer googelen of er nieuws was over een aardbeving, maar het internet lag eruit. Ik besloot maar te gaan slapen. Toen ik in bed lag heb ik wel nog 2x een naschok gevoeld.


Dag 102. 8/9/17. Champotón - Merida. 239km

Ik werd s'ochtends uitgeslapen wakker en keek op mijn telefoon. Een hele hoop berichtjes! Iedereen maakte zich zorgen, en was een hele zware aardbeving geweest! Ze noemde het blijkbaar zelfs de ergste in 80 jaar in Mexico, en er waren een hoop mensen overleden. In Villa Hermosa, waar ik 2 dagen geleden opzoek was naar een slaapplek lagen die ziekenhuizen vol. Ik stuurde iedereen een berichtje dat het met mij verder prima ging. Had er geen erg in dat het verderop zo heftig was geweest. De Guzzi stond nog overeind en ik vertrok naar Merida. Ik had tevoren al een goedkope accommodatie geboekt, dus volgende de TomTom. Ook nu had ik het gevoel dat er iets niet klopt. Volgens de TomTom was ik er bijna en zat nog 10 kilometer van Merida. Terwijl op booking.com de locatie goed was beoordeeld. Er was ook niets te bekennen toen ik op de plek was aangekomen, waar ik volgens de navigatie moest zijn. Shit, ik kon niet op internet dus kon niet op de kaart zien waar de accommodatie lag. Ik had alleen het adres, en dat had ik gewoon goed ingevoerd. Ik vroeg aan iemand of hier een 'habitacion' was, nee dus. Gelukkig hielpen ze wel met de locatie op de zoeken op de kaart. Toen was het een kwestie van dat punt markeren op de TomTom en rijden. Na 8 kilometer was ik er, dit keer midden in Merida. Ook dit keer zag ik niets van een accommodatie, alleen een restaurant. Toen ik het daar vroeg bleek dat de accommodatie te zijn, ze hadden 1 kamer afgezonderd van het huis verhuurd. De eigenaar was een Italiaan, dus hij vond de Guzzi uiteraard wel interessant. Toen ik opzoek ging naar wat te eten kwam ik langs een pizzeria, daar had ik toch wel zin in! Voor 3 euro had ik een speciale aanbieding, een kleine pizza en wat drinken. De pizza was heerlijk, maar wel echt heel erg klein. Daarom besloot ik er nog maar eentje te bestellen toen ik hem op had, en nam die mee naar de kamer. Daar zat nog een leuk hagedisje op mijn nachtkastje. Omdat ik er laatst al eentje s'nachts in mijn bed had, besloot ik deze te vangen en buiten te zetten.


Dag 103. 9/9/17. Merida - Valladolid 159km

Om 8 uur werd ik wakker. Dit keer niet van de wekker, maar van de eigenaar die op de deur klopte. Om 9 uur moest ik vertrekken zei hij. 11 uur was het toch uitchecken? Nee hij zei dat 9 uur ook op Booking.com. stond. Nouja dan zal ik verkeerd gekeken hebben. Toen ik het wilde checken lag het interner er weer eens uit, dus ik nam maar aan dat het klopte. Van Merida naar Valladolid was het maar een klein ritje. Ik deed het lekker rustig aan, want ik wilde niet heel vroeg in Valladolid aankomen. Anders moest ik in de hitte me ergens bezig zien te houden tot ik op de hotel kamer zou kunnen en me rustig om kon kleden. Gelukkig had ik meteen een hotel gevonden en kon ik gelijk de kamer op. Toen was het tijd om het stadje te bekijken. Te straten waren kleurrijk en in het midden van het stadje stond een mooie Spaanse kerk aan een groen pleintje. Ook was er midden in de stad een cenote, een ondergronds meertje waar je in kunt zwemmen. Ik had mijn zwemspullen niet bij, dus besloot dit te bekijken als Lisa er is. Er zijn namelijk honderden, misschien wel duizenden cenotes in dit deel van Mexico. S'avonds ging ik een hapje eten in de straat van het hotel. Voor een paar euro kreeg ik een enorm bord met een hoop vlees, wat groente en gepureerde bruine bomen met tortilla's.


Dag 104. 10/9/17. Valladolid - Cancun. 166km

Ik ging s'ochtends eerst nog een ontbijtje halen bij de supermarkt voor ik naar Cancun reed. Het was wel een heel speciaal gevoel om na 3,5 maand reizen Cancun in te rijden, de stad waar ik Lisa weer zou gaan zien na zo'n lange tijd. Ik had tevoren een accommodatie geboekt dus volgde de TomTom. Die stuurde me naar een slagboom, zat ik helemaal verkeerd? Ik vertelde dat ik naar Casa Chris & José moest. Toch zat ik blijkbaar goed. Ik zat blijkbaar opmeten residentie tussen allemaal enorme dure huizen! Ik moest helemaal achteraan in de hoek zijn. Vroeg me toch af wat ik moest verwachten voor minder dan 15 euro. Het was een enorm mooi huis met op de bovenverdieping 4 kamers die verhuurd werden. De eigenaren waren Cris en José, 2 mannen die samen een setje waren. Ze waren heel erg vriendelijk en waren enthousiast over mijn reis. Toen ik even bij het zwembad op internet ging, kwamen hun huisdieren op me af. 4 honden en 2 katten. Ze zaten allemaal ruzie te maken met elkaar over wie er op schoot mocht bij mij haha! De kamer was super trouwens, en dat voor deze prijs. Een airco, een heerlijk bed en een grote schone kamer. In de buurt van de residentie waren niet echt restaurantjes, dus ben maar gewoon gaan wandelen tot ik na een ruim half uur Domino's pizza tegenkwam. Chris en José vroegen nog of ik met hun mee opstap wilde in Cancun, maar heb dat toch overgeslagen. Stappen zit toch niet echt in mijn budget tijdens deze reis.


Dag 105. 11/9/17. Cancun - Playa del Carmen. 72km

Ik had niet echt een uitcheck tijd, dus ik deed lekker rustig aan s'ochtends. Om 12 uur wilde ik vertrekken, toen ik naar de motor liep betrapte ik Cris dat hij een selfie maakte met de Guzzi. Ik stelde voor een foto te maken voor hem. Ook kreeg ik nog wat te drinken en liet hij de begaande grond van de villa zien. Echt niet normaal hoe mooi en groot van binnen! Daarna vertrok ik, richting Playa del Carmen. Ongeveer een uurtje later, kwam ik aan in het hotel waar ik samen met Lisa 2 weken ga genieten. Het hotel ligt net als dat van gister gelegen op een afgesloten gebied, genaamd Playa Car. De meest luxe resorts en dikke villa's staan ertussen. Ondanks dat we wel wat betaalbaars hadden gekozen, zag het hotel van ons er ook schitterend uit. Ik moest een half uurtje wachten, en om 3 uur kon ik op de kamer. De kamer zag er super uit, zeker voor wat ik de laatste tijd gewend was haha. Een ruime kamer met een heerlijk groot bed. Een badkamer, en apart nog een toilet en doucheruimte. Ook een airco uiteraard, hoewel voor mij is dat intussen echte luxe. Toen ik mijn spullen gedropt had ging ik Playa del Carmen in om te kijken hoe ik morgen op het vliegveld kan komen. In het hotel zeiden ze dat de taxi de enige optie was. Al snel ontdekte ik gelukkig een busstation waar ieder uur bussen maar de airport rijden. Daarna was het hoognodig de tijd om mijn was de laten doen. Dat kon ook bij het hotel, maar koste meer dan een euro per stuk. En alles wat ik op reis bij me heb moest gewassen worden. Uiteindelijk vond ik een laundry, waar ik voor ruim 2 euro 3 kilo kon laten wassen! Dat was een betere deal. Daarna ben ik nog eventjes langs de Walmart gegaan, zodat als Lisa komt we wat te drinken koud hebben staan.


Dag 106. 12/9/17. Playa del Carmen

Ik werd wakker, en merkte al gelijk kriebels in mijn buik. Ik ging richting het ontbijtbuffet. De rest van de dag weet ik niet wat ik heb gedaan. Ik was continue met van alles bezig maar ook weer helemaal niks. Mijn was heb ik ook nog opgehaald, dus alles rook sinds lange tijd weer heerlijk fris. Toen ik ging douchen kwam ik erachter dat ik zelfs nog een beetje moest opschieten! Voor het eerst deze reis deed ik mijn best om er een beetje leuk uit te zien. Ik liep richting de bushalte en pakte de bus naar het vliegveld. Ik bedacht me dat de buikpijn ook misschien te maken had dat het al laat was en dat ik na het ontbijt niks meer had gegeten. Echt honger had ik niet, en op het vliegveld vond ik alles te duur dus eten stelde ik maar even uit. Ik vogelde uit hoe we met de bus terug konden komen. Het nadeel was wel dat we dan met al Lisa’s spullen nog een half uur moesten lopen, en dan zou het nog een kleine 2 uur duren voor we bij het hotel zouden zijn, ipv binnen het uur met de taxi. Ik stond een kwartier te onderhandelen met een jongen op het vliegveld over een taxi, en uiteindelijk konden we samen voor iets minder dan 40 euro met de taxi mee, ipv 90 euro (terwijl 90 al een special price was uiteraard). Na een ruim half uur zag ik op de borden staan dat het vliegtuig geland was. Nu zou ik Lisa dus misschien wel over een half uur zien! Ik had met Lisa afgesproken, ik wacht binnen meteen in de arrivalhal op je. Mocht ik er niet zijn dan blijf daar wachten, maar dan bellen we elkaar. Alleen ik zorg gewoon dat ik er ben! Het lullige was alleen, blijkbaar was hier geen arrivalhal zoals op Schiphol en heel veel vliegvelden. De passagiers liepen na de douane en bagageband naar buiten. Het punt was, er stond een bewaker en ik mocht die kant niet op. Ik kon niet eens in de buurt komen van de uitgang waar ze naar buiten zou lopen. Ik dacht, als ze doet wat ik vroeg staat ze daar morgen nog. Op een of andere manier kon ik haar ook niet bereiken. Na een paar keer normaal vragen werd ik pissig op de bewaker en zei ik dat ik die kant op moest. Bel de immigratie maar met de telefoon aan de muur. Die zei alleen hier is geen Lisa dus wacht maar gewoon. Na een minuut slap geluk hing hij ook nog op, dus van woede sloeg ik de telefoon zo hard ik kon tegen de muur. Voor het eerst deze reis dat ik echt even mijn woede niet kon beheersen. Wel realiseerde ik me dat ik ook geen gedoe moet krijgen, want dan duurt het misschien nog langer voor we in het hotel zijn. De taxi hosselaar keek ook of hij wat kon regelen. Uiteindelijk zei hij dat hij iets wist. Hij wilde natuurlijk geld ervoor maar ik reageerde daar niet op, ik wilde gewoon weten wat zijn plan was want anders verscheurde onze reservering voor de taxi. Ik had toch nog niet betaald. Hij vertelde me dat ik een heel stuk om een hek moest lopen. Daar moest ik ongemerkt langs een slagboom komen. Ik heb vaak genoeg James bond gezien dus dat ging me vrij aardig af. Ook daar was weer een bewaker bij de uitgang van het vliegveld. Hier kon ik nooit doorheen, en toen zei dat ik net was aangekomen maar mijn vriendin nog binnen was zeiden ze wacht maar hier. Maar het was goed zo, ik kon de arrivalhal een heel stuk inkijken. Na 10 minuten kwam Lisa eindelijk naar buiten. Want een speciaal gevoel was dat, en er vielen tranen van geluk. Met geen pen is te beschrijven hoe gelukkig ik was om haar weer vast te kunnen houden. Samen liepen we richting de taxi. Ook liepen we langs de bewaker die me er met geen mogelijkheid langs liet. Hij keek verbaast, en een gast die erbij stond klapte nog even. Heb je netjes gedaan, of zoiets zei hij. Het was zo raar om ineens samen in een taxi te zitten, maar tegelijkertijd voelde het meteen weer zo vertrouwd. Ondanks dat we allebei kapot waren, en vooral Lisa een hele lange dag had gehad kregen we weer energie van elkaar. S’avonds vielen we, eindelijk weer samen tegen elkaar aan in slaap.


Dag 107. 13/9/17. Playa del Carmen

Ik hoorde s’ochtends vroeg Lisa al wel met iets bezig, maar sliep weer verder. Tot ik rond een uurtje of 10 wakker werd en overal ballonnen zag! Beter kon ik niet wakker worden op mijn verjaardag, samen met Lisa. Samen genoten we van het ontbijt buiten bij het zwembad. Na het ontbijt mocht ik eerst een aantal hele leuke lieve kaarten open maken die ze had meegenomen. Van Lisa kreeg ik ook nog een doosje met allemaal hele leuke dingetjes erin die we samen gaan doen, zoals een dagje Efteling! Ook kreeg ik een gimbal voor mijn telefoon, waar je hele stabiele filmpjes mee kan maken. Ik had daar wel vaak zelf naar zitten kijken, maar nooit verwacht dat ik die voor mijn verjaardag zou krijgen! Daarna gingen we naar het zwembad lekker van het zonnetje genieten. Daar kreeg ik nog een enorme verrassing. Al mijn vrienden hadden een geweldig filmpje gemaakt waarin ze mij feliciteerden en succes wenste met mijn reis. Ik mis ze enorm dus dat was wel helemaal geweldig om te krijgen. Ook hadden ze een flink bedrag over gemaakt waar we op vakantie iets leuks van mogen doen, echt geen woorden voor.. De rest van de dag hebben we genoten aan het zwembad. We dachten nog een hele hoop aapjes te zien rennen bij de golfbaan, maar later bleken dit neusbeertjes! Ook zaten er bij het water langs de golfbaan allemaal schildpadden, die naar je toe kwamen gezwommen als je langs de kant stond! S’avonds gingen we een hapje eten bij een Italiaan net buiten Playa Car en in Playa del Carmen. Mijn dag kon niet meer stuk!

Dag 108. 14/9/17. Playa del Carmen

Vandaag maakten we er een heel relaxt dagje van. We mochten trouwens van kamer verwisselen. De kamer waar we zaten had geen raam of balkon naar buiten toe, en het internet werkte niet. Met een klein smoesje mochten we switchen naar een andere kamer op de begane grond. Het internet werkte super, maar nog veel mooier: als je de schuifdeur open deed liep je buiten tegen de jacuzzi aan! Die was niet van ons zelf, maar het was zo rustig in het hotel dat er nooit iemand in zat! Na een duik in onze jacuzzi gingen samen boodschapjes doen bij de Walmart. S’avonds wilde we in Playa Car eigenlijk sushi eten, maar die tent leek weg te zijn. Dan maar de Italiaan die er langs zat, vind ik ook geen probleem haha.


Dag 109. 15/9/17. Playa del Carmen.

We genoten van een rustig dagje samen en gingen S’avonds Playa del Carmen in om een stukje te wandelen over de boulevard. We gingen een hapje eten bij een Mexicaan, waar een leuk bandje aan het spelen was. We bestelde allemaal kleine lekkere hapjes, die we samen hebben gedeeld. Zo hadden we onze eigen soort van tapas!


Dag 110. 16/9/17. Playa del Carmen

Ook vandaag genoten we weer van een heerlijk relaxt dagje. Op de motor gingen we langs de Walmart. Ook had ik een nieuwe tankdop (ook gekregen voor mijn verjaardag!) bevestigd, en het lampje achter vervangen. Dat was beide binnen 5 minuutjes voor elkaar. S’avonds gingen we in plaats van de Italiaan een keer voor sushi, en die smaakte heerlijk!


Dag 111. 17/9/17. Playa del Carmen

And again, een lekker ontspannen dagje vandaag. Moeders was jarig dus uiteraard even gefacetimed. Voor de rest heerlijk in het bubbelbad gezeten en achter een neusbeer aangezeten. S’avonds hebben we weer bij ‘onze’ Italiaan een hapje gegeten. Daarna kwam er achter dat ik mijn creditcard kwijt was. Kon mezelf wel voor mijn kop slaan, dacht zoiets kan mij niet overkomen. Overal gezocht, maar hij lag echt niet op de kamer. Verloren kan ik hem niet zijn want doe hem altijd meteen na het pinnen terug in mijn portemonnee. Ik belde de ABN AMRO en die zeiden dat het vaak gebeurd. Op sommige plekken komt namelijk eerst geld eruit en dan je pas. Het is misschien onbewust een automatisme dat als je je geld hebt, je je pas ook wel zult hebben. Terug denkend aan de laatste keer pinnen was het sowieso een beetje verwarrend. Lisa had gepind maar er kwam geen geld uit. Achteraf omdat pinnen in het buitenland geblokkeerd was. Ondertussen stonden we voor de ATM en denkend war nu, en de rij achter ons werd groter. Toen heb ik gepind en in de haast de pas laten zitten. Heel erg stom! S’avonds ben ik nog langs de Walmart gegaan, maar daar konden ze me niet helpen. De bank was dicht en bij de infobalie hadden ze niets gevonden.


Dag 112. 18/9/17. Playa del Carmen - Chitzen Itza - Playa. 395km

We zouden vandaag naar Chitzen Itza gaan, maar als eerste ging ik na het ontbijt langs de Walmart om te kijken of ze daar mijn pas hadden. Het loket van bank tegenover de ATM was nog dicht. Er was wel iemand maar ik moest na half 12 terug komen. Ondertussen had ik ook mijn motorkleding opgehaald van de wasserette. Ik ging terug naar het hotel en samen met Lisa gingen we terug naar de Walmart, want intussen was het half 12 geweest. Er stond een rij en van de traagheid van de mensen achter de balie werd ik helemaal niet goed. Na 10 minuten vroeg ik het maar snel tussendoor. Wat bleek, ze hadden er niks mee te maken. Ik moest naar de bank om de hoek. Wij dus weer naar de andere bank, ook daar was het weer gruwelijk druk. Weer snel tussendoor even gevraagd, maar het was de verkeerde bank. Ze hadden dus ons verkeerd gestuurd en we moesten weer naar een andere bank. Daar was het nog drukker! Werd er gratis geld uitgedeeld ofzo? Na 4 keer door te zijn gestuurd naar iemand anders, zei de laatste heel simpel: ‘je pas krijg je niet meer terug dus je moet een nieuwe aanvragen’. Die pas zit gewoon ergens in die kut automaat van je, dus natuurlijk kan die eruit. Dat zoeken jullie alleen niet dus moet ik maar vanuit Nederland een nieuwe kaart zien te krijgen. Dat was wat ik dacht, wat ik zei op dat moment weet ik niet meer maar het zal niet heel lief zijn geweest. Boos liep ik naar buiten. Het was inmiddels bijna 1 uur. Als we vandaag niet meer naar Chitzen Itza gaan blijft dat kut gevoel misschien hangen, dus ik dacht beter gaan we toch nog gewoon. Het was toch nog een flinke rit door de bloedhitte. Na dik 2 uur kwamen we aan. Wat bleek? Het ging al rond 4 uur dicht, over een half uur! Gelukkig bleek dat je er dan niet meer in kon, maar we konden tot 5 uur blijven eenmaal binnen. We gingen snel naar binnen, dus dachten we kopen daar wel water. Niet dus, ze verkochten niks te drinken en het was bloedheet. Het was wel indrukwekkend om te zien. Alleen door de hitte, de lange rit en gebrek aan water was het allemaal wat zwaarder dan gepland. Kwam natuurlijk ook door het gehaast van vandaag. Om 5 uur gingen we naar buiten en konden we eindelijk drinken. We reden via een andere weg terug, die ietsjes langer was maar wel leuker om te rijden. Al vrij snel begon het gruwelijk hard te regenen, en de straten stonden snel blank. Lisa vond het gelukkig niet heel erg, want het was niet zo heet meer en we waren toch op de terugweg. Door de regen moest ik alleen wel een stuk langzamer rijden en het werd vlug donker. Halverwege de rit was het al bijna helemaal donker. Het rijden in de regen is al niet lekker, en in het donker ook niet maar in de regen als het donker is is gewoon klote! Ik moest nog rustiger rijden en deed mijn vizier open om alles nog goed te kunnen zien. Door het lagere tempo kwamen we pas rond 9 uur aan in Playa del Carmen. Ik zette Lisa bij het hotel af en ging zelf langs de pizzeria, zodat we lekker na deze lange en vermoeiende dag in de kamer konden eten en er niet meer uit hoefden.


Dag 113. 19/9/17. Playa del Carmen

Na de drukke dag van gister, mochten we vandaag weer lekker bijkomen. Lekker uitslapen, en luieren bij het bubbelbad. S’avonds maakte we een wandelingetje door de stad en gingen we een hapje eten bij de Mexicaan. We waren precies op tijd daar, want het begon kei hard te regenen! Gelukkig zaten we net droog.


Dag 114 20/9/17. Playa del Carmen - Coba - Playa. 221km

Na het ontbijt vertrokken we richting Coba. Hier staan midden in de jungle oude Maya bouwwerken, waaronder een grote piramide. Eerst moesten we een stuk lopen naar de piramide toe. Ofja, je kon ook fietsen huren wat eigenlijk zo goed als iedereen deed. Het was wel iets van 3 kilometer lopen zeiden ze. Uiteindelijk waren we er na ruim een kwartier lopen. Het was een enorm steile piramide om op te klimmen. Je kon je vasthouden aan een touw, maar dan nog. Ook was het best druk, en dan was het laagseizoen. Het is wachten tot er een ongeluk gebeurd en dan zullen we het ook wel weer verbieden. Bovenaan de piramide kwamen we op adem. Het uitzicht was wel heel mooi, overal om je heen zag je jungle. Eigenlijk mocht je niet met een drone vliegen, alleen waren er geen bewakers ofzo. Kon het niet laten om het toch te proberen. Bleek er geen SD kaart in te zetten! Shit, wat stom! Die haal ik er nooit uit, maar natuurlijk wel toen hij voor reparatie terug moest. Ik bedacht me dat ik die van mijn GoPro erin kon doen. Toen kwam er een melding dat ik iets online moest accepteren. Nu dat weer, ik had geen internet. Ik schafte maar even wat mb’s aan om het alsnog te kunnen doen. Toen dat op een of andere manier ook niet werkte, dacht ik zoek het maar uit met dat ding. Ik hield de drone voor wat het was, en genoot nog van het uitzicht. Voorzichtig klauterde we samen weer terug naar beneden, wat best wel spannend was voor Lisa met haar hoogtevrees. Zeker omdat het zo stijl is, maar stapje voor stapje kwamen we veilig beneden. Eigenlijk hadden we nog gepland naar een cenote te gaan, maar die was al rond half 5 dicht toen we daar aankwamen. We besloten terug te gaan, zodat we lekker op tijd terug waren. We gingen nog even het bubbelbad in voor we gingen eten. Toen Lisa ging douchen en ik buiten zat, hoorde ik iets vallen. Toen ik opkeek zag ik ineens een wasbeer langs lopen! Hij kroop uit een gat, precies langs onze kamer! Uit het gat kwam nog een wasbeer. Ik zag dat Lisa net de badkamer uit kwam en zwaaide dat ze snel moest komen kijken. Uiteindelijk kwamen er nog 2 uit het holletje! Ze waren best schuw, dus vrij snel verstopte de racoons zich weer. S’avonds liepen we naar de stad om sushi te gaan eten. Ook boekten we vast tickets voor de boot naar Cozumel en Isla Mujeres.


Dag 115. 21/9/17

Midden in de nacht werd ik wakker, want Lisa voelde zich heel beroerd. Dat kon eigenlijk alleen de sushi zijn geweest, want verder hadden we geen gekke dingen gegeten. De volgende ochtend ging het nog steeds niet goed. De rest van de dag heeft Lisa dus alleen maar in bed gelegen. Ik ben even naar de Walmart gegaan om wat te eten te halen, maar heb de rest van de dag samen met Lisa in bed doorgebracht. Zo had ik genoeg tijd om aan mijn filmpjes te werken. Dat was ook wel nodig want ik liep ver achter!


Dag 116. 22/9/17. Playa del Carmen

Ook vandaag voelde Lisa zich nog beroerd. Ietsjes minder dan gister gelukkig. We zijn wel eventjes het bubbelbad in geweest en later op de dag voelde ze zich stukken beter. Ook heb nog even met mijn vrienden gefacetimed. Heel leuk om ze allemaal te zien. Tegelijk ook wel heel lastig, want ik mis ze heel erg. Het scheelt dat ik op dat moment Lisa bij me had. S’avonds naar de stad lopen ging nog niet lukken, maar Lisa had wel zin om wat te eten dus ik ging afhalen bij de Italiaan. De politie kwam nog naar me toe, omdat ik daar blijkbaar niet mocht parkeren. Ook een goed woordje van de eigenaar hielp niet. Dan maar een rondje rijden, en daarna pikte ik de bestelling op. Een paar uur na het eten bleek het toch een slecht idee, de pasta was niet goed gevallen bij Lisa.


Dag 117. 23/9/17. Playa del Carmen

Eigenlijk houden we vandaag naar Cozumel gaan. We hebben het geprobeerd, en liepen richting de plek waar de boot vertrok. Na 300 meter kwamen we erachter dat dit hem niet ging worden vandaag. Lisa voelde zich nog te beroerd en energieloos om een dagje weg te gaan. We draaiden om en maakte er maar weer een rustig dagje van. Balen, maar we zijn in ieder geval samen. Of het dan op Cozumel is of op de kamer maakt dat niet zo veel uit. Alleen het beroerd voelen op vakantie is wel klote. Gelukkig ging het later op de dag ietsjes beter en zijn we op de motor naar de Walmart gegaan om een salade te halen. Gelukkig ging dat beter dan de pasta van gisteren.


Dag 118. 24/9/17. Playa del Carmen

Vandaag gingen we het opnieuw proberen, en het leek stukken beter te gaan. Na een wandeling van een half uurtje tot de boot terminal, konden we daarna een klein uurtje bijkomen op de boot naar Cozumel. Zoals bijna overal in Mexico was er ook muziek op de boot. Een bandje speelde een paar nummertjes. Goed was het niet, maar dat leek de Mexicanen niet te deren. Op Cozumel aangekomen huurden we een scooter. Via de oostkant reden we naar beneden. Op het strand lagen echt super grote schelpen, die je normaal in de winkeltjes ziet liggen. In het zuiden van Cozumel lag een soort park met krokodillen en een vuurtoren. Helaas was het net vandaag gesloten, zondag. Toen zijn we maar naar een strandje gegaan waar ik eventjes had gesnorkeld. Had was al weer bijna tijd om de scooter in te leveren in het stadje. De dag was voor ik gevlogen! S’avonds aten we, voor de laatste keer deze vakantie bij de pizzeria.


Dag 119 25/9/17. Playa del Carmen

Rond 7 uur stonden we op en iets na half 8 zaten we aan het ontbijt. Dat waren we niet gewend deze vakantie! We liepen een half uurtje naar het bedrijfje waar de busjes vertrokken naar Cancun. Rond 9 uur vertrokken we, en iets na 10 kwamen we aan bij het haventje op de hotelzone van Cancun. Daar vertrok de boot naar Isla Mujeres. Na een minuut of 20 kwamen we aan in het haventje van het eiland. Op de boot hadden we geregeld dat we een golfkarretje konden huren, het meest gebruikte vervoersmiddel op het eiland. We haalden het karretje op en croste het stadje uit. Aan de kant van de weg stonden 2 jonge jochies met hun duik omhoog. Ze waren net klaar met school en wilde een lift naar huis. Waarom niet!? We stopten en ze sprongen achter in de golfkar. Na 5 minuutjes zette we ze af bij hun huis. Iets verderop stopte we bij een zeeschildpadden opvang. Hier werden de dieren geholpen om op te groeien voordat ze mochten genieten van het vrije leven in de oceaan. Ook kon kon je de schildpadden voeren, met volgens mij gewoon kattenbrokjes. Daarna reden we verder richting het zuiden van het eiland. Daar maakte we een stop bij een heel klein strandje waar je kon snorkelen. We hadden gezelschap van een paar enorme leguanen die aan het strand lagen. Na even gesnorkeld te hebben reden we door tot het zuidpunt van het eiland voor een drankje. Daarna was voor Lisa de beurt om een stukje te rijden. Gelijk reed ze met het karretje weg en wilde het liefst de hele dag blijven rijden. De tijd was voorbij gevlogen en we moesten het golfkarretje alweer inleveren. We gingen weer terug met de boot en het busje naar Playa del Carmen. S’avonds gingen we voor de laatste avond nog een hapje eten bij het Mexicaanse restaurantje in het stadje.


Dag 120. 26/9/17. Playa del Carmen

We stonden rond 10 uur op om voor de laatste keer te ontbijten. Na het ontbijt gingen we snel onze spullen pakken, want om 12 uur moesten we eruit zijn en het was een puinhoop (vooral mijn zooi). Het was even passen en meten maar uiteindelijk zat alles weer in de tassen en ik de koffers. Toen ik mijn motorlaarzen oppakte, zag ik weer hoe erg de zool versleten was. Die wilde ik nog naar een schoenmaker brengen, maar volgens internet zat die helemaal aan de andere kant van de stad. Precies om 12 uur hadden we de kamer leeg. We konden al naar de andere accomodaties die ik voor mij zelf voor vanavond geboekt had, maar natuurlijk niet met alles in een keer. Ik bepakte dus de motor zoals altijd, en bond daarna nog Lisa’s koffer er bovenop. De balans was wel even wat minder en bij iedere tope ging de koffer schuiner hangen, maar het ging allemaal goed. Toen ik dacht dat ik er moest zijn kon ik niets vinden van waar het appartement was. Na wat vragen bleek het inderdaad te zijn in de straat waar ik stond. Het was gewoon iemands huis met was kamers erboven die ze verhuurden. Iets meer dan 10 euro per nacht, dus als iemand een goedkope vakantie in Playa del Carmen wil dan stuur ik het adres wel! Daarna ging ik snel terug om Lisa op te halen. Toen we weer aankwamen zei Lisa ineens, Hee hier zit een schoenmaker! Precies naast ons appartement! Dat was wel heel toevallig! Voor 20 euro zou hij er nieuwe zolen onder zetten en ook mocht ik de motor bij hem achter het hek parkeren, want bij ons lukte dat niet. Daarna gingen Lisa en ik nog even naar het strand, voor het eerst bij Playa del Carmen! De meeste dagen kozen we voor het gemak van de jacuzzi voor onze deur, want het strand was toch wel een half uurtje lopen. Toch was het fijn om er nog even uit te zijn geweest. Daarna was het douchen en de laatste spullen bij elkaar zoeken, voor de de bus namen naar het vliegveld. Toen we net in de bus zaten, werd er een film afgespeeld. Een man en een vrouw bij een busstation die afscheid nemen. ‘Alles komt goed schat, zei de man’. ‘Over 8 maanden zie ik je weer’. Hoe toevallig was dit dan weer. Laat ik nou net altijd het zelfde hebben gezegd tegen Lisa. Het regende buiten en het werd snel donker. We zaten allebei een beetje in onszelf, want we wisten dat er weer een enorm moeilijk moment aan ging komen. Op het vliegveld waren we nog een half uurtje samen maar toen was het echt tijd om elkaar de laatste knuffel te geven. Heel erg moeilijk was het, en we waren allebei heel erg verdrietig. Gelukkig konden we ook nog lachen tussendoor en besefte we hoe gelukkig we samen zijn. Lisa liep richting de douane en ik de andere kant op. Ik wilde eigenlijk meteen weglopen maar keek toch nog om, maar zag niks door de tranen. Verstrooid liep ik weg, ik kon niet eens de uitgang vinden van het vliegveld. De bus vertrok gelukkig vrij snel en ik ging weer terug naar Playa del Carmen. Na een hele tijd voelde ik me even weer ontzettend eenzaam. Ik ging proberen te slapen, morgen moest ik kijken of ik toch een beetje de knop om zou kunnen krijgen want ik moest toch verder!